ครูบนดอย

ลำดับตอนที่ #1 : ....ตอนต้นเรื่อง....

บ้านเรือนไทยหลังเล็ก ๆ ที่ปลูกอยู่ในสวนกลางเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพมหานครที่หายากได้เต็มทีเป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวที่แสนจะอบอุ่นของอโนมา   เด็กสาวที่น่ารัก   เธอเป็นคนกล้าคิด  กล้าแสดงออก  ที่สำคัญเธอมีอุดมการณ์อันแรงกล้าที่จะเป็นแม่พิมพ์ของชาติเมื่อจบอุดมศึกษาแล้ว  นี่ก็ใกล้จะถึงวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยแล้วเหลืออีกเพียงไม่กี่วันเท่านั้น   อโนมาเลือกที่จะเข้าศึกษาต่อในคณะครุศาสตร์เพื่อที่จะสานฝันของเธอให้เป็นจริง   แต่กระนั้นเธอก็ยังคงได้รับการปฏิเสธจากผู้เป็นพ่อและแม่   เนื่องจากท่านทั้งสองอยากให้บุตรสาวเป็นพยาบาลเพื่อที่จะได้คอยดูแลพ่อแม่ยามแก่เฒ่า    ระหว่างอุดมการณ์ของเธอและคำขอร้องของพ่อแม่ก็ไม่เป็นปัญหาสำคัญต่อการตัดสินใจของอโนมาแต่อย่างใดเธอรู้ดีว่าถึงแม้เธอจะไม่เลือกเรียนพยาบาลอย่างที่ผู้เป็นพ่อและแม่ตั้งความหวังไว้ก็ตามแต่เธอก็ยังจะคงเป็นลูกที่ดีของท่านทั้งสองได้อย่างแน่นอนและยามที่ ท่านแก่ชราเธอก็ต้องคอยดูแลปรนนิบัติอยู่แล้ว    นี่คงจะเป็นความคิดที่ค่อนข้างทันสมัยไปสักนิดที่เด็กสาวอย่างอโนมาคิดแม้ว่าผู้ใหญ่หลายคนอาจจะไม่เห็นด้วยก็ตาม    อโนมายังจำภาพที่เธอเคยเห็นครั้งที่ไปเชียงรายกับพ่อแม่เมื่อ  13  ปีก่อนได้ดี    ถึงแม้ขณะนั้นเธอจะมีอายุเพียง  5 ขวบก็ตาม

“  ให้ข้าเจ้าไปโรงเรียนเถอะแม่ ”  เด็กหญิงรุ่นราวคราวเดียวกับเธอพูดกับหญิงชาวเขาผู้เป็นแม่ที่ดูแล้วอายุก็คงไม่มากนัก   “ คำเอื้อย  เจ้าจะไปได้ยังไง  เอ็งต้องช่วยแม่เลี้ยงน้อง  เรามันจน ”  หญิงสาวคนนั้นพูดกับลูกสาวของตน   “ แม่จ๋า  อโนมาสงสารเขาจ้ะแม่ ”  อโนมาพูดกับแม่เมื่อเดินพ้นจากสองแม่ลูกนั้นมา  “  ลูกก็ตั้งใจเรียนสิ   โตขึ้นจะได้เป็นครูมาสอนเด็ก ๆ ”  อโนมายังจำคำพูดเหล่านี้ของแม่ได้ดี    แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจเหตุใดแม่จึงเปลี่ยนใจที่จะให้เธอเป็นพยาบาลเสียนี่กระไร  

แต่ก็คงไม่มีสิ่งใดหยุดยั้งความตั้งใจอันแรงกล้าของหญิงสาวผู้นี้ได้    

“ อโนมา  ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก  ”  เสียงพ่อเรียกทำให้เธอสะดุ้งจากผวังค์ความคิดในขณะที่อ่านหนังสือ    “  จ้ะ  หนูลงไปเดี๋ยวนี้ ”  อโนมาตอบพร้อมกับเดินไป  

ที่โต๊ะอาหาร  ในห้องครัว   วันชาติชายวัย  50  เศษ  ผู้เป็นพ่อเอ่ยพูดว่า  “ พรุ่งนี้แล้วใช่ไหมอโนมาที่ลูกจะต้องไปฟังผลสอบ ”     “ ใช่จ้ะพ่อ   พรุ่งนี้แล้วหนูตื่นเต้นน่าดูเลยล่ะค่ะตอนนี้ ”  

“  อโนมาแล้วหนูจะเรียนเป็นครูจริง ๆเหรอ  แต่แม่อยากให้หนูเป็นพยาบาลนะ  อ่ะนี่ผัดกระหล่ำทานเยอะ ๆลูก ”   พวงแสดผู้เป็นแม่กล่าวในขณะที่ตักกับข้าวให้อโนมา  “ ขอบคุณค่ะแม่   หนูไม่เปลี่ยนใจแน่ ๆ  ยังไงหนูก็รักพ่อกับแม่จ้ะ ”   อโนมาตอบ  หลังจากที่ทานอาหารเสร็จเรียลบร้อยแล้วอโนมาก็เข้านอนแต่หัวค่ำไม่ลงมาดูทีวีกับครอบครัวเหมือนวันก่อน ๆ  

“ คุณวันชาติ  คุณคิดว่าอโนมาจะไม่เปลี่ยนใจเหรอ แต่ฉันยังอยากให้เธอเป็นพยาบาลนะ”   พวงแสดพูด   “ ผมว่านะ  เราน่าจะส่งเสริมแกไปก่อน  อโนมาน่าจะทำได้ ”   “ แต่คุณก็รู้นะว่า…ว่ายายหนูของเราน่ะ  ถ้าแกเรียนจบเมื่อไหร่  แกต้อง…”  พวงแสดเว้นช่วง   วันชาติจึงพูดต่อขึ้นมาว่า

“ แกต้องไปเป็นครูบนดอยใช่ไหม  ผมว่ามันก็ไม่ผิดสักหน่อย  ”  “  คุณก็รู้ว่าฉันเป็นห่วงอโนมา  แกเป็นลูกสาวคนเดียวของเรานะ รึว่าคุณไม่ห่วง  ”   “ อโนมา  โตแล้ว  พอเถอะผมว่าพูดต่อไปก็ไม่มีประโยชน์   รอให้วันนั้นมาถึงก่อนค่อยว่ากัน ผมไปนอนก่อนล่ะ ”  วันชาติพูดตัดบทก่อนเดินออกไปจากห้องรับแขกปล่อยให้พวงแสดนั่งอยู่คนเดียว    “  อโนมา   ทำไมลูกต้องทำอย่างนี้ด้วยนะ  แม่รักลูกนะ  คุณวันชาติฉันไม่อยากให้ลูกเป็นอย่างคุณ   แต่แม่จะไม่ห้ามลูกให้ทำในสิ่งที่ลูกต้องการ”  พวงแสดรำพันกับตนเองพร้อม ๆกับน้ำตาที่เอ่อล้นคลอเบ้าที่พร้อมจะไหลออกมา  

    เช้าวันรุ่งขึ้น   ดูจะเป็นวันที่อโนมามีความสุขเสียนี่กระไร   วันนี้อโนมาตื่นแต่เช้าเพราะเธอรู้ดีว่าจะต้องไปเบียดเสียดกับผู้คนมากมายที่ต่างไปดูผลสอบของตนเอง   อโนมาไปถึงสนามประกาศผลสอบเป็นคนแรก ๆ  เธอจึงไม่ต้องเบียดกับคนมากนัก   “  นี่ ๆ  อโนมาชื่อเธอ   034824156 1  นางสาวอโนมา   สุทธิพัฒนรัตน์ ”  กระแตเพื่อนของอโนมาเรียกเธอมาดูชื่อ  “  ไหน ๆ  ใช่ชื่อฉันจริง ๆ ด้วยแต  นี่ก็ชื่อเธอ ”  อโนมารีบวิ่งมาดูชื่อ  “ 0-3-4-8-2-4-1-5-1-1 อโนมา  สุทธิพัฒนรัตน์  ครุศาสตร์  มหาวิทยาลัยจุฬาลงกรณ์ ”  อโนมาค่อย ๆมองพยัญชนะทีละตัวและอ่านตามอย่างช้า ๆ   “ แต  ใช่ชื่อฉันจริง ๆด้วย  ฉันกลับบ้านล่ะ ”  อโนมารีบกลับบ้านและบอกพ่อกับแม่ทันที    “ พ่อจ๋า  แม่  …  อยู่ที่ไหน  หนูกลับมาแล้ว ”  อโนมาร้องเรียกพ่อกับแม่ดังลั่นบ้าน  “ อยู่นี่ลูก  ไงจ้ะผลสอบ ”  พวงแสดถามบุตรสาว  “  พ่อ  แม่  ต้องดีใจกับหนูแน่ ๆ เลย  หนูสอบติดครุศาสตร์  จุฬาจ้ะ  ”  “ งั้นเหรอลูก  พ่อดีใจด้วยนะ  อีกสี่ปีพ่อจะคอยดูความสำเร็จของลูกอีกครั้ง ”  วันชาติพูดพร้อมกับลูบหัวอโนมา   “ แม่ก็เหมือนกันจ้ะ  อโนมาลูกจะต้องไม่ทำให้คุณพ่อกับแม่ผิดหวังนะลูก  และลูกก็ต้องไม่ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนะลูก ”  พวงแสดพูดพร้อมกับกอดอโนมา  “ พวงแสด  คุณพูดอะไรเพ้อเจ้อ ”  วันชาติผละตัวออก  “ อย่าไปฟังแม่เขาเลยลูก  พ่อจะรอวันที่ลูกประสบความสำเร็จ  อึม … ”  วันชาติพูดพร้อมกับไอ   “ แม่   เออ  เอ่อ  พูดเพ้อเจ้อเองลูก  คุณคะเข้าข้างใในเถอะอากาศเย็น ๆ  เดี๋ยวจะไม่สบายเอา ”  พวงแสดพูดพร้อมกับประครองวันชาติเข้าบ้าน    ปล่อยให้อโนมาตั้งคำถามกับตนเองคนเดียว   “ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย  แม่หมายถึงอะไรนะ”   พวงแสดประคองวันชาติเข้ามาในห้องพร้อมกับลงกลอนประตู   “ คุณวันชาติ  พรุ่งนี้ไปหาหมอเถอะ  นี่ก็สองเดือนแล้ว  เดี๋ยวอาการคุณก็กำเริบอีก ”  พวงแสดพูดกลบเกลื่อน    สายตาของวันชาติจ้องมองมาที่พวงแสด  “ คุณรู้ไหม  พูดอะไรออกไป  อโนมาแกโตแล้ว ”   “ แต่ฉันคิดว่าลูกควรรู้เรื่องทั้งหมดได้แล้ว  มันไม่มีประโยชน์ที่คุณจะปิดเรื่องบ้า ๆ  นั้นอีกต่อไป ” พวงแสดพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ  “ ผมไม่อยาทำลายศรัทธาของลูก  คุณเข้าใจไหม  คุณก็รู้ว่าลูกรู้สึกยังไง  ”  สีหน้าของวันชาติเปลี่ยนจากเรียบเฉยเป็นดุดัน   “ผมสงสารเขา  ผมก็รู้ว่าคุณไม่อยากให้ลูกของเราเป็นอย่างเด็กคนนั้น  ผมขอร้องให้ลูกได้ทำในสิ่งที่เขาอยากทำเถอะ ”  “ ทำตามคุณน่ะเหรอ  แล้วได้อะไรตอบแทนล่ะ  หรือสิ่งที่คุณเป็นอยู่ขณะนี้คือสิ่งตอบแทน ”  พวงแสดรีบเดินออกจากห้องนอนพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตา   ปล่อยให้วันชาตินั่อยู่ริมหน้าต่าง  โดยทอดสายตาไปข้างหน้า  ภายในดวงตาคู่นั้นเฝ้าคิดทบทวงไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในอดีต   นักเรียนชาวเขา   ปืน   ชายฉกรรจ์  เสียงหวีดร้อง   และแล้ว  ภาพของอโนมาก็ผุดขึ้นในความคิดของวันชาติ  “ พ่อผิดเอง  ลูกต้องไถ่บาปให้พ่อนะ……  อโนมา ”   วันชาติกล่าวเบา ๆ