โดดเดี่ยวเจาะเวลา

ลำดับตอนที่ #1 : ตะปูเป็นเหตุ

    ในค่ำคืนที่ฝนตกหนัก มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น และเจ้าของเสียงก็คือ เซรัน เด็กน้อยวัย  12  ปี เขามีผมสี บอลทอง และดวงตาสีฟ้าอมเขียว เขามีนิสัยขี้กลัวและยึดอุดมการณ์ ((( บ้าๆ )))อีกด้วย



    “พ่อแม่ครับผมขอนอนกับพ่อแม่ด้วยได้ไหมครับ” เซรันพูดด้วยน้ำเสียงที่ตกใจและหวาดกลัวสุดๆ



    “ไม่ได้หลอกจ้ะลูกเห็นไหมเตียงมันเต็มแล้ว” แม่พูดด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลและพยายามเบี่ยงเบนเซรันไม่ให้นอนด้วยเพราะเตียงมันเต็มจริงๆ



    “ให้ผมนอนเบียดๆก็ได้ครับ”    เซรัน ขอร้อง



    “ลูกโตแล้วนะเซรัน แล้วลูกก็เป็นผู้ชายด้วย ผู้ชายน่ะจะต้องมีความกล้าสิ..............อืม” พ่อพูดพร้อมกับกำมือไปเพื่อให้เซรันเกิดความกล้า (((แต่มันอาจจะไม่เป็นผลสำหรับเซรันผู้ขี้กลัวและยึดอุดมคติ (บ้าๆ) เท่าไหร่)))



    “ผมรู้แล้วครับ ราตรีสวัสดิ์คร้าบบบบบ” เซรันพูดด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง แล้วก็เดินจากไปแต่ก่อนจะเดินออกไปนั้นเขาได้ยิน พ่อกับแม่คุยกันเรื่องบ้านบนต้นไม้ที่พ่อกำลังสร้างอยู่



    เช้าวันรุ่งขึ้นมีเสียงเห่าของโดโด้ดังขึ้นเพื่อปลุกเซรัวให้ตื่น (โดโด้เป็นหมาที่โทมัส (พ่อ) เป็นคนซื้อให้ในวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว)



    “รู้แล้วน่าโดโด้ไม่ต้องมาเลียหน้าชั้นนะ” เซรันพูดด้วยความรำคาญ



    “เซรันลงไปหาพ่อหน่อยซิลูก” แม่พูดขึ้นพร้อมพรางหั่นหัวหอมใหญ่



    “รู้แล้วครับเดี๋ยวผมลงไป” เซรันตอบ



    “เซรัน เซรัน เซรัน!” พ่อเรียกเซรัน



    “รู้แล้วครับ ๆ” เซรันตอบพ่อ



    เซรันเดินลงบันไดด้วยความระมัดระวังเพราะเขากลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุบันไดกับเขา



    “มีอะไรมิทราบครับพ่อ” เซรันถามพ่อ

    

“ลูกหยิบตะปูให้พ่อหน่อยสิ” พ่อพูดมือพรางตอกตะปูอยู่บนบ้านต้นไม้ที่เขาทำให้เซรัน



    “ครับ” เซรันตอบ



    เซรันหยิบตะปูใส่ถังแล้วนำเชือกไปผูกกับหูหิ้วถังคล้องแขวนกับต้นไม้แล้วดึงเชือกถังก็จะขึ้นไปหาพ่อ



    “ทำไมลูกถึงไม่ปีนบันไดเอามาให้พ่อเองละลูก”พ่อถาม



    “พ่อรู้ไหมครับว่าการปีนบันไดนั้นน่ะมันทำให้เกิดอุบัติเหตุได้ถึง 89 เปอร์เซ็นเชียวนะครับพ่อ” เซรันพูดพร้อมกับอธิบายให้พ่อฟัง



    “รู้แล้วลูก........พ่อเชื่อ.........แต่ถ้าลูกไม่หัดทำลูกก็จะทำอะไรไม่เป็นเลยนะ” พ่อพูด



    “ครับ” เซรันตอบ



    “เอาอย่างนี้! ลูกไปซื้อตะปูให้พ่อหน่อยแล้วกันเอ้านี่เงินคงพอนะ” พ่อพูดสั่งเซรัน



    “แต่ว่ามันจะ..............” เซรันเอ่ออ่า



    “ไม่มีคำว่าแต่ทั้งนั้น” พ่อพูด



    “ครับ” เซรันตอบอย่างแทรกไม่ได้



    เซรันได้ขี่จักรยานคู่ใจของเขาออกจากโรงรถไปซื้อตะปูให้พ่อ (คุณๆ รู้รึเปล่าจักรยานคู่ใจของเซรันน่ะมีทั้งกันชนหน้าและกันชนหลัง แถมเซรันยังใส่สนับแขนและขา แล้วยังใส่หมวกกันน็อคอีกด้วย)แต่ในขณะที่เซรันกำลังจักรยานไปนั้นฝนก้ได้ตกลงมา (แต่ไม่ตกหนักคงจะเรียกว่าฝนตกหยิ่มๆ)



    “เฮ้...........ไอ้หนูนายกล้าโดดรึเปล่า” เด็กในหมู่บ้านเดียวกับเซรันถาม



    “ไร้สาระ.....มาก” เซรันตอบแล้วก็ปั่นจักรยานไปอีกทาง (ทางที่เซรันปั่นไปเป็นทางอ้อม)



    เซรันปั่นไปได้ซักพักฝนก็ตกหนักลงมาเขาเห็นห้องสมุดใหญ่อยู่ไม่ไกลนัก

    

“เราคงต้องไปพักที่นั่นก่อนแล้ว พอฝนหยุดตกแล้วค่อยไปต่อ เดี๋ยวจะเกิดอุบัติเหตุ” เซรันพูดแล้วก็ปั่นไปต่อ



    “อ๋า............” เซรันพูดยังไม่ขาดคำเขาก็ปั่นจักรยานชนต้นไม้แล้ว