ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความฝันสีน้ำเงิน
    ควันสีน้ำเงินพวยพุ่งออกมาจากพื้นห้องนอนของผมเปรียบเสมือนความฝันที่ผมฝันอยู่บ่อยๆ แต่แปลกทำไมผมไม่เคยนึกที่จะเข้าไปใกล้มันแม้สักครั้งเดียวเลย ครั้งนี้ล่ะที่ผมจะได้รู้เสียทีว่าควันนั่นมันคือควันอะไร? ผมเดินตรงไปเรื่อยๆ แต่ทำไมยังไม่ถึงที่ที่ควันนั่นพุ่งขึ้นมาเสียที ทั้งๆที่ห้องของผมก็ไม่ได้กว้างแม้แต่อย่างไร ที่ที่นั่นสิ่นะ
รูควันนั่น ผมยังสังเกตเห็นอีกว่าควันสีน้ำเงินมันลอยขึ้นไปข้างบนเรื่อยๆ ไม่มีที่สิ้นสุด ในที่สุดผมก็ถึงรูที่ควันนั่นพุ่งออกมา ผมกล้าๆกลัวๆ ที่จะยื่นมือไปสัมผัสกับมัน แต่ผมก็ทำ แต่พอมือผมสัมผัสกับควันนั่น มันทำให้ตัวผมลอยขึ้นไปบนอากาศ แต่แทนที่ผมจะติดอยู่กับเพดานห้อง ผมกลับทะลุเพดานและหลังคาออกมา ผมเริ่มอยู่สูงขึ้น สูงขึ้นเหนือบ้านตัวเอง สูงขึ้นเหนือเมืองของผม
    “เจ เจ ตื่นได้แล้ว ตื่น!” เสียงเรียกของบอลทำให้ผมตื่นจากภวังค์
    “เฮ้ย! ทำไมเรามานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
    “นั่นสิ่นะ ทำไม? นี่มันหน้าบ้านฉันนะ แต่ก็ดีนะที่ฉันออกมาก่อนที่แม่ฉันจะมาเห็นนาย ไม่อย่างนั้นนะ ” ยังไม่ทันที่บอลจะพูดจบ แม่ของบอลก็ออกพอดี
    “อ่าว ทำไมหนูเจมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?”
    “อ๋อ ผมเพิ่งมาเมื่อกี้เองล่ะครับ พอดีเรากำลังซ้อมบทละครโรงเรียนอยู่ครับ” ผมรีบแก้ตัวอย่างฉับพลัน
    “หร๋อคะลูก?” พูดจบก็หันไปทางบอล “ลูกไม่ได้บอกเพื่อนลูกเหรอคะ ว่าวันนี้เราจะไปดูหนังกัน?”
    “อ๋อ ก็ผมกำลังจะบอกนี่แหล่ะครับ แม่ก็ใจร้อนไปได้”
    แล้วบอลก็หันมากระซิบกับผม
    “นายกลับไปก่อนนะ เย็นๆเราค่อยคุยกัน ตามแผน OK?”
    “เออ อย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับคุณแม่ สวัสดีครับ” พูดจบผมก็วิ่งปร๋อไปถึงบ้านอย่างฉับพลัน
    ระหว่างทางผมลองนึกถึงเรื่องที่ผมเจอเมื่อคืน ผมลองคิดสลับไปมา ผมก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ แต่ที่แน่ๆ มันไม่ได้เกินขึ้นครั้งนี้ครั้งแรก เพียงแต่ครั้งนี้มันหนักที่สุดที่ผมเคยเจอมาเท่านั้นเอง แล้วทำไมผมถึงฝันประหลาดๆแบบนั้นบ่อยนัก? ทำไมผมถึงต้องลอยออกไปนอกบ้าน? ถ้าเป็นแค่ฝัน ทำไมผมถึงไปนอนอยู่หน้าบ้านบอล? ถ้าเป็นความจริง ทำไมผมถึงไม่ตายล่ะ? ตกลงมาสูงขนาดนั้นอะ
    “คิดไปคิดมาเริ่มปวดหัว เดี๋ยวให้บอลมาช่วยคิดดีกว่า” ผมบ่นตามทาง
    แต่แล้วผมก็เจอสิ่งที่ไม่คาดคิด มันคือรองเท้าที่ใส่อยู่ในบ้านมันตกอยู่ที่ทางระหว่างบ้านผมกับบ้านบอล ผมหยิบมันขึ้นมา พิจารณาดูว่าใช่ของผมจริงหรือเปล่า? ผมดูเป็นรอบที่สิบแล้ว ดูยังไงก็เป็นของผม เพราะรองเท้าของบ้านผมจะเขียนชื่อย่อเอาไว้ทุกคน ของผมเป็น (J.2) ชื่อของผมนั่นเอง ผมเป็นลูกคนที่2 ผมเลยเขียนไว้ว่า J.2 ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าผมจะใส่มันออกมาแล้วทำมันหาย มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ไม่มีทาง
    “เอาแล้วไง บอลเอ๋ย เราได้สนุกกันอีกแน่!” แล้วผมก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
    ตอนนี้ผมก็แค่รอให้บอลกลับมาถึงบ้านผมจะได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง ใจจริงแล้วผมอยากที่จะระบายเรื่องนี้เต็มทนแล้ว เพราะผมเก็บไว้คนเดียวไม่ได้อย่างแน่นอน โหย ผมอยากให้ถึงเย็นนี้เร็วๆจังเลย
    : ตอนเย็นของวันนั้น
    “เจ เจ ฉันมา ” บอลยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านผม แต่ยังไม่ทันที่บอลจะตะโกนต่อไป ประตูก็ถูกผลักออกมา
    “เข้ามาเร็ว! แม่กำลังไม่อยู่ นี่! บอล นายรีบกลับไปบอกแม่นายเลยนะว่านายจะมานอนบ้านฉัน แล้วอย่าลืมเสื้อผ้ากับกล้องนะ คืนนี้มีอะไรดีๆให้ดูแน่นอน โอ๊ย ฉันตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว”
    “เออ ฉันก็อยากรู้แย่แล้วเหมือนกันล่ะ!” แล้วบอลก็วิ่งออกไปเอาเสื้อผ้าโดยที่ผมคอยจัดเตรียมสถานที่
    : 10 นาทีผ่านไป
    “ทำไมมาช้าจังเลยล่ะ ฉันรอเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วรู้ไหม?” ผมโมโห
    “บ้า นี่มันแค่ 10 นาทีเองนะ แกจะรีบไปไหน?” บอลโมโหผมมั่ง
    “เหรอ? มานี่ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า ”
    ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้บอลฟัง บอลดูท่าทางจะไม่เชื่อผม(อย่างมาก) หาว่าผมบ้ามั่งล่ะ หาว่าผมนอนน้อยไปมั่งล่ะ แต่ผมก็มีหมัดเด็ด เรื่องรองเท้าห้องนอนผม ผมก็เล่าให้บอลฟังครับ คราวนี้บอลอึ้งไปเลย
    “ฉันอยากเห็นแล้วล่ะ พาไปที่สินะ” บอลกอดขาผมอ้อนวอน
    “ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ต้องดึกๆกว่านี้ ได้ดูแน่นอนชัวร์” ผมมั่นใจ
    “ว้าว! อยากจะให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจังเลย” บอลเดินเข้าครัวไปบ่นไป “ฉันว่าเราน่าจะหาอะไรกินกันก่อนนะ ฉันหิวแย่แล้วล่ะ”
    “ได้สิ ของกินอยู่ในตู้เย็นนะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวเรามาดูหนังกัน ก่อนที่จะถึงเวลานั้น”
    : 3ทุ่มครึ่ง
    “ฉันว่าได้เวลาแล้วนะ”
    “งั้นเราไปกันเถอะ แต่เดี๋ยวก่อน แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ?” บอลชักสงสัย
    “ฉันก็ไม่รู้อะนะ แต่ที่สำคัญฉันเจอตอนฉันนอนอยู่อะ”
    “แล้วฉันจะฝันเหมือนกับนายไหมล่ะ?” บอลกลัวจะไม่ได้เห็น
    “ฉันขึ้นไปเตรียมที่นอนก่อนนะ บอลจะตามขึ้นมาเลยหรือเปล่า?”
    “อืม ไปพร้อมกันนี่ล่ะดี เพราะฉันกลัวผีอะ”
    “บอลกลัวผี? ฮาฮาฮา” ผมหัวเราะลั่นบ้าน
    ระหว่างนั้นเราสองคนก็เดินขึ้นบ้านกันมา โดยผมเดินนำหน้าขึ้นมาก่อน โดยปกติแล้วผมจะเปิดไฟไว้ แต่วันนี้แม่ไม่อยู่ เพื่อเป็นการประหยัดไฟ ผมก็เลยปิดไฟชั้น 2 เอาไว้ แต่พอผมกับบอลเห็นห้องผมเท่านั้นล่ะ เราสองคนร้องเสียงหลงเลยครับ ควันสีน้ำเงินนั้นตอนนี้มันออกมาจากร่องประตูด้านล่าง แล้วยิ่งตอนปิดไฟอย่างนี้นะยิ่งเห็นได้ชัดใหญ่เลย
    “ฉันว่าเราไปใส่รองเท้า เตรียมของกันเถอะ เราต้องไปกันจริงๆแล้วนะ”
    “ไปกันเถอะ เจ การผจญภัยเราได้เริ่มขึ้นแล้ว”
    ทั้งสองรีบเตรียมของกันอย่างชุลมุนวุ่นวาย ในที่สุดก็เสร็จ เครื่องแบบเต็มยศ เครื่องสื่อสารระยะใกล้ กล้องวิดีโอ อาหารกล่อง ฯลฯ ในที่สุดพวกเราก็พร้อมที่สุดแล้ว
    โดยที่ไม่ต้องรอสิ่งใด พวกเราวิ่งขึ้นไปชั้น 2 อย่างรวดเร็วเปิดประตูห้องของผมแล้ววิ่งเข้าไปที่ควันสีน้ำเงินทันที ทันใดนั้นเหมือนมีลมอะไรสักอย่างดูดพวกเราสองคนขึ้นไปโดยเร็วมาก ตอนนี้เหมือนกับที่ผมฝันเมื่อคืน แต่ผิดกันตรงที่ว่าครั้งนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก และอีกอย่างบอลก็มากับผมด้วย ตอนนี้ทั้งผมและบอลต่างก็ลอยอยู่เหนือเมืองของเราเอง แล้วยังลอยสูงขึ้น สูงขึ้น สูงขึ้น และตอนนี้พวกเราก็ลอยอยู่เหนือโลกของเราแล้ว
    “เราจะลอยไปถึงไหนกันนะ?” บอลถาม
    “นายไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้ไหมเนี่ยะ?” ผมตอบ
    “ตอบได้ดีจังเลยนะ นายเจ” บอลประชด
    ขณะที่เรากำลังเถียงกันอย่างเมามันดุเดือดอยู่นั้น ดวงดาวประหลาดสีสมพูสว่างจ้าก็ปรากฏอยู่ทางซ้ายมือของผม มันทำให้ผมกับบอลอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่เราจะหันมาเถียงกันอีก
    “นี่ๆ ระบบจักรวาลเรามีดวงดาวสีชมพูแบบนั้นอยู่ด้วยหร๋อ?” บอลสงสัย
    “เท่าที่ฉันเรียนมาก็ไม่มีหรอก ถึงมีก็อยู่คนละกาแลคซี่กัน”
    “เหรอ? หรือเราจะหลุดออกจากกาแลคซี่ที่เราอยู่แล้ว” บอลทำตาโต
    “ไม่มีทาง เพราะพวกเราเพิ่งออกมาจากโลกเมื่อกี้นี่เอง แล้วแน่นอนเรายังไม่เห็นดวงจันทร์บริวารของโลกเราเลยด้วย!”
    ทันใดนั้นผมได้เห็นอะไรดำๆอยู่ตรงหน้าดาวสีชมพูดวงนั้น ผมเห็นอยู่ไกลๆ ผมเลยหันไปถามบอลแต่ก็ได้แต่คำตอบกวนประสาทของมัน แค่พริบตาร่างดำๆนั้นขณะนี้ได้มาอยู่ข้างๆพวกเราแล้ว
    “เจ เจ ตื่นได้แล้ว ตื่น!” เสียงเรียกของบอลทำให้ผมตื่นจากภวังค์
    “เฮ้ย! ทำไมเรามานอนอยู่ตรงนี้ล่ะ?”
    “นั่นสิ่นะ ทำไม? นี่มันหน้าบ้านฉันนะ แต่ก็ดีนะที่ฉันออกมาก่อนที่แม่ฉันจะมาเห็นนาย ไม่อย่างนั้นนะ ” ยังไม่ทันที่บอลจะพูดจบ แม่ของบอลก็ออกพอดี
    “อ่าว ทำไมหนูเจมานอนอยู่ตรงนี้ล่ะคะ?”
    “อ๋อ ผมเพิ่งมาเมื่อกี้เองล่ะครับ พอดีเรากำลังซ้อมบทละครโรงเรียนอยู่ครับ” ผมรีบแก้ตัวอย่างฉับพลัน
    “หร๋อคะลูก?” พูดจบก็หันไปทางบอล “ลูกไม่ได้บอกเพื่อนลูกเหรอคะ ว่าวันนี้เราจะไปดูหนังกัน?”
    “อ๋อ ก็ผมกำลังจะบอกนี่แหล่ะครับ แม่ก็ใจร้อนไปได้”
    แล้วบอลก็หันมากระซิบกับผม
    “นายกลับไปก่อนนะ เย็นๆเราค่อยคุยกัน ตามแผน OK?”
    “เออ อย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับคุณแม่ สวัสดีครับ” พูดจบผมก็วิ่งปร๋อไปถึงบ้านอย่างฉับพลัน
    ระหว่างทางผมลองนึกถึงเรื่องที่ผมเจอเมื่อคืน ผมลองคิดสลับไปมา ผมก็ยังหาข้อสรุปไม่ได้ว่ามันเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่ แต่ที่แน่ๆ มันไม่ได้เกินขึ้นครั้งนี้ครั้งแรก เพียงแต่ครั้งนี้มันหนักที่สุดที่ผมเคยเจอมาเท่านั้นเอง แล้วทำไมผมถึงฝันประหลาดๆแบบนั้นบ่อยนัก? ทำไมผมถึงต้องลอยออกไปนอกบ้าน? ถ้าเป็นแค่ฝัน ทำไมผมถึงไปนอนอยู่หน้าบ้านบอล? ถ้าเป็นความจริง ทำไมผมถึงไม่ตายล่ะ? ตกลงมาสูงขนาดนั้นอะ
    “คิดไปคิดมาเริ่มปวดหัว เดี๋ยวให้บอลมาช่วยคิดดีกว่า” ผมบ่นตามทาง
    แต่แล้วผมก็เจอสิ่งที่ไม่คาดคิด มันคือรองเท้าที่ใส่อยู่ในบ้านมันตกอยู่ที่ทางระหว่างบ้านผมกับบ้านบอล ผมหยิบมันขึ้นมา พิจารณาดูว่าใช่ของผมจริงหรือเปล่า? ผมดูเป็นรอบที่สิบแล้ว ดูยังไงก็เป็นของผม เพราะรองเท้าของบ้านผมจะเขียนชื่อย่อเอาไว้ทุกคน ของผมเป็น (J.2) ชื่อของผมนั่นเอง ผมเป็นลูกคนที่2 ผมเลยเขียนไว้ว่า J.2 ผมแทบไม่อยากเชื่อว่าผมจะใส่มันออกมาแล้วทำมันหาย มันไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน ไม่มีทาง
    “เอาแล้วไง บอลเอ๋ย เราได้สนุกกันอีกแน่!” แล้วผมก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย
    ตอนนี้ผมก็แค่รอให้บอลกลับมาถึงบ้านผมจะได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง ใจจริงแล้วผมอยากที่จะระบายเรื่องนี้เต็มทนแล้ว เพราะผมเก็บไว้คนเดียวไม่ได้อย่างแน่นอน โหย ผมอยากให้ถึงเย็นนี้เร็วๆจังเลย
    : ตอนเย็นของวันนั้น
    “เจ เจ ฉันมา ” บอลยืนตะโกนอยู่หน้าบ้านผม แต่ยังไม่ทันที่บอลจะตะโกนต่อไป ประตูก็ถูกผลักออกมา
    “เข้ามาเร็ว! แม่กำลังไม่อยู่ นี่! บอล นายรีบกลับไปบอกแม่นายเลยนะว่านายจะมานอนบ้านฉัน แล้วอย่าลืมเสื้อผ้ากับกล้องนะ คืนนี้มีอะไรดีๆให้ดูแน่นอน โอ๊ย ฉันตื่นเต้นจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว”
    “เออ ฉันก็อยากรู้แย่แล้วเหมือนกันล่ะ!” แล้วบอลก็วิ่งออกไปเอาเสื้อผ้าโดยที่ผมคอยจัดเตรียมสถานที่
    : 10 นาทีผ่านไป
    “ทำไมมาช้าจังเลยล่ะ ฉันรอเป็นครึ่งชั่วโมงแล้วรู้ไหม?” ผมโมโห
    “บ้า นี่มันแค่ 10 นาทีเองนะ แกจะรีบไปไหน?” บอลโมโหผมมั่ง
    “เหรอ? มานี่ฉันจะเล่าอะไรให้ฟัง ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า ”
    ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้บอลฟัง บอลดูท่าทางจะไม่เชื่อผม(อย่างมาก) หาว่าผมบ้ามั่งล่ะ หาว่าผมนอนน้อยไปมั่งล่ะ แต่ผมก็มีหมัดเด็ด เรื่องรองเท้าห้องนอนผม ผมก็เล่าให้บอลฟังครับ คราวนี้บอลอึ้งไปเลย
    “ฉันอยากเห็นแล้วล่ะ พาไปที่สินะ” บอลกอดขาผมอ้อนวอน
    “ได้ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้ ต้องดึกๆกว่านี้ ได้ดูแน่นอนชัวร์” ผมมั่นใจ
    “ว้าว! อยากจะให้ถึงเวลานั้นเร็วๆจังเลย” บอลเดินเข้าครัวไปบ่นไป “ฉันว่าเราน่าจะหาอะไรกินกันก่อนนะ ฉันหิวแย่แล้วล่ะ”
    “ได้สิ ของกินอยู่ในตู้เย็นนะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวเรามาดูหนังกัน ก่อนที่จะถึงเวลานั้น”
    : 3ทุ่มครึ่ง
    “ฉันว่าได้เวลาแล้วนะ”
    “งั้นเราไปกันเถอะ แต่เดี๋ยวก่อน แล้วมันอยู่ที่ไหนล่ะ?” บอลชักสงสัย
    “ฉันก็ไม่รู้อะนะ แต่ที่สำคัญฉันเจอตอนฉันนอนอยู่อะ”
    “แล้วฉันจะฝันเหมือนกับนายไหมล่ะ?” บอลกลัวจะไม่ได้เห็น
    “ฉันขึ้นไปเตรียมที่นอนก่อนนะ บอลจะตามขึ้นมาเลยหรือเปล่า?”
    “อืม ไปพร้อมกันนี่ล่ะดี เพราะฉันกลัวผีอะ”
    “บอลกลัวผี? ฮาฮาฮา” ผมหัวเราะลั่นบ้าน
    ระหว่างนั้นเราสองคนก็เดินขึ้นบ้านกันมา โดยผมเดินนำหน้าขึ้นมาก่อน โดยปกติแล้วผมจะเปิดไฟไว้ แต่วันนี้แม่ไม่อยู่ เพื่อเป็นการประหยัดไฟ ผมก็เลยปิดไฟชั้น 2 เอาไว้ แต่พอผมกับบอลเห็นห้องผมเท่านั้นล่ะ เราสองคนร้องเสียงหลงเลยครับ ควันสีน้ำเงินนั้นตอนนี้มันออกมาจากร่องประตูด้านล่าง แล้วยิ่งตอนปิดไฟอย่างนี้นะยิ่งเห็นได้ชัดใหญ่เลย
    “ฉันว่าเราไปใส่รองเท้า เตรียมของกันเถอะ เราต้องไปกันจริงๆแล้วนะ”
    “ไปกันเถอะ เจ การผจญภัยเราได้เริ่มขึ้นแล้ว”
    ทั้งสองรีบเตรียมของกันอย่างชุลมุนวุ่นวาย ในที่สุดก็เสร็จ เครื่องแบบเต็มยศ เครื่องสื่อสารระยะใกล้ กล้องวิดีโอ อาหารกล่อง ฯลฯ ในที่สุดพวกเราก็พร้อมที่สุดแล้ว
    โดยที่ไม่ต้องรอสิ่งใด พวกเราวิ่งขึ้นไปชั้น 2 อย่างรวดเร็วเปิดประตูห้องของผมแล้ววิ่งเข้าไปที่ควันสีน้ำเงินทันที ทันใดนั้นเหมือนมีลมอะไรสักอย่างดูดพวกเราสองคนขึ้นไปโดยเร็วมาก ตอนนี้เหมือนกับที่ผมฝันเมื่อคืน แต่ผิดกันตรงที่ว่าครั้งนี้มันเกิดขึ้นเร็วมาก และอีกอย่างบอลก็มากับผมด้วย ตอนนี้ทั้งผมและบอลต่างก็ลอยอยู่เหนือเมืองของเราเอง แล้วยังลอยสูงขึ้น สูงขึ้น สูงขึ้น และตอนนี้พวกเราก็ลอยอยู่เหนือโลกของเราแล้ว
    “เราจะลอยไปถึงไหนกันนะ?” บอลถาม
    “นายไม่รู้แล้วฉันจะไปรู้ไหมเนี่ยะ?” ผมตอบ
    “ตอบได้ดีจังเลยนะ นายเจ” บอลประชด
    ขณะที่เรากำลังเถียงกันอย่างเมามันดุเดือดอยู่นั้น ดวงดาวประหลาดสีสมพูสว่างจ้าก็ปรากฏอยู่ทางซ้ายมือของผม มันทำให้ผมกับบอลอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่เราจะหันมาเถียงกันอีก
    “นี่ๆ ระบบจักรวาลเรามีดวงดาวสีชมพูแบบนั้นอยู่ด้วยหร๋อ?” บอลสงสัย
    “เท่าที่ฉันเรียนมาก็ไม่มีหรอก ถึงมีก็อยู่คนละกาแลคซี่กัน”
    “เหรอ? หรือเราจะหลุดออกจากกาแลคซี่ที่เราอยู่แล้ว” บอลทำตาโต
    “ไม่มีทาง เพราะพวกเราเพิ่งออกมาจากโลกเมื่อกี้นี่เอง แล้วแน่นอนเรายังไม่เห็นดวงจันทร์บริวารของโลกเราเลยด้วย!”
    ทันใดนั้นผมได้เห็นอะไรดำๆอยู่ตรงหน้าดาวสีชมพูดวงนั้น ผมเห็นอยู่ไกลๆ ผมเลยหันไปถามบอลแต่ก็ได้แต่คำตอบกวนประสาทของมัน แค่พริบตาร่างดำๆนั้นขณะนี้ได้มาอยู่ข้างๆพวกเราแล้ว
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น