คฤหาสน์แห่งมนตรา

ลำดับตอนที่ #1 : บ้านหลังใหม่ - - รีไรท์

ห่างไกลจากความวุ่นวายของเมืองหลวง ชานเมืองที่แสนเงียบสงบยังมีบ้านสไตล์ฝรั่งเศสเก่าแก่หลังหนึ่งตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางดงไม้หนาทึบ อายุของบ้านหากจะประมาณด้วยสายตาก็คงสัก 50 ปีเป็นอย่างน้อย ที่ประตูรั้วเหล็กเก่าคร่ำ ชายคนหนึ่งกำลังพยายามใช้สิ่วงัดโซ่เหล็กสนิมเขรอะออก เพื่อที่จะให้รถยนต์เก๋งซีดานยี่ห้อดังเลี้ยวเข้าไปจอดที่สนาม



        ชายวัยกลางคนท่าทางภูมิฐานก้าวลงจากรถพลางเงยหน้ามองบ้านทั้งหลัง ก่อนที่จะพยักหน้าอย่างพอใจ ชายอีกคนถือแฟ้มเดินอ้อมจากประตูรถอีกข้างมายืนใกล้ๆ



        “ เก่าขนาดนี้คงใช้เวลาบูรณะไม่นานหรอกนะ”     ชายคนแรกพูด



        “ครับท่าน”     ชายคนที่สองกล่าว พลางเปิดดูแฟ้ม



        “ อายุกว่า 75 ปี ที่ดิน 6 ไร่เศษครับท่าน”



        “อืม ถ้าอย่างนั้นจัดการให้เร็วที่สุดเลย เราจะได้มีเวลามากพอที่จะต่อเติม คงต้องทำอะไรอีกเยอะ อ้อ …วันนี้เด็กๆประกาศผลสอบแล้วใช่ใหม? “



        “ครับท่าน พวกคุณๆคงจะกลับบ้านแล้ว ถ้าเรากลับตอนนี้คงถึงบ้านราวๆ ทุ่มกว่าๆ ทันเวลาอาหารพอดีครับ” ผู้ช่วยหนุ่มรายงาน



        หลังจากที่รถคันนั้นขับออกไป ชายแก่ผู้เปิดประตูในตอนแรกพึมพำกับตัวเองขณะปิดประตูรั้วว่า “ไม่น่ารอด…อีกรายแล้ว” - -



บ้านหลังใหญ่



        ที่โต๊ะอาหารมีเด็กชายและหญิง 2 คนนั่งอยู่เด็กชายนั้นอายุประมาณ 16-17 ท่าทางกระวนกระวาย ส่วนเด็กหญิงนั้น ราว 15 ปี ดูจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ



        “งานนี้พ่อเอาพี่ตายแน่” เด็กหญิงเอ่ยขึ้น



        “หุบปากไปเลย เธอก็ไม่ได้ดีกว่าฉันซักเท่าไหร่หรอก” ผู้เป็นพี่ชายตอบ



        “เอาซี่…ฉันไม่ติด 0 ในรายวิชาหรอกนะ แล้วก็ไม่มีรายงานความประพฤติพิเศษด้วย คราวนี้ล่ะ พี่เอ็มตายแน่…พี่เอ็มตายแน่…” น้องสาวพูดพลางทำท่าล้อเลียน



        “เงียบไปเลยยายแอ้ม ถ้าไม่อยากตาย ฉันน่ะ 0 แค่วิชาเดียว ซ่อมเดี๋ยวก็ผ่าน แล้วรายงานความประพฤติน่ะ พ่อก็รู้แล้วด้วย ฉันจะบอกอะไรให้นะ…”



        “บอกอะไรเหรอลูก” ผู้เป็นพ่อเอ่ยขึ้นขณะเดินเข้าห้องมา



        “พ่อคะ พี่เอ็มน่ะค่ะ ใบแจ้งผลสอบน่ะค่ะพ่อ พี่เอ็มติดศูนย์ด้วยล่ะค่ะ”แอ้มรายงาน



        “แอ้ม!” เอ็มตวาดน้อง “ คือมันก็ใช่ครับพ่อ ผมไม่ค่อยเก่งภาษาน่ะครับ พ่อก็รู้นี่”



        แต่กลับผิดจากที่แอ้มไว้คาดว่าพ่อจะโมโหรุนแรง พ่อกลับยิ้มน้อยๆตบศรีษะลูกชายเบาๆ

    

        “พ่อไม่โกรธผมเหรอครับ??” เอ็มถามด้วยความงุนงง



        “โกรธสิ …แต่วันนี้พ่อมีเรื่องที่น่าดีใจกว่า พ่อไปประมูลบ้านเก่าหลังนึงมา สวยมากๆเลยล่ะลูก พ่อคิดว่าทุกคนต้องชอบ” พ่อพูดพลางหยิบภาพบ้านให้ลูกๆดู “มันสวยใช่มั้ยล่ะ”

    

        “ครับ แต่มันค่อนข้างจะ …เออ เก่าไปซักหน่อย ว่ามั้ยแอ้ม?” แอ้มพยักหน้าหงึกหงัก

    

        “ใช่ ใช่ พ่อรู้ แต่ลองคิดถึงเวลาที่มันแต่งเสร็จแล้วสิ มันต้องสวยมากแน่ๆ พ่อจะแต่งห้องลูกตามที่ลูกต้องการเลย ดีมั้ย???” พ่อยิ้ม

    

        “เยี่ยมไปเลยครับพ่อ !!!” เอ็มร้อง  “จริงๆนะคะพ่อ …ดีที่สุดเลย!!”แอ้มพูดอย่างดีใจ

    

        สามพ่อลูกยังคงนั่งดูแปลนบ้านอย่างสนุก พลางคุยกันอย่างออกรสถึงการตกแต่งและการวางห้องต่างๆ…แน่นอนว่าทั้งสามไม่รู้ว่าในอนาคตอันใกล้นี้ ความน่ากลัวกำลังจะคืบคลานเข้ามาหา และทำให้ชีวิตของพวกเค้าเปลี่ยนไป…ตลอดกาล!