ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : กำเนิดคู่แฝด
--วันที่ 1 สิงหาคม 1987--
“อุแว้…..อุแว้…..”
“ดีใจด้วยค่ะ!! คุณมานาเอะ คุณได้ลูกแฝดสาวค่ะ” นางพยาบาลสาวผู้ช่วยในการทำคลอด พูดอย่างตื่นเต้นกับผู้เป็นแม่
“แฝด!! แฝดหรอค่ะ…..” หญิงสาวผู้นี้ดีใจเสียจนน้ำตาไหล เมื่อรู้ว่าตนนั้นได้ลูกสาวถึง2คน
……………………….
--17ปีผ่านไป—
……………………….
“แม่ค่ะ!! เสื้อตัวใหม่ของหนูอยู่ไหนค่ะ??” เสียงเด็กสาวผู้เป็นลูกตะโกนมาจากชั้นบนของบ้าน
“แล้วนี่พี่อินะเอาหนังสือที่อยู่ในห้องไปไหนแล้วล่ะค่ะ” เสียงเด็กสาวอีกคนที่ฟังคล้ายคลึงกับเสียงแรกก้อพูดขึ้น
“โธ่ๆๆ!! คุณหญิงทั้ง2หัดหาดูหน่อยสิจ้ะ แม่บอกพี่อินะว่าไม่ให้ไปยุ่งเลย!!” ผู้เป็นแม่ตอบด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ
“อ่ะ….หนูเจอแล้วค่ะ”
“หนูก้อเจอค่ะ” เด็กสาวทั้ง2ตะโกนมาจากชั้นบนอีกครั้ง
……………………………………….
“ยูมิ!! เร็วๆหน่อยสิ!!” เสียงแฝดผู้พี่พูดขึ้น
“อืมๆ….” ยูมิตอบแต่ไม่ได้เร่งมือขึ้นเลย
“ทุกทีเลย….แล้วก้อไม่รีบ..” เทอพูดอย่างเบื่อหน่าย
“แหม….ก้อรอหน่อยสิ ยัยยูริขี้บ่น!!” ยูมิก้อยังไม่รีบเช่นเคย
“แต่ชั้นใกล้เสร็จแล้วนะ..”ยูริบ่นอย่างรำคาญ
“โอเคๆ ชั้นก้อจะเสร็จแล้ว” ยูมิตอบอย่างเอื่อยเฉื่อย
ยูริแฝดผู้พี่ ยูมิแฝดผู้น้อง ถึงกระนั้นก้อตามแต่พวกเทอไม่เคยมองกันแบบพี่สาวน้องสาวเลย เพราะเกิดมาพร้อมกัน ทำให้พวกเทอดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ทั้งยูริและยูมิ มีหน้าตาที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก แล้วก้อสวย น่ารัก มีเสน่ห์เท่าๆกัน จึงยากมากสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักเพิ่งพบเห็นเทอ จะแยกออกว่าใครเป็นใคร แต่หากได้รู้จักนิสัยใจคอแล้ว จะรู้ทันทีว่ายูมิและยูริคือคนไหน…….
ยูรินั้นเป็นคนเก่ง ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องเที่ยว แต่ไม่ค่อยแสดงความสนิทสนมกับใครก่อน ต้องให้คนๆนั้นมาตีสนิทเทอเทอถึงจะสนิทด้วย แล้วเทอก้อเป็นคนค่อนข้างขี้บ่นมากทีเดียวถึงแม้ว่าเทอเองก้อไม่ได้ดีไปกว่า แต่ก้อจะบ่นกับคนอื่นๆโดยเฉพาะกับยูมิ
ส่วนยูมินั้นเป็นคนเรียนดีแต่เก่งไม่เท่ากับยูริ เทอเองก้อเที่ยวเก่งไม่แพ้กัน แต่ส่วนที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดระหว่างทั้ง2 คือ ยูมิเป็นคนช่างพูดช่างคุย มนุษยสัมพันธ์ดีเทอจึงมีเพื่อนมาก ไปไหนมีแต่คนรัก คนรู้จัก
ดังนั้นถ้าคุณต้องการจะรู้ว่าคนไหนคือยูริหรือว่ายูมิ คุณแค่ลองไปคุยกับเทอก้อจะรู้ทันที เพราะยูรินั้นจะพูดกับคนที่ไม่เคยรู้จักอย่างเย็นชา ส่วนยูมินั้นจะยิ้มแย้มสนุกสนานกับทุกคนถึงแม้จะเพิ่งเคยคุยกันก้อตาม
…………………………………….
“แม่ค่ะ!! ค่าขนมวันนี้ล่ะค่ะ” ยูริพูดขึ้นเมื่อลงมาจากชั้นบน
“แม่วางไว้ให้บนโต๊ะแล้วลูก” เสียงตะโกนมาจากในครัว
“หนูด้วยนะแม่….” ยูมิรีบพูด
“จ้าาา !! ”เสียงคุณแม่ตะโกนกลับมาดังกว่าเก่า
“ไปวันแรกก้อจะสายเลยหรอลูก”คุณพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ พูดขึ้นเมื่อเห็นยูมิวิ่งรอบบ้านเสียงดังโครมคราม
“ก้อไม่อยากสายหรอกค่ะพ่อ แต่ว่าไม่มีใครปลุกนี่นา” ยูริโยนความผิดไปให้คนอื่น
“เอาเถอะๆ….รีบกินแล้วก้อรีบไปกันได้แล้ว” คุณแม่ที่เพิ่งออกมาจากครัวพูดขึ้น
“ไม่ล่ะค่ะ….หนูไปเลยดีกว่า” ยูมิกำลังยัดหนังสือที่เตรียมไว้ ใส่ในกระเป๋าอย่างลวกๆ
“ยูมิไปเร็ว เดี๋ยวสายนะ!!” ยูริพูด หลังจากที่ตนเตรียมตัวเสร็จพร้อมที่จะไปแล้ว
“ไปแล้วนะค่ะ” ทั้ง2 พูดพร้อมกันก่อนวิ่งออกนอกประตูไป
………………………………………………………………..
ออด……………..
“แฮก…..แฮก….” ทั้งคู่หยุดหอบหลังจากที่รีบวิ่งมาจนทันเข้าโรงเรียน
“แฮก…..เกือบไม่ทัน….” ยูมิพูดไปพร้อมกับกระเสือกกระสนขึ้นบันไดไปด้วย
“อือ….ไปเหอะ…” ยูริเองก้อต้องเกาะราวบันไดเพื่อพยุงตัวเช่นกัน
ทั้งคู่เดินไปหอบไปจนถึงห้องเรียนของพวกเทอ
พรืด………..
ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องซึ่งมีทั้งนักเรียนเก่าและใหม่ บ้างก้อรู้จัก บ้างก้อไม่รู้จัก แต่พวกเทอมุ่งตรงไปหานักเรียนหญิง2คนซึ่งเป็นเพื่อนรักของพวกเทอ คานะและเนเนะ
“คานะ!! เนเนะ!!” ยูมิส่งเสียงเรียกเพื่อนสาว
“อ้าว….ริจัง… มิจัง….” เด็กสาวผมยาวตาโตพูดขึ้น
“พอเถอะน่า…..เลิกเรียกเหมือนเราเป็นเด็กสะที เนเนะ” ยูริดูเหมือนจะไม่ชอบให้เรียกเทอแบบนี้ ต่างจากยูมิ
“น่ารักออก….เหมือนชั้นเป็นเด็กน้อยน่ารักๆเลย” ยูมิทำเสียงเหมือนเด็ก
“หึๆๆ ทำอย่างกับเทอแก่แล้วงั้นแหละ ยัยยูมิ” เพื่อนสาวอีกคน ที่มีผมสั้นสีทองดูแล้วค่อนข้างแต่งตัวเก่งและก้อเปรี้ยวพอสมควร พูดโดยไม่ต้องคิดว่าใครเป็น ยูมิ……ยูริ…..
“ก้อเกือบจะแก่แล้วนะ นี่ก้อ16 อีกสัก4ปีก้อ20 คงเหี่ยวไปเยอะเลยล่ะ” ยูมิทำหน้าสยองเมื่อคิดถึงบั้นปลายของตน
“เว่อร์น่ายูมิ 20น่ะวัยทำงานหรอก”ยูริเถียง
“แหม…..มิจัง กับริจังน่ะ ถึงแก่ก้อน่ารักอยู่ดีแหละ” เนเนะพูดเอาใจเพื่อน
“แต่ชั้นไม่น่าถนุถนอมเท่าเนะจังนี่นา….” ยูมิทำเสียงอ่อนหวานเลียนแบบเสียงของเนเนะ
“ล้อชั้นอีกแล้วนะมิจัง~~” เนเนะบ่นอุบอิบเบาๆ
“เออ!!….ยูมิ เมื่อเช้าก่อนเทอมารุ่นพี่ฮิโรกิมาหาด้วยล่ะ” คานะพูดอย่างตื่นเต้น
“หรอ….มาทำไมล่ะ??” ยูมิพูดงงๆ
“คงจะมาบอกรักมิจังมั้ง!!” เนเนะพูดเสียงหวานกว่าปกติ ที่ก้อหวานอยู่แล้ว
“เอ๋!!อีกแล้วหรอ!!” ยูมิดูตกใจมากเมื่อได้ยินที่เนเนะพูด
“ชั้นว่าใช่นะ…..ก้อเห็นเค้าบอกรักเทอมาเรื่อยตั้งแต่ปี1แล้วนี่” ยูริพูดอย่างเห็นด้วย
“นั่น่ะสิ!! รุ่นพี่ฮิโรกิเนี่ยยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกหรอ” ยูมิดูเหมือนจะตกใจที่รุ่นพี่คนนี้มีความอดทนสูงขนาดนี้
“คงอีกนานแหละ เค้าว่าเทอน่ารักเสียจนเค้าลืมไม่ได้แม้จะนานแค่ไหนเลยล่ะ” เนเนะพูดแนวอิจฉาเพื่อนหน่อยๆ
“เวอร์จิงๆเลย รุ่นพี่คนนี้เนี่ย” ถึงเทอจะไม่ได้ชอบเค้าแบบคนรัก แต่เทอก้อรู้สึกดีๆกับเค้าแล้วก้อสนุกมากเวลาที่ได้พบกัน
“โธ่….รุ่นพี่ฮิโรกิน่ะต่างจากคนอื่นนะ เค้าทั้งหล่อ ทั้งแสนดีแล้วก้อเท่สุดๆเลยแต่ที่สำคัญที่สุดก้อคือว่า มีผู้หญิงเป็นสิบๆที่แย่งตำแหน่งแฟนพี่เค้าอยู่ เทอจะไม่ลองคบเค้าหน่อยหรอ เค้าจิงใจขนาดนี้เลยนะ!!”คานะพูดบรรยายสรรพคุณของชายคนนี้จนหมดเปลือก
“ชั้นไม่ได้บอกอย่างนั้น….แต่ว่าชั้นไม่ได้รู้สึกแบบนั้นนี่ จะไปคบเค้าโดยที่ไม่รักได้ไง…” ยูมิรีบพูดเมื่อเห็นคานะจ้องตาไม่กระพริบ
“มิจังก้อใจร้ายกับพี่เค้าจัง ดีสุดๆขนาดนี้เป็นชั้นไม่ให้หลุดแน่นอน” เนเนะพูดอย่างมีความสุขเมื่อคิดว่าเป็นตัวเองที่รุ่นพี่ฮิโรกิชอบ
…………………………………………….
“อุแว้…..อุแว้…..”
“ดีใจด้วยค่ะ!! คุณมานาเอะ คุณได้ลูกแฝดสาวค่ะ” นางพยาบาลสาวผู้ช่วยในการทำคลอด พูดอย่างตื่นเต้นกับผู้เป็นแม่
“แฝด!! แฝดหรอค่ะ…..” หญิงสาวผู้นี้ดีใจเสียจนน้ำตาไหล เมื่อรู้ว่าตนนั้นได้ลูกสาวถึง2คน
……………………….
--17ปีผ่านไป—
……………………….
“แม่ค่ะ!! เสื้อตัวใหม่ของหนูอยู่ไหนค่ะ??” เสียงเด็กสาวผู้เป็นลูกตะโกนมาจากชั้นบนของบ้าน
“แล้วนี่พี่อินะเอาหนังสือที่อยู่ในห้องไปไหนแล้วล่ะค่ะ” เสียงเด็กสาวอีกคนที่ฟังคล้ายคลึงกับเสียงแรกก้อพูดขึ้น
“โธ่ๆๆ!! คุณหญิงทั้ง2หัดหาดูหน่อยสิจ้ะ แม่บอกพี่อินะว่าไม่ให้ไปยุ่งเลย!!” ผู้เป็นแม่ตอบด้วยน้ำเสียงละเหี่ยใจ
“อ่ะ….หนูเจอแล้วค่ะ”
“หนูก้อเจอค่ะ” เด็กสาวทั้ง2ตะโกนมาจากชั้นบนอีกครั้ง
……………………………………….
“ยูมิ!! เร็วๆหน่อยสิ!!” เสียงแฝดผู้พี่พูดขึ้น
“อืมๆ….” ยูมิตอบแต่ไม่ได้เร่งมือขึ้นเลย
“ทุกทีเลย….แล้วก้อไม่รีบ..” เทอพูดอย่างเบื่อหน่าย
“แหม….ก้อรอหน่อยสิ ยัยยูริขี้บ่น!!” ยูมิก้อยังไม่รีบเช่นเคย
“แต่ชั้นใกล้เสร็จแล้วนะ..”ยูริบ่นอย่างรำคาญ
“โอเคๆ ชั้นก้อจะเสร็จแล้ว” ยูมิตอบอย่างเอื่อยเฉื่อย
ยูริแฝดผู้พี่ ยูมิแฝดผู้น้อง ถึงกระนั้นก้อตามแต่พวกเทอไม่เคยมองกันแบบพี่สาวน้องสาวเลย เพราะเกิดมาพร้อมกัน ทำให้พวกเทอดูเหมือนเพื่อนกันมากกว่า ทั้งยูริและยูมิ มีหน้าตาที่เหมือนกันจนแยกไม่ออก แล้วก้อสวย น่ารัก มีเสน่ห์เท่าๆกัน จึงยากมากสำหรับคนที่เพิ่งรู้จักเพิ่งพบเห็นเทอ จะแยกออกว่าใครเป็นใคร แต่หากได้รู้จักนิสัยใจคอแล้ว จะรู้ทันทีว่ายูมิและยูริคือคนไหน…….
ยูรินั้นเป็นคนเก่ง ทั้งเรื่องเรียนและเรื่องเที่ยว แต่ไม่ค่อยแสดงความสนิทสนมกับใครก่อน ต้องให้คนๆนั้นมาตีสนิทเทอเทอถึงจะสนิทด้วย แล้วเทอก้อเป็นคนค่อนข้างขี้บ่นมากทีเดียวถึงแม้ว่าเทอเองก้อไม่ได้ดีไปกว่า แต่ก้อจะบ่นกับคนอื่นๆโดยเฉพาะกับยูมิ
ส่วนยูมินั้นเป็นคนเรียนดีแต่เก่งไม่เท่ากับยูริ เทอเองก้อเที่ยวเก่งไม่แพ้กัน แต่ส่วนที่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัดระหว่างทั้ง2 คือ ยูมิเป็นคนช่างพูดช่างคุย มนุษยสัมพันธ์ดีเทอจึงมีเพื่อนมาก ไปไหนมีแต่คนรัก คนรู้จัก
ดังนั้นถ้าคุณต้องการจะรู้ว่าคนไหนคือยูริหรือว่ายูมิ คุณแค่ลองไปคุยกับเทอก้อจะรู้ทันที เพราะยูรินั้นจะพูดกับคนที่ไม่เคยรู้จักอย่างเย็นชา ส่วนยูมินั้นจะยิ้มแย้มสนุกสนานกับทุกคนถึงแม้จะเพิ่งเคยคุยกันก้อตาม
…………………………………….
“แม่ค่ะ!! ค่าขนมวันนี้ล่ะค่ะ” ยูริพูดขึ้นเมื่อลงมาจากชั้นบน
“แม่วางไว้ให้บนโต๊ะแล้วลูก” เสียงตะโกนมาจากในครัว
“หนูด้วยนะแม่….” ยูมิรีบพูด
“จ้าาา !! ”เสียงคุณแม่ตะโกนกลับมาดังกว่าเก่า
“ไปวันแรกก้อจะสายเลยหรอลูก”คุณพ่อที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ พูดขึ้นเมื่อเห็นยูมิวิ่งรอบบ้านเสียงดังโครมคราม
“ก้อไม่อยากสายหรอกค่ะพ่อ แต่ว่าไม่มีใครปลุกนี่นา” ยูริโยนความผิดไปให้คนอื่น
“เอาเถอะๆ….รีบกินแล้วก้อรีบไปกันได้แล้ว” คุณแม่ที่เพิ่งออกมาจากครัวพูดขึ้น
“ไม่ล่ะค่ะ….หนูไปเลยดีกว่า” ยูมิกำลังยัดหนังสือที่เตรียมไว้ ใส่ในกระเป๋าอย่างลวกๆ
“ยูมิไปเร็ว เดี๋ยวสายนะ!!” ยูริพูด หลังจากที่ตนเตรียมตัวเสร็จพร้อมที่จะไปแล้ว
“ไปแล้วนะค่ะ” ทั้ง2 พูดพร้อมกันก่อนวิ่งออกนอกประตูไป
………………………………………………………………..
ออด……………..
“แฮก…..แฮก….” ทั้งคู่หยุดหอบหลังจากที่รีบวิ่งมาจนทันเข้าโรงเรียน
“แฮก…..เกือบไม่ทัน….” ยูมิพูดไปพร้อมกับกระเสือกกระสนขึ้นบันไดไปด้วย
“อือ….ไปเหอะ…” ยูริเองก้อต้องเกาะราวบันไดเพื่อพยุงตัวเช่นกัน
ทั้งคู่เดินไปหอบไปจนถึงห้องเรียนของพวกเทอ
พรืด………..
ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องซึ่งมีทั้งนักเรียนเก่าและใหม่ บ้างก้อรู้จัก บ้างก้อไม่รู้จัก แต่พวกเทอมุ่งตรงไปหานักเรียนหญิง2คนซึ่งเป็นเพื่อนรักของพวกเทอ คานะและเนเนะ
“คานะ!! เนเนะ!!” ยูมิส่งเสียงเรียกเพื่อนสาว
“อ้าว….ริจัง… มิจัง….” เด็กสาวผมยาวตาโตพูดขึ้น
“พอเถอะน่า…..เลิกเรียกเหมือนเราเป็นเด็กสะที เนเนะ” ยูริดูเหมือนจะไม่ชอบให้เรียกเทอแบบนี้ ต่างจากยูมิ
“น่ารักออก….เหมือนชั้นเป็นเด็กน้อยน่ารักๆเลย” ยูมิทำเสียงเหมือนเด็ก
“หึๆๆ ทำอย่างกับเทอแก่แล้วงั้นแหละ ยัยยูมิ” เพื่อนสาวอีกคน ที่มีผมสั้นสีทองดูแล้วค่อนข้างแต่งตัวเก่งและก้อเปรี้ยวพอสมควร พูดโดยไม่ต้องคิดว่าใครเป็น ยูมิ……ยูริ…..
“ก้อเกือบจะแก่แล้วนะ นี่ก้อ16 อีกสัก4ปีก้อ20 คงเหี่ยวไปเยอะเลยล่ะ” ยูมิทำหน้าสยองเมื่อคิดถึงบั้นปลายของตน
“เว่อร์น่ายูมิ 20น่ะวัยทำงานหรอก”ยูริเถียง
“แหม…..มิจัง กับริจังน่ะ ถึงแก่ก้อน่ารักอยู่ดีแหละ” เนเนะพูดเอาใจเพื่อน
“แต่ชั้นไม่น่าถนุถนอมเท่าเนะจังนี่นา….” ยูมิทำเสียงอ่อนหวานเลียนแบบเสียงของเนเนะ
“ล้อชั้นอีกแล้วนะมิจัง~~” เนเนะบ่นอุบอิบเบาๆ
“เออ!!….ยูมิ เมื่อเช้าก่อนเทอมารุ่นพี่ฮิโรกิมาหาด้วยล่ะ” คานะพูดอย่างตื่นเต้น
“หรอ….มาทำไมล่ะ??” ยูมิพูดงงๆ
“คงจะมาบอกรักมิจังมั้ง!!” เนเนะพูดเสียงหวานกว่าปกติ ที่ก้อหวานอยู่แล้ว
“เอ๋!!อีกแล้วหรอ!!” ยูมิดูตกใจมากเมื่อได้ยินที่เนเนะพูด
“ชั้นว่าใช่นะ…..ก้อเห็นเค้าบอกรักเทอมาเรื่อยตั้งแต่ปี1แล้วนี่” ยูริพูดอย่างเห็นด้วย
“นั่น่ะสิ!! รุ่นพี่ฮิโรกิเนี่ยยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจอีกหรอ” ยูมิดูเหมือนจะตกใจที่รุ่นพี่คนนี้มีความอดทนสูงขนาดนี้
“คงอีกนานแหละ เค้าว่าเทอน่ารักเสียจนเค้าลืมไม่ได้แม้จะนานแค่ไหนเลยล่ะ” เนเนะพูดแนวอิจฉาเพื่อนหน่อยๆ
“เวอร์จิงๆเลย รุ่นพี่คนนี้เนี่ย” ถึงเทอจะไม่ได้ชอบเค้าแบบคนรัก แต่เทอก้อรู้สึกดีๆกับเค้าแล้วก้อสนุกมากเวลาที่ได้พบกัน
“โธ่….รุ่นพี่ฮิโรกิน่ะต่างจากคนอื่นนะ เค้าทั้งหล่อ ทั้งแสนดีแล้วก้อเท่สุดๆเลยแต่ที่สำคัญที่สุดก้อคือว่า มีผู้หญิงเป็นสิบๆที่แย่งตำแหน่งแฟนพี่เค้าอยู่ เทอจะไม่ลองคบเค้าหน่อยหรอ เค้าจิงใจขนาดนี้เลยนะ!!”คานะพูดบรรยายสรรพคุณของชายคนนี้จนหมดเปลือก
“ชั้นไม่ได้บอกอย่างนั้น….แต่ว่าชั้นไม่ได้รู้สึกแบบนั้นนี่ จะไปคบเค้าโดยที่ไม่รักได้ไง…” ยูมิรีบพูดเมื่อเห็นคานะจ้องตาไม่กระพริบ
“มิจังก้อใจร้ายกับพี่เค้าจัง ดีสุดๆขนาดนี้เป็นชั้นไม่ให้หลุดแน่นอน” เนเนะพูดอย่างมีความสุขเมื่อคิดว่าเป็นตัวเองที่รุ่นพี่ฮิโรกิชอบ
…………………………………………….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น