ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบทแห่ง เทอเรียล
วันนี้อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าโปร่งสบายตา เสียงนกนานาชนิดร้องทักทายกันอย่างสนุกหมู่นกกระสาบินผ่านไปผ่านมา วันนี้ดูจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
\"เทอเรียล!ระวัง!\"
เสียงหนึ่งดังมาจากมุมหนึ่งของตึกข้างร้านขายขนมปัง จูแอลได้ยินเสียงนั้นจึงรีบวิ่งไปที่จุดนั้นอย่างฉับพลันและภาพที่เธอเห็นก็คือ เทอเรียลตกอยู่ในอันตรายฝูงสุนัขที่หิวโหยหลุดออกมาจากกรงเหล็ก เทอเรียลร้องเสียงหลงอย่างวิตก
\"ฟุป ! ช่วยด้วย!\"
ร่างของเทอเรียลโดนฝูงสุนัขผู้หิวโหยรุมขย้ำอย่างไม่ปรานี จูแอลแทบจะกลั่นเสียงร้อง ที่เห็นเทอเรียลโดยฝูงสุนัขขย้ำแทบไม่ไหวเธอไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไร จะไปบอกใครให้มาช่วยก็อาจจะไม่ทัน แต่ถ้าไม่ช่วยอะไรเลยเทอเรียลก็อาจจะ... ซึ่งในตอนนี้เอง จูแอลรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่ง ดังขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เสียงของคนนั้นน่าจะมีอายุได้พอสมควร
\"สายลมพัดโชย เมื่อฝนโปรยปราย มีเพียงหนึ่งนาย ที่จะหยุดยั้ง ข้าคือผู้แทนลงมาเพื่อตามหา ... \"
เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุดลง สุนัขผู้หิวโหยกลับกลายเป็นลูกสุนัขตัวเล็กๆ ซึ่งไม่ได้ต่างไปจาก ตุ๊กตาลูกหมา แต่อย่างใด มันดูน่ารัก แววตาส่องประกาย ขนสีน้ำตาลสลวย ซึ่งไม่เหมือนกับแต่ก่อนเลยแม้แต่สักนิดเดียว จูแอลรีบวิ่งไปอุ้มร่างของเทอเรียล ที่บอบซ้ำ ขึ้นมาอย่างงงกับเหตุการที่เกิดขึ้น ที่เธอ จะงงอยู่กับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ เทอเรียลกำลังตกอยู่ในอันตราย ลมหายใจของเขา เริ่มอ่อนลงที่ละนิด ๆ จูแอล รีบพาร่างอันบอบซ้ำของเทอเรียลไปส่งพยาบาลโดยทันใด โรงพยาบาลอยู่ห่างจากที่เกิดเหตุ ประมาณ 100 เมตร ซึ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่สุด ในเมืองนี้ โดยมีคุณหมอมาเรจน์ เป็นผู้ดูแล
\"คุณหมอค่ะ!!!\"
จูแอลรีบวิ่งเข้ามาอย่างกระทันหัน ในอ้อมแขนของเธอ คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล
\"เกิดอะไรขึ้น!อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยดีกว่า โทนี สตรีฟ รีบพาผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉินเร็ว !\"
เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง จูแอลยังนั่งรออยู่บนเก้าอี้ ข้างห้องฉุกเฉินอยู่ เธอได้แต่นั่งภาวนาให้เทอเรียลปลอดภัย
\" ติ่ง\"
เสียงกริ่งดังขึ้นจากห้องฉุกเฉิน และไฟหน้าห้องก็ดับลง คุณหมอมาเรจน์ ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
\"คุณหมอค่ะ เทอเรียลเป็นยังไงบ้างค่ะ\"
จูแอลถามอย่างกังวล
\"ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ ตอนนี้เค้าปลอดภัยดีแล้ว พักผ่อนอีกสัก 2 วัน ก็อคงจะหายดีแล้วล่ะ\"
คุณหมอตอบอย่างเหนื่อยล้า จูแอลทราบดีว่า เทอเรียลต้องการพักผ่อน เธอจึงปล่อยให้เทอเรียลพักผ่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันจันทร์ที่ 32 ของเดือน ไวยาลาวีเออ (มกราคมของโลกมนุษย์) ในเช้าวันนี้ อากาศค่อนข้างครึมฟ้าครึมฝน แต่ทุกคนก็ยังทำตัวปกติอยู่ แม่ค้ารีบไปจ่ายตลาดตามเคย เด็กๆ ต่างกระตือรือร้น ที่จะไปโรงเรียน ซึ่งเช่นเดียวกับจูแอล จูแอลอยู่ชั้นม 4A ห้องเดียวกับเทอเรียล โรงเรียนของเธอตั้งอยู่บนยอดเขา วีโอลาเดอตามาแชร์ ห่างจากแม่น้ำบาม่า ประมาณ 50 เมตร โรงเรียนนั้นมีชื่อว่า The castle Weladetarmashalle shcool ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมแห่งเดียวของหมู่บ้าน บรรยากาศในโรงเรียนนั้นน่าเรียนมาก ทางเข้าโรงเรียนมีรั้วคริสตัล สีเทา ภายในทางเข้าเป็นกระเบื้องหินอ่อน สลับกับผืนหญ้าสีฟ้า บริเวณข้างทางเข้าโรงเรียนยังมีเสาโรมันกว่า 1 หมื่นเสา ตั้งตระหง่านอยู่ อาคารเรียน เป็นอาคารคริสตัลสวยงาม เมื่อเดินเข้าไป มองไปทางซ้ายจะเห็นอาคารคริสตัลสีแดง ซึ่งชื่อว่า ตึกเวทย์ บริเวณหน้าตึกมีลานน้ำพุ ไอหิมะ สีขาวโพลน มองไปทางขวาจะพบตึกคริสตัลสีน้ำเงิน ชื่อว่า ตึกแลร์ บริเวณหน้าตึก มีน้ำพุ ไอสุริยะ สีคราม และเมื่อเดินเข้าไปอีกจะพบกับตึกคริสตัลสีเขียวมรกต ชื่อว่า ตึกมาเฮอร์ บริเวณหน้าตึกเป็นโรงอาหาร ผลึกแก้วอัคนีสีแดงฉาด และถัดจากตึกมาเฮอร์ เป็นตึกครึสตัลสีชมพู ชื่อว่า อิช บริเวณหน้าอาคาร เป็นสนามกีฬาขนาดใหญ่ เมื่อถัดจากสองอาคารนี้ไปจะพบตึกอำนวยการ 4 ตระกูลเทพ ถัดจากตึกอำนวยการจะเห็นหอคอยผลึกแก้วสีรุ้ง ตั้งสูงตระหง่าน ชื่อว่า หอคอยเทพ หอคอยนี้มีความสูงประมาณ 10,000 เมตร ภายในเมื่อเข้าไปจะพบกับอัขระเทพโบราณ และเมื่อแสงอาทิตย์ส่องลงมาบริเวณหอคอยนี้ จะเกิดทางสีรุ้งเป็นทางเดินสู่ยอดหอคอย ซึ่งเมื่อไปถึงจุดสูงสุดของหอคอย จะพบกับรูปอักขระเทพโซฟีเรีย เมื่อมองจากหอคอยลงมา จะสามารคมองเห็น ภูมิประเทศของหมู่บ้านนั้น อย่างทั่วถึง
จูแอล มาถึงโรงเรียนก่อนใครเสมอ เธอขึ้นไปที่หอคอยเทพอย่างเคย เพื่อไปดูวิวทิวทัศน์ในตอนเช้าของหมู่บ้าน ในตอนเช้าวันนี้ ถ้ามองจากหอคอยเทพ จะดูไม่ต่างจากสวรรค์บนตินแต่อย่างใด หมอกสีครามจางๆ ลอยอยู่ทั่วหมู่บ้าน แสงจากดวงอาทิตย์ทอดผ่านแม่น้ำบาม่า เกิดแสงสะท้อนระยิบระยับ หมู่ผีเสื้อนานาพันธุ์ ต่างบินอวดความงามของกันและกัน ดอกไม้เริ่มผลิดอกรับเช้าวันใหม่ ชาวบ้านต่างเดินกันเต็มท้องถนนไปหมด ซึ่งทำให้จูแอลรูสึกสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไป เมื่อเธอกับหวนคิดถึงเทอเรียลอีกครั้ง
\"ว่างัยจ๊ะ จูแอล แหมมาแต่เช้าอีกแล้วนะเธอ\"
\"ใช่ๆ ฉันนะอุตส่าห์มากะว่าจะชมวิวคนเดียวซะอีก\"
กาน่า และ ซาร่า สองสาวคู่ซี้ทักทายจูแอลอย่างตลกและเป็นกันเอง
\"นี่จูแอล ได้ข่าวว่าเทอเรียลโดนสุนัขรุมกัดหรอ\"
ซาร่า ถามอย่างวิตก จูแอลเลยตอบกับไปว่า
\"ใช่สิ เกือบตายเลยแหละ\"
\"อุ้ย ตาย ว้าย กรี๊ด ! \"
เสียงหนึ่งดังมาจากทางสีรุ้ง ผู้หญิง เฮ้ย ผู้ชาย ผู้หนึ่งเดินเข้ามา กาน่า ซาร่า จูแอล รับพร้อมกันว่า
\"อี ยุ!\"
อียุ เป็นเพื่อนคนหนึ่งในห้องม.4 A รูปร่าง ค่อนข้างใหญ่ ตัวเตี๊ยๆ แต่น่ารัก
\"แหมทำตกใจไปได้ ทีอย่างดูหนังฆาตกรรมยังไม่ตกใจเลย เห็นเราเป็นผีเน่าหรอ พูดยังกับไม่เคยเจอกัน เออ ! ได้ข่าวว่าเทอเรียล แฟนฉันโดนหมารุมหรอ \"
ซาร่าบนพรึมพรำว่า
\"แฟนใครกันแน่วะ\"
กรี๊งงงงงง... เสียงกริ๊ง ของโรงเรียนดังขึ้น ซึ่งเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนเข้าโรงเรียนได้ ตอนนี้ข่าวที่ว่าเทอเรียลโดนสุนัขกัดได้แพร่ไปทั่วโรงเรียนแล้ว เหล่าแฟนคลับของเทอเรียล ต่างวิ่งเต้นหาข่าวกันยกใหญ่ บางคนก็บอกว่า เทอเรียลอาจจะไม่มาโรงเรียนแล้ว บางคนก็บอกว่า เทอเรียลแอบหนีไปแต่งงาน ตอนนี้ทั้งโรงเรียนกำลังวุ่นวาย แต่ก็มีคนเดาถูก ว่าเทอเรียลอยู่ในโรงพยาบาล สาเหตุทีเทอเรียลเป็นที่รู้จักของคนเกือบทั้งโรงเรียนก็คือว่า น่าตาของเทอเรียลที่ดูมีเสน่ห์ โดยเฉพาะหู เทอเรียลเป็นคนหูกาง ยิ่งทำให้น่ารักมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก บวกกับความสามารถอีกหลายๆ ด้าน และความมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีอีกด้วย เทอเรียลจึงเป็นที่นิยม และเป็นที่รู้จึกของคนทั้งโรงเรียน เทอเรียลมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงชื่อว่า นาเรียส ซึ่งวันนี้ก็มาสายตามเคย นาเรียสเป็นอีกคนที่มีเสน่ห์ พอๆ กับเทอเรียล ซึ่งผลก็คือ เป็นที่รู้จักของคนทั้งโรงเรียนนั่นเอง ด้วยใบหน้าที่ตี๊ๆ แถบหูกางอีกตะหาก ซึ่งนาเรียส เป็นผู้ที่สามารถเล่นกีฬาได้เชี่ยวชาญมาก โดยเฉพาะกีฬาบาสเกอร์ ซึ่งเป็นกีฬาที่คล้ายบาสเก็ตบอล แตกต่างกันที่ แป้นสามารถเคลื่อนที่อยู่เสมอ
\"ขอโทษครับอาจารย์มามาริน ที่มาสาย\"
นาเรียลพูดอย่างเหนื่อยหอบ แล้วเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
\"อ้าว ! เทอเรียลไปไหนหล่ะ ไปแข่งอะไรอีกแล้วหรอ\"
นาเรียสถามอย่างงงง เพื่อนๆ ข้างๆ โต๊ะจึงบอกว่าเทอเรียลโดนหมารุม นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาล
\"อ้าว ! เรียนค่ะ เรียนค่ะ\"
อาจารย์มามาริน บ่นพรึมพรำอย่างโมโห อาจารย์มามารินเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องม. 4 A เธอเป็นอาจารย์ที่ใจดีมาก แววตาสีฟ้าสดใสของเธอ ทำให้นักเรียนรู้สึกสดชื่นตามไปด้วย ผมสีน้ำตาลยาว ทำให้เด็กเมื่อเวลาอยู่ใกล้ รู้สึกมีความสุข กรี๊งงง
To Be Continued.....
\"เทอเรียล!ระวัง!\"
เสียงหนึ่งดังมาจากมุมหนึ่งของตึกข้างร้านขายขนมปัง จูแอลได้ยินเสียงนั้นจึงรีบวิ่งไปที่จุดนั้นอย่างฉับพลันและภาพที่เธอเห็นก็คือ เทอเรียลตกอยู่ในอันตรายฝูงสุนัขที่หิวโหยหลุดออกมาจากกรงเหล็ก เทอเรียลร้องเสียงหลงอย่างวิตก
\"ฟุป ! ช่วยด้วย!\"
ร่างของเทอเรียลโดนฝูงสุนัขผู้หิวโหยรุมขย้ำอย่างไม่ปรานี จูแอลแทบจะกลั่นเสียงร้อง ที่เห็นเทอเรียลโดยฝูงสุนัขขย้ำแทบไม่ไหวเธอไม่รู้ว่าจะช่วยอย่างไร จะไปบอกใครให้มาช่วยก็อาจจะไม่ทัน แต่ถ้าไม่ช่วยอะไรเลยเทอเรียลก็อาจจะ... ซึ่งในตอนนี้เอง จูแอลรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง แต่แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่ง ดังขึ้นมาจากที่ไหนก็ไม่อาจรู้ได้ แต่เสียงของคนนั้นน่าจะมีอายุได้พอสมควร
\"สายลมพัดโชย เมื่อฝนโปรยปราย มีเพียงหนึ่งนาย ที่จะหยุดยั้ง ข้าคือผู้แทนลงมาเพื่อตามหา ... \"
เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุดลง สุนัขผู้หิวโหยกลับกลายเป็นลูกสุนัขตัวเล็กๆ ซึ่งไม่ได้ต่างไปจาก ตุ๊กตาลูกหมา แต่อย่างใด มันดูน่ารัก แววตาส่องประกาย ขนสีน้ำตาลสลวย ซึ่งไม่เหมือนกับแต่ก่อนเลยแม้แต่สักนิดเดียว จูแอลรีบวิ่งไปอุ้มร่างของเทอเรียล ที่บอบซ้ำ ขึ้นมาอย่างงงกับเหตุการที่เกิดขึ้น ที่เธอ จะงงอยู่กับเหตุการณ์นี้ไม่ได้ เทอเรียลกำลังตกอยู่ในอันตราย ลมหายใจของเขา เริ่มอ่อนลงที่ละนิด ๆ จูแอล รีบพาร่างอันบอบซ้ำของเทอเรียลไปส่งพยาบาลโดยทันใด โรงพยาบาลอยู่ห่างจากที่เกิดเหตุ ประมาณ 100 เมตร ซึ่งเป็นโรงพยาบาลขนาดใหญ่ที่สุด ในเมืองนี้ โดยมีคุณหมอมาเรจน์ เป็นผู้ดูแล
\"คุณหมอค่ะ!!!\"
จูแอลรีบวิ่งเข้ามาอย่างกระทันหัน ในอ้อมแขนของเธอ คือเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล
\"เกิดอะไรขึ้น!อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยดีกว่า โทนี สตรีฟ รีบพาผู้ป่วยเข้าห้องฉุกเฉินเร็ว !\"
เวลาผ่านไป 3 ชั่วโมง จูแอลยังนั่งรออยู่บนเก้าอี้ ข้างห้องฉุกเฉินอยู่ เธอได้แต่นั่งภาวนาให้เทอเรียลปลอดภัย
\" ติ่ง\"
เสียงกริ่งดังขึ้นจากห้องฉุกเฉิน และไฟหน้าห้องก็ดับลง คุณหมอมาเรจน์ ออกมาจากห้องฉุกเฉิน
\"คุณหมอค่ะ เทอเรียลเป็นยังไงบ้างค่ะ\"
จูแอลถามอย่างกังวล
\"ไม่เป็นไรแล้วหล่ะ ตอนนี้เค้าปลอดภัยดีแล้ว พักผ่อนอีกสัก 2 วัน ก็อคงจะหายดีแล้วล่ะ\"
คุณหมอตอบอย่างเหนื่อยล้า จูแอลทราบดีว่า เทอเรียลต้องการพักผ่อน เธอจึงปล่อยให้เทอเรียลพักผ่อน
เช้าวันรุ่งขึ้น เป็นวันจันทร์ที่ 32 ของเดือน ไวยาลาวีเออ (มกราคมของโลกมนุษย์) ในเช้าวันนี้ อากาศค่อนข้างครึมฟ้าครึมฝน แต่ทุกคนก็ยังทำตัวปกติอยู่ แม่ค้ารีบไปจ่ายตลาดตามเคย เด็กๆ ต่างกระตือรือร้น ที่จะไปโรงเรียน ซึ่งเช่นเดียวกับจูแอล จูแอลอยู่ชั้นม 4A ห้องเดียวกับเทอเรียล โรงเรียนของเธอตั้งอยู่บนยอดเขา วีโอลาเดอตามาแชร์ ห่างจากแม่น้ำบาม่า ประมาณ 50 เมตร โรงเรียนนั้นมีชื่อว่า The castle Weladetarmashalle shcool ซึ่งเป็นโรงเรียนมัธยมแห่งเดียวของหมู่บ้าน บรรยากาศในโรงเรียนนั้นน่าเรียนมาก ทางเข้าโรงเรียนมีรั้วคริสตัล สีเทา ภายในทางเข้าเป็นกระเบื้องหินอ่อน สลับกับผืนหญ้าสีฟ้า บริเวณข้างทางเข้าโรงเรียนยังมีเสาโรมันกว่า 1 หมื่นเสา ตั้งตระหง่านอยู่ อาคารเรียน เป็นอาคารคริสตัลสวยงาม เมื่อเดินเข้าไป มองไปทางซ้ายจะเห็นอาคารคริสตัลสีแดง ซึ่งชื่อว่า ตึกเวทย์ บริเวณหน้าตึกมีลานน้ำพุ ไอหิมะ สีขาวโพลน มองไปทางขวาจะพบตึกคริสตัลสีน้ำเงิน ชื่อว่า ตึกแลร์ บริเวณหน้าตึก มีน้ำพุ ไอสุริยะ สีคราม และเมื่อเดินเข้าไปอีกจะพบกับตึกคริสตัลสีเขียวมรกต ชื่อว่า ตึกมาเฮอร์ บริเวณหน้าตึกเป็นโรงอาหาร ผลึกแก้วอัคนีสีแดงฉาด และถัดจากตึกมาเฮอร์ เป็นตึกครึสตัลสีชมพู ชื่อว่า อิช บริเวณหน้าอาคาร เป็นสนามกีฬาขนาดใหญ่ เมื่อถัดจากสองอาคารนี้ไปจะพบตึกอำนวยการ 4 ตระกูลเทพ ถัดจากตึกอำนวยการจะเห็นหอคอยผลึกแก้วสีรุ้ง ตั้งสูงตระหง่าน ชื่อว่า หอคอยเทพ หอคอยนี้มีความสูงประมาณ 10,000 เมตร ภายในเมื่อเข้าไปจะพบกับอัขระเทพโบราณ และเมื่อแสงอาทิตย์ส่องลงมาบริเวณหอคอยนี้ จะเกิดทางสีรุ้งเป็นทางเดินสู่ยอดหอคอย ซึ่งเมื่อไปถึงจุดสูงสุดของหอคอย จะพบกับรูปอักขระเทพโซฟีเรีย เมื่อมองจากหอคอยลงมา จะสามารคมองเห็น ภูมิประเทศของหมู่บ้านนั้น อย่างทั่วถึง
จูแอล มาถึงโรงเรียนก่อนใครเสมอ เธอขึ้นไปที่หอคอยเทพอย่างเคย เพื่อไปดูวิวทิวทัศน์ในตอนเช้าของหมู่บ้าน ในตอนเช้าวันนี้ ถ้ามองจากหอคอยเทพ จะดูไม่ต่างจากสวรรค์บนตินแต่อย่างใด หมอกสีครามจางๆ ลอยอยู่ทั่วหมู่บ้าน แสงจากดวงอาทิตย์ทอดผ่านแม่น้ำบาม่า เกิดแสงสะท้อนระยิบระยับ หมู่ผีเสื้อนานาพันธุ์ ต่างบินอวดความงามของกันและกัน ดอกไม้เริ่มผลิดอกรับเช้าวันใหม่ ชาวบ้านต่างเดินกันเต็มท้องถนนไปหมด ซึ่งทำให้จูแอลรูสึกสดชื่นขึ้นมาทันตาเห็น แต่ความรู้สึกนั้นก็หายไป เมื่อเธอกับหวนคิดถึงเทอเรียลอีกครั้ง
\"ว่างัยจ๊ะ จูแอล แหมมาแต่เช้าอีกแล้วนะเธอ\"
\"ใช่ๆ ฉันนะอุตส่าห์มากะว่าจะชมวิวคนเดียวซะอีก\"
กาน่า และ ซาร่า สองสาวคู่ซี้ทักทายจูแอลอย่างตลกและเป็นกันเอง
\"นี่จูแอล ได้ข่าวว่าเทอเรียลโดนสุนัขรุมกัดหรอ\"
ซาร่า ถามอย่างวิตก จูแอลเลยตอบกับไปว่า
\"ใช่สิ เกือบตายเลยแหละ\"
\"อุ้ย ตาย ว้าย กรี๊ด ! \"
เสียงหนึ่งดังมาจากทางสีรุ้ง ผู้หญิง เฮ้ย ผู้ชาย ผู้หนึ่งเดินเข้ามา กาน่า ซาร่า จูแอล รับพร้อมกันว่า
\"อี ยุ!\"
อียุ เป็นเพื่อนคนหนึ่งในห้องม.4 A รูปร่าง ค่อนข้างใหญ่ ตัวเตี๊ยๆ แต่น่ารัก
\"แหมทำตกใจไปได้ ทีอย่างดูหนังฆาตกรรมยังไม่ตกใจเลย เห็นเราเป็นผีเน่าหรอ พูดยังกับไม่เคยเจอกัน เออ ! ได้ข่าวว่าเทอเรียล แฟนฉันโดนหมารุมหรอ \"
ซาร่าบนพรึมพรำว่า
\"แฟนใครกันแน่วะ\"
กรี๊งงงงงง... เสียงกริ๊ง ของโรงเรียนดังขึ้น ซึ่งเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนเข้าโรงเรียนได้ ตอนนี้ข่าวที่ว่าเทอเรียลโดนสุนัขกัดได้แพร่ไปทั่วโรงเรียนแล้ว เหล่าแฟนคลับของเทอเรียล ต่างวิ่งเต้นหาข่าวกันยกใหญ่ บางคนก็บอกว่า เทอเรียลอาจจะไม่มาโรงเรียนแล้ว บางคนก็บอกว่า เทอเรียลแอบหนีไปแต่งงาน ตอนนี้ทั้งโรงเรียนกำลังวุ่นวาย แต่ก็มีคนเดาถูก ว่าเทอเรียลอยู่ในโรงพยาบาล สาเหตุทีเทอเรียลเป็นที่รู้จักของคนเกือบทั้งโรงเรียนก็คือว่า น่าตาของเทอเรียลที่ดูมีเสน่ห์ โดยเฉพาะหู เทอเรียลเป็นคนหูกาง ยิ่งทำให้น่ารักมากขึ้นไปกว่าเดิมอีก บวกกับความสามารถอีกหลายๆ ด้าน และความมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีอีกด้วย เทอเรียลจึงเป็นที่นิยม และเป็นที่รู้จึกของคนทั้งโรงเรียน เทอเรียลมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงชื่อว่า นาเรียส ซึ่งวันนี้ก็มาสายตามเคย นาเรียสเป็นอีกคนที่มีเสน่ห์ พอๆ กับเทอเรียล ซึ่งผลก็คือ เป็นที่รู้จักของคนทั้งโรงเรียนนั่นเอง ด้วยใบหน้าที่ตี๊ๆ แถบหูกางอีกตะหาก ซึ่งนาเรียส เป็นผู้ที่สามารถเล่นกีฬาได้เชี่ยวชาญมาก โดยเฉพาะกีฬาบาสเกอร์ ซึ่งเป็นกีฬาที่คล้ายบาสเก็ตบอล แตกต่างกันที่ แป้นสามารถเคลื่อนที่อยู่เสมอ
\"ขอโทษครับอาจารย์มามาริน ที่มาสาย\"
นาเรียลพูดอย่างเหนื่อยหอบ แล้วเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะ
\"อ้าว ! เทอเรียลไปไหนหล่ะ ไปแข่งอะไรอีกแล้วหรอ\"
นาเรียสถามอย่างงงง เพื่อนๆ ข้างๆ โต๊ะจึงบอกว่าเทอเรียลโดนหมารุม นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาล
\"อ้าว ! เรียนค่ะ เรียนค่ะ\"
อาจารย์มามาริน บ่นพรึมพรำอย่างโมโห อาจารย์มามารินเป็นอาจารย์ประจำชั้นห้องม. 4 A เธอเป็นอาจารย์ที่ใจดีมาก แววตาสีฟ้าสดใสของเธอ ทำให้นักเรียนรู้สึกสดชื่นตามไปด้วย ผมสีน้ำตาลยาว ทำให้เด็กเมื่อเวลาอยู่ใกล้ รู้สึกมีความสุข กรี๊งงง
To Be Continued.....
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น