คริสทาเนียน

ลำดับตอนที่ #1 : หมู่บ้าน

เด็กหนุ่มคนหนึ่ง มีนามว่า คริส  เป็นเด็กธรรมดา ในโรงเรียนระดับไฮสคูล แห่งหนึ่ง   ผลการเรียนก็ธรรมดา  หน้าตาก็ธรรมดา  แล้วทำไมเราถึงต้องมาพูดถึงเค้าล่ะ  

.............. เรื่องก็คือเหตุการณ์ที่เค้าได้พบเจอนั้น ไม่ธรรมดา  คุณคงอยากรู้แล้วสิว่า เค้าเจอกับอะไร  ..............  ผมนำเสนอเรื่องราวของ คริส ณ บัดนี้ ..........



คริส ...... คริส........  คริส ตื่นได้แล้ว  นี่ตื่นๆๆๆ  ........เสียงร้องเรียก พลางเขย่าตัวคนขี้เซา    “...โอ้ย  พอแล้ว... ตื่นแล้ว  ไม่ต้องเขย่าแล้วแอน  เราตื่นแล้ว ”   คริสบ่นไม่พอใจที่โดนขัดจังหวะการนอนของเขา   “มีอะไร  เธอมาเรียกเราทำไม” คริสถาม   “ยังมีหน้ามาถามอีก  .. นายคิดว่าตอนนี้มันกี่โมงแล้วย่ะ  ถ้าชั้นไม่มาปลุกนาย  แล้วนายจะไปเข้าเรียนทันเหรอ”   แอนตอบแบบฉุนๆ    คริสมองที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง “กี่โมง....ก็ เฮ้ย บ่ายโมงแล้วนี่  ยัยแอนทีหลังหัดมาปลุกให้มันเร็วกว่านี้หน่อยสิ   ไปเร็วจะนั่งอยู่ตรงนั้นรอให้อาจารย์มาลากไปเข้าห้องเรียนหรือไง”    คริสพูดจบก็ลาก ข้อมือแอนให้ลุกขึ้น พลางวิ่งไปทางตึกเรียนทันที     ทั้ง2คนจูงมือกันวิ่งเข้ามาในอาคารสีขาว  ซึ่งอยู่ไม่ห่างจากเนินเขาเล็กๆซึ่งปกคลุมด้วยดอกไม้ป่า และต้นไม้ขนาดกลางและใหญ่ เท่าใดนัก    โรงเรียนเกรทไวท์  ที่คริสเรียนอยู่นี้เป็นโรงเรียนแห่งเดียวในหมู่บ้านเล็กๆของเขา   ตัวโรงเรียนเป็นอาคารหลังใหญ่สีขาวเพียงหลังเดียว  นักเรียนที่นี่ตั้งแต่ชั้น อนุบาล จนถึงชั้นไฮสคูล มีเพียง 220 คนเท่านั้น    เด็กที่เรียนที่โรงเรียนนี้ส่วนใหญ่จะเรียนกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล จนถึงระดับไฮสคูล  จากนั้นก็จะไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัย ในตัวเมือง  ดังนั้นหากพูดถึงความสนิทสนมแล้ว  เด็กที่โรงเรียนนี้เป็นทั้งเพื่อนเรียนและเพื่อนบ้านเลยทีเดียว  เนื่องจากหมู่บ้านของคริสเป็นหมู่บ้านขนาดเล็ก  ทุกคนจึงรู้จักกันหมด  ทุกครอบครัวที่หมู่บ้านเซียร์แห่งนี้มีวิถีชีวิตที่เรียบง่าย  มีการเพราะปลูก  ทำนา ทำสวน  บางครอบครัวก็เป็นช่างเย็บเสื้อ  ช่างตีเหล็ก  บ้างก็ทำการค้าต่างๆ  นับเป็นหมู่บ้านที่มีกลิ่นแห่งความอบอุ่นอยู่โดยรอบจริงๆ..............

“วิ่งเร็วๆหน่อยสิ  เดี๋ยวอาจารย์คาเรีย เข้ามาก่อนเราก็ถูกทำโทษเท่านั้นเอง” คริสเร่ง   “ไม่ต้องมาพูดมากเลย ถ้าถูกทำโทษก็ความผิดของนายนะแหละ” แอนพูด พลางเร่งฝีเท้าตามคริส       “เฮ้ย ไอ้คริสเร็วเข้า  อาจารย์จะเดินกำลังขึ้นมาถึงชั้นนี้แล้ว”  เสียงตะโกนออกมาจากห้อง 6 A  ซึ่งเป็นเสียง คานส์ เพื่อนของพวกเค้านั้นเอง    “แฮก ... แฮก....โชคดีชะมัด มาทันหว่ะ”  คริสพูดพลางหอบ   “เออ  ทำไมเอ็งชอบไปนอนตอนบ่ายนักว่ะ” แพท เพื่อนร่วมห้องอีกคนถาม  “ฝันดีว่ะ” คริสตอบ  “ที่บ้านไม่เคยฝันเหรอถึงต้องมาฝันกลางวันทุกวัน ระวังนะโว้ย อาจารย์คาเรีย แกดุชิบด้วย”  แพทเตือน  “เออ.........รู้แล้วคราวก่อนให้ข้าไปถูโรงยิมคนเดียว เอวยังปวดอยู่เลย อย่าพูดถึงได้ม่ะ” คริสพูด พร้อมจับเอวตนเอง  “นี่..อาจารย์มาแล้วนะ  เงียบกันได้แล้ว”  แอนบอกกับเพือนๆที่ยังส่งเสียงคุยกันขรมอยู่  เมื่อสายตาที่จับจ้องที่ประตูเห็นชายเสื้ออาจารย์    แล้วการเรียนก็เริ่มต้นขึ้นพร้อมกับความง่วงนอนของนักเรียนชั้นไฮสคูลปีสุดท้ายห้อง 6 A  ซึ่งมีเพียง 20 คน  ซึ่งสนิทกันสุดๆ เพราะเรียนด้วยกันมาตั้งแต่อนุบาล   ..........เมื่อตอนท้ายชั่วโมง  ก่อนจะหมดคาบเรียน  อาจารย์คาเรียได้แจกเอกสาร การเรียนต่อสำหรับนักเรียนชั้นไฮคูลปีสุดท้าย ที่เหลือเวลาเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้อีกเพียง 1 เดือนเท่านั้น  เพื่อตรวจสอบว่านักเรียนทุกคนจะมีที่เรียนต่อกันทุกคน    “พวกนายจะเรียนต่อที่ไหน..... ใช่ที่มาเบิลรึเปล่า” คานส์ถามเพื่อนๆของเขา   “เออ... ข้าว่าจะไปที่มาเบิลแหละ  พวกนายล่ะ”  แพทตอบ  คนอื่นๆส่วนใหญ่จะไปมาเบิล  ยกเว้นแต่ ... คริส