ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คิดถึง.......เธอ
ตอนที่ 1
เช้าวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมไม่สดใส เพราะเฆมได้ลอยไปบดบังแสงแดดจากดวงอาทิตย์ ทำให้บรรยากาศดูหม่นหมอง แต่ก็คงไม่เท่ากับความหม่นหมองในใจของเขา วันนี้ซีเหมินเข้าบริษัทเช้ากว่าปกติ เขามองท้องฟ้านั้นผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องทำงานของเขาแล้วก็พลันนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งเข้า เป็นเหตุการณ์ที่เขา
จำไม่เคยลืม วันที่เขาได้รับรู้ว่าเสี่ยวเกินต้องการจะบอกอะไรกับเขาในยามรุ่งอรุณเช้าวันที่ท้องฟ้าสดใส และ
สิ่งที่จะลืมไม่ได้ก็คือ เธอ…..คนที่ทำให้เขารู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร “เสี่ยวโยว” ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
ทำอะไรอยู่ คิดถึงเขาบ้างไหม แต่แล้วความคิดของเขาก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงเลขาฯของเขาเรียก
เลขาฯ : ผู้จัดการครับ ได้เวลาทำงานแล้วครับ
ซีเหมิน : จะไปเดี๋ยวนี้ (พลางนึกในใจว่า ฉันคือซีเหมินนะ ทำไมคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้)
ซีเหมินสลัดความคิดนั้นทิ้งไปและเริ่มทำงาน เขาทำงานด้วยความตั้งใจขยันขันแข็ง เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาเที่ยงแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำงานจนเพลินขนาดนี้ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เขาแปลกใจมากเพราะคนที่โทรเข้ามาก็คือ พ่อของเขานั่นเอง
ซีเหมิน : ฮัลโหล! พ่อมีอะไรครับ
พ่อ : พอดีเที่ยงนี้พ่อว่างก็เลยอยากจะชวนแกไปทานข้าวด้วยกันน่ะ
ซีเหมิน : ก็ได้ครับ (รอยยิ้มของเขาผุดขึ้นและแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะเขากับพ่อแทบจะไม่ได้ทานข้าว
ด้วยกันมานานมากแล้ว)
ขณะกำลังทานอาหาร ณ ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง
พ่อ : งานเป็นอย่างไรบ้าง (พ่อถามทั้งที่รู้ว่า ซีเหมินทำงานได้ดีและเก่ง เป็นความภาคภูมิใจของพ่อ
มาก)
ซีเหมิน : ก็ดีครับ ตอนนี้งานหนักนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร
พ่อ : หมู่นี้แกทำงานหนักมากนะ มาทำงานเช้ากลับบ้านก็ดึก ระวังสุขภาพบ้าง พ่อกับแม่เป็นห่วง
(หลังจากที่ซีเหมินเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดกระเพาะนั้น ทำให้เขา พ่อ แม่ เข้าใจกันมากขึ้น)
ซีเหมิน : ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมดูแลตัวเองได้
พ่อ : แกก็เป็นซะอย่างนี้น่ะสิ แล้วเมื่อไรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะทีล่ะ พ่อกับแม่น่ะอยากเห็นลูกมี
ความสุข อยากเห็นหน้าหลานอยากอุ้มหลานเร็วๆ
ซีเหมิน : (คำถามนี้ทำให้ซีเหมินสะอึก) ก็…..ผมยังไม่อยากแต่งงานนี่ครับ แล้วก็ยังไม่เจอใครที่ใช่เลย
พ่อ : แล้วเด็กผู้หญิงที่แกพามาบ้านเมื่อตอนนั้นล่ะ (พ่อหมายถึง เสี่ยวโยว ที่ซีเหมินพามาปลอบใจ
ตอนที่เลิกกับจงเจ๋อนั่นเอง)
ซีเหมิน : พ่อรู้ได้ยังไง (เขารู้ในทันทีว่าเป็นใคร เพราะนอกจากเสี่ยวเกินแล้วเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหน
มาที่บ้านเลยมีก็แต่……คนเดียว)
พ่อ : ฮึ! นั่นน่ะบ้านพ่อนะ ทำไมจะไม่รู้
ซีเหมิน : คือ…..(เขาหน้าแดงแถมหลบตาพ่อ) ก็เป็นเพื่อนน่ะครับ ไม่มีอะไร
พ่อ : แน่ใจนะ???? พ่อว่าไม่หรอก แกหลบตาพ่อแบบนี้ ชอบเขาล่ะสิ
ซีเหมิน : ไม่…..เอ่อ….(เขาปฏิเสธได้ไม่เต็มปากนัก เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่า เขารักเธอรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ
เขาชอบเธอ แต่ไม่มั่นใจว่านี่เป็นความรักหรือเปล่า)
(พ่อยิ้มกับท่าทางของลูกชาย พ่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ถึงทำให้ลูกชายคนนี้มีอาการ
แบบนี้)
พ่อ : เอาเถอะ ไม่ก็ไม่ แต่อนาคตก็ไม่แน่ใช่ไหม?
ซีเหมิน : รีบทานเถอะครับ เดี๋ยวกลับไปทำงานสาย (เขารีบตัดบท)
เมื่อกลับถึงที่ทำงานแล้ว ซีเหมินก็เข้าห้องทำงานกำลังจะลงมือทำงาน แต่ก็ต้องหยุดวางปากกาทิ้งและนึกถึงสิ่งที่พูดกับพ่อไปเมื่อกี้ว่า “ทำไมเราถึงแสดงอาการอย่างนั้นออกไปได้นะ ไม่สมกับเป็นเราเลย ฉันคือ
ซีเหมินนะ” รวมถึงบุคคลที่สามที่ถูกพูดถึงด้วย
เช้าวันนี้ท้องฟ้าอึมครึมไม่สดใส เพราะเฆมได้ลอยไปบดบังแสงแดดจากดวงอาทิตย์ ทำให้บรรยากาศดูหม่นหมอง แต่ก็คงไม่เท่ากับความหม่นหมองในใจของเขา วันนี้ซีเหมินเข้าบริษัทเช้ากว่าปกติ เขามองท้องฟ้านั้นผ่านกระจกบานใหญ่ในห้องทำงานของเขาแล้วก็พลันนึกถึงเหตุการณ์หนึ่งเข้า เป็นเหตุการณ์ที่เขา
จำไม่เคยลืม วันที่เขาได้รับรู้ว่าเสี่ยวเกินต้องการจะบอกอะไรกับเขาในยามรุ่งอรุณเช้าวันที่ท้องฟ้าสดใส และ
สิ่งที่จะลืมไม่ได้ก็คือ เธอ…..คนที่ทำให้เขารู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร “เสี่ยวโยว” ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง
ทำอะไรอยู่ คิดถึงเขาบ้างไหม แต่แล้วความคิดของเขาก็หยุดลงเมื่อได้ยินเสียงเลขาฯของเขาเรียก
เลขาฯ : ผู้จัดการครับ ได้เวลาทำงานแล้วครับ
ซีเหมิน : จะไปเดี๋ยวนี้ (พลางนึกในใจว่า ฉันคือซีเหมินนะ ทำไมคิดอะไรฟุ้งซ่านแบบนี้)
ซีเหมินสลัดความคิดนั้นทิ้งไปและเริ่มทำงาน เขาทำงานด้วยความตั้งใจขยันขันแข็ง เมื่อรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาเหลือบมองนาฬิกาเป็นเวลาเที่ยงแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเขาจะทำงานจนเพลินขนาดนี้ แล้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับ เขาแปลกใจมากเพราะคนที่โทรเข้ามาก็คือ พ่อของเขานั่นเอง
ซีเหมิน : ฮัลโหล! พ่อมีอะไรครับ
พ่อ : พอดีเที่ยงนี้พ่อว่างก็เลยอยากจะชวนแกไปทานข้าวด้วยกันน่ะ
ซีเหมิน : ก็ได้ครับ (รอยยิ้มของเขาผุดขึ้นและแอบดีใจอยู่ลึกๆ เพราะเขากับพ่อแทบจะไม่ได้ทานข้าว
ด้วยกันมานานมากแล้ว)
ขณะกำลังทานอาหาร ณ ร้านอาหารสุดหรูแห่งหนึ่ง
พ่อ : งานเป็นอย่างไรบ้าง (พ่อถามทั้งที่รู้ว่า ซีเหมินทำงานได้ดีและเก่ง เป็นความภาคภูมิใจของพ่อ
มาก)
ซีเหมิน : ก็ดีครับ ตอนนี้งานหนักนิดหน่อยแต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร
พ่อ : หมู่นี้แกทำงานหนักมากนะ มาทำงานเช้ากลับบ้านก็ดึก ระวังสุขภาพบ้าง พ่อกับแม่เป็นห่วง
(หลังจากที่ซีเหมินเข้าโรงพยาบาลผ่าตัดกระเพาะนั้น ทำให้เขา พ่อ แม่ เข้าใจกันมากขึ้น)
ซีเหมิน : ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมดูแลตัวเองได้
พ่อ : แกก็เป็นซะอย่างนี้น่ะสิ แล้วเมื่อไรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซะทีล่ะ พ่อกับแม่น่ะอยากเห็นลูกมี
ความสุข อยากเห็นหน้าหลานอยากอุ้มหลานเร็วๆ
ซีเหมิน : (คำถามนี้ทำให้ซีเหมินสะอึก) ก็…..ผมยังไม่อยากแต่งงานนี่ครับ แล้วก็ยังไม่เจอใครที่ใช่เลย
พ่อ : แล้วเด็กผู้หญิงที่แกพามาบ้านเมื่อตอนนั้นล่ะ (พ่อหมายถึง เสี่ยวโยว ที่ซีเหมินพามาปลอบใจ
ตอนที่เลิกกับจงเจ๋อนั่นเอง)
ซีเหมิน : พ่อรู้ได้ยังไง (เขารู้ในทันทีว่าเป็นใคร เพราะนอกจากเสี่ยวเกินแล้วเขาไม่เคยพาผู้หญิงคนไหน
มาที่บ้านเลยมีก็แต่……คนเดียว)
พ่อ : ฮึ! นั่นน่ะบ้านพ่อนะ ทำไมจะไม่รู้
ซีเหมิน : คือ…..(เขาหน้าแดงแถมหลบตาพ่อ) ก็เป็นเพื่อนน่ะครับ ไม่มีอะไร
พ่อ : แน่ใจนะ???? พ่อว่าไม่หรอก แกหลบตาพ่อแบบนี้ ชอบเขาล่ะสิ
ซีเหมิน : ไม่…..เอ่อ….(เขาปฏิเสธได้ไม่เต็มปากนัก เพราะเขาก็ไม่แน่ใจว่า เขารักเธอรึเปล่า แต่ที่แน่ๆ
เขาชอบเธอ แต่ไม่มั่นใจว่านี่เป็นความรักหรือเปล่า)
(พ่อยิ้มกับท่าทางของลูกชาย พ่อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องมีอะไรพิเศษแน่ถึงทำให้ลูกชายคนนี้มีอาการ
แบบนี้)
พ่อ : เอาเถอะ ไม่ก็ไม่ แต่อนาคตก็ไม่แน่ใช่ไหม?
ซีเหมิน : รีบทานเถอะครับ เดี๋ยวกลับไปทำงานสาย (เขารีบตัดบท)
เมื่อกลับถึงที่ทำงานแล้ว ซีเหมินก็เข้าห้องทำงานกำลังจะลงมือทำงาน แต่ก็ต้องหยุดวางปากกาทิ้งและนึกถึงสิ่งที่พูดกับพ่อไปเมื่อกี้ว่า “ทำไมเราถึงแสดงอาการอย่างนั้นออกไปได้นะ ไม่สมกับเป็นเราเลย ฉันคือ
ซีเหมินนะ” รวมถึงบุคคลที่สามที่ถูกพูดถึงด้วย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น