ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 วันนี้พบเธอ ที่หน้าประตูโรงเรียน
ตอนที่ 1 วันนี้พบเธอ ที่หน้าประตูโรงเรียน
เวลา 23.00 น. เป็นเวลาที่เด็กสาวคนหนึ่งใฝ่ฝัน นั้นก็คือ! การแข่งขันฟุตบอลยูโร 2004
เด็กสาวคนนี้ได้ตั้งเวลา ไว้ 23.00 ซึ่งเป็นเวลาที่ฝรั่งเศสแข่งกับสวิตเซอร์แลนด์ เธอได้ตื่นนอนทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก แล้วเปิดโทรทัศน์ดูการแข่งขันพลางภาวนาไปเบาๆ
“ลูกแม่ฝรั่งเศสจงชนะ ฝรั่งเศสจงชนะ”
แล้วเมื่อการแข่งบอลครั้งนี้จบลง เธอได้กระโดโลดเต้นเหมือนลิงเมื่อได้เห็นฝรั่งเศสแข่งขันชนะ
“โอ้ว ลูกแม่พยายามได้ดีมาก เดี่ยวแม่จะให้รางวัล” รางวัลที่เธอพูดก็คือ กำลังใจที่เพิ่มมากขึ้นกับความบ้าของเธอมากขึ้น ที่เพิ่มทวีคูณเป็นรางวัลชิ้นงามในสายตาของเธอ และเมื่อเธอกระโดโลดเต้นได้ไม่นานเธอก็ได้ฟุบหลับลงไป ด้วยความง่วง
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลานั้น คือเวลา 7.30 น. เด็กผู้หญิง ร่างผอมเพรียว สูง ผมสีน้ำตาลโดยธรรมชาติซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยไม่รู้อะไร นาฬิกาที่ดังมาแล้ว 2เครื่องที่ปลุกเธอในเวลา7โมงเช้าก็ยังไม่สามารถทำให้เธอตื่นได้ มีแต่เสียงนี้เท่านั้น
“ยายเจลตื่นได้แล้วโว้ย ยายเจล” เสียงของแม่เธอ ตะโกนมาด้วยความโกรธเคือง เสียงนี้เสียงเดียว ที่สามารถให้เธอลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ
“เสียงแม่นี้ แล้วนี้กี่โมงแล้ว” เธอพูดด้วยความตกใจ พลางหยิบนาฬิกาด้วยความลุกลี้ลุกลนด้วย
และเธอก็มาต้องตาโตเมื่อได้เห็นนาฬิกาที่อยู่บนมือของหล่อน บอกเวลา 7.30 น. เธอได้กระโจนลงจากเตียง
แล้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ ภายใน5นาทีเธอได้ทำภารกิจอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอกำลังโล่งใจโดยไม่รู้เลยว่า มานจะ 8.00 แล้วนะ เธอได้นั่งลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างสบายใจพลางคิดไปว่า
“โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้ เดินไปเดี๋ยวก็ถึง” เธอคิดได้เช่นนี้ เธอเลยถามแม่ด้วยความสบายใจอีกครั้งว่า
“แม่ค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะค่ะ” หล่อนถามพลางหม่ำไส้กรอกสองชิ้นในปากด้วยความสบายใจ
แม่ได้เหลือบไปดูที่นาฬิกาข้อมือตนเอง แล้วร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ “ตายแล้ว!”
เจลได้เหลือบหันมามองทางแม่แล้วพูดไปว่า “แม่! หนูยังไม่ตาย” หล่อนพูด แล้วแม่ของหล่อนก็ชูนาฬิกาขึ้นมาเจลได้เดินไปดูใกล้ๆ แต่เรื่องที่ไม่น่าเชื่อสำหรับเธอคือ อีก3นาที 8.00 โมงแล้ว
“เฮ้ย กรรมล่ะ ไม่ทันแล้ว” เจลพูดออกมา พลางหยิบกระเป๋าและสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ด้วยอาการรีบร้อนก่อนวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็ว เธอรีบวิ่งไปยังโรงเรียนของหล่อนด้วยความเร็ว พลางกับภาวนาว่า
“อย่าให้ริได้ไปเจอกับอาจารย์ สุภาวดี ศรีมหาโหดตอนนี้เลย” เธอภาวนาในใจอย่างนี้หลายรอบขณะวิ่งไปโรงเรียน เมื่อถึงระยะ 500 เมตรที่จะถึงโรงเรียน เธอได้เห็นเงาของคนมาแต่ไกล โหะๆไม่เป็นจริงเหรอนี้คำภาวนาของชั้นต้องใช้แน่เลยต้องใช่อาจารย์ สุภาวดี ศรีมหาโหดแน่เลย ตายละกู!! จะเข้าดีไม่เข้าดี แต่เมื่อเธอเดินไปถึงที่โรงเรียนเธอได้เกิดอาหารหอบด้วยความเหนื่อยที่วิ่งมา
แล้วพูดไปกับเงาของอาจารย์สุภาวดีว่า
“ขอโทษนะค่ะอาจารย์ สุภาวดีหนูผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าตีหนูให้ก้นลายเลยนะค่ะขอร้อง” เธอพูดออกมาโดยไม่รู้เลยว่า คนที่เธอขอร้องความเป็นความตายอยู่ไม่ใช่อาจารย์สุภาวดี แต่เป็นเด็กผู้ชายม.ปลาย ร่างสูงล่ำ ไม่ผอมมาก ใส่แว่นตาเหมือนเด็กเรียนพลางถือสมุดมาจดรายชื่อนักเรียนมาสาย เด็กผู้ชายคนนั้นได้หัวเราะแกมๆกับท่าทางกริยาของเจล เจลรู้สึกโมโหมากแต่เธอก็ยังหอบอยู่เลยไม่สามารถเงยหน้าไปมองได้ แต่เธอก็ระงับอารมณ์ไว้ เพราะว่ายังเห็นเป็นอาจารย์สุภาวดี พลางพูดไปอีกว่า
“อาจารย์ค่ะ นี้หนูมาขอชีวิตอาจารย์นะคระ โธ่….อย่าหัวเราะหนูอย่างงบั้นสิ” หล่อนพูดอีกครั้ง ทำให้ผู้ชายที่อดหัวเราะอาการกริยาของเธอออกมาไม่ได้เข้าได้พูดออกมา เผื่อเธอจะตาสว่างซักทีว่าเค้านะไม่ใช่อาจารย์สุภาวดีของเธอนะ
“ละเมออะไรของเธอฉันไม่ใช่ อาจารย์สุภาวดีของเธอนะ คริๆ” เด็กผู้ชายคนนั้นหัวเราะแกมๆ
ทำให้เจลรู้สึกมีอุกาบาตหลนทับใส่หัวของเธอ เมื่อรู้ว่าคนที่เธอร้องขอชีวิตไม่ใช่อาจารย์สุภาวดี
โอ้..แม่เจ้าเราไปขอชีวิตเราจากใครเค้าล่ะนี้ เวรกรรมอะไรของฉันนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนะนี้ เด็กชายคนนั้นได้วางสมุดแล้วพูดออกมาว่า
“เดี๋ยวเธอลงชื่อ ลงห้องด้วยนะแล้วลงความผิดที่เธอมาสายในวันนี้ ในช่องบันทึกประจำวัน
แค่นี้แหละที่ฉันจะพูด เห็นอาการของเธอเมื่อตะกี้แล้วรู้สึกน่าสมเพชเวทนาจนน่าสงสารเลยนะนี้” เค้าพูด คำพูดประโยคเมื่อกี้ทำให้หัวเจลเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ หนอยแน่แค่ขอร้องชีวิตคนผิดมันน่าสมเพชขนาดนั้นเชียวรึไง แล้วเธอก็พูดไปว่า
“ถ้าพูดอย่างนี้นะ ….”เธอได้หยุดพูดชั่วคราว มือของเธอกำหมัดแน่มากแล้วก็พูดต่ออีกว่า
“ถ้าพูดนี้ ก็อย่าคิดมาสงสารฉันเลย……..” หล่อนพูดพลางกระโดดแล้วยกกำหมัดต่อยหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นโดยจังๆตรงหน้า โดยที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตั้งตัวรับหมัดของเธอ เจลรู้ว่าจะมีอะไรไม่ดี
เธอได้รีบวิ่งหนีขึ้นไปยังห้องเรียนอย่างรีบร้อน โดยที่เธอยังไม่ลงบันทึกประจำวันนักเรียนมาสายที่ผู้ชายคนนั้นยื่นให้
ทางด้านของเด็กผู้ชายคนนั้นได้เดินไปนั่งบนห้อง พลางจับแก้มของเค้าด้วยความเจ็บ
“เด็กอะไรวะ มือแรงชะมัด” เด็กผู้ชายคนนั้นบ่นไประหว่างเดินขึ้นห้องเรียน เมื่อเค้าได้เดินไปถึงห้องเรียนเพื่อนทั้งห้องได้ตะลึงที่ได้มองไปที่หน้าของเค้า โอ้ …มาย…..ก๊อต หน้าของประธานนักเรียนมาดเท่ห์ที่ใครต่อใครต่างชื่นชอบ กลับโดนต่อยซะหน้าเขียวและปูดขึ้นมา ใครละน้อได้ไปทำให้หน้าของเค้าเขียวขึ้นมาได้เพื่อนคนนึงได้ทักเค้า
“เฮ้ ปอนด์ ไปเจอใครซ้อมนายมาวะ ก๋าชะมัดเลย” เพื่อนของเค้าที่ชื่อบูมถาม
“อ้อ เจอเด็กที่น่าสมเพชเวทนา ม.ต้น ต่อยมาโดยที่ชั้นยังไม่ได้ตั้งหลักเลย อารมณ์เสียชะมัดยาก
แค่ไปหัวเราะนิดหน่อยกระโดมาต่อยหน้าเลยหล่ะ” เค้าตอบ
“เฮ้ย เป็นไปได้เหรอ ก็แกออกจะป๊อปของนักเรียนม.ต้นเลยนะ” เพื่อนถามด้วยอาการแปลกใจ
“ก็มันเป็นไปแล้วไง ถ้าฉันเจอเด็กนั้นเมื่อไหร่จะเอาให้ร้องไห้เรียกแม่มารับกลับบ้านเลย” ปอนด์ว่า
“ถ้าทำอย่างนั้นนายก็เสียคะแนนความนิยมเลยนะ ไอ้ปอนด์” เพื่อนที่ชื่อกิจกล่าวเพื่อเตือนสติเพื่อน
“ให้มันถึงวันที่ฉันเอาคืนเด็กนั้นก่อน แล้วก็จะรู้” ปอนด์ว่า
เรื่องราวความรัก ไม่สิการทะเลาะเกิดขึ้นของเค้าและเธอจะมีเรื่องกันอีกหรือไม่ แล้วใบหน้าที่ฟกช้ำของปอนด์จะเอาคืนจากเจลได้หรือไม่ ติดตามเรื่องของเราได้ ในเรื่องรักเค้าเค้าแล้วสิได้ในตอนต่อไป^^
********************************************************************************************************************
เวลา 23.00 น. เป็นเวลาที่เด็กสาวคนหนึ่งใฝ่ฝัน นั้นก็คือ! การแข่งขันฟุตบอลยูโร 2004
เด็กสาวคนนี้ได้ตั้งเวลา ไว้ 23.00 ซึ่งเป็นเวลาที่ฝรั่งเศสแข่งกับสวิตเซอร์แลนด์ เธอได้ตื่นนอนทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก แล้วเปิดโทรทัศน์ดูการแข่งขันพลางภาวนาไปเบาๆ
“ลูกแม่ฝรั่งเศสจงชนะ ฝรั่งเศสจงชนะ”
แล้วเมื่อการแข่งบอลครั้งนี้จบลง เธอได้กระโดโลดเต้นเหมือนลิงเมื่อได้เห็นฝรั่งเศสแข่งขันชนะ
“โอ้ว ลูกแม่พยายามได้ดีมาก เดี่ยวแม่จะให้รางวัล” รางวัลที่เธอพูดก็คือ กำลังใจที่เพิ่มมากขึ้นกับความบ้าของเธอมากขึ้น ที่เพิ่มทวีคูณเป็นรางวัลชิ้นงามในสายตาของเธอ และเมื่อเธอกระโดโลดเต้นได้ไม่นานเธอก็ได้ฟุบหลับลงไป ด้วยความง่วง
เช้าวันรุ่งขึ้น เวลานั้น คือเวลา 7.30 น. เด็กผู้หญิง ร่างผอมเพรียว สูง ผมสีน้ำตาลโดยธรรมชาติซึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงโดยไม่รู้อะไร นาฬิกาที่ดังมาแล้ว 2เครื่องที่ปลุกเธอในเวลา7โมงเช้าก็ยังไม่สามารถทำให้เธอตื่นได้ มีแต่เสียงนี้เท่านั้น
“ยายเจลตื่นได้แล้วโว้ย ยายเจล” เสียงของแม่เธอ ตะโกนมาด้วยความโกรธเคือง เสียงนี้เสียงเดียว ที่สามารถให้เธอลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตกใจ
“เสียงแม่นี้ แล้วนี้กี่โมงแล้ว” เธอพูดด้วยความตกใจ พลางหยิบนาฬิกาด้วยความลุกลี้ลุกลนด้วย
และเธอก็มาต้องตาโตเมื่อได้เห็นนาฬิกาที่อยู่บนมือของหล่อน บอกเวลา 7.30 น. เธอได้กระโจนลงจากเตียง
แล้วรีบวิ่งไปยังห้องน้ำ ภายใน5นาทีเธอได้ทำภารกิจอาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เธอกำลังโล่งใจโดยไม่รู้เลยว่า มานจะ 8.00 แล้วนะ เธอได้นั่งลงบนโต๊ะกินข้าวอย่างสบายใจพลางคิดไปว่า
“โรงเรียนอยู่ใกล้แค่นี้ เดินไปเดี๋ยวก็ถึง” เธอคิดได้เช่นนี้ เธอเลยถามแม่ด้วยความสบายใจอีกครั้งว่า
“แม่ค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะค่ะ” หล่อนถามพลางหม่ำไส้กรอกสองชิ้นในปากด้วยความสบายใจ
แม่ได้เหลือบไปดูที่นาฬิกาข้อมือตนเอง แล้วร้องอุทานออกมาด้วยความตกใจ “ตายแล้ว!”
เจลได้เหลือบหันมามองทางแม่แล้วพูดไปว่า “แม่! หนูยังไม่ตาย” หล่อนพูด แล้วแม่ของหล่อนก็ชูนาฬิกาขึ้นมาเจลได้เดินไปดูใกล้ๆ แต่เรื่องที่ไม่น่าเชื่อสำหรับเธอคือ อีก3นาที 8.00 โมงแล้ว
“เฮ้ย กรรมล่ะ ไม่ทันแล้ว” เจลพูดออกมา พลางหยิบกระเป๋าและสวัสดีคุณพ่อคุณแม่ด้วยอาการรีบร้อนก่อนวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็ว เธอรีบวิ่งไปยังโรงเรียนของหล่อนด้วยความเร็ว พลางกับภาวนาว่า
“อย่าให้ริได้ไปเจอกับอาจารย์ สุภาวดี ศรีมหาโหดตอนนี้เลย” เธอภาวนาในใจอย่างนี้หลายรอบขณะวิ่งไปโรงเรียน เมื่อถึงระยะ 500 เมตรที่จะถึงโรงเรียน เธอได้เห็นเงาของคนมาแต่ไกล โหะๆไม่เป็นจริงเหรอนี้คำภาวนาของชั้นต้องใช้แน่เลยต้องใช่อาจารย์ สุภาวดี ศรีมหาโหดแน่เลย ตายละกู!! จะเข้าดีไม่เข้าดี แต่เมื่อเธอเดินไปถึงที่โรงเรียนเธอได้เกิดอาหารหอบด้วยความเหนื่อยที่วิ่งมา
แล้วพูดไปกับเงาของอาจารย์สุภาวดีว่า
“ขอโทษนะค่ะอาจารย์ สุภาวดีหนูผิดไปแล้ว ได้โปรดอย่าตีหนูให้ก้นลายเลยนะค่ะขอร้อง” เธอพูดออกมาโดยไม่รู้เลยว่า คนที่เธอขอร้องความเป็นความตายอยู่ไม่ใช่อาจารย์สุภาวดี แต่เป็นเด็กผู้ชายม.ปลาย ร่างสูงล่ำ ไม่ผอมมาก ใส่แว่นตาเหมือนเด็กเรียนพลางถือสมุดมาจดรายชื่อนักเรียนมาสาย เด็กผู้ชายคนนั้นได้หัวเราะแกมๆกับท่าทางกริยาของเจล เจลรู้สึกโมโหมากแต่เธอก็ยังหอบอยู่เลยไม่สามารถเงยหน้าไปมองได้ แต่เธอก็ระงับอารมณ์ไว้ เพราะว่ายังเห็นเป็นอาจารย์สุภาวดี พลางพูดไปอีกว่า
“อาจารย์ค่ะ นี้หนูมาขอชีวิตอาจารย์นะคระ โธ่….อย่าหัวเราะหนูอย่างงบั้นสิ” หล่อนพูดอีกครั้ง ทำให้ผู้ชายที่อดหัวเราะอาการกริยาของเธอออกมาไม่ได้เข้าได้พูดออกมา เผื่อเธอจะตาสว่างซักทีว่าเค้านะไม่ใช่อาจารย์สุภาวดีของเธอนะ
“ละเมออะไรของเธอฉันไม่ใช่ อาจารย์สุภาวดีของเธอนะ คริๆ” เด็กผู้ชายคนนั้นหัวเราะแกมๆ
ทำให้เจลรู้สึกมีอุกาบาตหลนทับใส่หัวของเธอ เมื่อรู้ว่าคนที่เธอร้องขอชีวิตไม่ใช่อาจารย์สุภาวดี
โอ้..แม่เจ้าเราไปขอชีวิตเราจากใครเค้าล่ะนี้ เวรกรรมอะไรของฉันนี้ตั้งแต่เช้าแล้วนะนี้ เด็กชายคนนั้นได้วางสมุดแล้วพูดออกมาว่า
“เดี๋ยวเธอลงชื่อ ลงห้องด้วยนะแล้วลงความผิดที่เธอมาสายในวันนี้ ในช่องบันทึกประจำวัน
แค่นี้แหละที่ฉันจะพูด เห็นอาการของเธอเมื่อตะกี้แล้วรู้สึกน่าสมเพชเวทนาจนน่าสงสารเลยนะนี้” เค้าพูด คำพูดประโยคเมื่อกี้ทำให้หัวเจลเดือดเป็นฟืนเป็นไฟ หนอยแน่แค่ขอร้องชีวิตคนผิดมันน่าสมเพชขนาดนั้นเชียวรึไง แล้วเธอก็พูดไปว่า
“ถ้าพูดอย่างนี้นะ ….”เธอได้หยุดพูดชั่วคราว มือของเธอกำหมัดแน่มากแล้วก็พูดต่ออีกว่า
“ถ้าพูดนี้ ก็อย่าคิดมาสงสารฉันเลย……..” หล่อนพูดพลางกระโดดแล้วยกกำหมัดต่อยหน้าของเด็กผู้ชายคนนั้นโดยจังๆตรงหน้า โดยที่ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ตั้งตัวรับหมัดของเธอ เจลรู้ว่าจะมีอะไรไม่ดี
เธอได้รีบวิ่งหนีขึ้นไปยังห้องเรียนอย่างรีบร้อน โดยที่เธอยังไม่ลงบันทึกประจำวันนักเรียนมาสายที่ผู้ชายคนนั้นยื่นให้
ทางด้านของเด็กผู้ชายคนนั้นได้เดินไปนั่งบนห้อง พลางจับแก้มของเค้าด้วยความเจ็บ
“เด็กอะไรวะ มือแรงชะมัด” เด็กผู้ชายคนนั้นบ่นไประหว่างเดินขึ้นห้องเรียน เมื่อเค้าได้เดินไปถึงห้องเรียนเพื่อนทั้งห้องได้ตะลึงที่ได้มองไปที่หน้าของเค้า โอ้ …มาย…..ก๊อต หน้าของประธานนักเรียนมาดเท่ห์ที่ใครต่อใครต่างชื่นชอบ กลับโดนต่อยซะหน้าเขียวและปูดขึ้นมา ใครละน้อได้ไปทำให้หน้าของเค้าเขียวขึ้นมาได้เพื่อนคนนึงได้ทักเค้า
“เฮ้ ปอนด์ ไปเจอใครซ้อมนายมาวะ ก๋าชะมัดเลย” เพื่อนของเค้าที่ชื่อบูมถาม
“อ้อ เจอเด็กที่น่าสมเพชเวทนา ม.ต้น ต่อยมาโดยที่ชั้นยังไม่ได้ตั้งหลักเลย อารมณ์เสียชะมัดยาก
แค่ไปหัวเราะนิดหน่อยกระโดมาต่อยหน้าเลยหล่ะ” เค้าตอบ
“เฮ้ย เป็นไปได้เหรอ ก็แกออกจะป๊อปของนักเรียนม.ต้นเลยนะ” เพื่อนถามด้วยอาการแปลกใจ
“ก็มันเป็นไปแล้วไง ถ้าฉันเจอเด็กนั้นเมื่อไหร่จะเอาให้ร้องไห้เรียกแม่มารับกลับบ้านเลย” ปอนด์ว่า
“ถ้าทำอย่างนั้นนายก็เสียคะแนนความนิยมเลยนะ ไอ้ปอนด์” เพื่อนที่ชื่อกิจกล่าวเพื่อเตือนสติเพื่อน
“ให้มันถึงวันที่ฉันเอาคืนเด็กนั้นก่อน แล้วก็จะรู้” ปอนด์ว่า
เรื่องราวความรัก ไม่สิการทะเลาะเกิดขึ้นของเค้าและเธอจะมีเรื่องกันอีกหรือไม่ แล้วใบหน้าที่ฟกช้ำของปอนด์จะเอาคืนจากเจลได้หรือไม่ ติดตามเรื่องของเราได้ ในเรื่องรักเค้าเค้าแล้วสิได้ในตอนต่อไป^^
********************************************************************************************************************
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น