Love is not only feeling

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1

“มอลลี่ๆ ตื่นได้แล้ว”

“อย่าน่า  เบลล์”มอลลี่พึมพำอย่างงัวเงีย ดึงผ้าห่มให้กระชับตัว ก่อนจะหลับลงอีกครั้ง

เบลล์มองเพื่อนสาวผมแดงที่อยู่ตรงหน้า เธอกลอกตาขึ้นฟ้าก่อนจะดึงผ้าห่มของมอลลี่ออกจากตัวเพื่อนของเธอ

“นี่มันจะเก้าโมงแล้วน่ะ”เบลล์กล่าว มันได้ผลทีเดียว เพื่อนสาวของเขาตื่นขึ้นมาได้ทันที ก่อนจะวิ่งวุ่นไปทั้ว เบลล์มองมอลลี่อย่างเหนื่อยใจ

“พ่ออาเธอร์ วีสลีย์ของเธอรออยู่ที่ห้องโถงกลางน่ะ”เบลล์กล่าว

มอลลี่ชะงักมือที่กำลังจะสวมเสื้อคลุมไปในทันที

“วีสลีย์รึ คนจอมตื๊อที่บอกใครต่อใครว่ารักพวกมักเกิ้ลงั้นหรือ”มอลลี่กล่าวเสียงขุ่น”ฉันยอมอดตายในหอนอนหญิงดีกว่า”

เบลล์หัวเราะ

“โธ่ มอลลี่ยอมไปเดทครั้งเดียวจะเป็นอะไรไป หรือว่าเธออยากไปกับมัลฟอย”เบลล์กล่าวโดยพยายามกลั้นเสียงหัวเราะ มอลลี่ตาขวางขึ้นมาทันที

“อย่ามาพูดชื่อลูเซียส มัลฟอยให้ฉันได้ยินอีกน่ะ มันทำให้ฉันคลื่นไส้”มอลลี่กล่าวเสียงแข็ง

“อ้าว แต่เมื่อกี้เธอยังพูดอยู่เลย”เบลล์กล่าว

“ลงไปกันดีกว่า”มอลลี่ตัดบท ก่อนจะเดินลงบันไดหอนอนหญิง เบลล์มองเพื่อนสาวของเธอไปจนสุดสายตาพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



+++++++++++.



“สวัสดี มอลลี่”เสียงกระตือรือร้นดังขึ้น ทันทีที่มอลลี่ก้าวเท้าเข้าสู่ห้องโถงกลาง ตามมาด้วยสีหน้าที่กระตือรือร้นของอาเธอร์ วีสลีย์

“จะไปกันหรือยัง”มอลลี่ทำเสียงเบื่อหน่าย

“ไปกันเถอะๆ”อาเธอร์กล่าวอย่างกระตือรือร้น

“เฮ้ มอลลี่ นี่มันหมายความว่ายังไง”เสียงกราดเกรี้ยวดังขึ้น ทั้งสามหันไปมองลูเซียส มัลฟอยอย่างขยะแขยง

“ไหนเธอบอกว่าจะไปเดทกับฉันไง ฉันอุตสาห์สลัดแครบ กอยล์กับนาร์ซิสซาร์ไปแล้วน่ะ”มัลฟอยตวาด

“ใครไปสัญญากับเธอ มัลฟอย”มอลลี่กล่าวเสียงเย็น ก่อนจะเกาะแขนอาเธอร์เพื่อเยาะเย้ย”ชั้นขยะแขยงเธอยิ่งกว่าไส้เดือนที่ชอนไชตามดินเสียอีก”

มัลฟอยคำรามอย่างโกรธจัด ก่อนจะชักไม้เรียวยาว แต่อาเธอร์ วีสลีย์ไวกว่า เขากระโดดออกมาข้างหน้า ก่อนจะชี้ไม้กายสิทธิ์ไปที่มัลฟอย

“แม้แต่ก้าวเดียวมัลฟอย”อาเธอร์ขู่ มัลฟอยตวัดสายตากราดเกรี้ยวไปที่มอลลี่เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะเดินไปอีกทาง

“เท่มากเลยอาเธอร์”เบลล์กล่าวเสียงชื่นชม

“ขอบใจ เราไปกันดีกว่า”อาเธอร์กล่าวก่อนจะเดินนำหน้า โดยไม่ทันสังเกตสีหน้าทึ่งของมอลลี่

พวกเขามาถึงที่ฮอกมี้ดส์ช้ากว่าคนอื่นเล็กน้อย แต่ก็ยังเร็วพอที่จะฝ่าฝูงคนในร้านซองโก้เพื่อไปซื้อสินค้าใหม่ๆ

“ดอกไม้ไฟของด็อกเตอร์ฟิลิบัสเตอร์”เจ้าของร้านตะโกนเสียงดังพลางโบกแท่งผอมยาวสีสันสดใสที่อยู่ในมือไปมา”จุดไฟได้แม้จะเปียกน้ำ ถ้าท่านสั่งแบบพิเศษ มันจะสามารถอยู่นานถึง3วันเลยทีเดียว”

“น่าสนใจ”เบลล์ร้องก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในฝูงคน มอลลี่เบ้หน้า

“ถึงมันน่าสนใจแต่ก็ไม่ต้องแย่งกันซื้อขนาดนี้หรอก”มอลลี่พูดอย่างไว้ท่า อาเธอร์แอบหัวเราะ

“ขำอะไรของนาย”มอลลี่ตะคอก ก่อนจะเดินไปอีกทาง อาเธอร์รีบตามไปทันทีด้วยทิ้งเบลล์ให้ง่วนอยู่กับการยื้อแย่งสินค้ากับเด็กปี7หน้าตาเหี้ยมบ้านสลิธิริน

“เฮ้ มอลลี่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะแกล้งเธอ เฮ้”

มอลลี่ยังคงเดินกระแทกส้นเท้า เธอเดินไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตว่าผู้คนรอบข้างเริ่มบางตาลง เสียงจ้อกแจ้กเริ่มขาดหาย

“เฮ้ มอลลี่ เธอมาตามหาฉันถึงนี่เลยเหรอ เป็นเกียรติแย่แล้ว”มัลฟอยกล่าวเสียงร้ายกาจ แครบกับกอยล์หัวเราะเป็นลูกคู่

“อ้าว อาเธอร์ก้ออยู่ด้วย มาส่งมอลลี่ให้ถึงมือฉันเลย ขอบใจมาก”มัลฟอยกล่าว แสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะกระชากมอลลี่ออกมาจากอาเธอร์

“แก!!”อาเธอร์กล่าวแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ เพราะถูกแครบกับกอยล์ล็อกแขนไว้ อาเธอร์ดิ้นสุดฤทธิ์ กอยล์จึงต่อยหน้าเขาไปทีนึง

มัลฟอยแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วดึงไม้กายสิทธิ์ของมอลลี่ออกจากมือของเธอและจับแขนทั้งสองข้างของมอลลี่ไว้ ก่อนจะโน้มตัวก้มลง...

จู่ๆก็เกิดเสียงเปรี๊ยะดังลั่นและแสงวูบวาบ อาเธอร์รู้สึกร้อนวาบที่ท่อนแขน...



“เฮ้อ! เบลล์น่ะเบลล์ ทำอะไรไม่ระวังเลย”มอลลี่บ่นพลางทำแผลให้อาเธอร์ที่ห้องพยาบาล

“โอ๊ย!!!”อาเธอร์ร้อง

“อย่าใจเสาะ ไปหน่อยเลย แผลแค่นี้”มอลลี่บ่น”ถ้ามาดามพรอมฟรีย์ไม่ได้ไปทำธุระน่ะ ฉันไม่ต้องไม่มานั่งทำแผลให้นายหรอก เพราะฉะนั้นหุบปากซะ!!!”

“ส่วนเธอ”มอลลี่ตวัดสายตาไปยังเบลล์”ฉันไม่นึกว่าเธอจะทำอะไรโง่ๆอย่างนี้ เล่นจุดดอกไม้ไฟทั้งครึ่งโหล ถ้าฉันกับอาเธอร์นั้นไม่รอดออกมาครบสามสิบสองถือว่าปาฏิหารย์สุดยอดแล้ว แทนที่จะปลดอาวุธ เธอก็กลับใช้วิธีการแบบนั้น….”มอลลี่บ่นไปเรื่อย เบลล์กับอาเธอร์หันหน้าไปอีกทางพลางกลั้นเสียงหัวเราะ

“นี่นายเอาแขนมา อยากให้แผลมันเน่าเฟะรึยังไง”มอลลี่ตะคอก





++++++++++





“ว่าไงอาเธอร์ เดทกับสาวที่สวยที่สุดของชั้นปี”

“เงียบเถอะน่ะเจฟ”อาเธอร์ตะคอกอย่างหงุดหงิดใส่เพื่อนของเขา

“เฮ้ ท่าทางแม่นั่นจะซาดิสต์น่ะ”เจฟกล่าวพลางจ้องผ้าพันแผลที่พันที่แขนอาเธอร์ตาเป็นมัน

“ไม่ใช่ พวกมัลฟอยมันรุมทำร้าย”อาเธอร์กล่าว เจฟตาลุกวาว

“มัลฟอยที่เป็นเพื่อนกับนาร์ซิสซาร์น่ะหรือ”เจฟถามอย่างกระตือรือร้น

“ฮื่อ ใช่ ทำไม หรือว่า...”อาเธอร์ละสายตาจากแผลของเขา จ้องเจฟอย่างแปลกใจ”นายชอบนาร์ซิสซาร์งั้นหรือ”

“ฮื่อ”เจฟกล่าวอุบอิบ อาเธอร์เบ้หน้า

“พวกแบล็ก มัลฟอย”อาเธอร์เบะปาก”นิสัยห่วยแตกทั้งนั้น”อาเธอร์บ่นก่อนจะเดินขึ้นหอนอนชายปล่อยให้เพื่อนของเขาพึมพำชื่นชมนาร์ซิสซาร์ไม่หยุด



++++++++++



“ขอทีเถอะ พวกเธอช่วยเงียบๆหน่อยไม่ได้รึงัย”เสียงกราดเกรี้ยวของมอลลี่ดังขึ้นพลางส่งสายตาดุๆไปยังเด็กผู้หญิงปี3 กลุ่มใหญ่ที่เล่าเรื่องกับการไปเที่ยวฮอกมี้ดส์ครั้งแรกที่ผ่านมา

“โธ่ อย่าไปดุเด็กพวกนี้หน่อยเลย”เบลล์กล่าวพลางมองกลุ่มเด็กปี3 ที่ถูกมอลลี่เอ็ด ซึ่งกำลังพยายามขยับถอยไปจากมอลลี่ให้ไกลที่สุด”อย่างน้อยถึงกลุ่มเด็กนั่นจะเป็นใบ้ แต่มันก็ไม่ได้ทำให้เสียงในนี้เปลี่ยนไปหรอก”

มอลลี่พ่นลมทางจมูกอย่างหงุดหงิด

“ฉันว่าฉันจะไปนอนแล้ว”มอลลี่กล่าวกับเบลล์ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟาหนานุ่มสีแดงแล้วเดินกระทืบส้นเท้าขึ้นหอนอนหญิง

“พีฟส์!”มอลลี่ร้องอย่างโมโห เมื่อผีโพสเตอร์ไกส์โฉบตัดหน้ามอลลี่ที่จะขึ้นบันไดกะทันหัน

“ยัยหัวแดงเซ่อซ่า ยัยหัวแดงขี้บ่น ยัยหัวแดงเย่อหยิ่ง”พีฟส์กล่าวล้อเลียนพลางแลบลิ้นปลิ้นตา

“มาเล่นกันหน่อยเป็นไง”พีฟส์กล่าวด้วยเสียงร้ายกาจ ก่อนจะเริ่มขว้างหนังสือใส่มอลลี่ หลายคนต้องถอยห่างออกมาจากทั้งคู่เพราะกลัวโดนลูกหลง

“เฮ้ ใครทะเลาะกันรึไง”เจฟกล่าวขณะที่ปีนข้ามช่องประตูหอเข้ามาพร้อมกับอาเธอร์

“หุบปากซะเจฟ”มอลลี่หันมาตวาดใส่เจฟเป็นผลทำให้ถูกพีฟส์ขว้างหนังสือ ‘เผยชะตาอนาคต’ เข้าที่ใบหน้าเต็มแรง

“แก”มอลลี่คำรามอย่างโกรธจัดพลางขว้างหนังสือใส่พีฟส์ไม่หยุดยั้ง

อาเธอร์กลั้นหัวเราะอย่างเต็มที่

ท้ายสุดพีฟส์ก็ลอยละล่องจากไปพลางแลบลิ้นปลิ้นตา มอลลี่ชูกำปั้นอย่างโกรธจัด ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินย่างสามขุมไปที่อาเธอร์

“พวกนายหัวเราะกันทำไม”มอลลี่ตวาดพลางใช้นิ้วจิ้มหน้าอกอาเธอร์”อย่า-มา-หัว-เราะ-เยาะ-ฉัน”

มอลลี่รวบรวมหนังสือทั้งหมด ก่อนจะเดินกระแทกส้นเท้าขึ้นไปหอนอนหญิง

เบลล์ อาเธอร์ เจฟและคนอื่นในหอกริฟฟินดอร์หัวเราะเสียงดังลั่นด้วยความขบขัน รวมถึงกลุ่มเด็กปี3ที่ถูกมอลลี่เอ็ดด้วย

มอลลี่เปิดประตูหอนอนหญิง มองรูปดารามักเกิ้ลที่กองอยู่บนพื้นอย่างไม่พอใจ เธอทำเสียงประหลาดในลำคอ ก่อนจะสะดุ้งเพราะเสียงเคาะหน้าต่างของนกฮูกตัวโต

“ของใครกันล่ะ”มอลลี่กล่าวอยางครุ่นคิด เธอไม่เคยเห็นนกฮูกตัวนี้มันก่อน มอลลี่แกะจดหมายที่ขานกฮูกออก



ถึง มอลลี่

    เธอช่วยมาหาชั้นตอนหกโมงเย็น ที่ห้องสมุดหน่อยสิ มาให้ได้นะจ๊ะที่รัก

                                                                                                                                                  จาก

                                                                                                                                           ลูเซียส มัลฟอย

    ป.ล. ถ้าเธออ่านจบแสดงว่าเธอตกลงน่ะ



“แหวะ ที่รักเนี่ยน่ะ”มอลลี่ทำหน้าสะอิดสะเอียน พลางรีบวางจดหมายลงราวกับว่ามันเป็นเชื้อโรคติดต่อร้ายแรง

“ใครเป็นที่รักเธอกันย่ะ แถมยังมัดมือชกอีก”มอลลี่ควานหาปากกาขนนก และตั้งต้นเขียน แต่ว่านกฮูกตัวนั้นกลับบินหายไปเสียแล้ว



++++++++++++++



“หุบปากเถอะเบลล์”มอลลี่ตะคอกใส่เพื่อนสาวของเขาที่หัวเราะไม่หยุด

“ลูเซียสนัดเธอไปทำอะไรอ้ะ”เบลล์ถามพลางพยายามกลั้นหัวเราะเต็มที่

“ไม่รู้ แต่ว่าชั้นคงไม่ไปหรอก”มอลลี่กล่าวเสียงมั่น

“แต่ว่าเจ้านั่นนัดเธอที่ห้องสมุดน่ะ ตอนที่มีคนอยู่ในห้องสมุดพลุ่กพล่านที่สุดด้วย คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นร็อก”

มอลลี่ขมวดคิ้ว



+++++++++++++++



มอลลี่นั่งอยู่กลางห้องสมุดที่เต็มไปด้วยเสียงเปิดหนังสือไปมาของเหล่าหนอนหนังสือทั้งหลาย เธอไม่ใช่หนอนหนังสืออะไรหรอก อันที่จริงเธอไม่ค่อยจะใส่ใจกับการเรียนมากนัก “น่าเบื่อจะตาย” เธอคิด

มอลลี่จ้องเขม็งไปยังชายร่างสูง ผอมเกร็ง เขาใช้ดวงตาสีซีดกวาดสายตามองหา”คนที่เขานัด” แล้วแสยะยิ้ม เมื่อพบมอลลี่ที่นั่งทำหน้าซังกะตายอยู่กลางห้องสมุด

“หวัดดี”มอลลี่ทำเสียงยานคาง

“หวัดดีที่รัก นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”มัลฟอยกล่าวพลางนั่งลง

“ชั้นเป็นที่รักของนายตั้งแต่เมื่อไร มีอะไรก็พูดๆมาซะ”มอลลี่กล่าวเสียงห้วน

“ก็ได้ ชั้นจะบอกว่าเธอเลิกชอบอาเธอร์ วีสลีย์หน้าโง่ดีกว่า”มัลฟอยกล่าว มอลลี่ตั้งต้นจะด่า แต่มัลฟอยก็พูดขัดขึ้น

“เพราะพวกผู้หญิงที่ชอบอาเธอร์ ชั้นกระเดือกไม่ลง เลยอยากรู้ว่าเธอชอบเจ้านั่นจริงรึเปล่า”มัลฟอยกล่าวเสียงยียวน

“หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”มอลลี่ร้องเสียงดังลั่น