โรงเรียนเวทมนต์คนกลายพันธุ์ ตอน ศึกแห่งผู้ถูกเลือก

ลำดับตอนที่ #1 : เด็กประหลาด............

  

     โรงเรียนวิลโลว์ไฮร์สคูล โรงเรียนเล็กๆที่มีนักเรียนไม่มากมาย  ไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจ  ยกเว้นบางอย่างหรือบางคน...........ที่น่าสนใจ........สำหรับคนที่เกเรแล้วก็ยุ่งไปทั่วอย่าง...........



  \"ไหน?คนไหนล่ะ\"  เสียงหนึ่งถามขึ้นอย่างกระตือรือร้น  เจ้าของเสียงหันซ้ายทีขวาทีจนผมสีทองสะบัดไปมา  ดูไปแล้วเหมือนหมาสะบัดหมัด  



   \"คนผมดำที่นั่งตรงโต๊ะไม้คนเดียวนั่นน่ะ\"  เสียงคนที่ถูกลากออกมายังสนามโรงเรียนตอบอย่างเหนื่อยหน่าย  พลางชี้ไปยังเด็กสาวผมดำขลับที่ดูเหมือนจะนั่งเขียนอะไรคนเดียวอยู่บนโต๊ะไม้ตัวหนึ่งในบรรดาหลายๆตัวที่วางเรียงรายรอบสนามโรงเรียนที่ร่มรื่นด้วยต้นไม้สูงใหญ่  บางครั้งต้นไม้พวกนี้ก็ทำให้สนามโรงเรียนดูไม่เป็นสนามโรงเรียนเอาซะเลย  



\"เธอเคยเห็นมั้ยฟรีช่า?\"  เอเดรียนหยุดหันไปมาและถามคนที่เธอลากมาด้วยจุดประสงค์บางอย่างด้วยคำถามที่......



  \"หมายความว่าไงล่ะ\"  ฟรีช่าทำท่างงคิ้วสีน้ำตาลเข้มของเธอขมวดจนจะเป็นเครื่องหมายคำถามไม่ต่างกับแววตาที่ทอประกายสงสัย  แต่แล้วเธอก็กลับเบนความสนใจไปเพ่งมองปลาที่แหวกว่ายในบ่อน้ำขุ่นๆขนาดใหญ่ข้างหลังเธอและเอเดรียนแทน  เธอเริ่มจะเซ็งเต็มเหนี่ยวกับการอยู่ใกล้ๆคนอย่างเอเดรียน



\"อ๋อ!ก็เธอเคยเห็นว่ายัยนั่นเป็นตัวประหลาดอย่างที่เค้าลือกันมั้ยล่ะ\"  เอเดรียนถามโดยเน้นที่คำว่า \'ตัวประหลาด\' เเละ  \'ลือ\' เป็นพิเศษพลางหยิบกระจกขึ้นมาแต่งสวยทั้งๆที่ไม่ค่อยมีสวยให้แต่งและเธอก็ยิ้มมุมปากเหมือนคนเจ้าเล่ห์ให้กับกระจก



\"ไม่รู้  ไม่เคยเห็น  ฉันก็พาเธอมาดูแล้วจะเอาอะไรอีก\"  ฟรีช่าตอบเสียงห้วนแววตาสีน้ำเงินเข้มมีประกายความโกรธแฝงอยู่....เธอ



\"งั้นก็.............ดีละ\"  เอเดรียนพูดและ..........



\"อย่านะ!!!!!!!\"  ฟรีช่าตะโกน   แต่ช้าไปแล้ว..................

  

.............. กระจกของเอเดรียนถูกเขวี้ยงออกจากมือของเธอพุ่งไปอย่างเป้าหมายที่เป็นเด็กสาวผมดำขลับอย่างมุ่งร้าย...........



..............เป้าหมายที่ว่านั้นเงยหน้าขึ้น  ใบหน้าคมใสนั้นแสนจะเฉยเมยเหลือเกินต่อของแข็งที่กำลังจะพุ่งมาปะทะหน้า..........



  ..............กระจกก็ยังคงพุ่งมาด้วยความเร็วคงที่แบบไม่มีการสโลว์โมชั่นและไร้ความเฉื่อย............



  ..............ดวงตาสีดำคมมองดูว่างเปล่าเยือกเย็นจับจ้องกระจกนิ่ง................

  

  ฟึ่บ!!!!!เกิดไอเย็นจนกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งขึ้นเกาะกระจกที่กำลังพุ่งมา................



เพล้ง!!!!!กระจกแตกกลายเป็นชิ้นส่วนเล็กๆไม่เว้นแม้แต่กรอบพลาสติกที่ติดกับกระจกก็หลอมละลายกลายเป็นของเหลวหนืดๆติดอยู่บนสนามหญ้า

  

เหตุที่เกิดขึ้นในเวลาไม่ถึงนาทีนี้สร้างความตกตะลึงให้แก่ผู้คนที่อยู่ในสนามโรงเรียนโดยเฉพาะอย่างยิ่ง.................



เอเดรียน.........กำลังยืนนิ่งอ้าปากค้างหวอตัวแข็งทื่อเป็นรูปปั้นขณะที่ฟรีช่าก็กลืนน้ำลายดังเอื๊อกและเดินหนีเอเดรียนออกมาพลางหันไปมองเธออย่างตำหนิและต้องการอย่างยิ่งให้เธอได้รับบทลงโทษจากสิ่งที่ทำอย่างสาสมแล้วเธอก็เบือนสายตาจากเอเดรียนไปหรี่ตามองเด็กสาวผู้เป็นคนสร้างความตกตะลึงให้คนทั้งสนามด้วยท่าทีหวาดระแวง

  

เธอผู้เฉยเมยก้มลงเก็บเศษกระจกที่ยังมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่ราวกับมันเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เริ่มผลิตแล้ว..........แววตาฉายประกายประหลาดออกมา........



\"พารา\" เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นทำลายความเงียบกริบในสนาม  



\"เป็นอะไรรึเปล่า?\"  สาวเย็นชานามว่าพารายืนขึ้นมองผ่านฟรีช่าไปยังเอเดรียน



\"ไม่\"  เธอตอบเสียงนิ่งราบเรียบไม่ผิดกับน้ำนิ่งๆในบ่อเลี้ยงปลาที่อยู่ข้างหลังเอเดรียนและฟรีช่าพลางกวาดตามองผู้คนรอบสนามด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าว่า \'เลิกมองกันได้แล้ว \'

  

ขณะที่ทุกคนกำลังพากันหันหลังหลบสายตาของเธออย่างเชื่อฟังไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่าน้ำที่สงบนิ่งในบ่อปลาข้างหลังเอเดรียนกำลังกระเพื่อมขึ้นเรื่อยๆ................



ฟึ่บ!!!!!.............ซู่!!!!!.........น้ำพุ่งขึ้งสูงเหมือนน้ำตกที่ไหลผิดธรรมชาติเพราะแทนที่จะไหลลงกลับพุ่งสูงเป็นน้ำพุ  ทุกคนในสนามเริ่มหันกลับมามองอีกครั้ง  ในขณะ น้ำที่พุ่งขึ้นสูงไหลดิ่งลงตามธรรมชาติอย่างมีจุดหมาย.................



.................เอเดรียนยังคงยืนนิ่งทึ่มทื่อแสนซื่อบื้อไม่สังเกตอะไรเลยอยู่ที่เดิมราวกับสุนัขที่แสนซื่อสัตย์และน้ำที่กำลังไหลดิ่งลงมาอย่างมีจุดหมายก็พุ่งเข้าหาเป้า

  

กรี๊ด!!!!!...........เอเดรียนร้องลั่นเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าอะไรเป็นอะไรและ.............

  

ตูม!!!!!ตัวของเธอเปียกปอนและเต็มไปด้วยโคลนที่มากับน้ำจากบ่อเลี้ยงปลามีปลาตัวนึงดิ้นด๊อกแด๊กอยู่บนหัว



  ทุกคนในสนามหันมามองอย่างตกตะลึงอีกรอบ..........ฟรีช่าที่รอดหวุดหวิดเพราะเดินห่างออกมาจากเอเดรียนมานานแล้วมีสีหน้าเหมือนจะตกตะลึงแต่นัยน์ตาสีน้ำเงินเข้มของเธอฉายแววเหมือนกับจะพอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

  

พาราเลิกสนใจกับสายตาของผู้คนรอบข้างที่พากันมองเธอสลับกับเอเดรียนแล้วหันมาพูดกับเด็กหนุ่มที่ยืนข้างเธอแทน

  

\"ฟรอซ  เธอเป็นกรรมการนักเรียนนี่\"



\"เอ่อ.......ใช่ทำไมเหรอ.......อย่าบอกว่าเธอจะให้ฉันจัดการเรื่องพวกนี้มันเกินความสามารถฉันนะ\"   เค้าพูดพลางคิดว่าคงแย่แน่ๆถ้าจะให้จัดการกับเหตุการณ์ที่เพิ่งสร้างความตกตะลึงให้คนเกือบครึ่งโรงเรียน  เค้าคิดว่าเธอจะให้เค้าช่วยเรื่องนั้น

  

\"ไม่เกินหรอกแค่เอาใบลาออกไปยื่นให้ฉันที  หวังว่าเธอคงทำได้\"  เธอว่าพลางยัดซองสีขาวใส่มือเค้า



\"การเป็นเป้าสนใจจะทำให้เราเดือดร้อน..........เด็กประหลาดไม่ควรจะอยู่ในโรงเรียนของเด็กปกติ\"  เธอพูดทิ้งท้ายก่อนเดินจากไปตาสีน้ำตาลเข้มฉายแววเป็นประกายประหลาดอีกครั้ง  เธอเดินออกจากโรงเรียนสายตาทุกคู่ในสนามจับจ้องตามเธอไปจนลับประตูโรงเรียน



  จริงๆแล้วยังเหลืออีกคาบนึงก่อนเลิกเรียนแต่ในเมื่อยื่นใบลาออกไปแล้วเธอจึงไม่รูสึกผิดอะไรมากมายที่เดินออกมาก่อนโรงเรียนเลิก  ถึงนี่จะเป็นครั้งแรกของเธอที่ยื่นใบลาออกเอง[แถมยังพกมาเตรียมยื่นก่อนหน้านี้ตั้งนาน] แต่ว่าเธอก็ไม่สนใจ  ยังมีเรื่องบางอย่างที่น่าสนใจกว่า



  เธอยังมีเรื่องสงสัยให้ครุ่นคิดมากกว่านั้น  และสิ่งนั้นอยู่ในมือของเธอ  เธอยกกระจกในมือขึ้นมอง



.................เกล็ดน้ำแข็งยังคงเกาะอยู่แม้จะหายไปบ้างแล้วแต่เมื่อสัมผัสยังรู้สึกเย็นอยู่..............



.................เธอจ้องมองมันและพึมพำ...............

  \"ฉันไม่ยักรู้สักนิด  ว่าจะมีพวกเดียวกันอยู่ที่นี่  แถมยังทำให้ฉันเดือดร้อนคนเดียวทั้งๆที่ไม่ใช่ฝีมือฉันคนเดียวซักหน่อย\"



  เธอเดินสวนกับคนใส่หมวกสีดำปิดหน้าปิดตาที่ดูไม่ออกว่าเป็นชายหรือหญิง...........คนๆนั้นเหลือบมามองเธอด้วยก็คงจะคิดล่ะสิว่าเธอเป็นเด็กเกเรโดดเรียน..............ช่างสิคิดอะไรคิดไปเธอไม่สนใจหรอก



  เธอไม่สนใจสักนิด......และก็เริ่มเดินไปไกลห่างจากคนๆนั้น......เธอจึงไม่ทันได้ยินเสียงพึมพำลอดหมวกที่สวมปิดใบหน้านั่นว่า



  \"ผู้มีพลังสูงส่งดึงดูดอำนาจอันยิ่งใหญ่............และอำนาจนั้นจะนำพามาสู่ความเดือดร้อนที่หลีกเลี่ยงได้ยาก.......\"



  \"สมแล้วที่เธอเป็นหนึ่งในผู้ถูกเลือก\"  เกิดเสียงฟ้าร้องครืนคราน............รอยยิ้มผุดขึ้นจากใบหน้าที่ซ่อนอยู่ใต้หมวกนั้น..............