ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : young pianist
“แน่ใจเหรอ ว่าจะเรียน ฮึ”
โอย ฉันเบื่อกับคำถามนี้จริงๆ แม่ของฉันถามมาตลอดทางในรถเลย
“ค่ะแม่ แนนจะเรียน ไม่มีใครมาห้ามแนนทั้งนั้น”
“ลูกแน่ใจเหรอ มีอย่างอื่นที่น่าเรียนกว่านี้อีกน่ะ อย่างกลองเงี้ย คีย์บอร์ดก็ได้ น่าสนุกกว่าอีก อีกอย่าง แม่ไม่เห็นว่าลูกจะชอบดนตรีประเภทนี้เลย เห็นฟังแต่เพลงฮิปฮอป เพลงร้อค เพลง...”
ครั้งสุดท้ายแล้วน่ะ
“แม่ค่ะ หนูจะเรียนค่ะ”
“สวัสดีค่ะ เพียนารี่ สคูล (pianary school)ยินดีต้อนรับค่ะ มาสมัครเรียนเหรอค่ะ”
พนักงานที่โรงเรียนถามเสียงแจ้ว ก่อนที่แม่ของฉันจะอ้าปากฉันต้องชิ่งพูดก่อน
“ค่ะ หนูจะมาสมัครเรียนเปียโนค่ะ”
แม่ฉันมองฉันมาด้วยสีหน้าทีส่อแววว่า ‘เธอจะเรียนเปียโนจริงอ่ะ’
“หนูเคยมีพื้นฐานมาบ้างไหมจ้ะ อย่างการอ่านโน้ต หรือตำแหน่งเสียงต่างๆในคีย์เปียโน”พนักงานถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับควานหาใบสมัครจากลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์
“หนูเคยเรียนมากับป้าค่ะ แต่ก็เลิกไปนานพอสมควร แต่ยังจำพอได้น่ะค่ะ”
“ค่ะ งั้นหนูรออีกซักประมาณสิบนาที หรือนำใบสมัครไปกรอกพลางก่อนที่โต๊ะฝั่งนั้น”พนักงานพูดแล้วชี้ไปที่ตะว่าที่อยู่เยื้องเคาน์เตอร์ไป”แล้วจะมีบุคลากรที่นี่มารับตัวหนูไปทดสอบระดับน่ะค่ะ”
“แล้วค่าใช้จ่ายล่ะจ้ะ”แม่ฉันถามขึ้นมาด้วยสีหน้าแลดูกังวลเล็กน้อย
“ต้องดูระดับของเด็กก่อนน่ะค่ะ เราถึงนำมาประเมินได้”พนักงานตอบแล้วก็เดินกลับหายไปในประตูหลังเคาน์เตอร์
ฉันเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนัก หลังจากกรอกใบสมัครครบ ก็เหลือแค่การรอเท่านั้น ฉันก็เลยได้สังเกตอะไรหลายอย่าง
1. โรงเรียนแห่งนี้ดูแคบพิลึก ฉันมาแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในรูหนูเลย เข้ามาแล้วเราก็เจอพื้นผนังสีขาวมีป้ายชื่อโรงเรียน เมื่อเลี้ยวเข้ามาก็เจอโต๊ะพนักงาน ถัดจากนั้นก็มีโต๊ะไว้สำหรับเซ็นเอกสารและคอยรับรองแขกที่มากัน
2. นี่มันโรงเรียนสอนเปียโนน่ะ แต่มันเงียบยังกับป่าช้าเลย น่าจะมีเด็กๆ หรือไม่ก็มีผู้ปกครองนั่งคอยหน่อย
“คุณนัทลี เชิญค่ะ”
ไปแล้ววุ้ย ไปแล้วๆ
พนักงานอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์มารับฉัน เขาพาเดินผ่านเข้าไปยังประตูหลังเคาน์เตอร์พนักงาน และฉันก็ได้พบกับสิ่งอัศจรรย์อย่างที่แม่ฉันซึ่งกำลังแต่งหน้าอยู่คาดไม่ถึงทีเดียว
.................................................................................................
โอย ฉันเบื่อกับคำถามนี้จริงๆ แม่ของฉันถามมาตลอดทางในรถเลย
“ค่ะแม่ แนนจะเรียน ไม่มีใครมาห้ามแนนทั้งนั้น”
“ลูกแน่ใจเหรอ มีอย่างอื่นที่น่าเรียนกว่านี้อีกน่ะ อย่างกลองเงี้ย คีย์บอร์ดก็ได้ น่าสนุกกว่าอีก อีกอย่าง แม่ไม่เห็นว่าลูกจะชอบดนตรีประเภทนี้เลย เห็นฟังแต่เพลงฮิปฮอป เพลงร้อค เพลง...”
ครั้งสุดท้ายแล้วน่ะ
“แม่ค่ะ หนูจะเรียนค่ะ”
“สวัสดีค่ะ เพียนารี่ สคูล (pianary school)ยินดีต้อนรับค่ะ มาสมัครเรียนเหรอค่ะ”
พนักงานที่โรงเรียนถามเสียงแจ้ว ก่อนที่แม่ของฉันจะอ้าปากฉันต้องชิ่งพูดก่อน
“ค่ะ หนูจะมาสมัครเรียนเปียโนค่ะ”
แม่ฉันมองฉันมาด้วยสีหน้าทีส่อแววว่า ‘เธอจะเรียนเปียโนจริงอ่ะ’
“หนูเคยมีพื้นฐานมาบ้างไหมจ้ะ อย่างการอ่านโน้ต หรือตำแหน่งเสียงต่างๆในคีย์เปียโน”พนักงานถามขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับควานหาใบสมัครจากลิ้นชักใต้เคาน์เตอร์
“หนูเคยเรียนมากับป้าค่ะ แต่ก็เลิกไปนานพอสมควร แต่ยังจำพอได้น่ะค่ะ”
“ค่ะ งั้นหนูรออีกซักประมาณสิบนาที หรือนำใบสมัครไปกรอกพลางก่อนที่โต๊ะฝั่งนั้น”พนักงานพูดแล้วชี้ไปที่ตะว่าที่อยู่เยื้องเคาน์เตอร์ไป”แล้วจะมีบุคลากรที่นี่มารับตัวหนูไปทดสอบระดับน่ะค่ะ”
“แล้วค่าใช้จ่ายล่ะจ้ะ”แม่ฉันถามขึ้นมาด้วยสีหน้าแลดูกังวลเล็กน้อย
“ต้องดูระดับของเด็กก่อนน่ะค่ะ เราถึงนำมาประเมินได้”พนักงานตอบแล้วก็เดินกลับหายไปในประตูหลังเคาน์เตอร์
ฉันเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีนัก หลังจากกรอกใบสมัครครบ ก็เหลือแค่การรอเท่านั้น ฉันก็เลยได้สังเกตอะไรหลายอย่าง
1. โรงเรียนแห่งนี้ดูแคบพิลึก ฉันมาแล้วรู้สึกเหมือนอยู่ในรูหนูเลย เข้ามาแล้วเราก็เจอพื้นผนังสีขาวมีป้ายชื่อโรงเรียน เมื่อเลี้ยวเข้ามาก็เจอโต๊ะพนักงาน ถัดจากนั้นก็มีโต๊ะไว้สำหรับเซ็นเอกสารและคอยรับรองแขกที่มากัน
2. นี่มันโรงเรียนสอนเปียโนน่ะ แต่มันเงียบยังกับป่าช้าเลย น่าจะมีเด็กๆ หรือไม่ก็มีผู้ปกครองนั่งคอยหน่อย
“คุณนัทลี เชิญค่ะ”
ไปแล้ววุ้ย ไปแล้วๆ
พนักงานอีกคนหนึ่งที่ไม่ใช่พนักงานหน้าเคาน์เตอร์มารับฉัน เขาพาเดินผ่านเข้าไปยังประตูหลังเคาน์เตอร์พนักงาน และฉันก็ได้พบกับสิ่งอัศจรรย์อย่างที่แม่ฉันซึ่งกำลังแต่งหน้าอยู่คาดไม่ถึงทีเดียว
.................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น