ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เช้าวันแรกของชายชื่อ\"ยู\"
ณ บ้านหลังหนึ่งใจกลางเมือง \"ยู\" หนุ่มโสดหน้าตาดี อายุ 18 กำลังจะออกจากบ้านเพื่อไปเจอโลกใหม่ๆ กับการใช้ชีวิตใหม่ๆในรั้วมหาวิทยาลัย วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรก
\"เอาล่ะ ได้เวลาออกไปลุยซะทีถึงเวลาแล้ว โรค กลัวสาวของเรา จะต้องแก้ให้หายให้ได้ ชีวิตในมหาลัย ต้องมีแฟนน่ารักๆมาควงให้ได้
หลังจากทนทุกข์กับชีวิตแสนเศร้ามานาน อยู่โรงเรียนชายล้วนมา 6 ปี ฮือ~~~ 6 ปี ที่มืดมน ต้องให้มันจบลงให้ได้\"
ยู พูดกับตัวเองอยู่หน้าบ้าน ในขณะที่ใครคนนึงยืนฟังอยู่ข้างหลังโดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ตัว
\"เป็นอะไรของมึงวะ ท่าทางมึงเก็บกดมากเลยนะ กูบอกมึงแล้วว่าปิดเทอมไปเที่ยวซะมั่ง หมกอยู่แต่ในบ้านฟุ้งซ่านน่ะมึงน่ะ\"
เจ้าของเสียงที่พูดขึ้นมาก็คือ \"เร\" หรือที่ ยู เรียกว่า ไอ้เร หนึ่งในเพื่อนซี้ ในกลุ่ม 3 ทหาร
ยู: เฮ้ย มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!
เร: ก็มาตั้งแต่มึงเริ่มพล่ามอะไรของมึงตั้งแต่ต้นนั่นแหละ
ยู: ไอ้เวร แล้วมึงก็แอบฟังกู อยู่ได้ตั้งนาน ไม่เรียกกู
เร: ก็กูอยากรู้ ว่าเพื่อนกูบ้าไปถึงระยะที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าหนักมากกูจะได้พามึงส่งโรงบาลบ้าทัน
ยู: เออ ไอ้เพื่อนเจริญ เพื่อนดี แช่งกู มึงดีมากๆเลย
\"จะไปกันได้รึยางงว้าาาา จะสายแล้วโว้ยยยย พวกมึงจะสายกันตั้งแต่วันแรกเลยรึไงวะ\" ทีม คนสุดท้ายในกลุ่มเพื่อนซี้ หนุ่มหล่อพ่อรวย ตะโกนข้ามถนนมาจากหน้าต่าง bm คันงาม
\" เออ ไปเดี๋ยวนี้แหละ\" ยู ตะโกนกลับไป พร้อมกับวิ่งข้ามถนนไปขึ้นรถไอ้ทีม
ทีม: พวกมึงคุยอะไรกันอยู่วะ นานชิบหาย กูยังไม่อยากสายตั้งแต่วันแรกนะโว้ย เสียภาพพจน์หมด
เร: ถุย ถ้าไม่ติดว่าข้าวเช้ากูย่อยหมดแล้ว กูจะอ้วกใส่รถมึงตรงนี้แหละ ขับไปเร็วๆดิวะ บ่นอยู่นั่น
ทีม: แล้วตกลงมึงคุยอะไรกันอยู่วะ
เร: ก็ไอ้ ยู มัน...
ยู: ไอ้เวง ไอ้เร มึง เงียบไปเลยนะ
เร: ทำไมวะ ไอ้ทีม มันจะได้รู้ ไง ว่า เพื่อนมันน่ะ ใกล้จะเสียสติเข้าไปทุกทีแล้ว
ยู: ไอ้เร
ยู พูดพร้อมกับ เอื้อมมือไปบีบคอ ไอ้เร
เร: แอ้ก!!
ทีม: จะกัดกันทำไมวะ พวกมึงนี่ เอ้าๆ เอาเข้าไป มึงเลิกกัดกันก่อน แล้วเอาตังมาให้กูคนละร้อยเด้ะ เติมน้ำมันหน่อย
ยู: ไรว้า บ้านมึงออกจะรวย ต้องให้กูออกอีกเหรอวะ
ทีม: อ้าวไอ้เวร รถก็รถกู ช่วยๆกันออกหน่อยเด่ะวะ กูไม่ใช่สังคมสงเคราะห์นะโว้ย
เร: ฮ่า! แต่ไอ้ยูมันเป็นพวก เส็งเคร็งสงเคราะห์ ว่ะ แอ้บ!!
ยู: ไอ้ เร(ว)
ทีม นั่งถอนหายใจ ในขณะที่ ยู กำลังบีบคอไอเร อยู่หลังรถ
20 นาทีหลังจากนั่งอยู่บนรถ ในที่สุดทั้งสามหนุ่มก็มาถึงมหาลัย
\" พวกมึงลงไปรอกูก่อนเดี๋ยวกูเอารถไปจอด แป้บ\" ทีมพูดพร้อมกับไล่ ยู กับ เร ลงมายืน งงๆ อยู่ข้างทาง
ยู: กูตื่นเต้นไงไม่รู้ว่ะ พอมาถึงนี่แล้วน่ะ
เร: ไอ้บ้านนอก
ยู: กู ว่ากูยังเตะมึงไม่แรงพอนะ
เร: ( -_-\" )
\"น้อง น้องคะ ท่องเที่ยวรึเปล่าคะ\" รุ่นพี่ 2 คน หน้าตาน่ารัก เข้ามาถาม เผื่อว่าเป็นรุ่นน้องในคณะ
\" เปล่าครับ ไม่ได้มาเที่ยวครับ\" เร ตอบกลับไป ทำเอารุ่นพี่ 2 คนหัวเราะร่วน
\" ไม่ใช่ค่ะ ถามว่า อยู่คณะการท่องเที่ยวรึเปล่าน่ะ\" รุ่นพี่คนเดิมพูด พร้อมกับหัวเราะคิกคัก ยังไม่หยุด
\" เอ่อ พวกผม นิเทศ น่ะครับ\" ยู ตอบกลับไป หางเสียงออกสั่นๆ
อ๋อ งั้นเดี๋ยวนะคะ รุ่นพี่คนเดิมพูด พร้อมกับหันไปตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนหนึ่ง \"น้ำ\" \"น้ำ มานี่หน่อย น้อง 2 คนนี้อยู่คณะแกน่ะ\"
ยู กับ เร หันไปมองรุ่นพี่ที่เดินมาใหม่ ทันทีที่เห็นพี่น้ำ ยู กับเร ก็เหมือนกับจะตะลึงไปพักหนึ่ง เพราะพี่น้ำเป็นคน รูปร่างดีมากๆ
ผิวขาว ตาโต ผมยาวตรง ถึงกลางหลัง เป็นผู้หญิงที่ใครเห็นก็เหมือนกับว่าจะตกหลุมรักได้ในทันที
\" นิเทศเหรอคะ พี่ชื่อพี่น้ำนะคะ อยู่คณะนิเทศ เหมือนน้องนั่นแหละ แขนง วารสารค่ะ อยู่ปี 2 แล้วน้อง 2 คนอยู่ แขนงอะไรกันคะ\"
พี่ฟ้าเดินเข้ามาถึงแล้วถามทั้งเร และ ยู
\"พวกผม แขนงทีวีและตู้เย็นครับ\" ไอ้เร ยิงมุขไป 1 ที ทำเอาพี่น้ำหัวเราะเห็นลักยิ้ม ยิ่งดูน่ารักกว่าเดิมเป็นกอง ทำเอา ยู รู้สึกว่าหน้าตัวเองนั่นร้อนผ่าว พร้อมกับนึกสงสัยตัวเองว่าตอนนี้หน้าตัวเองจะแดงจนคนอื่นสังเกตุเห็นรึเปล่า
โชคไม่ดีสำหรับยู ที่พี่น้ำ สังเกตุเห็น พี่น้ำมองหน้า ยู แล้วถามขึ้นมาว่า\" น้องคนนี้ไม่สบายรึเปล่าคะ หน้าแดงๆเหมือนเป็นไข้ ตัวร้อนรึเปล่าเนี่ย\" พี่น้ำยิ้มแล้วเอื้อมมือมาจะแตะหน้าผาก ยู
ยู ตกใจอย่างแรง กระโดดถอยหลังไปหลายก้าวทำเอาพี่น้ำตกใจไปด้วย โดยส่วนตัวแล้ว ยู ไม่ค่อยจะถูกโรคกับผู้หญิงเท่าไหร่ เลยมีปฏิกริยาตอบโต้ไปโดยอัตโนมัติ
\" เป็นอะไรไปคะ\" พี่น้ำถามด้วยสีหน้า งงๆ ไอ้เร หัวเราะร่วนจนตัวงอ นานพอสมควรกว่าจะตั้งสติได้ แล้วทำหน้าที่เฉลยให้พี่น้ำฟัง
\" ไอ้ ยู มันเป็นโรคกลัวผู้หญิงน่ะครับ มันเลยไม่ค่อยยอมให้ผู้หญิงถูกตัวมัน ฮ่ะๆ ไอ้ยู เอ้ย ไอ้ ยู\" เร พูดไปหัวเราะไป
\" ว้า อย่างงี้พี่ก็อดจีบน้องน่ะสิคะ\" พี่น้ำพูดยิ้มๆ ทำเอา ยูหน้าแดงกว่าเดิมหลายเท่า จนรู้สึกเหมือนว่าจะละลายซะให้ได้
\"แล้วนี่พูดกันมาตั้งนานแล้ว พี่ยังไม่รู้จักพวกน้องเลย ชื่ออะไรกันมั่งคะนี่\"
เร: ผมชื่อ เร ครับส่วน ไอ้เนี่ย ชื่อ ยู
พี่น้ำ: แล้วมากันสองคนเหรอคะ รู้จักรุ่นพี่คนอื่นมั่งรึยัง
เร: อ๋อมากันสามคนครับ อีกคนชื่อ\" ทีม \" มันเอารถไปจอด ส่วนรุ่นพี่ก็มีรู้จักพี่น้ำคนเดียวนี่ล่ะครับ
ทีม: เฮ้ย! ทำอะไรอยู่วะให้รอแป้บเดียว หนีมาสีหญิงแล้วเหรอไอ้เร
ยู สังเกตุเห็นพี่น้ำหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย เพราะคำพูดที่ ทีม พูด
เร: ไอ้เชี่ย ไม่ใช่โว้ย นี่พี่น้ำ พี่เค้าอยู่วารสาร ปี 2 พี่น้ำครับนี่เพื่อนผมชื่อ ทีม ครับ
ทีม: สวัสดีครับพี่น้ำ อ้าวแล้วไอ้ ยู เป็นอะไรไปล่ะน่ะ
พี่น้ำทำหน้ายิ้มๆ \"สงสัยเพื่อนน้องจะไม่สบายน่ะค่ะ\"
เร ทำท่าเหมือนจะปล่อยก้ากอีกแล้ว แต่ต้องเปลี่ยนไปเอามือไปลูบหน้าแข้งตัวเองแทน เพราะ ถูกยู เตะเข้าเต็มแรง เลยกลายเป็นว่าพี่น้ำหัวเราะ เร ที่ทำหน้าเบ้ อยู่แทน
\" น้องมากันแค่นี้ใช่มั้ยคะ\" พี่น้ำถามทั้ง 3คน
\" ครับ\" เร ตอบ พร้อมกับเอามือกุมหน้าแข้งตัวเองไว้ด้วย ส่วน ยู นั่น ยืนตัวแข็ง อยู่เหมือนเดิม
พี่น้ำ: งั้นช่วยเขียนชื่อ รหัสนักศึกษา เบอร์มือถือ แล้วก็แขนงของตัวเองที่ไม่ใช่ ทีวีและตู้เย็น ใส่กระดาษแผ่นนี้ให้พี่ด้วยนะคะ\"
\"อะไรคือทีวีและตู้เย็นวะ\" ทีม กระซิบถาม เร
\"ไม่มีอะไรหรอก\" เร ตอบหน้าตายพร้อมกับกรอกข้อมูลทั้งของตัวเองและของเพื่อนลงไปในกระดาษที่พี่น้ำส่งมาให้
พี่น้ำ: ขอบใจจ้ะ แล้วสามโมงวันนี้ นิเทศปีหนึ่งทุกคนรวมตัวกันที่ลานนิเทศนะคะ รู้รึยังคะว่าอยู่ตรงไหนน่ะค่ะ
เร,ทีม: รู้แล้วครับ
ยู: ...
\"นี่เบอร์มือถือพี่นะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาได้นะ\" พี่น้ำ พูดพร้อมกับยื่นกระดาษโน็ตแผ่นเล็กๆให้
เร,ทีม: ครับ
ยู: ...
พี่น้ำ: งั้น...พี่ไปก่อนนะ เอ่อ.. ยู ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวเย็นนี้เราเจอกันนะจ๊ะ
พี่น้ำแหย่ แบบ ทีเล่นทีจริง ทำเอา ยู ยืนตัวแข็ง
ยู: อะ คะ ครับ
พี่น้ำเดินไปแล้ว ทิ้งให้ ยู ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ทีมกับเร กอด คอกันหัวเราะน้ำตาเล็ด
\"พวกมึงหัวเราะอะไรกันวะ\" ยู หันมาพูดหลังจากได้สติเพราะได้ยินเสียงหัวเราะ ของทีมกับเร
เร: กะ ก็ หะ หัวเราะมะมึงไง ฮ่ะ ฮ่ะ
เร พูดลำบากเพราะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
ทีม: กูอยากให้มึงเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จริงๆเลยว่ะ ฮ่ะๆ
ยู: ถ้าพวกมึงไม่หยุดหัวเราะ สงสัยกูต้องเดินเท้าเปล่าแน่ เพราะต้องเอารองเท้ากูยัดปากมึงไว้น่ะ
เร: เออๆ กูไม่หัวเราะแล้ว แต่เหมือนพี่น้ำจะสนใจมึงนะโว้ยไอ้ยู
ทีม: เออว่ะ ไอ้เร พูดถูก น่าอิจฉา พี่น้ำนะ น่ารักซะขนาดนั้น แต่ไอ้ยูแม่ง ดันเป็นโรคกลัวผู้หญิง แค่เค้าพูดด้วยหน่อย ยืนแข็งเป็นหินเลย
เร: ฮ่ะๆ มึงไม่เห็นตอนที่พี่ฟ้าจะถูกตัวมัน ตลกชิบ มัน อุ้บ!
เร พูดต่อไม่ได้ เพราะ มีก้อนอะไรอย่างหนึ่งคล้ายๆ กระดาษปกสมุดอะไรซักอย่างของ ยู กระจุกอยู่ในปาก
เร ดึงกระดาษออกมาอย่างยากเย็น พร้อมกับที่เจ้าของก้อนกระดาษ เดินไปไกลแล้ว
ทีมกับเร ออกวิ่งตาม ยู ไปในม่ามางแปลกๆ เพราะต่างคนก็ต่างหัวเราะจนตัวงอไป ในขณะที่วิ่ง
........................................................................................
Part 1 End
\"เอาล่ะ ได้เวลาออกไปลุยซะทีถึงเวลาแล้ว โรค กลัวสาวของเรา จะต้องแก้ให้หายให้ได้ ชีวิตในมหาลัย ต้องมีแฟนน่ารักๆมาควงให้ได้
หลังจากทนทุกข์กับชีวิตแสนเศร้ามานาน อยู่โรงเรียนชายล้วนมา 6 ปี ฮือ~~~ 6 ปี ที่มืดมน ต้องให้มันจบลงให้ได้\"
ยู พูดกับตัวเองอยู่หน้าบ้าน ในขณะที่ใครคนนึงยืนฟังอยู่ข้างหลังโดยที่เจ้าตัวเองไม่รู้ตัว
\"เป็นอะไรของมึงวะ ท่าทางมึงเก็บกดมากเลยนะ กูบอกมึงแล้วว่าปิดเทอมไปเที่ยวซะมั่ง หมกอยู่แต่ในบ้านฟุ้งซ่านน่ะมึงน่ะ\"
เจ้าของเสียงที่พูดขึ้นมาก็คือ \"เร\" หรือที่ ยู เรียกว่า ไอ้เร หนึ่งในเพื่อนซี้ ในกลุ่ม 3 ทหาร
ยู: เฮ้ย มึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะเนี่ย!
เร: ก็มาตั้งแต่มึงเริ่มพล่ามอะไรของมึงตั้งแต่ต้นนั่นแหละ
ยู: ไอ้เวร แล้วมึงก็แอบฟังกู อยู่ได้ตั้งนาน ไม่เรียกกู
เร: ก็กูอยากรู้ ว่าเพื่อนกูบ้าไปถึงระยะที่เท่าไหร่แล้ว ถ้าหนักมากกูจะได้พามึงส่งโรงบาลบ้าทัน
ยู: เออ ไอ้เพื่อนเจริญ เพื่อนดี แช่งกู มึงดีมากๆเลย
\"จะไปกันได้รึยางงว้าาาา จะสายแล้วโว้ยยยย พวกมึงจะสายกันตั้งแต่วันแรกเลยรึไงวะ\" ทีม คนสุดท้ายในกลุ่มเพื่อนซี้ หนุ่มหล่อพ่อรวย ตะโกนข้ามถนนมาจากหน้าต่าง bm คันงาม
\" เออ ไปเดี๋ยวนี้แหละ\" ยู ตะโกนกลับไป พร้อมกับวิ่งข้ามถนนไปขึ้นรถไอ้ทีม
ทีม: พวกมึงคุยอะไรกันอยู่วะ นานชิบหาย กูยังไม่อยากสายตั้งแต่วันแรกนะโว้ย เสียภาพพจน์หมด
เร: ถุย ถ้าไม่ติดว่าข้าวเช้ากูย่อยหมดแล้ว กูจะอ้วกใส่รถมึงตรงนี้แหละ ขับไปเร็วๆดิวะ บ่นอยู่นั่น
ทีม: แล้วตกลงมึงคุยอะไรกันอยู่วะ
เร: ก็ไอ้ ยู มัน...
ยู: ไอ้เวง ไอ้เร มึง เงียบไปเลยนะ
เร: ทำไมวะ ไอ้ทีม มันจะได้รู้ ไง ว่า เพื่อนมันน่ะ ใกล้จะเสียสติเข้าไปทุกทีแล้ว
ยู: ไอ้เร
ยู พูดพร้อมกับ เอื้อมมือไปบีบคอ ไอ้เร
เร: แอ้ก!!
ทีม: จะกัดกันทำไมวะ พวกมึงนี่ เอ้าๆ เอาเข้าไป มึงเลิกกัดกันก่อน แล้วเอาตังมาให้กูคนละร้อยเด้ะ เติมน้ำมันหน่อย
ยู: ไรว้า บ้านมึงออกจะรวย ต้องให้กูออกอีกเหรอวะ
ทีม: อ้าวไอ้เวร รถก็รถกู ช่วยๆกันออกหน่อยเด่ะวะ กูไม่ใช่สังคมสงเคราะห์นะโว้ย
เร: ฮ่า! แต่ไอ้ยูมันเป็นพวก เส็งเคร็งสงเคราะห์ ว่ะ แอ้บ!!
ยู: ไอ้ เร(ว)
ทีม นั่งถอนหายใจ ในขณะที่ ยู กำลังบีบคอไอเร อยู่หลังรถ
20 นาทีหลังจากนั่งอยู่บนรถ ในที่สุดทั้งสามหนุ่มก็มาถึงมหาลัย
\" พวกมึงลงไปรอกูก่อนเดี๋ยวกูเอารถไปจอด แป้บ\" ทีมพูดพร้อมกับไล่ ยู กับ เร ลงมายืน งงๆ อยู่ข้างทาง
ยู: กูตื่นเต้นไงไม่รู้ว่ะ พอมาถึงนี่แล้วน่ะ
เร: ไอ้บ้านนอก
ยู: กู ว่ากูยังเตะมึงไม่แรงพอนะ
เร: ( -_-\" )
\"น้อง น้องคะ ท่องเที่ยวรึเปล่าคะ\" รุ่นพี่ 2 คน หน้าตาน่ารัก เข้ามาถาม เผื่อว่าเป็นรุ่นน้องในคณะ
\" เปล่าครับ ไม่ได้มาเที่ยวครับ\" เร ตอบกลับไป ทำเอารุ่นพี่ 2 คนหัวเราะร่วน
\" ไม่ใช่ค่ะ ถามว่า อยู่คณะการท่องเที่ยวรึเปล่าน่ะ\" รุ่นพี่คนเดิมพูด พร้อมกับหัวเราะคิกคัก ยังไม่หยุด
\" เอ่อ พวกผม นิเทศ น่ะครับ\" ยู ตอบกลับไป หางเสียงออกสั่นๆ
อ๋อ งั้นเดี๋ยวนะคะ รุ่นพี่คนเดิมพูด พร้อมกับหันไปตะโกนเรียกเพื่อนอีกคนหนึ่ง \"น้ำ\" \"น้ำ มานี่หน่อย น้อง 2 คนนี้อยู่คณะแกน่ะ\"
ยู กับ เร หันไปมองรุ่นพี่ที่เดินมาใหม่ ทันทีที่เห็นพี่น้ำ ยู กับเร ก็เหมือนกับจะตะลึงไปพักหนึ่ง เพราะพี่น้ำเป็นคน รูปร่างดีมากๆ
ผิวขาว ตาโต ผมยาวตรง ถึงกลางหลัง เป็นผู้หญิงที่ใครเห็นก็เหมือนกับว่าจะตกหลุมรักได้ในทันที
\" นิเทศเหรอคะ พี่ชื่อพี่น้ำนะคะ อยู่คณะนิเทศ เหมือนน้องนั่นแหละ แขนง วารสารค่ะ อยู่ปี 2 แล้วน้อง 2 คนอยู่ แขนงอะไรกันคะ\"
พี่ฟ้าเดินเข้ามาถึงแล้วถามทั้งเร และ ยู
\"พวกผม แขนงทีวีและตู้เย็นครับ\" ไอ้เร ยิงมุขไป 1 ที ทำเอาพี่น้ำหัวเราะเห็นลักยิ้ม ยิ่งดูน่ารักกว่าเดิมเป็นกอง ทำเอา ยู รู้สึกว่าหน้าตัวเองนั่นร้อนผ่าว พร้อมกับนึกสงสัยตัวเองว่าตอนนี้หน้าตัวเองจะแดงจนคนอื่นสังเกตุเห็นรึเปล่า
โชคไม่ดีสำหรับยู ที่พี่น้ำ สังเกตุเห็น พี่น้ำมองหน้า ยู แล้วถามขึ้นมาว่า\" น้องคนนี้ไม่สบายรึเปล่าคะ หน้าแดงๆเหมือนเป็นไข้ ตัวร้อนรึเปล่าเนี่ย\" พี่น้ำยิ้มแล้วเอื้อมมือมาจะแตะหน้าผาก ยู
ยู ตกใจอย่างแรง กระโดดถอยหลังไปหลายก้าวทำเอาพี่น้ำตกใจไปด้วย โดยส่วนตัวแล้ว ยู ไม่ค่อยจะถูกโรคกับผู้หญิงเท่าไหร่ เลยมีปฏิกริยาตอบโต้ไปโดยอัตโนมัติ
\" เป็นอะไรไปคะ\" พี่น้ำถามด้วยสีหน้า งงๆ ไอ้เร หัวเราะร่วนจนตัวงอ นานพอสมควรกว่าจะตั้งสติได้ แล้วทำหน้าที่เฉลยให้พี่น้ำฟัง
\" ไอ้ ยู มันเป็นโรคกลัวผู้หญิงน่ะครับ มันเลยไม่ค่อยยอมให้ผู้หญิงถูกตัวมัน ฮ่ะๆ ไอ้ยู เอ้ย ไอ้ ยู\" เร พูดไปหัวเราะไป
\" ว้า อย่างงี้พี่ก็อดจีบน้องน่ะสิคะ\" พี่น้ำพูดยิ้มๆ ทำเอา ยูหน้าแดงกว่าเดิมหลายเท่า จนรู้สึกเหมือนว่าจะละลายซะให้ได้
\"แล้วนี่พูดกันมาตั้งนานแล้ว พี่ยังไม่รู้จักพวกน้องเลย ชื่ออะไรกันมั่งคะนี่\"
เร: ผมชื่อ เร ครับส่วน ไอ้เนี่ย ชื่อ ยู
พี่น้ำ: แล้วมากันสองคนเหรอคะ รู้จักรุ่นพี่คนอื่นมั่งรึยัง
เร: อ๋อมากันสามคนครับ อีกคนชื่อ\" ทีม \" มันเอารถไปจอด ส่วนรุ่นพี่ก็มีรู้จักพี่น้ำคนเดียวนี่ล่ะครับ
ทีม: เฮ้ย! ทำอะไรอยู่วะให้รอแป้บเดียว หนีมาสีหญิงแล้วเหรอไอ้เร
ยู สังเกตุเห็นพี่น้ำหน้าแดงขึ้นนิดหน่อย เพราะคำพูดที่ ทีม พูด
เร: ไอ้เชี่ย ไม่ใช่โว้ย นี่พี่น้ำ พี่เค้าอยู่วารสาร ปี 2 พี่น้ำครับนี่เพื่อนผมชื่อ ทีม ครับ
ทีม: สวัสดีครับพี่น้ำ อ้าวแล้วไอ้ ยู เป็นอะไรไปล่ะน่ะ
พี่น้ำทำหน้ายิ้มๆ \"สงสัยเพื่อนน้องจะไม่สบายน่ะค่ะ\"
เร ทำท่าเหมือนจะปล่อยก้ากอีกแล้ว แต่ต้องเปลี่ยนไปเอามือไปลูบหน้าแข้งตัวเองแทน เพราะ ถูกยู เตะเข้าเต็มแรง เลยกลายเป็นว่าพี่น้ำหัวเราะ เร ที่ทำหน้าเบ้ อยู่แทน
\" น้องมากันแค่นี้ใช่มั้ยคะ\" พี่น้ำถามทั้ง 3คน
\" ครับ\" เร ตอบ พร้อมกับเอามือกุมหน้าแข้งตัวเองไว้ด้วย ส่วน ยู นั่น ยืนตัวแข็ง อยู่เหมือนเดิม
พี่น้ำ: งั้นช่วยเขียนชื่อ รหัสนักศึกษา เบอร์มือถือ แล้วก็แขนงของตัวเองที่ไม่ใช่ ทีวีและตู้เย็น ใส่กระดาษแผ่นนี้ให้พี่ด้วยนะคะ\"
\"อะไรคือทีวีและตู้เย็นวะ\" ทีม กระซิบถาม เร
\"ไม่มีอะไรหรอก\" เร ตอบหน้าตายพร้อมกับกรอกข้อมูลทั้งของตัวเองและของเพื่อนลงไปในกระดาษที่พี่น้ำส่งมาให้
พี่น้ำ: ขอบใจจ้ะ แล้วสามโมงวันนี้ นิเทศปีหนึ่งทุกคนรวมตัวกันที่ลานนิเทศนะคะ รู้รึยังคะว่าอยู่ตรงไหนน่ะค่ะ
เร,ทีม: รู้แล้วครับ
ยู: ...
\"นี่เบอร์มือถือพี่นะ ถ้ามีปัญหาอะไรก็โทรมาได้นะ\" พี่น้ำ พูดพร้อมกับยื่นกระดาษโน็ตแผ่นเล็กๆให้
เร,ทีม: ครับ
ยู: ...
พี่น้ำ: งั้น...พี่ไปก่อนนะ เอ่อ.. ยู ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวเย็นนี้เราเจอกันนะจ๊ะ
พี่น้ำแหย่ แบบ ทีเล่นทีจริง ทำเอา ยู ยืนตัวแข็ง
ยู: อะ คะ ครับ
พี่น้ำเดินไปแล้ว ทิ้งให้ ยู ยืนตัวแข็งอยู่ที่เดิม ทีมกับเร กอด คอกันหัวเราะน้ำตาเล็ด
\"พวกมึงหัวเราะอะไรกันวะ\" ยู หันมาพูดหลังจากได้สติเพราะได้ยินเสียงหัวเราะ ของทีมกับเร
เร: กะ ก็ หะ หัวเราะมะมึงไง ฮ่ะ ฮ่ะ
เร พูดลำบากเพราะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
ทีม: กูอยากให้มึงเห็นหน้าตัวเองตอนนี้จริงๆเลยว่ะ ฮ่ะๆ
ยู: ถ้าพวกมึงไม่หยุดหัวเราะ สงสัยกูต้องเดินเท้าเปล่าแน่ เพราะต้องเอารองเท้ากูยัดปากมึงไว้น่ะ
เร: เออๆ กูไม่หัวเราะแล้ว แต่เหมือนพี่น้ำจะสนใจมึงนะโว้ยไอ้ยู
ทีม: เออว่ะ ไอ้เร พูดถูก น่าอิจฉา พี่น้ำนะ น่ารักซะขนาดนั้น แต่ไอ้ยูแม่ง ดันเป็นโรคกลัวผู้หญิง แค่เค้าพูดด้วยหน่อย ยืนแข็งเป็นหินเลย
เร: ฮ่ะๆ มึงไม่เห็นตอนที่พี่ฟ้าจะถูกตัวมัน ตลกชิบ มัน อุ้บ!
เร พูดต่อไม่ได้ เพราะ มีก้อนอะไรอย่างหนึ่งคล้ายๆ กระดาษปกสมุดอะไรซักอย่างของ ยู กระจุกอยู่ในปาก
เร ดึงกระดาษออกมาอย่างยากเย็น พร้อมกับที่เจ้าของก้อนกระดาษ เดินไปไกลแล้ว
ทีมกับเร ออกวิ่งตาม ยู ไปในม่ามางแปลกๆ เพราะต่างคนก็ต่างหัวเราะจนตัวงอไป ในขณะที่วิ่ง
........................................................................................
Part 1 End
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น