me...Pansy,i\'ve never been the one...1

ลำดับตอนที่ #1 : Me Pansy,I’ve never been the one 1

    นิยายชีวิตเรื่องนี้คงไม่เหมือนเรื่องอื่นร้อก  คนนำแสดง  ไม่ใช่นางเอกของใคร  ไม่ใช่คนดี  แต่ในใจของฉันก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง  ยังมีคนๆเดียวอยู่เสมอ  ฉันเนี่ยแหละ  นางเอกในชีวิตของฉันเอง...แพนซี่  พาร์กินสัน

    “ ฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ”  แพนซี่หัวเราะเสียงแหลมอยู่กับเพื่อนร่วมบ้านของเธอ  จะเรียกว่าหัวเราะก็คงจะไม่ใช่  เพราะในสายตาของคนรอบข้าง  มันเรียกว่า “การกรีดร้อง”  สิ่งที่พวกเธอทำกันเป็นกิจวัตร  จนคนอื่นๆในบ้านสลิธีรินเห็นว่ามันเป็นเรื่องปกติที่สุดแสนจะน่ารำคาญ  และเด็กๆในบ้านสลิธีรินก็ไม่เหมือนกับเด็กบ้านอื่นอย่างบ้านกริฟฟินดอร์เสียด้วย  เมื่อเขารำคาญก็จะไม่มีวันเก็บเอาไว้หรอก  พวกเขาด่ากันตรงนั้นเลย  แต่ละคนก็ดูจะใช่ย่อยกันทั้งนั้น  

    กลุ่มของแพนซี่ก็มีไม่มากไม่น้อย  ถ้านับรวมเธอด้วยก็คงประมาณห้าคน  แต่คงขี้เกียจสาธยายว่ามีใครบ้าง  เพราะบอกไว้แล้ว  ว่าเรื่องนี้ “ฉันเด่น  และเป็นนางเอก คนอื่น  อย่าได้เด่นเกินหน้าล่ะ  เดี๋ยวแม่ตบฟันร่วง”  

    ตอนเธอกำลังสนุกอยู่กับการนินทาคน  ในระยะใกล้เสียด้วยสิ  เรียกง่ายๆก็คือ  “ระยะเผาขน”  เพราะคนที่เธอกำลังนินทาอยู่  นั่งอยู่ห่างกับเธอแค่เมตรเดียวเท่านั้น

    “ เธอดูจมูกมันสิ”   แพนซี่กระซิบดังๆอย่างจงใจให้คนๆนั้นได้ยินโดยเฉพาะ  “ ใหญ่น่าเกลียดอย่างกับชมพู่  แล้วยังสิวนั่นอีกนะ ฮึ!! ชมพู่หนามงอกชัดๆเลย  ฮะๆๆๆๆๆๆ”  แพนซี่และกลุ่มของเธอเริ่มหัวเราะเสียงแหลมอีกครั้ง  เด็กปีหนึ่งผู้เคราะห์ร้ายที่ยังไม่เจนจัดกับโลกมืดดดดในบ้านสลิธีรินวิ่งหนีออกไปจากบ้านสลิธีริน...

    “ แค่นี้ก็หดซะแล้ว”  แมทารีน  หนึ่งในกลุ่มของแพนซี่เยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงดังๆที่บ่งบอกถึงความเบื่อสุดๆเอาไว้ แต่ความเบื่อของแมทารีน  ถูกทดแทนด้วยความตื่นเต้นสุดๆอย่างรวดเร็ว  เมื่อเด็กจมูกโตยังไม่หมดเคราะห์  เมื่อวิ่งไปชนกับคุณหนูสุดหล่อในใจแพนซี่  จนตัวปลิว

“เดรโก!!!!”  แพนซี่ร้องเสียงแหลม  เมื่อเดรโกของเธอล้มลงกระแทกกับพื้น

“ เดินดูบ้างสิ  ตาไม่มีรึไง  หรือจมูกทุเรศนั่นมันบังตาหมด”  แพนซี่กรีดร้องด่าเด็กคนนั้นแล้วเดินลงส้นเร็วๆมายังที่เกิดเหตุ  “ ยังไม่รีบไสหัวไปอีก  อยากเจ็บตัวรึไง”  เด็กคนนั้นรีบวิ่งหนีไปอย่างไม่คิดชีวิต  แพนซี่เปลี่ยนเป้าหมายไปยังเดรโกที่ยังนอนอยู่กับพื้น

“ ว้ายยยยย  เดรโก  เธอเป็นอะไรมากรึเปล่า”  แพนซี่รีบคุกเข่าลงข้างๆแล้วพยุงเดรโกขึ้นมา

“ อย่ามาถูกตัวฉัน”  เดรโกผู้ที่ยังอารมณ์เสียอยู่ตวาดแพนซี่อย่างลืมตัว  เขายังไม่ทันได้ว่าเด็กงี่เง่านั่นด้วยซ้ำไป  เพราะแพนซี่จัดการแทนหมดแล้ว  เขารีบลุกเร็วๆ  “หลีกไป!!!”  เดรโกตวาดอีกครั้ง  ไม่มีใครกล้าขวางทางเขาแม้แต่คนเดียว  แม้แต่แพนซี่  ผู้ที่เป็นห่วงเขาสุดหัวใจ  การแสดงออกของเธอดูเหมือนวี๊ดว้ายไปวันๆเท่านั้นเอง  แต่ใครจะรู้  ว่าเด็กสาวนิสัยเสียบ้านสลิธีรินจะมั่นคงในสิ่งใดในชีวิตกับใครเขาเป็น  ทุกครั้งที่เธอเป็นห่วงเดรโกกลับถูกหมางเมินทุกทีจนไม่เคยเหลือซาก

แพนซี่ได้แต่มองตามหลังเดรโกไปอย่างเงียบๆ  เธอไม่ตามตื๊อเขาหรอก  เพราะทำไปก็เท่านั้น  คนอย่างเดรโก  ไม่เคยเอาจริงเอาจังกับใคร  หรือใส่ใจกับอะไรทั้งนั้น  แพนซี่ยังพอแน่ใจได้บ้าง  ว่าเดรโกจะยังเป็นแค่ของเธอคนเดียว  เพราะเธอจัดการกับทุกคนที่เข้าใกล้เขาจนไม่มีใครกล้าแหยมไปนานแล้ว