ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : สาวน้อยที่ผมฟู
ยามบ่ายวันอาทิตย์ แสงแดดแผดเผา พาลเอาคนที่เดินไปเดินมานอกตัวอาคารที่มีเครื่องปรับอากาศหงุดหงิดหัวสัยขึ้นง่ายๆ
หญิงสาวผมเป็นลอนอ่อนๆ สีน้ำตาลเข้มโดยธรรมชาติ อายุคราวๆ 19 ปี เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในตึกสีขาวขนาดเล็กชั้นเดียวอย่างหัวเสีย
อาคารแห่งนี้ปิดทึบ กระจกปิดด้วยฟิล์มกรองแสงอย่างเข้ม ราวกับปิดกั้นมิให้แสงแดด และความร้อนอันอบอ้าวนี้สามารถเล็ดลอดเข้าไปได้
แม้แต่ผู้คนจากภายนอกก็ไม่สามารถสอดส่ายสายตาเข้าไปข้างในได้
หญิงสาวผมลอนเปิดประตูเข้าไปในตึกพี่ชายของตน แล้วกระแทกมันอย่างแรง
“โว๊ย!!!” หล่อนตะโกนลั่น เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจของหล่อน
จนทำให้พี่ชายเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่อ่านอย่างหัวเสีย แต่ยังไม่ทันที่พี่ชายจะได้พูดอะไร น้องสาวก็แลบเป็นไฟใส่ก่อน
“พี่นี่ดีจังเลยนะ ทำงานในห้องแอร์ โห...ตึกส่วนตัว งานอิสระ ไม่มีคนมายุ่ง
“อะไร? มีเรื่องอะไรเฮอะ ยัยแจง ผมที่มันไม่เป็นทรงเนี่ย มันโคตรฟูเลยวันนี้”
“ใช่ดิ แจงมันผมหยิกนี่ ก็พี่ผมตรง จะพูดอะไรก็พูดได้นี่”
“ไปหัวเสียมาจากไหน?” พี่ชายถามอย่างเก็บน้ำเสียง
“มาจากไหน? ก็มาจากหัวน่ะสิ”
“ห๊ะ?”
“นี่พี่เจมส์ฟังนะ ไอ้เจ้าบ้านั่นมันชั่วมากเลย มันบอกแจงว่าเลิกกันนะ พอแจงถามว่าทำไม มันบอกว่าก็เพราะว่าแจงผมหยิกน่ะสิ...ไอ้สารเลวเอ๊ย!”
แจงอาละวาด เจมส์ผู้เป็นพี่ชายที่นั่งฟังอยู่ก็พรวดพราดลุกขึ้นมา
“ไอ้เจ้านั่นมันใคร แจงไม่เห็นเคยบอกพี่เลยว่าแจงมีแฟนแล้ว”
“ก็นี่แหละที่ทำให้แจงยิ่งหัวเสีย แจงไม่เคยเป็นแฟนกับไอ้บ้านั่น มันเหมาเอาเอง แล้วมันก็มาบอกเลิกแจง ท่าจับทุ่มยูโดที่เรียนตอนม.5 คงไม่พอ
วันหลังแจงจะไปหัดคาราเต้อีก ถ้าเจออีกแจงจะฆ่ามันให้ตายคามือเลย”
แจงเหลือบมองโต๊ะของพี่ชาย เพื่อที่จะหาอะไรทำให้อารมณ์ของตนดีขึ้นมาหน่อย แล้วเจ้าหล่อนก็เห็นหนังสือนิยายเป็นตั้ง หล่อนจึงหยิบขึ้นมาดูทีละเล่ม
แล้วทำหน้าเห่ยเก
“แหยะ”
“อะไร?” เจมส์หน้าแดงระเรือเล็กๆ ที่น้องสาวเห็นหนังสือนิยายรักเต็มโต๊ะทำงานของตน
“ย้อนอดีต...มาตามรัก...หญิงในอนาคต...การรอคอยแห่งรัก...รักย้อนเวลา...พี่ อ่านอะไรอย่างนี้เนี่ย?”
“ศึกษาเฟ่ย เกี่ยวกับพวกนี้”
“เพ่” แจงหรี่ตา “พี่นี่อ่านคนละสไตล์กับแจงเลยนะ แจงไม่ชอบเรื่องพวกข้ามเวลาเลยอ่ะ เรื่องพวกนางฟ้าลงมาโลกมนุษย์อีก อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้อ่ะ”
แจงโยนหนังสือไปที่โต๊ะพี่ชายของตน
“ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“ต้องอธิบายอีกเหรอ”
“แจง...พี่เป็นนักวิทยาศาสตร์นะ ไม่ใช่นักเขียน ที่อ่านเพื่อเตรียมการ ไม่ใช่เพื่อศึกษาคุณค่างานประพันธ์” เจมส์ก้มหน้าอ่านหนังสือที่ตนอ่านค้างไว้ต่อ
“เตรียมการ? เตรียมการอะไรอ่ะ?”
“...............เตรียมส่งแจง ย้อนเวลา” เจมส์หรี่เสียงลงเบาๆ หวังจะให้น้องสาวได้ยินและไม่ด้ยินในเวลาเดียวกัน
“ไม่เก็ทมุขแฮะ” แจงทำหน้างงๆ ปนยิ้ม “มุขแป้ก”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะแจง” เจมส์ปิดหนังสือแล้วทำสีหน้าจริงจัง
“เพ้ออะไรอยู่น่ะ”
“ไม่ได้เพ้อ แล้วเครื่องย้อนเวลาก็สร้างเสร็จแล้วด้วย” เจมส์มองไปยังมุมห้องซึ่งมีผ้าร่มสีเขียวคลุมบางอย่างอยู่ แจงมองตาม
“แจงฟังพี่นะ โลกเรามันมี 2 มิติ ในขณะที่เราคุยกันอยู่นี่ จะมีอีกฝั่งซึ่งเกิดเหตุการณ์ทับกับของเราอยู่” เจมส์เกาคาง “พี่ว่าในมิติโน้น ยังไม่เจริญเท่านี้หรอก
ไม่งั้นคงจะต้องมีคนคิดเครื่องทะลุมิติแบบพี่ไปแล้ว”
“ฟังไม่ขึ้น พี่เป็นนักวิทยาศาสตร์ แล้วทำไมมาเชื่อเรื่องมิต่งมิติเนี่ย” แจงลุกขึ้นไปมุมห้องแล้วรื้อผ้าคลุมออก
เก้าอี้เหล็กเต็มไปด้วยสายไฟหลายสี ลิงค์เข้ากับเครื่องควบคุม ที่มีหน้าจอขนาดใหญ่ ปุ่มควบคุมมากมายราวกับที่ปล่อยจรวดของนาซ่า
“ก็เพราะว่าพี่เป็นนักวิทยาศาสตร์น่ะสิ ถึงต้องทดลอง” เจมส์เดินมาหลังแจง
“โดยจะให้แจงเป็นหนูทดลองอ่ะนะ” แจงมองไปทางเก้าอี้ที่เต็มไปด้วยสายไป “ตายแหงเลย”
“โถ่เอ๊ย...นึกว่าแจงจะทำหน้าตื่นเต้นซะอีก” เจมส์ทำเสียงผิดหวัง “ก็แจงบอกเองว่าชอบสังคมสมัยก่อน ที่มีพวกขุนนางอังกฤษ ศิลปะ
อาคารสร้างด้วยอิฐ ภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้...ไม่อยากลองรึไง” เจมส์หว่านล้อม
“อุ...”แจงเริ่มลังเล “นี่ๆ พี่...ไปนานไหม”
“5 ชั่วโมงของโลกนี้ แต่ที่นั่นน่ะ 1 ปี”เจมส์บอก “สนม๊ะ...ฟรีนะ”
“เน่ะ...ไม่เล่นด้วยหรอกนะ ถ้ามีปัญหาที่โลกโน้นจะทำไง”
“พูดงี้แปลว่าอยากไปนี่หว่า”
“เออน่ะ”
“ถ้าแจงอยู่ไม่ไหวแล้ว หาทางที่จะเจอกับพระจันทร์เต็มดวงให้ได้ มันเป็นช่วงเวลาที่เครื่องจะหาตัวแจงได้ชัดที่สุด
แล้วแจงก็ตะโกนมาสุดเสียงเลยนะ พี่จะได้จับสัญญาณแจงได้” เจมส์อธิบายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“งั้นแจงจะไปเลยนะ” แจงพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวระคนตื่นเต้น
“หา!!”
“ก็เดี๋ยวแจงเปลี่ยนใจอ่ะ” แจงนั่งลงไปที่เก้าอี้แล้วเอาฝาแก้วมาครอบตัว ประหนึ่งว่าวันนี้เซ็งชีวิตสุดๆเลย ขอตัวขาดจากโลกภายนอกเพียงเท่านี้ล่ะนะ
“ตัดสินใจเร็วเกินไปแล้วน้อง...ออกมา” เจมส์เปิดฝาแก้วขึ้น แต่แจงปิดมันลงอีกครั้ง
“นี่ เดี่ยวก็เปลี่ยนใจจริงๆซะหรอก” แจงขมวดคิ้ว เจมส์หรี่ตา
“แน่นะ”
“อืม”
“นี่แจงฟังพี่นะ อีกเรื่อง อันนี้สำคัญมากนะ อีก 1 ปีให้หลังของมิติโน้น จะเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง แจงต้องหาที่ๆได้พบกับพระจันทร์โดยตรงนะ
ห้ามเอ้อระเหยนะแจงเครื่องนี้มันอยู่ได้แค่ 6 ชั่วโมงนะ ถึงตอนนั้นพี่จะซ่อมเครื่องแล้ว พี่ก็ช่วยแจงไม่ได้แล้วนะ”
“อันตรายชัดๆ” แจงหน้าซีด
“อันนี้สำคัญสุดๆเลยนะแจง” เจมส์พูดพลางเปิดเครื่อง “พี่ไม่รู้ว่ามิตินั้นมันเป็นโลกที่ 2 หรืออดีตของเรา เพราะฉนั้น...ห้ามเปลี่ยนประวัติศาสตร์เด็ดขาดนะ”
“ค่ะ” แจงหลับตาทำใจ เสียงของเจมส์พูดขึ้นเบาๆ แต่น้ำเสียงแฝงด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าทุกข์ใจ ให้เดินตามแสงจันทร์ที่นำทาง ไปหาพระจันทร์เต็มดวง และรออยู่ที่นั่นนะ” เสียงเจแว่วผ่านหูแจง แจงพยักหน้าในใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป...
หญิงสาวผมเป็นลอนอ่อนๆ สีน้ำตาลเข้มโดยธรรมชาติ อายุคราวๆ 19 ปี เดินจ้ำอ้าวเข้าไปในตึกสีขาวขนาดเล็กชั้นเดียวอย่างหัวเสีย
อาคารแห่งนี้ปิดทึบ กระจกปิดด้วยฟิล์มกรองแสงอย่างเข้ม ราวกับปิดกั้นมิให้แสงแดด และความร้อนอันอบอ้าวนี้สามารถเล็ดลอดเข้าไปได้
แม้แต่ผู้คนจากภายนอกก็ไม่สามารถสอดส่ายสายตาเข้าไปข้างในได้
หญิงสาวผมลอนเปิดประตูเข้าไปในตึกพี่ชายของตน แล้วกระแทกมันอย่างแรง
“โว๊ย!!!” หล่อนตะโกนลั่น เพื่อระบายความอัดอั้นตันใจของหล่อน
จนทำให้พี่ชายเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือที่อ่านอย่างหัวเสีย แต่ยังไม่ทันที่พี่ชายจะได้พูดอะไร น้องสาวก็แลบเป็นไฟใส่ก่อน
“พี่นี่ดีจังเลยนะ ทำงานในห้องแอร์ โห...ตึกส่วนตัว งานอิสระ ไม่มีคนมายุ่ง
“อะไร? มีเรื่องอะไรเฮอะ ยัยแจง ผมที่มันไม่เป็นทรงเนี่ย มันโคตรฟูเลยวันนี้”
“ใช่ดิ แจงมันผมหยิกนี่ ก็พี่ผมตรง จะพูดอะไรก็พูดได้นี่”
“ไปหัวเสียมาจากไหน?” พี่ชายถามอย่างเก็บน้ำเสียง
“มาจากไหน? ก็มาจากหัวน่ะสิ”
“ห๊ะ?”
“นี่พี่เจมส์ฟังนะ ไอ้เจ้าบ้านั่นมันชั่วมากเลย มันบอกแจงว่าเลิกกันนะ พอแจงถามว่าทำไม มันบอกว่าก็เพราะว่าแจงผมหยิกน่ะสิ...ไอ้สารเลวเอ๊ย!”
แจงอาละวาด เจมส์ผู้เป็นพี่ชายที่นั่งฟังอยู่ก็พรวดพราดลุกขึ้นมา
“ไอ้เจ้านั่นมันใคร แจงไม่เห็นเคยบอกพี่เลยว่าแจงมีแฟนแล้ว”
“ก็นี่แหละที่ทำให้แจงยิ่งหัวเสีย แจงไม่เคยเป็นแฟนกับไอ้บ้านั่น มันเหมาเอาเอง แล้วมันก็มาบอกเลิกแจง ท่าจับทุ่มยูโดที่เรียนตอนม.5 คงไม่พอ
วันหลังแจงจะไปหัดคาราเต้อีก ถ้าเจออีกแจงจะฆ่ามันให้ตายคามือเลย”
แจงเหลือบมองโต๊ะของพี่ชาย เพื่อที่จะหาอะไรทำให้อารมณ์ของตนดีขึ้นมาหน่อย แล้วเจ้าหล่อนก็เห็นหนังสือนิยายเป็นตั้ง หล่อนจึงหยิบขึ้นมาดูทีละเล่ม
แล้วทำหน้าเห่ยเก
“แหยะ”
“อะไร?” เจมส์หน้าแดงระเรือเล็กๆ ที่น้องสาวเห็นหนังสือนิยายรักเต็มโต๊ะทำงานของตน
“ย้อนอดีต...มาตามรัก...หญิงในอนาคต...การรอคอยแห่งรัก...รักย้อนเวลา...พี่ อ่านอะไรอย่างนี้เนี่ย?”
“ศึกษาเฟ่ย เกี่ยวกับพวกนี้”
“เพ่” แจงหรี่ตา “พี่นี่อ่านคนละสไตล์กับแจงเลยนะ แจงไม่ชอบเรื่องพวกข้ามเวลาเลยอ่ะ เรื่องพวกนางฟ้าลงมาโลกมนุษย์อีก อ่านแล้วรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้อ่ะ”
แจงโยนหนังสือไปที่โต๊ะพี่ชายของตน
“ทำไมคิดงั้นอ่ะ”
“ต้องอธิบายอีกเหรอ”
“แจง...พี่เป็นนักวิทยาศาสตร์นะ ไม่ใช่นักเขียน ที่อ่านเพื่อเตรียมการ ไม่ใช่เพื่อศึกษาคุณค่างานประพันธ์” เจมส์ก้มหน้าอ่านหนังสือที่ตนอ่านค้างไว้ต่อ
“เตรียมการ? เตรียมการอะไรอ่ะ?”
“...............เตรียมส่งแจง ย้อนเวลา” เจมส์หรี่เสียงลงเบาๆ หวังจะให้น้องสาวได้ยินและไม่ด้ยินในเวลาเดียวกัน
“ไม่เก็ทมุขแฮะ” แจงทำหน้างงๆ ปนยิ้ม “มุขแป้ก”
“พี่ไม่ได้ล้อเล่นนะแจง” เจมส์ปิดหนังสือแล้วทำสีหน้าจริงจัง
“เพ้ออะไรอยู่น่ะ”
“ไม่ได้เพ้อ แล้วเครื่องย้อนเวลาก็สร้างเสร็จแล้วด้วย” เจมส์มองไปยังมุมห้องซึ่งมีผ้าร่มสีเขียวคลุมบางอย่างอยู่ แจงมองตาม
“แจงฟังพี่นะ โลกเรามันมี 2 มิติ ในขณะที่เราคุยกันอยู่นี่ จะมีอีกฝั่งซึ่งเกิดเหตุการณ์ทับกับของเราอยู่” เจมส์เกาคาง “พี่ว่าในมิติโน้น ยังไม่เจริญเท่านี้หรอก
ไม่งั้นคงจะต้องมีคนคิดเครื่องทะลุมิติแบบพี่ไปแล้ว”
“ฟังไม่ขึ้น พี่เป็นนักวิทยาศาสตร์ แล้วทำไมมาเชื่อเรื่องมิต่งมิติเนี่ย” แจงลุกขึ้นไปมุมห้องแล้วรื้อผ้าคลุมออก
เก้าอี้เหล็กเต็มไปด้วยสายไฟหลายสี ลิงค์เข้ากับเครื่องควบคุม ที่มีหน้าจอขนาดใหญ่ ปุ่มควบคุมมากมายราวกับที่ปล่อยจรวดของนาซ่า
“ก็เพราะว่าพี่เป็นนักวิทยาศาสตร์น่ะสิ ถึงต้องทดลอง” เจมส์เดินมาหลังแจง
“โดยจะให้แจงเป็นหนูทดลองอ่ะนะ” แจงมองไปทางเก้าอี้ที่เต็มไปด้วยสายไป “ตายแหงเลย”
“โถ่เอ๊ย...นึกว่าแจงจะทำหน้าตื่นเต้นซะอีก” เจมส์ทำเสียงผิดหวัง “ก็แจงบอกเองว่าชอบสังคมสมัยก่อน ที่มีพวกขุนนางอังกฤษ ศิลปะ
อาคารสร้างด้วยอิฐ ภูเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้...ไม่อยากลองรึไง” เจมส์หว่านล้อม
“อุ...”แจงเริ่มลังเล “นี่ๆ พี่...ไปนานไหม”
“5 ชั่วโมงของโลกนี้ แต่ที่นั่นน่ะ 1 ปี”เจมส์บอก “สนม๊ะ...ฟรีนะ”
“เน่ะ...ไม่เล่นด้วยหรอกนะ ถ้ามีปัญหาที่โลกโน้นจะทำไง”
“พูดงี้แปลว่าอยากไปนี่หว่า”
“เออน่ะ”
“ถ้าแจงอยู่ไม่ไหวแล้ว หาทางที่จะเจอกับพระจันทร์เต็มดวงให้ได้ มันเป็นช่วงเวลาที่เครื่องจะหาตัวแจงได้ชัดที่สุด
แล้วแจงก็ตะโกนมาสุดเสียงเลยนะ พี่จะได้จับสัญญาณแจงได้” เจมส์อธิบายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น
“งั้นแจงจะไปเลยนะ” แจงพูดเสียงสั่นด้วยความกลัวระคนตื่นเต้น
“หา!!”
“ก็เดี๋ยวแจงเปลี่ยนใจอ่ะ” แจงนั่งลงไปที่เก้าอี้แล้วเอาฝาแก้วมาครอบตัว ประหนึ่งว่าวันนี้เซ็งชีวิตสุดๆเลย ขอตัวขาดจากโลกภายนอกเพียงเท่านี้ล่ะนะ
“ตัดสินใจเร็วเกินไปแล้วน้อง...ออกมา” เจมส์เปิดฝาแก้วขึ้น แต่แจงปิดมันลงอีกครั้ง
“นี่ เดี่ยวก็เปลี่ยนใจจริงๆซะหรอก” แจงขมวดคิ้ว เจมส์หรี่ตา
“แน่นะ”
“อืม”
“นี่แจงฟังพี่นะ อีกเรื่อง อันนี้สำคัญมากนะ อีก 1 ปีให้หลังของมิติโน้น จะเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง แจงต้องหาที่ๆได้พบกับพระจันทร์โดยตรงนะ
ห้ามเอ้อระเหยนะแจงเครื่องนี้มันอยู่ได้แค่ 6 ชั่วโมงนะ ถึงตอนนั้นพี่จะซ่อมเครื่องแล้ว พี่ก็ช่วยแจงไม่ได้แล้วนะ”
“อันตรายชัดๆ” แจงหน้าซีด
“อันนี้สำคัญสุดๆเลยนะแจง” เจมส์พูดพลางเปิดเครื่อง “พี่ไม่รู้ว่ามิตินั้นมันเป็นโลกที่ 2 หรืออดีตของเรา เพราะฉนั้น...ห้ามเปลี่ยนประวัติศาสตร์เด็ดขาดนะ”
“ค่ะ” แจงหลับตาทำใจ เสียงของเจมส์พูดขึ้นเบาๆ แต่น้ำเสียงแฝงด้วยความเป็นห่วง
“ถ้าทุกข์ใจ ให้เดินตามแสงจันทร์ที่นำทาง ไปหาพระจันทร์เต็มดวง และรออยู่ที่นั่นนะ” เสียงเจแว่วผ่านหูแจง แจงพยักหน้าในใจ
โปรดติดตามตอนต่อไป...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น