ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : การเริ่มต้น
ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่วางอยู่บนหลุมฝังศพที่ถูกตกแต่งขึ้นเป็นอย่างดี บนแท่นหินอ่อนมีรูปของหญิงวัยกลางคนที่ดูสวยสง่าใบหน้าเจือด้วยรอยยิ้ม
“ แม่ครับ… วันนี้ผมเอาดอกไม้ที่แม่ชอบมาให้ ผมคิดถึงแม่มากนะครับ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ว่าพ่อก็ยังเป็นพ่อคนเดิมแม้แต่วันนี้พ่อก็มาไม่ได้ งานพ่อยังยุ่งเหมือนเก่า ตอนนี้ผมโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ผมเลือกทำในสิ่งที่ผมรักเลือกที่จะเรียนหมอ แต่สิ่งที่พ่อต้องการมันไม่ใช่ ยังไงแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหลับให้สบายนะครับ”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าหลุมศพนี้ถึงแม้อายุจะไม่ต่างจากหนุ่มสาวที่เพิ่งเข้าเรียนมหาวิยาลัย แต่ด้วยความที่เขาต้องสูญเสียแม่ไปในวัยเพียงแค่เจ็ดขวบ ซึ่งการสูญเสียนั้นเขาคิดว่าเป็นความผิดของผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด โดยที่พ่อของเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่มีกิจการมากมาย จนเวลาส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับงานจนลืมไปว่ายังมีภรรยาและลูกชายเล็กๆที่รออยู่ที่บ้าน แม่ของเขาป่วยด้วยโรคมะเร็ง ทุกข์ทรมานด้วยโรคร้ายไม่นานก็ได้จากโลกใบนี้ไป เขาคิดว่าไม่ว่ามีเงินทองมากมายขนาดไหนก็ไม่สามารถซื้อชีวิตแม่ของเขาไว้ได้ ในเวลานั้นสิ่งที่แม่ต้องการที่สุดก็คือพ่อ แต่ว่าพ่อก็ทำให้แม่ไม่ได้ ธุรกิจกำลังไปได้สวยเวลานั้นพ่อของเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศ เมื่อกลับมาก็ได้พบกับความเจ็บปวดที่ภรรยาได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ตั้งแต่บัดนั้นชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งก็ได้เปลี่ยนไปเขาต้องรับผิดชอบตัวเองทุกอย่าง เพราะว่าพ่อก็คงไม่มีเวลาให้เขามากมายเท่าไหร่นักหลังการจากไปของแม่ ถึงตอนนี้เขากลายเป็นชายหนุ่มที่บุคลิกนิสัยใจคอไม่ต่างจากผู้ใหญ่คนหนึ่งเลย
- - - - - - - - - - - -
“ถ้านักศึกษาไม่มีอะไรสงสัย งั้นวันนี้พอแค่นี้ค่ะ”เสียงของอาจารย์สาวกล่าวทิ้งท้ายหลังจากหมดเวลาการสอนของเธอ
“ยัยเอิง เลิกเรียนแล้ววันนี้ว่างรึเปล่าจ๊ะ”
“ว่างทำไมเหรอ” หญิงสาวอีกคนพูดพร้อมกับเก็บสมุดเครื่องเขียนใส่กระเป๋าสะพายใบเก๋ของเธอ
“อ๋อ คือว่าฉันเห็นประกาศรับสมัครนักแสดงละคร เป็นละครเวทีการกุศลของมหาลัยน่ะ ฉันว่าน่าสนนะเธอ”
“อย่าบอกนะยัยเจว่าเธอจะไปสมัคร ฉันไม่เอาด้วยหรอก เธอไปคนเดียวแล้วกัน”
“นี่ไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอเธอ เพื่อเพื่อนแค่นี้ทำไม่ได้ใช่มั้ย จำไว้เลยนะ” เจพูดประชดทำสีไม่พอใจดวงตาทั้งสองเล็กหยีแทบจะมองไม่เห็นลูกตาดำ
“โทษนะจ๊ะ คือฉันได้ยินว่าพวกเธอจะไปสมัครเล่นละครเวทีกันใช่มั้ย” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง ทั้งเอิงและเจมองไปต่างหันมองไปที่เจ้าของเสียงนั้นหญิงสาวผมยาวร่างสูงโปร่ง ดวงตามุ่งมั่น แฝงด้วยความน่ากลัว
“เปล่าหรอกคือฉันแค่….”เอิงพูดไม่ทันจบประโยคเจก็พูดสวนขึ้นมาว่า “คือเราจะไปสมัครกันเย็นนี้แหละ”
“ไว้เจอกันเย็นนี้แล้วกัน แต่ฉันว่าเธอเหมาะที่จะเล่นงิ้วมากกว่านะ” อีกฝ่ายพูดพร้อมมองไปที่เจด้วยสายตาเย้ยหยันและเดินจากไป
“ยัยนี่ท่าทางโรคจิต คนเขาคุยกันก็มายุ่ง แล้วยังมาว่าฉันอีก โถ่เอ๊ย หล่อนสวยตายนักแหละแต่งหน้าหนายังกับจะไปเล่นลิเก” เจพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่โมโหเต็มที่
“ช่างเค้าเหอะ แต่ฉันว่าเค้าก็สวยดีนะ เรียนเก่งด้วยนะได้ top ตั้งหลายวิชา”
“หึ ยายนี่มันชื่อครีม ฉันเห็นชอบเดินเชิดไปมามองคนอื่นเขาอย่างกับตัวเองเป็นนางฟ้ามาจากไหน สงสัยยัยนี่ที่บ้านมีปัญหา”
“ช่างเค้าเถอะเราก็ไม่ต้องไปยุ่งก็สิ้นเรื่อง เย็นนี้ฉันก็ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”
“ได้ไงยัยเอิง เดี๋ยวยัยหน้าโบ๊ะจะคิดว่าเราไม่แน่จริง ฉันว่ายังไงเราก็ต้องไปแล้วไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้ด้วย”
เอิงทำหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ต้องทำตามใจเพื่อนสาวของเธอเพราะตอนนี้มือเธอถูกผู้เป็นเพื่อนลากไปตึกคณะนิเทศก์แล้ว เมื่อมาถึงเธอก็ได้พบกับผู้คนมากมายที่ง้วนอยู่กับการทำหน้าที่ของตัวเอง บ้างก็เป็นเจ้าหน้าที่รับสมัครซึ่งก็คือรุ่นพี่ในมาลัยนั่นเองและยังมีคนมาสมัครอีก ดูวุ่นวายไปหมด
“น้องค่ะ ลงชื่อแสดงละครทางนี้ค่ะ” รุ่นพี่หนึ่งในเจ้าหน้าที่ร้องบอก เมื่อทุกคนได้ยินเสียงนั้นก็ต่างกรูกันเข้าแถวเพื่อลงชื่อ “น้องที่ลงชื่อแล้วพรุ่งนี้เราจะมีการคัดตัวแสดงจริงค่ะอย่าลืมมาตามเวลาที่นัดด้วยนะค่ะ”
ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่คนที่เด่นสะดุดตาเอิงที่สุด ครีม หญิงสาวที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อครู่ ทั้งที่เป็นคนที่ว่าเพื่อนของเธอแต่เธอก็กลับคิดไม่ได้ว่า ครีมเป็นผู้หญิงที่ดูดีและเพอร์เฟคมากคนหนึ่งเท่าที่เธอเคยเห็นมา
“ แม่ครับ… วันนี้ผมเอาดอกไม้ที่แม่ชอบมาให้ ผมคิดถึงแม่มากนะครับ เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ว่าพ่อก็ยังเป็นพ่อคนเดิมแม้แต่วันนี้พ่อก็มาไม่ได้ งานพ่อยังยุ่งเหมือนเก่า ตอนนี้ผมโตพอที่จะรับผิดชอบตัวเองได้แล้ว ผมเลือกทำในสิ่งที่ผมรักเลือกที่จะเรียนหมอ แต่สิ่งที่พ่อต้องการมันไม่ใช่ ยังไงแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหลับให้สบายนะครับ”
ชายหนุ่มที่นั่งอยู่หน้าหลุมศพนี้ถึงแม้อายุจะไม่ต่างจากหนุ่มสาวที่เพิ่งเข้าเรียนมหาวิยาลัย แต่ด้วยความที่เขาต้องสูญเสียแม่ไปในวัยเพียงแค่เจ็ดขวบ ซึ่งการสูญเสียนั้นเขาคิดว่าเป็นความผิดของผู้เป็นพ่อมาโดยตลอด โดยที่พ่อของเขาเป็นนักธุรกิจใหญ่มีกิจการมากมาย จนเวลาส่วนใหญ่ทุ่มเทให้กับงานจนลืมไปว่ายังมีภรรยาและลูกชายเล็กๆที่รออยู่ที่บ้าน แม่ของเขาป่วยด้วยโรคมะเร็ง ทุกข์ทรมานด้วยโรคร้ายไม่นานก็ได้จากโลกใบนี้ไป เขาคิดว่าไม่ว่ามีเงินทองมากมายขนาดไหนก็ไม่สามารถซื้อชีวิตแม่ของเขาไว้ได้ ในเวลานั้นสิ่งที่แม่ต้องการที่สุดก็คือพ่อ แต่ว่าพ่อก็ทำให้แม่ไม่ได้ ธุรกิจกำลังไปได้สวยเวลานั้นพ่อของเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศ เมื่อกลับมาก็ได้พบกับความเจ็บปวดที่ภรรยาได้จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ตั้งแต่บัดนั้นชีวิตของเด็กชายคนหนึ่งก็ได้เปลี่ยนไปเขาต้องรับผิดชอบตัวเองทุกอย่าง เพราะว่าพ่อก็คงไม่มีเวลาให้เขามากมายเท่าไหร่นักหลังการจากไปของแม่ ถึงตอนนี้เขากลายเป็นชายหนุ่มที่บุคลิกนิสัยใจคอไม่ต่างจากผู้ใหญ่คนหนึ่งเลย
- - - - - - - - - - - -
“ถ้านักศึกษาไม่มีอะไรสงสัย งั้นวันนี้พอแค่นี้ค่ะ”เสียงของอาจารย์สาวกล่าวทิ้งท้ายหลังจากหมดเวลาการสอนของเธอ
“ยัยเอิง เลิกเรียนแล้ววันนี้ว่างรึเปล่าจ๊ะ”
“ว่างทำไมเหรอ” หญิงสาวอีกคนพูดพร้อมกับเก็บสมุดเครื่องเขียนใส่กระเป๋าสะพายใบเก๋ของเธอ
“อ๋อ คือว่าฉันเห็นประกาศรับสมัครนักแสดงละคร เป็นละครเวทีการกุศลของมหาลัยน่ะ ฉันว่าน่าสนนะเธอ”
“อย่าบอกนะยัยเจว่าเธอจะไปสมัคร ฉันไม่เอาด้วยหรอก เธอไปคนเดียวแล้วกัน”
“นี่ไปเป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอเธอ เพื่อเพื่อนแค่นี้ทำไม่ได้ใช่มั้ย จำไว้เลยนะ” เจพูดประชดทำสีไม่พอใจดวงตาทั้งสองเล็กหยีแทบจะมองไม่เห็นลูกตาดำ
“โทษนะจ๊ะ คือฉันได้ยินว่าพวกเธอจะไปสมัครเล่นละครเวทีกันใช่มั้ย” เสียงนั้นดังมาจากด้านหลัง ทั้งเอิงและเจมองไปต่างหันมองไปที่เจ้าของเสียงนั้นหญิงสาวผมยาวร่างสูงโปร่ง ดวงตามุ่งมั่น แฝงด้วยความน่ากลัว
“เปล่าหรอกคือฉันแค่….”เอิงพูดไม่ทันจบประโยคเจก็พูดสวนขึ้นมาว่า “คือเราจะไปสมัครกันเย็นนี้แหละ”
“ไว้เจอกันเย็นนี้แล้วกัน แต่ฉันว่าเธอเหมาะที่จะเล่นงิ้วมากกว่านะ” อีกฝ่ายพูดพร้อมมองไปที่เจด้วยสายตาเย้ยหยันและเดินจากไป
“ยัยนี่ท่าทางโรคจิต คนเขาคุยกันก็มายุ่ง แล้วยังมาว่าฉันอีก โถ่เอ๊ย หล่อนสวยตายนักแหละแต่งหน้าหนายังกับจะไปเล่นลิเก” เจพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่โมโหเต็มที่
“ช่างเค้าเหอะ แต่ฉันว่าเค้าก็สวยดีนะ เรียนเก่งด้วยนะได้ top ตั้งหลายวิชา”
“หึ ยายนี่มันชื่อครีม ฉันเห็นชอบเดินเชิดไปมามองคนอื่นเขาอย่างกับตัวเองเป็นนางฟ้ามาจากไหน สงสัยยัยนี่ที่บ้านมีปัญหา”
“ช่างเค้าเถอะเราก็ไม่ต้องไปยุ่งก็สิ้นเรื่อง เย็นนี้ฉันก็ขอตัวกลับบ้านก่อนนะ”
“ได้ไงยัยเอิง เดี๋ยวยัยหน้าโบ๊ะจะคิดว่าเราไม่แน่จริง ฉันว่ายังไงเราก็ต้องไปแล้วไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้ด้วย”
เอิงทำหน้าเหนื่อยใจแต่ก็ต้องทำตามใจเพื่อนสาวของเธอเพราะตอนนี้มือเธอถูกผู้เป็นเพื่อนลากไปตึกคณะนิเทศก์แล้ว เมื่อมาถึงเธอก็ได้พบกับผู้คนมากมายที่ง้วนอยู่กับการทำหน้าที่ของตัวเอง บ้างก็เป็นเจ้าหน้าที่รับสมัครซึ่งก็คือรุ่นพี่ในมาลัยนั่นเองและยังมีคนมาสมัครอีก ดูวุ่นวายไปหมด
“น้องค่ะ ลงชื่อแสดงละครทางนี้ค่ะ” รุ่นพี่หนึ่งในเจ้าหน้าที่ร้องบอก เมื่อทุกคนได้ยินเสียงนั้นก็ต่างกรูกันเข้าแถวเพื่อลงชื่อ “น้องที่ลงชื่อแล้วพรุ่งนี้เราจะมีการคัดตัวแสดงจริงค่ะอย่าลืมมาตามเวลาที่นัดด้วยนะค่ะ”
ท่ามกลางผู้คนมากมายแต่คนที่เด่นสะดุดตาเอิงที่สุด ครีม หญิงสาวที่เพิ่งได้เจอกันเมื่อครู่ ทั้งที่เป็นคนที่ว่าเพื่อนของเธอแต่เธอก็กลับคิดไม่ได้ว่า ครีมเป็นผู้หญิงที่ดูดีและเพอร์เฟคมากคนหนึ่งเท่าที่เธอเคยเห็นมา
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น