ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เริ่มขึ้นแล้ว
“ตึก..ตึก.ตึก..ตึก..ตึก”เสียงฝีเท้าของใครบางคนกำลังเดินขึ้นมา
“ก๊อกๆๆ”ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเคาะประตู
ผู้หญิงคนหนึ่งมองผ่านรูเล็กๆลอดประตูไป
แล้วเธอก็ตะโกนออกไปว่า “ใครน่ะ ไม่เคยเห็นเลย แล้วที่มาต้องการอะไร”
“จะเป็นใครก็ไม่สำคัญ แต่ที่สำคัญ เจ้าต้องเปิดประตูให้ข้าก่อน”ชายคนนั้นตะโกนออกไปด้วยเสียงดุดัน
หญิงคนนั้นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู เธอรู้สึกกลัว
“คิดว่าจะหนีข้าพ้นงั้นรึ”
พูดจบเขาก็ร่ายมนต์ออกมา “เวดา เอสมาร์ คาลูปัส”
“โครม!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นอย่างรุนแรง
“คิดว่าข้าไม่รู้หรือไง เจ้าโง่เอ๊ย...จะออกมาดีๆหรือว่าต้องให้ข้าใช้วิธีรุนแรง”เสียงชายคนนั้นดุดันขึ้นเรื่อยๆ
หญิงคนดังกล่าวนั่งขดตัวอยู่ในห้องน้ำ ใจนึงเธอก็อยากเปิด แต่อีกใจมันกลัวๆ
ชายคนนั้นชักทนไม่ไหวตะโกนออกไปว่า “ข้าให้เวลาเจ้า2นาที ถ้าเจ้าไม่ออกได้เห็นดีกันแน่”
หญิงคนนั้นค่อยๆลุกขึ้น เธอเอื้อมมือไปที่ลูกบิด “เจ้าต้องการอะไร”หญิงคนนั้นถามเสียงเครือ
“ข้าไม่ต้องการไรมากหรอก...ข้าแค่อยากให้เจ้าไปกับข้าเท่านั้น”
“ไปไหน”
“ไม่ต้องรู้มากหรอก เพียงแค่เจ้าออกมาดีๆเจ้าก็จะปลอดภัย”
หญิงคนดังกล่าวคิดไปคิดมา แล้วเธอบิดลูกบิดเปิดออก
“5555...ในที่สุดเจ้าก็ออกมาจนได้”ชายคนนั้นหัวเราะอย่างน่ากลัว
“เจ้าไม่ทำข้าแน่นะ”หญิงคนนั้นถามเพื่อความแน่ใจ
ชายคนไหนไม่ตอบ ได้แต่บอกให้เธอเดินไปที่หน้าต่าง
“ไปทำไม”
“ไม่ต้องถามมาก ข้าบอกให้ไปก็ไปสิ”ชายคนนั้นดันหลังหญิงสาวให้เดินนำ
เมื่อมาถึงที่หน้าต่าง เขาก็ผลักเธอล้มลงไปกับพื้น
จากนั้นเขาก็กดล่างของเธอแนบไปที่พื้น
“เจ้าจะทำอะไรน่ะ”หญิงคนนั้นชักใจไม่ดี
“อยู่นิ่งๆ”ชายคนนั้นตะเบ็งเสียง
แล้วเขาก็หยิบเชือกเส้นนึงออกจากกระเป๊า
เขามัดทั้งมือทั้งเท้า
“ทำไมมาทำกันแบบนี้ ข้าไม่เคยมีเรื่องกับเจ้ามาก่อน แล้วเจ้ามาจับเราไว้ทำไม”หญิงคนนั้นโอดครวญ
“ใช่ เจ้าไม่เคยมีเรื่องกับข้ามาก่อน แต่เจ้าไปมีเรื่องไว้กับใครบางคน ข้าถึงต้องมาแก้แค้นแทนไงล่ะ”
หญิงคนนั้นคิดแล้วคิดอีก ก็ยังนึกไม่ออก
จนชายคนนั้นมัดเสร็จ เขาก็ปฏิบัติตามแผน............
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด........”เสียงผู้หญิงคนนั้นร้องโหยหวน ก่อนจะสิ้นเสียงไป
******************
“หวัดดีครับทุกๆคน”ชายคนที่มีนามว่า “เปาลู”ร้องทักทุกๆคน
“เฮ้ย..นายคือเปาลูใช่เป่าวะ”ชายใส่แว่นหนาเตอะที่มีนามว่า“จ่าดำ”วิ่งเข้ามาถาม
“ครับ..ครับ”เปาลูตอบด้วยสีหน้างุนงง
“ดีแล้ว ถ้างั้นตามฉันมา”ชายคนนั้นเดินนำไป
เปาลูยืนงงอยู่สักพัก แล้วเขาก็เดินตามไป
“ผู้กำกับครับ นายเปาลูมาแล้วครับ”จ่าดำตะโกนบอก
“เข้ามาได้”
“เอ้า ผู้กำกับอนุญาตแล้วก็เข้าไปสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า”จ่าดำสะกิด
“ใน..ในนี้หรือครับ”เปาลูชี้นิ้วไปที่ประตู
“ก็เออน่ะสิ โง่จริงๆ”จ่าดำบอกอย่างหัวเสีย แล้วเดินจากไป
เปาลูหันไปมองตาม แล้วเดินเข้าห้องไป
“ผู้กับกับเรียกผมมาทำไมหรือครับ”
“ที่ฉันเรียกมาเนี่ยนะ เพราะฉันมีงานสำคัญให้ทำ และงานชิ้นนี้ก็จะเป็นเครื่องพิสูจน์ด้วยว่าคุณพร้อมจะเป็นตำรวจเต็มตัว”ผู้กำกับที่มีนามว่า “วีรเดช”ได้ยื่นงานสำคัญให้ดู
เปาลูค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบ แล้วเขาก็เริ่มเปิดอ่าน
“ไงล่ะ ทำไหวไหม”
“ไหว..ไหวครับ”เขาตอบอย่างมั่นใจ
“ดี งั้นชั้นมีสายลับให้คนนึง”
“สายลับ”เปาลูทวนคำเบาๆ
“สวัสดีค่ะ”เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดัง
“นี่แหละสายลับ เขาจะมาเป็นสายลับให้เธอ...เอ้อ ลืมไป เธอชื่อจูน”ชาลีแนะนำ
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ...เนี่ยเหรอสายลับ 5555”เปาลูหัวเราะ
“หัวเราะไรคุณ”จูนไม่พอใจ
“เป็นผู้หญิงออกจะสวยขนาดนี้ งามขนาดนี้แล้วจะไปมีปัญญาอะไร้”
“ทำมะ เป็นผู้หญิงแล้วทำไม”
“ก็ ถ้าเกิดพวกโจรจับได้เนี่ยแย่เลย”
“แย่ยังไง”
“ไม่กลัวพวกมันจับ..จับปู้ยี่ปู้ยำหรือไง”
“นี่คุณ..คุณ...”จูนฉุน
“ทำไม หรือว่าไม่จริง...โธ่เอ๋ย เราก็อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี”เปาลูทำหน้าทะเล้น
วีรเดชเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงขัด “ตกลงว่าผมจะให้พวกคุณเริ่มงานวันนี้เลย”
เปาลูชะงัก “วันนี้”เขาร้องอย่างไม่เชื่อหู
“ทำมะ มำไม่ได้เหรอ”จูนขัดขึ้น
“ทำได้”เปาลูรีบบอก
“ถ้างั้นพวกคุณก็ไปเตรียมตัว”วีรเดชบอก
จูนรีบเดินออกไป เปาลูตาม
“ผมว่าคดีนี้มันไม่ธรรมดา”
“ฉันว่ามันก็เหมือนคดีทั่วไป”จูนรีบแย้ง
“แต่คุณควรระวังตัวไว้ หากมันจับได้ คุณซวยแน่ๆ”เปาลูเตือน
“คุณนั่นแหละที่ควรระวังตัว...แหม พึ่งมาทำงานวันแรกก็ออกคำสั่งเลยนะ”
เปาลูหันหน้าไปอีทางแล้วถอนหายใจ
“ลำบากใจหรือไงที่ต้องทำงานนี้ ถ้าไม่ไหวจริง ฉันจะไปบอกผู้กำกับให้”
พูดจบเธอก็เดินกลับไปอีกทาง
เปาลูรีบรั้งไว้ “ผมทำไหว”
“แน่นะ นายหน้าจืด จืดแล้วยังไม่เจียมตัว”
เปาลูชำเลืองมองมือตัวเอง แล้วรีบปล่อยแขนที่เกาะแขนเธอไว้ “ขอโทษ”
“คนอย่างนายรู้จักคำว่าขอโทษด้วยเหรอ”
“ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกัคุณนะ ผมว่าเราไปเตรียมงานกันเถอะ”เปาลูเดินออกไป
******************
“วิทยุพร้อมหรือยัง”เปาลูถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันว่านายควรถามตัวนายเองดีกว่านะ เพราะยังไงฉันก็พร้อมเสมอ ไม่เคยตกหล่น”จูนมั่นใจ
“ให้มันจริงเหอะ..เอ้า พร้อมก็พร้อม ไปเลย”เปาลูนำ
จูนตรวจเช็คให้แน่ใจอีกครั้ง แล้วเธอก็รู้สึกว่า เธอลืมอะไรบางอย่าง
“เดี๋ยว ฉันลืมวิทยุ”จูนพูดเสียงอ่อยๆ
เปาลูหันกลับมาแล้วหัวเราะ
“หัวเราะทำไม”จูนฉุน
“อย่ามาพูดหาเรื่องได้ไหม ผมแค่หัวเราะยัง ยังไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคุณเลย”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินไป
--------------
เวลาผ่านไปพักใหญ่ จูนก็เดินทางมาที่โรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง
เขาติดต่อกับเปาลู “ตอนนี้ฉันมาถึงแล้วนะ”
“ปฏิบัติตามแผนต่อไป”เปาลูสั่ง
“ok”
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน
“ที่นี่คือโรงแรม “Garden Hotel”หรือเปล่าคะ”จูนถามประชาสัมพันธ์
“ค่ะ”ผู้หญิงตอบขึ้น
เธอรีบเดินเข้าลิฟต์
เมื่อมาถึงที่ที่ต้องการ เธอก็เดินหาห้องทั่ว
และแล้วก็มาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง เธอรีบติดต่อ “เราเจอห้องๆนึง ประตูพังทลายเลยล่ะ”
“นี่คุณ ให้มันได้หลักฐานที่เยอะกว่านี้หน่อย แล้วค่อยติดต่อมา”
จูนฉุนจัด เธอเก็บวิทยุลงกระเป๋า
แล้วเธอค่อยๆเดินเข้าไปข้างใน
ในห้องสะอาดสะอ้านเรียบร้อย ไม่มีรอยเลือดสักหยด
“น่าแปลก หรือว่าจะไม่ใช่ห้องนี้”จูนสงสัย
เธอสำรวจมาเรื่อยๆแล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง
เมื่อมีเสียงเสียงนึงดังก้องออกมา “5555...มาหาหลักฐานรึ”
จูนรีบเดินตามหาเสียงนั้น แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง
เมื่อมีชายชุดดำยืนหันหลังให้
“หลักฐานไร”เธอทำไม่รู้ไม่ชี้
“อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลย”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ฉันแค่..แค่..แค่จะมาหาห้องพัก เผอิญว่าผ่านมาเห็นประตูห้องพัง เลยแวะเข้ามาดู”
“หาข้ออ้างโง่โง่ เหอะ นึกว่าจะเชื่อเรอะ”
“แล้วคุณเป็นใคร ทำไมทำตัวลึกลับ”จูนถามข้อข้องใจ
“ฉันไม่หลงตอบหรอกไอ้โง่....ทางที่ดีเจ้าควรออกจากห้องนี้ไปซะ ไม่งั้นจะเกิดอันตรายได้”
เธอไม่ฟังสำรวจไปรอบๆ แล้วจู่จู่เสียงนึงก็ดังขึ้น
“โครม! ปึง ปึง ปึง ปึง โครม! เพล้ง!”เสียงเหมือนตึกถล่ม
ชายชุดดำคว้าตัวจูนไว้ แล้วทั้งคู่ก็มอบลงพื้น
เมื่อเหตุการณ์สงบลง จูนก็ค่อยๆลุกขึ้น
เธอมองหาชายชุดดำ แต่ปรากฎว่าเขาไม่อยู่แล้ว
“เขาหายไปไหน”เธอพึมพำ
เธอคิดจะติดต่อกับเปาลู แต่ก็กลัวจะโดนเขาว่าอีก
เธอเดินสำรวจไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ
เธอจึงเดินออกจากห้องไป
ปล.เรื่องนี้เป็นไงบ้างคะ ช่วยแนะนำ-ติชมด้วยนะคะ แล้วอย่าลืมมาอ่านกันอีกล่ะ
“ก๊อกๆๆ”ผู้ชายคนหนึ่งกำลังเคาะประตู
ผู้หญิงคนหนึ่งมองผ่านรูเล็กๆลอดประตูไป
แล้วเธอก็ตะโกนออกไปว่า “ใครน่ะ ไม่เคยเห็นเลย แล้วที่มาต้องการอะไร”
“จะเป็นใครก็ไม่สำคัญ แต่ที่สำคัญ เจ้าต้องเปิดประตูให้ข้าก่อน”ชายคนนั้นตะโกนออกไปด้วยเสียงดุดัน
หญิงคนนั้นรีบวิ่งเข้าห้องน้ำแล้วปิดประตู เธอรู้สึกกลัว
“คิดว่าจะหนีข้าพ้นงั้นรึ”
พูดจบเขาก็ร่ายมนต์ออกมา “เวดา เอสมาร์ คาลูปัส”
“โครม!” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นอย่างรุนแรง
“คิดว่าข้าไม่รู้หรือไง เจ้าโง่เอ๊ย...จะออกมาดีๆหรือว่าต้องให้ข้าใช้วิธีรุนแรง”เสียงชายคนนั้นดุดันขึ้นเรื่อยๆ
หญิงคนดังกล่าวนั่งขดตัวอยู่ในห้องน้ำ ใจนึงเธอก็อยากเปิด แต่อีกใจมันกลัวๆ
ชายคนนั้นชักทนไม่ไหวตะโกนออกไปว่า “ข้าให้เวลาเจ้า2นาที ถ้าเจ้าไม่ออกได้เห็นดีกันแน่”
หญิงคนนั้นค่อยๆลุกขึ้น เธอเอื้อมมือไปที่ลูกบิด “เจ้าต้องการอะไร”หญิงคนนั้นถามเสียงเครือ
“ข้าไม่ต้องการไรมากหรอก...ข้าแค่อยากให้เจ้าไปกับข้าเท่านั้น”
“ไปไหน”
“ไม่ต้องรู้มากหรอก เพียงแค่เจ้าออกมาดีๆเจ้าก็จะปลอดภัย”
หญิงคนดังกล่าวคิดไปคิดมา แล้วเธอบิดลูกบิดเปิดออก
“5555...ในที่สุดเจ้าก็ออกมาจนได้”ชายคนนั้นหัวเราะอย่างน่ากลัว
“เจ้าไม่ทำข้าแน่นะ”หญิงคนนั้นถามเพื่อความแน่ใจ
ชายคนไหนไม่ตอบ ได้แต่บอกให้เธอเดินไปที่หน้าต่าง
“ไปทำไม”
“ไม่ต้องถามมาก ข้าบอกให้ไปก็ไปสิ”ชายคนนั้นดันหลังหญิงสาวให้เดินนำ
เมื่อมาถึงที่หน้าต่าง เขาก็ผลักเธอล้มลงไปกับพื้น
จากนั้นเขาก็กดล่างของเธอแนบไปที่พื้น
“เจ้าจะทำอะไรน่ะ”หญิงคนนั้นชักใจไม่ดี
“อยู่นิ่งๆ”ชายคนนั้นตะเบ็งเสียง
แล้วเขาก็หยิบเชือกเส้นนึงออกจากกระเป๊า
เขามัดทั้งมือทั้งเท้า
“ทำไมมาทำกันแบบนี้ ข้าไม่เคยมีเรื่องกับเจ้ามาก่อน แล้วเจ้ามาจับเราไว้ทำไม”หญิงคนนั้นโอดครวญ
“ใช่ เจ้าไม่เคยมีเรื่องกับข้ามาก่อน แต่เจ้าไปมีเรื่องไว้กับใครบางคน ข้าถึงต้องมาแก้แค้นแทนไงล่ะ”
หญิงคนนั้นคิดแล้วคิดอีก ก็ยังนึกไม่ออก
จนชายคนนั้นมัดเสร็จ เขาก็ปฏิบัติตามแผน............
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด........”เสียงผู้หญิงคนนั้นร้องโหยหวน ก่อนจะสิ้นเสียงไป
******************
“หวัดดีครับทุกๆคน”ชายคนที่มีนามว่า “เปาลู”ร้องทักทุกๆคน
“เฮ้ย..นายคือเปาลูใช่เป่าวะ”ชายใส่แว่นหนาเตอะที่มีนามว่า“จ่าดำ”วิ่งเข้ามาถาม
“ครับ..ครับ”เปาลูตอบด้วยสีหน้างุนงง
“ดีแล้ว ถ้างั้นตามฉันมา”ชายคนนั้นเดินนำไป
เปาลูยืนงงอยู่สักพัก แล้วเขาก็เดินตามไป
“ผู้กำกับครับ นายเปาลูมาแล้วครับ”จ่าดำตะโกนบอก
“เข้ามาได้”
“เอ้า ผู้กำกับอนุญาตแล้วก็เข้าไปสิ ยืนบื้ออยู่ทำไมเล่า”จ่าดำสะกิด
“ใน..ในนี้หรือครับ”เปาลูชี้นิ้วไปที่ประตู
“ก็เออน่ะสิ โง่จริงๆ”จ่าดำบอกอย่างหัวเสีย แล้วเดินจากไป
เปาลูหันไปมองตาม แล้วเดินเข้าห้องไป
“ผู้กับกับเรียกผมมาทำไมหรือครับ”
“ที่ฉันเรียกมาเนี่ยนะ เพราะฉันมีงานสำคัญให้ทำ และงานชิ้นนี้ก็จะเป็นเครื่องพิสูจน์ด้วยว่าคุณพร้อมจะเป็นตำรวจเต็มตัว”ผู้กำกับที่มีนามว่า “วีรเดช”ได้ยื่นงานสำคัญให้ดู
เปาลูค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบ แล้วเขาก็เริ่มเปิดอ่าน
“ไงล่ะ ทำไหวไหม”
“ไหว..ไหวครับ”เขาตอบอย่างมั่นใจ
“ดี งั้นชั้นมีสายลับให้คนนึง”
“สายลับ”เปาลูทวนคำเบาๆ
“สวัสดีค่ะ”เสียงของหญิงสาวคนหนึ่งดัง
“นี่แหละสายลับ เขาจะมาเป็นสายลับให้เธอ...เอ้อ ลืมไป เธอชื่อจูน”ชาลีแนะนำ
“ฮะ ฮะ ฮะ ฮะ...เนี่ยเหรอสายลับ 5555”เปาลูหัวเราะ
“หัวเราะไรคุณ”จูนไม่พอใจ
“เป็นผู้หญิงออกจะสวยขนาดนี้ งามขนาดนี้แล้วจะไปมีปัญญาอะไร้”
“ทำมะ เป็นผู้หญิงแล้วทำไม”
“ก็ ถ้าเกิดพวกโจรจับได้เนี่ยแย่เลย”
“แย่ยังไง”
“ไม่กลัวพวกมันจับ..จับปู้ยี่ปู้ยำหรือไง”
“นี่คุณ..คุณ...”จูนฉุน
“ทำไม หรือว่าไม่จริง...โธ่เอ๋ย เราก็อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดี”เปาลูทำหน้าทะเล้น
วีรเดชเมื่อเห็นท่าไม่ดีจึงขัด “ตกลงว่าผมจะให้พวกคุณเริ่มงานวันนี้เลย”
เปาลูชะงัก “วันนี้”เขาร้องอย่างไม่เชื่อหู
“ทำมะ มำไม่ได้เหรอ”จูนขัดขึ้น
“ทำได้”เปาลูรีบบอก
“ถ้างั้นพวกคุณก็ไปเตรียมตัว”วีรเดชบอก
จูนรีบเดินออกไป เปาลูตาม
“ผมว่าคดีนี้มันไม่ธรรมดา”
“ฉันว่ามันก็เหมือนคดีทั่วไป”จูนรีบแย้ง
“แต่คุณควรระวังตัวไว้ หากมันจับได้ คุณซวยแน่ๆ”เปาลูเตือน
“คุณนั่นแหละที่ควรระวังตัว...แหม พึ่งมาทำงานวันแรกก็ออกคำสั่งเลยนะ”
เปาลูหันหน้าไปอีทางแล้วถอนหายใจ
“ลำบากใจหรือไงที่ต้องทำงานนี้ ถ้าไม่ไหวจริง ฉันจะไปบอกผู้กำกับให้”
พูดจบเธอก็เดินกลับไปอีกทาง
เปาลูรีบรั้งไว้ “ผมทำไหว”
“แน่นะ นายหน้าจืด จืดแล้วยังไม่เจียมตัว”
เปาลูชำเลืองมองมือตัวเอง แล้วรีบปล่อยแขนที่เกาะแขนเธอไว้ “ขอโทษ”
“คนอย่างนายรู้จักคำว่าขอโทษด้วยเหรอ”
“ผมไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกัคุณนะ ผมว่าเราไปเตรียมงานกันเถอะ”เปาลูเดินออกไป
******************
“วิทยุพร้อมหรือยัง”เปาลูถามเพื่อความแน่ใจ
“ฉันว่านายควรถามตัวนายเองดีกว่านะ เพราะยังไงฉันก็พร้อมเสมอ ไม่เคยตกหล่น”จูนมั่นใจ
“ให้มันจริงเหอะ..เอ้า พร้อมก็พร้อม ไปเลย”เปาลูนำ
จูนตรวจเช็คให้แน่ใจอีกครั้ง แล้วเธอก็รู้สึกว่า เธอลืมอะไรบางอย่าง
“เดี๋ยว ฉันลืมวิทยุ”จูนพูดเสียงอ่อยๆ
เปาลูหันกลับมาแล้วหัวเราะ
“หัวเราะทำไม”จูนฉุน
“อย่ามาพูดหาเรื่องได้ไหม ผมแค่หัวเราะยัง ยังไม่ได้ต่อปากต่อคำกับคุณเลย”
พูดจบเขาก็หันหลังเดินไป
--------------
เวลาผ่านไปพักใหญ่ จูนก็เดินทางมาที่โรงแรมใหญ่แห่งหนึ่ง
เขาติดต่อกับเปาลู “ตอนนี้ฉันมาถึงแล้วนะ”
“ปฏิบัติตามแผนต่อไป”เปาลูสั่ง
“ok”
พูดจบเธอก็เดินเข้าไปข้างใน
“ที่นี่คือโรงแรม “Garden Hotel”หรือเปล่าคะ”จูนถามประชาสัมพันธ์
“ค่ะ”ผู้หญิงตอบขึ้น
เธอรีบเดินเข้าลิฟต์
เมื่อมาถึงที่ที่ต้องการ เธอก็เดินหาห้องทั่ว
และแล้วก็มาหยุดอยู่ที่ห้องๆหนึ่ง เธอรีบติดต่อ “เราเจอห้องๆนึง ประตูพังทลายเลยล่ะ”
“นี่คุณ ให้มันได้หลักฐานที่เยอะกว่านี้หน่อย แล้วค่อยติดต่อมา”
จูนฉุนจัด เธอเก็บวิทยุลงกระเป๋า
แล้วเธอค่อยๆเดินเข้าไปข้างใน
ในห้องสะอาดสะอ้านเรียบร้อย ไม่มีรอยเลือดสักหยด
“น่าแปลก หรือว่าจะไม่ใช่ห้องนี้”จูนสงสัย
เธอสำรวจมาเรื่อยๆแล้วเธอก็ต้องสะดุ้ง
เมื่อมีเสียงเสียงนึงดังก้องออกมา “5555...มาหาหลักฐานรึ”
จูนรีบเดินตามหาเสียงนั้น แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งอีกครั้ง
เมื่อมีชายชุดดำยืนหันหลังให้
“หลักฐานไร”เธอทำไม่รู้ไม่ชี้
“อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลย”
“ฉันไม่ได้แกล้ง ฉันแค่..แค่..แค่จะมาหาห้องพัก เผอิญว่าผ่านมาเห็นประตูห้องพัง เลยแวะเข้ามาดู”
“หาข้ออ้างโง่โง่ เหอะ นึกว่าจะเชื่อเรอะ”
“แล้วคุณเป็นใคร ทำไมทำตัวลึกลับ”จูนถามข้อข้องใจ
“ฉันไม่หลงตอบหรอกไอ้โง่....ทางที่ดีเจ้าควรออกจากห้องนี้ไปซะ ไม่งั้นจะเกิดอันตรายได้”
เธอไม่ฟังสำรวจไปรอบๆ แล้วจู่จู่เสียงนึงก็ดังขึ้น
“โครม! ปึง ปึง ปึง ปึง โครม! เพล้ง!”เสียงเหมือนตึกถล่ม
ชายชุดดำคว้าตัวจูนไว้ แล้วทั้งคู่ก็มอบลงพื้น
เมื่อเหตุการณ์สงบลง จูนก็ค่อยๆลุกขึ้น
เธอมองหาชายชุดดำ แต่ปรากฎว่าเขาไม่อยู่แล้ว
“เขาหายไปไหน”เธอพึมพำ
เธอคิดจะติดต่อกับเปาลู แต่ก็กลัวจะโดนเขาว่าอีก
เธอเดินสำรวจไปทั่วห้อง แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติ
เธอจึงเดินออกจากห้องไป
ปล.เรื่องนี้เป็นไงบ้างคะ ช่วยแนะนำ-ติชมด้วยนะคะ แล้วอย่าลืมมาอ่านกันอีกล่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น