การลาจาก...ที่ไม่มีวันได้พบอีก

ลำดับตอนที่ #1 : การพบที่ไม่น่าจะใช่

           ณ อำเภอหนึ่งในสยามประเทศ ปีพุทธศักราช 2544 \"แพรวา\" เด็กผู้หญิงที่ย่างเข้าสู่วัยรุ่น ในชีวิตของเธอถูกเลี้ยงดูมาโดยปราศจากความรักพ่อของเธอเป็นชาวต่างชาติที่มาแต่งงานกับแม่เธอที่ประเทศไทย แต่พ่อของแพรวาเป็นคนที่ไม่ค่อยจะรับผิดชอบเท่าใดนัก พ่อของเธอชอบใช้อารมณ์กับแม่ของแพรวาเสมอ แพรวาจึงเป็นเด็กที่เก็บกด ถูกญาติฝ่ายแม่ของแพรวาดูถูกเสมอๆ มา เพราะแพรวาและแม่ไม่มีอะไรที่จะเทียบเท่าคนอื่นๆ ได้เลย เธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรในเมื่อเงินที่บ้านก็ไม่ค่อยจะพอใช้ อันที่จริงพ่อของแพรวา เป็นคนรวย แต่ไม่รู้เพราะสาเหตุอะไรที่พ่อของเธอไม่ค่อยจะยอมให้เงินแม่กับแพรวาสักเท่าใดนัก ให้ใช้ตามอัตภาพมีกินมีใช้ เมื่ออายุ 13ปี แพรวาได้เข้าโรงเรียนรัฐบาลที่มีชื่อเสียงในอำเภอ ที่มีการแข่งขันสูง จากนั้นเธอได้ตั้งปณิธานไว้ว่า แม้ผู้คนจะดูถูกที่เธอไม่มีเงิน ไม่มีรถยนต์ ไม่มีพ่อที่รับผิดชอบ แต่เธอตั้งใจว่า ความรู้และความสามารถนี่แหละที่เธอจะแสดงออกมาและไม่ให้ใครมาดูถูกเธอได้อีก

            เมื่อเธอเริ่มเรียนในโรงเรียนเธอตั้งใจเรียนมากแม้พื้นฐานทางการเรียนของแพรวาจะไม่ดีนัก เธอพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อที่จะคว้าเกรดเฉลี่ยที่ดีที่สุดมาให้แม่ของเธอชื่นชม และเธอก็ทำได้เธอทำสำเร็จเธอตัี้้งใจเรียน ฝ่าฟันอุปสรรค มามากมายทำให้เธอเรียนเก่ง และแม่เธอก็ภาคภูมิใจมาก หลังจากนั้นผู้คนที่ดูถูกเธอก็ปฏิบัติกับเธอดีขึ้น

            แพรวายังมีจุดมุ่งหมายในชีวิตอีกอย่างนอกจากการเรียนให้ดีที่สุดแล้ว เธอก็อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น เธอสัญญากับตัวเองว่าถ้าเธอมีครอบครัวเธอจะรักลูกของเธอให้มากๆ เธออยากได้สามีที่ดี ที่มีเหตุผล มีความรับผิดชอบอยู่กับเธอด้วยความรัก ดังนั้นที่ผ่านมาเธอไม่เคยคิดจะมีแฟนแบบที่เด็กๆ เค้ามีกัน เธอคิดแต่เพียงว่าเธอจะเริ่มรักใครสักคนก็ต่อเมื่อคนคนนั้นมีวุฒิภาวะมากพอที่จะคอยปกป้องเธอได้  

          

             เมื่อเธอเริ่มเรียนมาได้ปีกว่า เธอได้พบกับอาจารย์คนหนึ่งในโรงเรียน เธอแปลกใจมากที่อาจารย์คนนี้ยังเป็นนักศึกษาอยู่เลยและแพรวาก็ไม่เคยเห็นหน้าคนคนนี้มาก่อนเลย แพรวาได้พบกับคนคนนี้บ่อยมากขึ้น จนรู้มาว่าเขาเป็นอาจารย์ฝึกสอนที่มาสอนที่โรงเรียนของแพรวาเพียง 1 เทอมเท่านั้น  และอาจารย์คนนี้ก็สอนมาได้ หลายเดือนแล้ว แพรวายังไม่เคยได้เจอกับอาจารย์คนนี้ในคาบเรียนเลยแต่คงอีกไม่นานนี้่แหละ แพรวานึกในใจ