อยากบอกเธอ...เป็นครั้งสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อน...คำแรก

                                                              เพื่อน....คำแรก        

               ผมมีเพื่อนคนหนึ่งเป็นเพื่อนแถวบ้าน เธอชื่อว่าน้อยโหน่ง เธอเป็นเด็กอ้วน ผมสั้น ตาตี่  ส่วนผมนั้นชื่อเจี๊ยก หล่อประมาณพระเอกลิเก ตอนนี้ผมอายุ 20 กว่าๆแล้ว ผมเกือบจะลืมเพื่อนคนแรกของผมซะก่อน ถ้าแม่ผมไม่โทรมาบอกว่า “เจี๊ยก น้อยโหน่งส่งการ์ดแต่งงานมาให้” “อะไรนะแม่!น้อยโหน่งเนี่ยนะ”ผมพูดอย่างตกใจ ขนาดผมหล่อขนาดนี้ ยังไม่มีผู้หญิงมาหมายปอง แล้วทำไมคนอ้วนๆน้อยโหน่ง ถึงชิงตัดหน้าผมไปได้ “วันไหนฮะ”ผมถาม ”วันจันทร์นี้จ๊ะ” หลังจากผมวางโทรศัพท์สักพัก ก็คิดไปถึงเรื่องในอดีต ตอนผมอายุประมาณ 6 ขวบ ตอนที่เธอกระโดดทับผม(ซี่โครงหักไป 3 ซี่) บิดหูจนหูชา ที่ผมเป็นเพื่อนกับเธอเพราะว่า ฝั่งแถวบ้านผมเขาเรียกว่าฝั่งศาลเจ้า จะมีแต่เด็กผู้หญิง หรือ ตุ๊ด แต่ฝั่งตรงข้าวกับแถวบ้านผมเขารียกฝั่งตลาดมีผู้ชายไม่กี่คน นอกนั้นก็เป็นกะเทย ผมจึงไม่มีทางเลือก ต้องเล่นกับน้อยโหน่งทั้งวี่ทั้งวัน ในกลุ่มของผมมีผมคนเดียวที่เป็นผู้ชาย จึงต้องเล่นเหมือนเด็กผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นโดดยาง พ่อแม่ลูก หรืออะไรก็ตามแต่ที่เด็กผู้ชายไม่เล่นกัน บ้านของผมกับน้อยโหน่งอยู่ใกล้กัน พ่อของผมและพ่อของเธอ ต่างก็เปิดร้านทำผมเหมือนกัน ดังนั้นทุกๆวันพ่อของเราสองคนจะมานั่งกินเหล้า ในตอนเช้าสนิทสนมกัน และชอบทะเลาะกันในตอนเย็น คือแบบไม่ได้ทำเป็นประจำ เช้า กลางวัน เย็น ส่วนแม่ของเรานั้นจะรักกันมากขนาดไปทำผม ดื่มข้าว เอ๊ยกินข้าว ดื่มน้ำร้านเดียวกันเลยทีเดียว ทุกๆวันหลังจากที่ผมและน้อยโหน่งเล่นเสร็จ ผมจะมีหน้าที่ไปส่งน้อยโหน่ง เราสนิทกันมากจนเพื่อนๆจะล้อว่าเป็นแฟนกัน ผมจะเฉยๆ แต่รู้สึกว่าน้อยโหน่งจะอาย หน้าแดง ทำให้เพื่อนยิ่งล้อกันเข้าไปอีก น้อยโหน่งเป็นเด็กที่มีความสามารถพิเศษในการโดยางมาก ที่เรียกว่าความสามารถพิเศษเพราะว่า เธอเป็นเด็กอ้วนที่กระโดดสูงมาก (แต่เมื่อเท้าถึงพื้นเมื่อไหร่เป็นอันว่าแผ่นดินสะเทือน)  ผมจะต้องเล่น ทุกอย่างไปกับเธอ ไม่ว่าจะเป็น โดดยาง มวยปล้ำ ดำน้ำ หรืออะไรที่โหดๆเธอก็ชอบเล่นไปหมดซะทุกอย่าง จนบางครั้งผมก็เริ่มกลัวเธออยู่บ้าง แต่ก็ไม่เป็นไรเพราะเธอก็เป็นเพื่อนของผม (ตอนนี้ผมรู้สึกสงสารตัวเองเหลือเกิน)

          

                     สนุกไหมคะ เดี๋ยวจะมาเขียนเพิ่มนะคะ ขอบคุณค่ะ