\"LOVE OR DIE\"

ลำดับตอนที่ #1 : Word of the DEAM .1

                                                                       “LOVE OR DIE”

          

                ‘มีหลายตำนานเล่าว่า  อัศวินที่ใส่เกราะหนาเกือบ3นิ้วถือดาบที่นองไปด้วยเลือดทั้งมือทั้งของอัศวินมีแต่บาดแผล คี่ม้าขาวไปช่วยเจ้าหญิงที่งามกว่านางใดๆในโลกาจากมังกรที่พร้อมสังคุณได้ทุกเวลา  และนี้ไม่ใช่ตำนานใดๆ  มันคือ เกมส์นรกที่ต้องใช้ชีวิตเดิมพันเพื่อคนรัก  เกมส์ที่ต้องเสี่ยงชีพ  มันเกมส์สำหรับคนกล้าเท่านั้นและคนที่เรารักเท่านั้น’                                    

                                                         เรื่อง  love  or  die เป็นเรื่องที่ผมคิดออก  ในตอนม.3 ความจริงมันเป็นการ์ตูนที่ส่งครูศิลปะ    เนื้อเรื่องมีอยู่ว่า นะเป็นเด็กม.3  เขาหลงรักกุหลาบ  นักเรียนหญิงข้างห้อง  เขาได้แต่แอบมอง  ในวันหนึ่งเขา  เรื่องอันน่าพิศวงก็เกิดขึ้น  มัน  ทุกเช้าวันพุธโรงเรียนแห่งนี้จะมีการนมัสการพระเจ้า หนึ่งชั่วโมง  เขาได้เข้าโบสถ์ไปและจู่ๆครูที่นำนมัสการก็กลายร่างเป็น ปีศาจเฟร็ดดี้  ครูเกอร์  (เอามาจากหนังเรื่อง นิ้วเขมือบตาย) และให้นักเรียนเล่นเกมส์  กติกามีอยู่ว่า  ปีศาจเฟร็ดดี้เมื่อเรียกผู้หญิงเรียงไปตามแถวที่นั่งในโบสถ์   ผู้หญิงคนนั้นจะต้องลุกขึ้นยืนและเมื่อผู้หญิงคนนั้นยืน ปีศาจเฟร็ดดี้จะนำผู้หญิงคนนั้นที่ยืนไปโลกแห่งความฝัน  ถ้าคุณต้องการช่วยจะต้องลุกขึ้นเพื่อที่จะเข้าไปตามหาผู้หญิงคนที่คุณเลือกจะไปช่วยในโลกแห่งความฝัน  



*ในความฝันคุณสามารถเลือกอาวุธ  เสื้อผ้าที่จะสวมใส่  อะไรก็ได้  ในระหว่างการเดินทางซึ่งแต่ละคนจะไม่เหมือนกันเพราะโลกแห่งความฝันมีย่อยลงไปอีก  



*หาก! คุณเจอปีศาจหรืออะไรก็ตามมาทำร้ายคุณ  ในโลกความจริง คุณจะมีบาดแผลปรากฏขึ้นจริง  แม้แต่คุณโดนตัดแขน  แขนของคุณ  แขนในโลกความจริงจะขาดดั่งเช่นโลกความฝัน  



*ไม่มีเวลากำหนดในการค้นหา  แต่ถ้าผู้หญิงที่คุณเลือกจะช่วยเกิดตายขึ้นมา  คุณก็จะตาย  และวิญญาณของคุณจะถูกปีศาจเฟร็ดดี้เสพเข้าไป  เมื่อปีศาจเฟร็ดดี้เสพเข้าไปเมื่อไรก็ตามที่เสพวิญญาณครบ 1000  วิญญาณ

ปีศาจเฟร็ดดี้จะมีตัวตนในโลกความจริง



*เมื่อคุณค้นหาผู้หญิงที่คุณเลือกจะช่วยเจอ  คุณจะต้องถามว่าเธอรักฉันไหม  ถ้าเธอตอบไม่  คุณจะตายวิญญาณของคุณจะสลายโดยไม่ถูกปีศาจเฟร็ดดี้เสพวิญญาณ  ส่วนผู้หญิงที่คุณเลือกจะช่วยจะรอดและกลับมาโลกแห่งความจริงได้  ถ้าตอบว่ารัก  คุณจะได้กลับมาในโลกแห่งความจริงและเป็นเนื้อคู่กันตลอดไป



*อีกกรณีหนึ่งถ้าเมื่อหญิงที่ยืนขึ้นไม่มีคนช่วยวิญญาณของเธอก็จะถูกเสพ  



*ผู้ชายไม่จำเป็นต้องช่วยผู้หญิงก็ได้  แล้วแต่ความสมัครใจ



************************************

โดยตัวเอกของเรื่องต้องการไปช่วย  เขาได้เข้าไปในเมืองอัศวิน  เพราะเราชอบและอยากเป็นอัศวิน  พบเพื่อนสนิทที่โรงเรียนชื่อ เรย์  เรย์ก็ได้พบกลับผู้ที่เลือกเช่นกัน  และทั้งคู่ได้กลับไปโลกแห่งความจริงและครองรักกัน  และนะได้พบเพื่อนใหม่เป็นสัตว์ประหลาด และแล้วเขาก็ได้พบกับกุหลาบผู้หญิงที่เขาเลือก  กุหลาบได้ปฏิเสธรักเขา   แต่ทำไมเขาไม่ตายวิญญาณเขาไม่ถูกเสพ……….หาคำตอบได้ที่เรื่อง  Love or die





                                                        คุณกล้าช่วยคนรักของคุณหรือไม่!!!

                                                   ถ้าพร้อมแล้วเชิญผจญภัยไปกับเรา LOVE OR DIE!!!



   หลังจากนั้นมาเขาก็พบว่าเขากำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งเขารู้สึกทั้งเจ็บทั้งปวดไปทั่วทั้งร่างกาย   เขา

มองออกไปทางหน้าต่างพบว่า!!!ที่นี่ไม่ใช่เมืองที่เต็มไปด้วยผู้คนเหมือนเราอยู่อีกโลกหนึ่ง  แต่ที่นี่เต็มไปด้วยมอน

เตอร์และพวกพ่อมดที่กำลังค้าขายของที่อยู่ตีนภูเขาลูกหนึ่งและตรงหน้าภูเขามีวังตั้งตระงา

          

      มันเป็นวังสีดำทมึนที่วิจิตรพิศารมากเป็นลวดลายที่งดงามหยดหยอดในตอนที่พระอาทิตย์กำลังจะตกมันคงจะ

งดงามมากกว่านี้  ขณะนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกลงหลังวังซึ่งเมฆที่ก่อตัวเป็นสีดำและบ้างแห่งมีช่องโว่ให้แสงทะลุ

ผ่านเป็นสีทองอรามสาดลงมาในป่าที่มืดทืบ  บรรยากาศถึงจะดูน่ากลัวแต่ก็งดงามจนหาที่เปรียบได้            

    

เรากำลังคิดอะไรกันละนี่เราตายแล้วไม่ใช่หรือก็เพราะเราถูกกุหลาบบอกไม่รักเราอย่างไรเล่า หรือว่านี่คือสวรรค์แต่

เท่าที่เคยได้ยินไม่เห็นมีตลาดเลยนี่ชักงงแลัวนะว่าเราอยู่ที่ไหนกันแน่      

ก๊อกๆๆ   มีเสียงเคาะประตูที่ดังยิ่งกว่าคนตีกลองเสียอีก  



ตูม!!!ประตูเปิดอย่างแรงประตูแทบพังตัวประหลาดสีเขียวตัวโตมหึมามันคือ [B]  โทรล์กรีน[/B]  ที่ฟันพุที่เห็นได้ชัดมันวิ่ง

มาพร้อมกับความดีใจมากที่เพื่อนของมันไม่จากมันไปและน้ำตาเม็ดยักษ์หยดเท่าลูกเห็บตกเสียงดังสะนั่นตามด้วย

เสียงเดินที่ทรงพลังตูมๆๆๆรั่วกว่าเดิมอีกหลายเท่าจนเพื่อนข้างห้องนึกว่าแผ่นดินไหว



”เป็น…อย่างไร…บ้าง…เจ้ามนุษย์…ตัวน้อย”มันพูดพร้อมเสียงร้องไห้แทบเป็นแทบตาย      



นะทั้งตอบทั้งถามอย่างดีใจว่า”ไม่เป็นไรหรอกเราสบายดีแล้วเรามาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร?เราตายแล้วหรือยัง?แล้วเพื่อนคนอื่นๆละไปไหนกันหมดละ”



เจ้าโทลล์ตอบมีเสียงสะอื้นน้อยลง”พวกเขาสมหวัง…ในรักจึง…สามารถกับไป..ได้”



เขาคิดตามกฎที่เฟรดดี้  ครูเกอร์ตั้งขึ้นมาถ้าเด็กผู้หญิงที่เราช่วยบอกไม่รักเราจะตายแต่ทำไม่เราเองไม่ตายอย่างที่กฎ

ว่าไว้   และตัวประหลาดสีเขียวพยายามอาปากและเสียงสะอื้นเริ่มหายไปจึงตอบคำถามต่อไปว่า  



“ตอนนี้นาย..ยังไม่ตาย…ที่นายรอดมาได้ก็เพราะอะไร….ฉันก็ไม่ทราบเหมือนกันตั้งแต่ที่นาย…หายไปหาปราสาทหิน

อ่อนเพื่อไปค้นหาเจ้าหญิงฉันกำลังจะตามไปช่วยนาย    แต่ปรากฎว่ามีคนใส่ชุดดำที่มีฮู้ดคุมหัวขี่ม้าสีดำในมือของ

เขามีดาบยาวที่มีลวดลายที่วิจิตรสีดำทมึน   มันทำเอาฉันขนลุกขนพองเชียวละแต่ในใจของฉันก็มีความกล้าอยู่ถึงมัน

จะน้อยก็ตาม     มันขี่ม้าไล่ฟันฉันไปมาฉันได้แต่ตั้งรับด้วยไม้ของฉัน    แต่ฉันถูกมันใช้เวทมนต์ถ้าจำไม่ผิดมันท่องว่า



”ดราก์ไฟรเตอร์แสงปรากฏเป็นรูปวิญญาณนับร้อยพุ่งออกมาจากดาบนั้นหลังจากนั้นฉันก็สลบ    พอตื่นขึ้นมาอีกที่

ฉันก็นอนอยู่กลางซากตั้นไม้ที่ล้มละเรละนาดและฉันก็นึกขึ้นได้ว่า   ฉันตั้งไปช่วยนายที่อยู่ข้างในพอกำลังจะเข้าไป

ช่วย   ฉันก็ได้ยินเสียงระฆังดังปรากฎว่าเพื่อนของนายสมหวังและก็หายวับไปเลยแต่ฉันไม่เห็นนายฉันก็เข้าไปหานาย

ในระหว่างที่เดินขึ้นไปฉันก็พบแต่ซากสัตร์ประหลาดเต็มไปด้วยเลือดจนฉันขึ้นไปถึงชั้นบนสุดก็พบมังไฟนอนอยู่อย่าง

สิ้นลมแต่มองไปรอบๆดีๆฉันก็พบนายสลบตัวเต็มไปด้วยบาทแผลและตัวร้อนฉันจึงพานายมาที่โรงพยาบาลโรฟแห่ง

นี้อย่างไรเล่า  ตอนนี้นายนอนหลับมา10วันแล้วรู้หรือเปล่า”    

    

       นะถึงกับอึงว่าเขานอนหลับที่นี่ตั้ง10วันมาแล้ว    แต่มันก็ไม่ใช่ปัญหาอะไรมากแต่ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดตอนนี้ก็คือ

เขาจะมีโอกาสกลับไปยังโลกที่เขาอาศัยอยู่ทุกวันได้หรือบ้างถึงแม้ว่าแม่ของเขาจะบ่นมากไปหน่อยหรือว่าพ่อของเขา

จะไม่ค่อยจะพูดกับฉันมากเท่าไรในช่วงหลังๆ     และเจ้าลายแมวตัวโปรดที่แม่ไม่ชอบมันนักและเพื่อนที่โรงเรียนที่

ชอบแกล้งเขาบ่อยจนเขาตั้งแกล้งไม่สบายและไปนอนที่ห้องพยาบาล    

       ที่นั้นยังมีพี่อ่อยแสนสวยเธอเป็นคนที่ใจดีและชอบพูดกับเขาอยู่บ่อยๆและช่วยเขาแก้ปัญหาที่ทำให้เขาทุกข์ใจ

และยังบอกวิธีจีบสาวก็คือกุหลาบแต่เขาก็ยังไม่มีความกล้าพอจึงได้แต่มองแต่ตอนนี้ไม่ประโยชน์แล้วที่เขาจะกลับ

รักเพราะในใจเธอไม่ได้มีเขาอยู่ในใจเลยแต่เธอก็ไม่ผิดหรอกที่รู้สึกว่าไม่มีเขาเพราะเขาไม่เคยแม้แต่พูดสักคำ    แต่ใน

ตอนนี้ทำอย่างไรก็ไม่สามารถเลิกรักกุหลาบได้  

      เขาจึงต้องขอคบเป็นเพื่อนและสร้างความสนิทจนถึงขั้นเป็นคู่รักกันหรือต้องใช้วิธีมองเหมือนเดิมแต่ไม่ต้องขอคบ

(เพราะความกล้าไม่เหลือเมื่ออยู่ใกล้เธอยังไม่กล้าเลยแทบจะสั่น)แต่ความคิดทั้งหมดนี้จะทำได้ก็ต่อเมื่อเขากลับไป

โลกของเขาได้    



“นายว่าฉันจะกลับไปโลกที่ฉันอยู่ปกติของฉันได้ไหม?”นะพูดขึ้นด้วยแวดตาที่ใจลอย



“ฉันก็ไม่รู้เหมือนแต่ฉันไม่อยากให้นายไปเลยถ้านายไปแล้วฉันก็จะไม่มีเพื่อนอีกฉันและไม่อยากเสียเพื่อน

คนสุดท้าย ”โทลล์ตอบด้วยสีหน้าที่เศร้าจนนะเห็นใจ



“ฉันว่าคนอย่างนายตั้งมีเพื่อนแน่นอนเชื้อฉันซิ”นะพูดโดยที่ไม่สบตา



“ได้ก็ได้นะไม่เคยก็โกหกฉัน”โทลล์พูดอย่างมีความหวังเล็กน้อย



“ถ้างั้นฉันช่วยฉันที่ฉันอยากกลับบ้านเหลือเกิน”นะขอร้องด้วยความอ้อนวอน



“ฉันจะช่วยสุดกำลังของฉัน ต่อให้ต้องเสี่ยงแค่ไหนและฉันอาจไปนานหน่อยนะเพราะฉันตั้งเดินทางไปดินแดนกลาง

เกาะหมอกที่  ที่พวกนกอินทรีเผ่าดาน่ายักษ์กับพ่อมดโดอินผู้รอบรู้และพ่อมดอื่นๆอยู่เพื่อหาความรู้ฉันคิดว่าพวกเขา

ตั้งนำนายกลับบ้านได้แน่”โทลล์พูด



พร้อมกับมองไปยังวังประหลาดสีดำที่เหนือขึ้นไปเริ่มกลุ่มเมฆดำได้ก่อตัวที่พร้อมกลั่นตัวลงมาเป็นหยดน้ำฝนมหึมา

มีแสงฟ้าผ่ามาเป็นละลอกๆทำให้เห็นแสงสว่างครั้งคราวทำให้มองเห็นวังดำอย่างชัดเจนยิ่งขึ้น    โทลล์ถึงกับตะลึง

เมื่อเห็นวังที่มองอยู่นั้นมาตั้งแต่เมื่อไรกันเขาคิดตอนที่เขาหอบตัวนะมารักษาที่โรงพยาบาลนี้แต่เมื่อเขามองดูดีๆก็เห็น

กลุ่มดำๆเป็นโขลงแห่ลงมาจกาวังราวกับมีใครทำสีหกลงบนเขาลูกนี้เมื่อโทลล์สังเกตดูกลุ่มดำๆนั้นมันก็คือ



กลุ่มม้าดำ!!!หรือที่เรียกอีกอย่างว่าพวก“ ไนท์ดารก์โกลส์ “ มันเป็นชื่อที่ประชาชนพูดกันพวก “ ไนท์ดารก์โกลส์ “ แท้

จริงแล้วมันเป็นพวกผีร้ายจากสายพันธุ์ที่ต่างกันมาจงรักษาภักดี ลอดเมเรเอล  พวกพ่อมดดำที่ต้องการครองโลกแห่ง

ความฝันและในตอนนี้มันได้ครอบครองพื้นแผ่นดินหลายที่แล้วและในที่ตอนนี้มันกำลังที่จะนำกลุ่มม้าดำมายึดครอง

ที่นี้      

    

โทลล์ตัวยักษ์ก็หันมาบอกเพื่อนต่างโลกว่า”เเย่แล้ว!ในตอนนี้ที่นี้จะกลายเป็นสมรรบแล้ว  ฉันว่าในตอนนี้เราตั้งหนี

ก่อน”    นะทำหน้างงอย่างไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้นแล้ว…



เพล้ง!!! เสียงแตกกระจายของเศษแก้วลงบนพื้นพร้อมกับธนู   นะแทบจะฉี่ราดด้วยความตกใจราวกับที่เขาอยู่ที่นี้

เป็นโรงหนังระดับ5ดาวทั้งเสียงแก้วแตกทั้งเสียงโฮ่ร้องของกลุ่มม้าดำกระหึ่มเข้าเต็ม2รูหูเลยที่เดียว  

      

แต่ในขณะเดียวกันเมื่อดูข้างล่างฝูงม้าที่มีคนขี่มีรูปร่างที่น่างสพึ่งกลัวกำลังพยายามที่จะไล่จับคนเอะไม่ใช่สิสัตว์

ประหลาดที่อยู่ข้างเพื่อจับมาเป็นทาสและล้างสมองเพื่อสมุนของมันทำให้ด้านล่างมีความวุ่นวานทั้งพ่อมดและสัตว์

วิ่งหนีไปมาเตะตะกล้าผลไม้กระจุนกระจายแต่ก็มีสัตว์ตัวหนึ่งมีลักษณะเป็นจิ้งจอกมีหาง9หางที่งาม  มันยืนสง่าเคียง

ไล่เคียงบากับพ่อมดที่มีสื้อคลุมที่สกปกดูเหมือนราวกับว่าผ่านประสบการที่โชคโชนมาหลายครั้งแล้ว…ตุบ!!เสียงตบ

ไล่ของโทลล์ทำให้นะตื่นจากการมองพ่อมดและสุนัขจิ้งจอกนั้น



“นายมัวเมอมอะไรอีกละ! “โทลล์ตะโกนบอเพื่อนตัวน้อยที่กำลังเมอ    



“นายทำให้ฉันตกใจรู้หรือเปล่าเพื่อน”นะบอกเพราะเขารู้ว่าเขามักเป็อย่างนี้ประจำในขณะที่เรียนในห้องครูก็มักทำให้

เขาตกใจอยู่เสมอแต่ในตอนนี้เขาต้องรีบออกจากโรงพยาบายก่อนโทลล์จับแขนเขาอย่างแน่จนเขารู้สึกว่ามีอะไรบ้าง

อย่างมาบีบมือเขา  และเมื่อเขาเดินออกจากประตูเขาจึงคิดว่าเขาลืมอะไรบ้างอย่างและ..เออ..หนังสือใช่แล้วหนังสือ

บ้านั้นที่เปิดไม่ออกเขาจึงแงนหน้าบนเพื่อนที่สูงกว่า



“รอเดี๋ยวฉันลืมหนังสือนะ”นะพูด  



“รีบๆก็เลยกันนะ  นะ”โททล์บอก



เขารีบดิ่งเข้ามาในห้องและพบกับตัวประหลาดสีดำทมึนอยู่ข้างหน้ารูปร่างของมันพิลึกกึกือมันเป็นคนครึ่งม้าและมี

ปีกที่เหม็นเน่าและมันสะพานกระบอกธนูมือของมันถือธนูนะยังยืนตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆมันก็พูดขึ้นว่า

”เจ้า!เจ้าเป็นใคร”  



“ข้าเป็นมนุษย์”นะบอกอย่างสั่นๆเหมือนครูถามคำถามที่ยาก ถ้าตอบไม่ได้จะตี  



“มนุษย์!มนุษย์คือสิ่งใด้เจ้าจึงบอกมาข้าไม่เคยได้ยินคำนี้ในโลกนี้หาได้มีมษนุย์ไม่!ถ้าเจ้าโกหกปิดบังความลับเจ้าสม

ควรตาย”สัตว์ประหลาดเตรียมที่จะยิงนะ  

      

นะยังสั่นแต่มือก็จับดาบเตรียมพร้อมที่จะฟาดพันและยังมีบอกที่สามารถตะโกนเรียกเพื่อนที่อยู่ข้างนอกได้ ในตอนนี้

ตัวประหลาดได้เล็งธนูมาอย่างศีรษะของมนุษย์ ต่างคนต่างมองฝ่ายตรงข้ามอย่างไม่ละลายตาแต่ความสั่นความกลัว

ที่อยู่ในใจของนะยิ่งวั่นมือเขาสั่นจนไม่สารารถแม้แต่ดึงดาบได้เลย

เขาจึงตอบว่า”ข้า…ข้าไม่โกหกแต่อย่างใดข้ามาจากโลกอีกโลกหนึ่ง”



คนครึ่งม้ามองยังแววตาของเด็กน้อยจากต่างโลกและธนูพุ่งออกจากคันธนู  นะหลบได้อย่างเฉียดหูของเขาไปเล็ก

น้อยเสียงลมยังแวมอยู่ในหูของเขาอยู่และในที่สุดเขาก็เปียกจนได้ เขาฉี่ราด! และดาบของเขาในตอนนี้ปลายดาย

ของเขาไปจี้ขอหอยของคนครึ่งสัตว์

“ไม่เลวเลยนี้เด็กน้อยสมกับที่เป็นผู้กล้าที่ส่งมาเพื่อยับยังท่านลอดเมเรเอลแต่ข้าสังสัยจังว่าโลกของเจ้าเวลาเขาจะ

แสลงความกล้านี้ต้องปล่อยน้ำอะไรด้วยหรือข้าไม่เขาใจเลย”นะหน้าแดงทั้งอายและตื่นเต้นอยู่แต่!เเจ้าตัวประหลาด

ว่าเราเป็นผู้กล้าที่จะมาหยุดยังท่านลอดเมเรเอลอะไรเราไม่เห็นรู้จักเลย  เขาค่อยๆหมุนไปหยิบหนังสือที่เป็นหนึ่งใน

เพื่อนของเขาเหมือนกันเพราะมันมักจะไปกับเขาเสมอ  



”เจ้าจะไม่ฆ่าข้าหรือ?”สัตว์ประหลาดคนครึ่งม้าถาม



”ข้า…ข้าจะ..ไว้ชีวิตเจ้า..”เขารีบเปิดประตูออกไปด้วยความเร็วลม  



”มีอะไรหรือเปล่าทำไมมีเสียงของธนู”โทลล์ถาม



  “ทำไมนายถึงรู้ละ”นะถามแทนที่จะตอบ



“เอาไว้ฉันจะเล่าให้นายฟัง  แต่ตอนนี้หนีก่อน”โทลล์



พวกเขารีบที่จะวิ่งลงจากโรงพยาบาลที่อีกไม่ช้าก็จะต้องเป็นที่เก็บเสบียงของพวกมันพอพวกเขาลงมายังชั้นสุดท้าย

เขาก็พบกับการตู้สู้ของพ่อมดและสุนัขจิ้งจอกกับพวกกลุ่มม้าดำที่มาเป็นโขลงพวกมันปิดล้อมให้นะและโทลล์ พ่อมด

สุนัขจิ้งจอก  อยู่กลางวงที่มันจะได้รุม



”ไม่ต้องกลัว”พ่อมดกล่าวบอกนะและโทลล์เมื่อกลุ่มม้าดำทำท่าที่จะตะลุมบอนพ่อมดจึงกลางแขนและพูดว่า

”บาเรียฟรอส!!! ”แสงสีขาวใสหุ้มพวกเขาและกลุ่มม้าดำก็ไม่รีรอตะลุมบอนเขาใส่อย่างเผ็ดมัแต่ก็ไม่มีใครในกลุ่มทำ

อันตรายอะไรพวกเขาได้เลยนะจึงลองนำมือไปเตะแสงสีขาวใสดูทันใดนั้นแสงสีขาวที่หอหุ้มก็หาไป! พวกมันจึงเขา

ตะลุมบอนได้อย่างใจคิด  เสียงโฮ่ร้องดังลั่นสนั่นวั่นไหว นะคิดในใจว่าเราทำเรื่องให้วุ่นอีกแล้วไงพลางชักดาบออกมา

ฟาดฟันอย่างมัวนิ่น

โทลล์ก็ได้ถือไม้ยักษ์ที่ตนถนันไล่ฝาดลงบนพื้นดวงตาแดงราวเพลิงตุบ กลุ่มม้าดำปลิวกระจายไม่บนอากาศนับ10ตน

ฝ่ายพ่อมดก็ตะโกนสำไปมาว่า

”ไฟรเตอร์วอ”

แสงสีแดงพุ่งออกจากผ่ามือนับสิบลูกทำให้ศตรูสลบลงเป็นโนมิโน  ส่วนสุนัขจิ้งจองได้แต่สบัดหางทั้งไปมาอย่างไม่

กลัวภัยอันตรายใดๆร่างของศตรูนอนกองบนพื้น  และนะก็ฟัดฟันไปมัวตามเดิมแต่ก็ฟันไปโดนม้าและก็พยศไปมาทำ

ให้เกิดความวุ่นวาน  



มันทำเขาหัวในใจได้ชั่วครู่ก็มีอัศวินใส่เกราะร่างใหญ่กว่าใครในกลุ่มม้าดำมันเป็นหัวหน้าของกลุ่มม้าดำที่มาโจมตี

และบัดนี้มันฆ่าพวกเดียวกันเพื่อที่จะเข้ามาสู้กับนะ  ดาบของมันยาวมากเป็นสีดำมึดอาบไปด้วยเลือดและในตอนนี้

มันอยากจะได้เลือดเขา  นะได้แต่ตั้งท่ารอมันฟันมาที่เขา เขาถึงกับปลิว



ในพอเดียวโทลล์หันมาพบพอดีและรีบเข้าไปเข้าเขา



”นะ!นะ!เป็นอะไรหรือเปล่า”โทลล์ถามอย่างอ่อนโยนแต่ตาสุมไปด้วยความโกรธ

”ไม่เป็นไรเพราะฉันแท้ๆทำให้นายและพวกเขาต้องมาลำบาก”นะพูดพร้อมกับพยายามลุกขึ้น  

โทลล์หันไปมองหน้าอัศวินดำและเหวียงไม้นั้นไม่ยังหน้าของอัศวินแต่ปรากฎว่าอัศวินรับมือได้อย่างสบยาด้วยอมาหิตดำบ้าเลือดและมันขยับดาบดาบมายังใบของโทลล์ที่บัดนี้ยังตะลึงในว่าแข็งแกร่งของอัศวิน

” พาร์เวอร์ดรากกกกกกก!!! ”

โทลล์กระเด็นลงไปนอนกับพื้นและหันว่ามาทางนะต่อ  มันฟัดดาบอย่างแรง  เขาได้แต่รับมือแต่มันก็ยังเรียกไม่ได้ว่า

เป็นการป้องกันเพราะเขาเซอยู่ตลอดเวลาที่รับมือระหว่างนั้นเองฝูงดำก็ได้เข้ามาตะลุมมากขึ้นจนทำให้พ่อมดและ

สุนัขจิ้งจอกไม่สารารถเข้ามาช่วยได้

นะคิดในใจว่าเขาไม่มีคุณสมบัติเลยที่จะไปช่วยเจ้าหญิง ทั้งฝีมือที่ยังอ่อนมาก  

แต่ในระหว่างนั้นเองเขาเห็นเป็นเงา!!!เหมือนเด็กผู้หญิงที่เขาเลือก

เขาพยายามที่จะโต้งกลับอัศวินดำผู้นี้แต่อัศวินไม่มีที่ท่าว่าจะสนใจเลยและเงานั้นก็เริ่มที่จะหายไปเรื่อยๆๆ



   ฉึก!!!เสียงมีดกีดเนื้อเลือดไหลนองหน้าเขา เขาร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อเลือดของเขาไหลหยดลงสัมผัสกลับดาบ

ทำให้มันแสงสว่างจนฝูงม้าดำที่ตามล่าเขาต้องหนีด้วยความกลัวเขารีบมองหาเงาเมื่อกี้แต่ก็ไม่พบ  แปลกจริงเขาคิด

ในใจและเขาก็ขุกเขาลงด้วยความอาลัยเขาคิดถึงเธอเหลือเกินและเขาก็มองไปยังเพื่อนตัวโตที่ยังหลับไม่ตื่น



พ่อมดสวมฮู้มคลุมหัวเหมือนเดิมและหันมาพูดกับเขาว่า

”เจ้าเป็นผู้กล้าที่ข้าตามหามานาน”ในฮู้มของเขามีรอยยิ้ม  เขาไม่ตอบได้แต่คิดถึงกุหลาบ  



”เจ้ารู้หรือเปล่าว่าเจ้าไม่ตายเพราะอะไร?”คราวนี้พ่อมดขุกเขาและพูดใกล้เพื่อให้เขารู้ตัว



”แล้วท่านรู้มาได้อย่างไรละหรือว่าท่านเป็นคนช่วยข้า?”นะถามอย่างตาเมอลอย



“เปล่าหรอกข้าไม้ได้ช่วยท่านแต่มันเป็นพระประสงค์จากเบื้องบน”  



“แล้วหนังสือนี้ละเป็นพระประสงค์หรือเปล่า?”เขาถามอย่างล้อเล่นและมันไม่ตลกเลยสำหรับภาพของกุหลาบ”ใช่”พ่อมดตอบ  นั้นเขาคิดขนาดถามมัวๆที่โรงเรียนเขาคงเรียกเขาว่าบ้าแต่เขาเดาถูกถ้าที่นี้มีโรงเรียนเขาคงได้ที่หนึ่งของโรงเรียนเป็นแน่แท้



“ข้าขอดูหนังสือเล่มนั้นว่ายังอยู่ดีหรือไม่”นะพลางยืนหนังสือเล่มนั้นให้พ่อมดดู

”ข้าขอเก็บไว้กับตัวข้าก่อนแล้วกันผู้กล้า และข้าคิดว่าที่นี่เราไม่ควรอยู่หรอกมันยังมีภัยอันตราย ข้าว่าพวกท่านเดินทางไปอยู่ที่เกาะหมอกดีกว่า”พ่อมดพูดและเขาก็ตกลงและได้ลากเพื่อนของเขาแทนที่จะแบกเพราะมันหนัก

”นี่!ก็ใกล้จะมืดแลัวแล้วคืนนี้เราจะไปพักที่ไหนกันดีละท่านพ่อมด”เขาถาม



”พ่อมดจึงว่าเดี๋ยวท่านก็รู้เอง”พ่อมดพูดและสุนัขจิ้งจอกที่ไม่พูดเลยก็เดินรังท้าย