ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รถอะไรน่ะ กะ หอพักแสนประหลาด
ตอนที่ 1 รถอะไรน่ะ กะ หอพักแสนประหลาด
วันที่ 12 พฤษภาคม ปี 2800
แสงอาทิตย์นวลขาวตอนเช้าทอแสงส่องประกายกระทบ แจสมิน โรส ช่างเป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจเกินบรรยายได้ วันนี้เป็นวันพิเศษของแจสมิน โรส เพราะมันเป็นวันที่เปิดรับสมัครนักเรียนใหม่ของที่นี่ ก็เลยดูคึกคักเป็นพิเศษ ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาที่นี่จนในเมืองแทบจะร้างเลยก็ว่าได้ ผู้ปกครองส่วนมากอยากให้ลูกชาย – สาว ของตนเข้าเรียนใจจะขาด ดังนั้น คงไม่แปลกอะไร ถ้าลูกชาย – สาว ของท่านที่เข้าเรียนที่นี่แล้วดังระเบิดจนฉุดรั้งไว้ไม่อยู่ แต่ก็นั่นแหละ ทางโรงเรียนก็รับจำนวนแสนจะน้อย มากัน 100 รับเพียง 30 ความสามารถเท่านั้นที่โรงเรียนนี้ต้องการ
เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนดูผู้คนมากมายที่ผ่านเธอไป เธอดูสูงสง่า ผิวพรรณขาวหมดจด ตัดผมสั้นดูทะมัดทะแมง แต่แปลกมากที่เธอไม่มีผู้ปกครองมาด้วย
\"วิชทางนี้\" เด็กสาวคนหนึ่งกวักมือเรียกเธอ
\"จะจ้ะ เดี๋ยวไปนะทีน่า\" วิชตอบด้วยอาการดีใจเป็นที่สุดที่เจอเพื่อนรัก เพราะตอนนี้เธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางมหาชนมากมายขนาดนี้
\"ทีน่ามากับใครหรอ\" เธอถามขณะที่ยังไม่ทันหายใจ
\"โธ่ วิชเพิ่งวิ่งมาเหนื่อย ๆ\" เด็กสาวพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
\"ว่าไงล่ะ\" วิชถามซ้ำ
\"อ๋อมากับพ่อแม่น่ะ กำลังเขียนใบสมัครให้อยู่ทางโน้น\" วิชสมัครรึยัง
\"สมัครแล้วล่ะมาถึงตั้งนานแล้วนิ่\" เธอพูดโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
\"วิชเขาสอบคัดเลือกกันแล้วไปกันเหอะ\" เธอพูดอย่างกระตือรือร้น
\"จ้า…….. ทีน่าเพื่อนรัก\" ยังไม่ทันพูดจบทีน่าก็พาเธอฝ่าฝูงชนไปแล้ว
เอาล่ะเด็กๆ ทุกคนฉันรู้สึกดีใจมากที่พวกเธอทุกคน อยากเข้ามาอยู่โรงเรียนนี้แต่ก็ไม่สามารถที่จะรับทุกคนไว้ได้หมด ดังนั้นจึงต้องมีการสอบคัดเลือกเกิดขึ้น เอาล่ะฉันจะพูดสั้น ๆเท่านี้ ขณะนี้ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้วข้าพเจ้า นาย แปการัส วิชพั้น อาจารย์ใหญ่ของที่นี่ขอเปิดพิธีการสอบคัดเลือก ณ บัดนี้ ทันทีที่เขาพูดจบเสียงปรบมือก็ดังสนั่นราวกับห่าฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบพื้นดิน
เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง
\"วิชถึงคิวเธอแล้วนะ\" ทีน่าเอ่ยขึ้นเมื่อวิชต้องไปสอบ
\"รู้แล้วล่ะกำลังทำใจ\" เด็กสาวพูดขึ้นด้วยสีหน้าวิตกกังวล
\"วีช่า พาธแวร์\" คณะกรรมการคุมสอบประกาศเสียงดังสนั่น
วิชก้าวเข้าไปบนเวทีที่ 13 ซึ่งอยู่อันดับต้นแล้วถ้ารวมเวทีคัดเลือกทั้งหมด 250 เวที
\"เชิญนั่ง\" คณะกรรมการพูดขึ้นโดยไม่สนใจวิชเลย
\"จะนั่งยังไงนะไม่มีเก้าอี้\" วิชพูดในใจแต่ดูเหมือนคณะกรรมการจะรู้เรื่องที่เธอคิด
\"ยิ้มให้มันซิแล้วมันจะยอมให้นั่ง\" เขาเอ่ยสั้นๆแต่วิชยืนงงเป็นไก่ตาแตก
เธอยิ้มให้อากาศข้างหน้า
\"นี่เราบ้าแล้วหรือไงยิ้มอยู่คนเดียวก็ได้\" ยังไม่ทันได้บ่นต่อเก้าอี้ก็ปรากฎข้างหน้า
เธอไม่มีเวลาตกใจอะไรมากเพราะดูเหมือนเธอจะใช้เวลานานมากแล้ว
วิชนั่งลงพร้อมกับหลับตา
เวลาผ่านไป 10 วินาที
\"ฉันรับเธอเข้าศึกษาที่นี่ในสาขานักร้อง\" เขาประกาศขึ้น
เสียงปรบมืออื้ออึงดังสนั่นไปทั่ว และที่ผ่านมาไม่เคยมีนักเรียนคนไหนได้รับเสียงปรบมือดังเท่าเธอเลย เพราะเธอที่ใช้เวลาในการสอบคัดเลือกน้อยที่สุด วิชนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเก้าอี้ด้วยความตกใจปนดีใจ
\"นี่ร่างกายของเราเป็นอะไรไป\" เธอบ่นกับตัวเอง
\"พยายามเข้า เร็วสิ\"
\"ใครพูด ใครพูดกับฉัน\"
\"วิช วิชตื่นแล้ว\" \"ทีน่าเธอ เธอสอบเสร็จแล้วหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย\"
\"ห้องพยาบาลน่ะ รู้ไหมฉันใจหายเลยอยู่ดีๆ เธอก็นั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จาใครถามอะไรก็ไม่ตอบแล้ว
รู้มั๊ยฉันแทบช็อกตอนที่เธอตกจากเวทีน่ะ\"
\"อะไรนะฉันตกจากเวทีหรอ\"
\"ก็จริงอ่ะสิ ฉันจะโกหกไปทำไม ฉันว่าต้องมีใครซุ่มทำร้ายเธอแน่ๆ\"
\"จะบ้าหรอฉันเพิ่งเข้ามาเรียนวันแรก เพื่อนก็ไม่มี\" ทีน่าอ้าปากเตรียมจะว่า \"ฉันไงเล่า เพื่อนเธอ\"
\"ยกเว้นเธอคนเดียวน่ะ\" วิชพูดประโยคนี้ได้ทันการณ์
\"เอ่อ ฉันว่าฉันคงตื่นเต้นกับเสียงปรบมือล่ะมั้ง คงไม่มีใครทำร้ายฉันหรอก\"
\"เอาเหอะ เอาเหอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว หายเจ็บรึยัง\" เพื่อนสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรเอ่ยประโยคนี้แต่แรกแล้ว
\"ฉัน……….\" \"เค้าหายเจ็บแล้วล่ะ ใช่ไหมครับ\"
เด็กชายคนหนึ่งตอบแทนวิช เขาดูเป็นคนนุ่มนวล อ่อนหวาน และก็ที่สำคัญหล่อด้วย
\"เอ่อ… ค่ะ ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลย\"
\"ผม กีวาร์ด ตันเจร่า อยู่สาขานักแสดง ระดับ F 1 ครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณทั้งสองคน\"
โรงเรียนนี้มีตั้งแต่ระดับประถมคือ S 1 – S 6 และระดับมหาวิทยาลัยคือ F 1 – F 5
\"ฉันทีน่า จาเทเร่ อยู่สาขานักร้อง ระดับ S 2 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\" ทีน่าพูดเบามากจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพราะมัวแต่มองกีวาร์ดตาค้าง
จากนั้นเขาก็หันมาทางวิชเป็นเชิงเตือนว่า แล้วเธอล่ะ
\"ฉันวีช่า พาธแวร์ เรียนเหมือนทีน่าระดับเดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ\"
\"ฉันขอถาม เอ่อคุณ….\" วิชพูดขึ้น \"เรียกผมว่า กีวาร์ด เฉย ๆ ก็ได้ครับ\"
\"อืม ค่ะ กีวาร์ดทำไมฉันถึงไม่เจ็บเลยทั้ง ๆ ที่……….\"
\"ตกจากเวทีสูงขนาดนั้นน่ะหรอ\" เขาพูดแทนวิชอย่างรวดเร็ว
\"ที่จริงเธอน่ะอาการสาหัสอยู่กระดูกหักทั้งตัว\"
\"แต่ที่นี่มีการปฐมพยาบาลที่ดีเธอเลยหายไวน่ะ\"
\"แค่ไม่ถึงชั่วโมงเนี่ยนะ\" ทีน่าตะลึงค้าง
\"ใช่มันมีวิธีน่ะ เธอคงได้เรียนในวิชารักษาตัวชั้นต้น\"
\"ตอนนี้เธอออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะวี ….ช่า\" เขาคิดอยู่นาน
\"เรียกว่าวิชเฉยๆก็ได้ ค่ะ\" วิชพูดปนหัวเราะในอาการของเด็กชาย
\"เอ่อครับ ดูเขารู้สึกอายๆ\"
\"งั้นเราคงได้เจอกันอีกนะกีวาร์ด\" วิชเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าประตู
\"เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอนครับ โชคดีครับ\" เขาโบกมือ BYE BYE
วิชพยักหน้ารับ \"เราต้องได้เจอกันอีกค่ะ\" วิชพูดกับตัวเอง
\"ทีน่าเราจะไปไหนกันต่อ\" วิชถามขึ้น
\"อ๋อไปซื้ออุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าน่ะ\" ทีน่าตอบ
\"หรอ ….\" วิชพูดอย่างเข้าใจคำตอบ
\"นี่หรอห้องขายอุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าน่ะไม่เห็นมีอะไรเลย\" วิชบอกกับทีน่า
\"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\" ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องนั้นซึ่งมีนักเรียนอยู่เต็มไปหมด ในห้องนี้มีบริเวณกว้างพอจะจุนักเรียนได้ทั้งโรงเรียน แต่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายทั้งห้องมีเพียงคอมพิวเตอร์อย่างเดียวเท่านั้น
\"อุ๊ย ขอโทษค่ะ\" วิชพูดขึ้นเมื่อเธอเกิดไปเดินชนคนอื่นเข้า
\"ไม่เป็นไรครับ เขาพูดอย่างสุภาพ\" เธอมองเขาอยู่นาน เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีผิวขาวพอสมควรท่าทางเป็นผู้ใหญ่และดูเป็นคนเงียบขรึมมาก
\"เอ่อ ผมเวซ เดนาลซาว อยู่สาขานักร้อง ระดับF 1 ครับ\" เขาแนะนำตัว
\"ฉะฉัน วีช่า พาธแวร์ อยู่สาขานักร้อง ระดับ S 2 ค่ะ\" เธอแนะนำตัวเองกับเขาเช่นกัน
\"มาซื้อของหรอครับ\" เวซเอ่ยขึ้น
\"ค่ะ แต่ยังไม่ทราบว่าต้องทำยังไงบ้าง\" วิชถือโอกาสถามทันทีเมื่อได้จังหวะ
\"อ๋อ เดี๋ยวผมช่วยครับ เชิญทางนี้ครับ\"
เขานำวิชเข้าไปในห้อง \"อาจารย์เลดี้ครับ นี่วีช่า พาธแวร์ เพื่อนผมครับจะซื้ออุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าครับ\" เขาพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งวิชคิดว่าคงเป็นอาจารย์
\"ระดับอะไรสาขาอะไรจ๊ะ\" อาจารย์สาวแสนสวยท่าทางใจดีพูดกับวิช
\"ระดับ 2 สาขานักร้องค่ะ\" วิชพูดอย่างประหม่า
อาจารย์คนนั้นพิมพ์ข้อความดังกล่าวโดยมีชื่อ ระดับและสาขาลงไปในคอมพิวเตอร์ พร้อมกับคีย์รหัสที่แสนจะยาวลงไป
ก๊อก แกก ก๊อก แกก
กล่องลังใบใหญ่ไหลออกมาตามทางที่เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์
\"ขอบคุณค่ะ อาจารย์เอ่อ……….\" \"ฉันอาจารย์เลดี้จ้ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์เลดี้\"
\"เราคงได้พบกันอีกในห้องเรียนนะจ้ะวีช่า\"
\"เออ……….ค่ะ\" วิชตอบสั้น ๆ
ถึงตอนนี้วิชเพิ่งมารู้ว่าเธอหลงกับทีน่าซะแล้ว
\"มีอะไรหรือเปล่าครับ\"
\"พอดีหลงกับเพื่อนค่ะ\"
\"เดี๋ยวผมช่วยหาครับ\"
\"อ้าวทีน่า\" วิชกวักมือเรียกเพื่อนรักที่เดินปนเปมากับนักเรียนมากมาย
\"คงจะไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ เออนี่เพื่อนฉัน ทีน่า จาเทเร่\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักครับ\" เวซพูดเปิดรับมิตรภาพ
\"ทีน่านี่คุณเวซ เดนาลซาว\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ\" ทีน่าพูดง่ายๆตามมารยาท
\"เราขอตัวก่อนนะคะ\" วิชพูดตัดบท
\"อืม…เชิญครับโอกาสหน้าคงพบกันใหม่\"
\"พี่เวซ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่เวซอยู่นั่นไง เร็วเข้า\" เด็กสาวมากมายหลั่งไหลเข้าห้อมล้อมเขาไว้
\"ขอโทษนะครับคือผมต้องไปธุระ\" เวซพูดขึ้นด้วยท่าทีลุกรน
\"พี่เวซคะอาจารย์ใหญ่ให้มาตามค่ะ\" วิชตะโกนเสียงดัง
\"คะ ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้\" เวซฝ่าวงล้อมออกมาอย่างง่ายดายเพราะสาวๆได้ยินชื่ออาจารย์นั่นเอง
ทั้งสามวิ่งออกมาข้างนอกห้องอย่างปลอดภัย
\"เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะ เอ่อ…..\" เขาหยุดไปพักเพราะจำขื่อวิชไม่ได้ \"วิชค่ะ ขอบคุณครับวิช ถ้าคุณไม่ช่วยผมไว้ผมตายแน่\"
ไม่เป็นไรค่ะคุณยังช่วยฉันเลย คุณเนี่ยสเน่ห์แรงจังนะคะ เอ่อรีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวพวกสาวๆเจอคุณเข้าคราวนี้คงเป็นฉันที่โดนรุมแน่ๆ
\"เอ่องั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณครับ\" พอพูดจบเวซก็หายตัวไปภายในพริบตา
\"ไปหอพักกันเถอะ\" ทีน่าบอกกับเพื่อนอย่างเหนื่อยล้า
\"ได้จ้ะ\" วิชตอบทีน่า
ทั้งสองเดินจากห้องอุปกรณ์การเรียนมายังสถานีบ็อกส์คาร์ ที่อยู่แถวๆนั้น บ็อกส์คาร์เป็น พาหนะที่ทุกคนใช้เดินทางภายในแจสมิน แอนด์ โรส
\"นี่มันอะไรเนี่ย\" วิชหันไปถามทีน่า
\"ไม่รู้เหมือนกัน\" ทีน่าตอบได้ตรงที่สุด \"เอ่อรู้แต่ว่าคงเป็นรถเพราะเห็นเขานั่งกัน\"
\"งั้นลองไปนั่งดูกันเหอะเดี๋ยวก็รู้\"
\"ไม่เอาวิช ฉะฉัน เอ่อฉันกลัวน่ะ รถอะไรก็ไม่รู้มีรูปร่างเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมเลยพวงมาลัยก็ไม่มี\"
\"ไปเถอะรับรองว่าไม่มีอะไรหรอก\" ยังไม่ทันที่ทีน่าจะตอบ วิชก็พาเธอไปนั่งในบ็อกส์คาร์แล้ว
ทั้งสองนั่งที่นั่งติดกัน บนรถนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากที่นั่งเต็มไปหมด
\"ทีน่าดูนี่สิคู่มือการนั่งรถคันนี้ มันชื่อบ็อกส์คาร์แหละ\" หญิงสาวหันไปบอกเพื่อนด้วยท่าทีราวกับเรารอดตายแล้ว
วิธีการนั่งบ็อกส์คาร์
1. คาดเข็มขัดนิรภัย
2. พิมพ์ชื่อสถานที่ที่จะไปโดยจะมีที่ป้อนชื่อสถานที่ตรงที่วางแขนของท่าน
3. กดปุ่มตกลง เท่านี้ท่านก็จะไปถึงสถานที่ที่ท่านต้องการอย่างปลอดภัย
* หมายเหตุ บ็อกส์คาร์จะเคลื่อนที่ไปได้นอกจากจะมีผู้โดยสารเต็ม 50 ที่นั่งแล้วเท่านั้น
ขอบคุณที่ใช้บริการ
วิชและทีน่าทำตามวิธีการทุกขั้นตอน
\"ติ๊งต่อง ! ขณะนี้ผู้โดยสารเต็มแล้ว บ็อกส์คาร์กำลังจะเคลื่อนที่แล้วขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่ให้เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ ติ๊งต่อง !\"
บ็อกส์คาร์ค่อย ๆ เคลื่อนที่จากสถานี ซึ่งตอนนี้มีนักเรียนนั่งอยู่เต็มไปหมด ส่วนใหญ่ก็กลับไปหอนอนกันทั้งนั้นรวมถึงวิชกับทีน่าด้วย
\"โอ๊ย ฉันเซ็งจะแย่แล้ว วิชหอนอนเราอยู่สุดท้ายล่ะ\" ทีน่าพูดไปหาวไป
\"เถอะน่าจะถึงแล้วนั่นไงทีน่าเห็นหอนอนเรารึยัง\"
\"ว้าว! สวยจังวิชดูสิมีโคมไฟระยิบระยับเต็มไปหมดเลย\" ทีน่าหายง่วงทันที
\"ดูสิโคมไฟพวกนั้นมีทุกสีเลยอ่ะ\" วิชบอกทีน่า
โคมไฟมากมายลอยอยู่รอบตึกเหมือนกับเป็นดวงจันทร์ให้กับตึกนี้
\"หอนอนหญิง สาขานักร้อง\" วิชอ่านป้ายที่อยู่หน้าตึก
\"ทีน่าไปกันเหอะ\" วิชพูดขึ้น
\"อุ๊ย ! นี่มันโคมไฟที่ลอยอยู่นิ่ ดูสิมีชื่อฉันเขียนไว้ด้วย \" \" ทีน่านี่มันเป็นโคมไฟของฉัน แถมสีของหลอดไฟยังเป็นสีเขียวน้ำทะเลอย่างที่ฉันชอบด้วย\"
\"ฉันก็เหมือนกัน\" ทีน่าพูดพร้อมจับโคมไฟโคมหนึ่งไว้
\"สีฟ้าเชียวนะ\" วิชล้อทีน่า
\"ของเธอก็เขียวปี๋ เลยนะ\"
ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
\"ดูนี่สิ มีอะไรหรอทีน่า ตรงฐานโคมไฟน่ะ\"
ท่านคือเจ้าของ
จึงจับจองเราได้
จงไว้วางใจ
วางเราไว้ในห้องคุณ
เราจะให้แสงสว่าง
ยามรุ่งสางจงช่วยเกื้อหนุน
พาเรามาที่เดิมนะช่วยการุณ
เราโคมไฟขอขอบคุณที่ใช้บริการ
\"เข้าใจมั๊ยอ่ะ\" ทีน่าหันมาถามวิชหลังจากอ่านกลอนเสร็จ
\"โธ่ ! ง่าย ๆ เขาบอกว่าเราเป็นเจ้าของถึงได้โคมไฟโคมนี้มาครอบครองให้เราเอาโคมไฟไปวางไว้ในห้อง อืมฉันคิดว่ามันคงเป็นสวิตช์ เปิดไฟของห้องพักมั้ง แล้วก็พอเช้าตอนที่เราออกจากห้องก็เอาโคมไฟ มาปล่อยไว้หน้าตึกเหมือนเดิม\"
\"อ๋อ\" ทีน่าพูดทันทีเมื่อวิชพูดจบ
\"ไปกันเถอะ\" วิชเอ่ยขึ้น
ทั้งสองเดินเข้าไปในตึกหอนอนและตรงไปที่เคาน์เตอร์
\"สวัสดีจ้ะ เพิ่งเข้ามาเรียนใหม่หรอ\" พนักงานหน้าเคาน์เตอร์พูดทักทาย
\"เอ่อ…ค่ะ\" วิชและทีน่าพูดพร้อมกัน
\"WHAT YOUR NAME ?\" พนักงานคนนั้นถาม
\"ตอบสิจ๊ะ\" เธอพูดซ้ำ
\"อืม MY NAME IS วีช่า พาธแวร์ AND ทีน่า จาเทเร่\" วิชพูดพร้อมกับชี้ไปทางทีน่าที่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
\"อืม OK นี่จ้ะ การ์ด เข้าห้องพักของเธอสองคน\"
\"ขอบคุณค่ะ\" วิชพูด
\"เออเดี๋ยว วีช่า ขอบใจมากนะที่เล่นสปีคอิงริชกับฉันเมื่อกี้น่ะ ตั่งแต่ฉันทำงานที่นี่มายังไม่เคยมีใครเล่นกันฉันเลย\"
วิชได้แต่ยิ้มเท่านั้น เพราะที่จริงเขาไม่ได้อยากเล่นกับเธอสักเท่าไหร่ ความง่วงทำให้ปากมันพูดไปโดยอัตโนมัติ
\"เอ๊ะวิชแล้วเราอยู่ชั้นไหนล่ะ แม่บ๊องนั่นไม่เห็นบอกเลย\"ทีน่าพูดอย่างไม่สบอารมณ์
\"คงต้องสอดการ์ดลงไปในช่องพวกนี้ล่ะมั้ง \" วิชพูด
มีช่องสอดการ์ดอยู่มากมายที่ผนังด้านขวาและตัวเลขที่กดไปชั้นต่าง ๆอย่างโรงแรมทั่วไปย้ายไปอยู่ด้านซ้าย
\"สอดเลยวิช\" ทีน่าพูดอย่างตื่นเต้น
\"ได้เลยเพื่อน \" วิชสอดการ์ดของทีน่าที่ช่องแรกและสอดการ์ดของตัวเองในช่องที่สอง
ทันใดนั้นลิฟต์ก็เคลื่อนที่
\"ทีน่า ๆ วิชร้องเรียก\" ตอนนี้ทีน่าหายไปแล้วและลิฟต์ก็หยุดลงในห้องเล็ก ๆห้องหนึ่ง วิชเปิดประตูออกจากห้องและไม่ลืมที่จะเอาการ์ดกลับคืนมาด้วย วิชวางโคมไฟไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง
\"นี่ห้องพักของเราหรอเนี่ย\" วิชพูดพร้อมกับเปิดสวิตช์ที่โคมไฟ
\"ยินดีต้อนรับสู่ห้องพัก นี่คือห้องนอน ไฟห้องนอนกระพริบขึ้น ห้องแต่งตัว ไฟก็กระพริบขึ้นเช่นกันและจากนั้นก็เป็นห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น และห้องลิฟต์ที่หนูเพิ่งขึ้นมาเมื่อกี้ไง\"
\"สวยจัง\" วิชเอ่ยปากชมห้องพักอย่างจริงใจ
\"ขอบคุณจ้ะ ฉันรู้ว่าหนูต้องชอบ\" เสียงนั้นพูดขึ้น
\"มีอะไรถามฉันได้ ฉันเป็นแม่บ้านประจำของหนูจ้ะหนูวิช\"
\"คุณรู้จักชื่อหนูด้วย เอ่อคุณอยู่ที่ไหนหนูได้ยินแต่เสียงคุณเท่านั้น\"
\"ฉันไม่มีตัวตนแต่สามารถช่วยเหลือหนูได้เรียกฉันได้ทุกเวลา\"
\"ราตรีสวัสดิ์จ้ะ\" แม่บ้านพูดขึ้น
สวิตช์โคมไฟเป็นตัวควบคุมไฟฟ้าในห้องนั่นเอง วิชคิดในใจ
เธอเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดกับเตียงนอนของเธอมันทำจากตัวโน๊ตมารวมตัวกันเป็นเตียง ที่หัวเตียงมีรีโมตท์วางอยู่
\"นี่อะไรเนี่ย เอ่อ คุณแม่บ้านคะ ช่วยหนูหน่อยค่ะ\"
\"มีอะไรหรอจ๊ะวิช\" เสียงแม่บ้านดังขึ้น
\"รีโมตท์นี่\"
\"อ๋อรีโมตท์นั่นนะหรอ\" เธอพูดเหมือนกับมองเห็นรีโมตท์ทั้งที่ไม่มีตัวตน
ติดตามตอนต่อไป
วันที่ 12 พฤษภาคม ปี 2800
แสงอาทิตย์นวลขาวตอนเช้าทอแสงส่องประกายกระทบ แจสมิน โรส ช่างเป็นภาพที่ตื่นตาตื่นใจเกินบรรยายได้ วันนี้เป็นวันพิเศษของแจสมิน โรส เพราะมันเป็นวันที่เปิดรับสมัครนักเรียนใหม่ของที่นี่ ก็เลยดูคึกคักเป็นพิเศษ ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาที่นี่จนในเมืองแทบจะร้างเลยก็ว่าได้ ผู้ปกครองส่วนมากอยากให้ลูกชาย – สาว ของตนเข้าเรียนใจจะขาด ดังนั้น คงไม่แปลกอะไร ถ้าลูกชาย – สาว ของท่านที่เข้าเรียนที่นี่แล้วดังระเบิดจนฉุดรั้งไว้ไม่อยู่ แต่ก็นั่นแหละ ทางโรงเรียนก็รับจำนวนแสนจะน้อย มากัน 100 รับเพียง 30 ความสามารถเท่านั้นที่โรงเรียนนี้ต้องการ
เด็กสาวคนหนึ่งกำลังยืนดูผู้คนมากมายที่ผ่านเธอไป เธอดูสูงสง่า ผิวพรรณขาวหมดจด ตัดผมสั้นดูทะมัดทะแมง แต่แปลกมากที่เธอไม่มีผู้ปกครองมาด้วย
\"วิชทางนี้\" เด็กสาวคนหนึ่งกวักมือเรียกเธอ
\"จะจ้ะ เดี๋ยวไปนะทีน่า\" วิชตอบด้วยอาการดีใจเป็นที่สุดที่เจอเพื่อนรัก เพราะตอนนี้เธอเหมือนอยู่ตัวคนเดียวท่ามกลางมหาชนมากมายขนาดนี้
\"ทีน่ามากับใครหรอ\" เธอถามขณะที่ยังไม่ทันหายใจ
\"โธ่ วิชเพิ่งวิ่งมาเหนื่อย ๆ\" เด็กสาวพูดด้วยความเป็นห่วงเพื่อน
\"ว่าไงล่ะ\" วิชถามซ้ำ
\"อ๋อมากับพ่อแม่น่ะ กำลังเขียนใบสมัครให้อยู่ทางโน้น\" วิชสมัครรึยัง
\"สมัครแล้วล่ะมาถึงตั้งนานแล้วนิ่\" เธอพูดโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก
\"วิชเขาสอบคัดเลือกกันแล้วไปกันเหอะ\" เธอพูดอย่างกระตือรือร้น
\"จ้า…….. ทีน่าเพื่อนรัก\" ยังไม่ทันพูดจบทีน่าก็พาเธอฝ่าฝูงชนไปแล้ว
เอาล่ะเด็กๆ ทุกคนฉันรู้สึกดีใจมากที่พวกเธอทุกคน อยากเข้ามาอยู่โรงเรียนนี้แต่ก็ไม่สามารถที่จะรับทุกคนไว้ได้หมด ดังนั้นจึงต้องมีการสอบคัดเลือกเกิดขึ้น เอาล่ะฉันจะพูดสั้น ๆเท่านี้ ขณะนี้ถึงเวลาอันเป็นมงคลแล้วข้าพเจ้า นาย แปการัส วิชพั้น อาจารย์ใหญ่ของที่นี่ขอเปิดพิธีการสอบคัดเลือก ณ บัดนี้ ทันทีที่เขาพูดจบเสียงปรบมือก็ดังสนั่นราวกับห่าฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบพื้นดิน
เวลาผ่านไปประมาณ 1 ชั่วโมง
\"วิชถึงคิวเธอแล้วนะ\" ทีน่าเอ่ยขึ้นเมื่อวิชต้องไปสอบ
\"รู้แล้วล่ะกำลังทำใจ\" เด็กสาวพูดขึ้นด้วยสีหน้าวิตกกังวล
\"วีช่า พาธแวร์\" คณะกรรมการคุมสอบประกาศเสียงดังสนั่น
วิชก้าวเข้าไปบนเวทีที่ 13 ซึ่งอยู่อันดับต้นแล้วถ้ารวมเวทีคัดเลือกทั้งหมด 250 เวที
\"เชิญนั่ง\" คณะกรรมการพูดขึ้นโดยไม่สนใจวิชเลย
\"จะนั่งยังไงนะไม่มีเก้าอี้\" วิชพูดในใจแต่ดูเหมือนคณะกรรมการจะรู้เรื่องที่เธอคิด
\"ยิ้มให้มันซิแล้วมันจะยอมให้นั่ง\" เขาเอ่ยสั้นๆแต่วิชยืนงงเป็นไก่ตาแตก
เธอยิ้มให้อากาศข้างหน้า
\"นี่เราบ้าแล้วหรือไงยิ้มอยู่คนเดียวก็ได้\" ยังไม่ทันได้บ่นต่อเก้าอี้ก็ปรากฎข้างหน้า
เธอไม่มีเวลาตกใจอะไรมากเพราะดูเหมือนเธอจะใช้เวลานานมากแล้ว
วิชนั่งลงพร้อมกับหลับตา
เวลาผ่านไป 10 วินาที
\"ฉันรับเธอเข้าศึกษาที่นี่ในสาขานักร้อง\" เขาประกาศขึ้น
เสียงปรบมืออื้ออึงดังสนั่นไปทั่ว และที่ผ่านมาไม่เคยมีนักเรียนคนไหนได้รับเสียงปรบมือดังเท่าเธอเลย เพราะเธอที่ใช้เวลาในการสอบคัดเลือกน้อยที่สุด วิชนั่งตัวแข็งทื่ออยู่บนเก้าอี้ด้วยความตกใจปนดีใจ
\"นี่ร่างกายของเราเป็นอะไรไป\" เธอบ่นกับตัวเอง
\"พยายามเข้า เร็วสิ\"
\"ใครพูด ใครพูดกับฉัน\"
\"วิช วิชตื่นแล้ว\" \"ทีน่าเธอ เธอสอบเสร็จแล้วหรอ แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย\"
\"ห้องพยาบาลน่ะ รู้ไหมฉันใจหายเลยอยู่ดีๆ เธอก็นั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จาใครถามอะไรก็ไม่ตอบแล้ว
รู้มั๊ยฉันแทบช็อกตอนที่เธอตกจากเวทีน่ะ\"
\"อะไรนะฉันตกจากเวทีหรอ\"
\"ก็จริงอ่ะสิ ฉันจะโกหกไปทำไม ฉันว่าต้องมีใครซุ่มทำร้ายเธอแน่ๆ\"
\"จะบ้าหรอฉันเพิ่งเข้ามาเรียนวันแรก เพื่อนก็ไม่มี\" ทีน่าอ้าปากเตรียมจะว่า \"ฉันไงเล่า เพื่อนเธอ\"
\"ยกเว้นเธอคนเดียวน่ะ\" วิชพูดประโยคนี้ได้ทันการณ์
\"เอ่อ ฉันว่าฉันคงตื่นเต้นกับเสียงปรบมือล่ะมั้ง คงไม่มีใครทำร้ายฉันหรอก\"
\"เอาเหอะ เอาเหอะ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว หายเจ็บรึยัง\" เพื่อนสาวเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าควรเอ่ยประโยคนี้แต่แรกแล้ว
\"ฉัน……….\" \"เค้าหายเจ็บแล้วล่ะ ใช่ไหมครับ\"
เด็กชายคนหนึ่งตอบแทนวิช เขาดูเป็นคนนุ่มนวล อ่อนหวาน และก็ที่สำคัญหล่อด้วย
\"เอ่อ… ค่ะ ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลย\"
\"ผม กีวาร์ด ตันเจร่า อยู่สาขานักแสดง ระดับ F 1 ครับ ยินดีที่ได้รู้จักคุณทั้งสองคน\"
โรงเรียนนี้มีตั้งแต่ระดับประถมคือ S 1 – S 6 และระดับมหาวิทยาลัยคือ F 1 – F 5
\"ฉันทีน่า จาเทเร่ อยู่สาขานักร้อง ระดับ S 2 ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ\" ทีน่าพูดเบามากจนแทบไม่ได้ยินเสียงเพราะมัวแต่มองกีวาร์ดตาค้าง
จากนั้นเขาก็หันมาทางวิชเป็นเชิงเตือนว่า แล้วเธอล่ะ
\"ฉันวีช่า พาธแวร์ เรียนเหมือนทีน่าระดับเดียวกัน ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ\"
\"ฉันขอถาม เอ่อคุณ….\" วิชพูดขึ้น \"เรียกผมว่า กีวาร์ด เฉย ๆ ก็ได้ครับ\"
\"อืม ค่ะ กีวาร์ดทำไมฉันถึงไม่เจ็บเลยทั้ง ๆ ที่……….\"
\"ตกจากเวทีสูงขนาดนั้นน่ะหรอ\" เขาพูดแทนวิชอย่างรวดเร็ว
\"ที่จริงเธอน่ะอาการสาหัสอยู่กระดูกหักทั้งตัว\"
\"แต่ที่นี่มีการปฐมพยาบาลที่ดีเธอเลยหายไวน่ะ\"
\"แค่ไม่ถึงชั่วโมงเนี่ยนะ\" ทีน่าตะลึงค้าง
\"ใช่มันมีวิธีน่ะ เธอคงได้เรียนในวิชารักษาตัวชั้นต้น\"
\"ตอนนี้เธอออกจากห้องพยาบาลได้แล้วล่ะวี ….ช่า\" เขาคิดอยู่นาน
\"เรียกว่าวิชเฉยๆก็ได้ ค่ะ\" วิชพูดปนหัวเราะในอาการของเด็กชาย
\"เอ่อครับ ดูเขารู้สึกอายๆ\"
\"งั้นเราคงได้เจอกันอีกนะกีวาร์ด\" วิชเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงหน้าประตู
\"เราต้องได้เจอกันอีกแน่นอนครับ โชคดีครับ\" เขาโบกมือ BYE BYE
วิชพยักหน้ารับ \"เราต้องได้เจอกันอีกค่ะ\" วิชพูดกับตัวเอง
\"ทีน่าเราจะไปไหนกันต่อ\" วิชถามขึ้น
\"อ๋อไปซื้ออุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าน่ะ\" ทีน่าตอบ
\"หรอ ….\" วิชพูดอย่างเข้าใจคำตอบ
\"นี่หรอห้องขายอุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าน่ะไม่เห็นมีอะไรเลย\" วิชบอกกับทีน่า
\"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน\" ทั้งสองเดินเข้าไปในห้องนั้นซึ่งมีนักเรียนอยู่เต็มไปหมด ในห้องนี้มีบริเวณกว้างพอจะจุนักเรียนได้ทั้งโรงเรียน แต่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายทั้งห้องมีเพียงคอมพิวเตอร์อย่างเดียวเท่านั้น
\"อุ๊ย ขอโทษค่ะ\" วิชพูดขึ้นเมื่อเธอเกิดไปเดินชนคนอื่นเข้า
\"ไม่เป็นไรครับ เขาพูดอย่างสุภาพ\" เธอมองเขาอยู่นาน เขาเป็นผู้ชายที่ดูดีผิวขาวพอสมควรท่าทางเป็นผู้ใหญ่และดูเป็นคนเงียบขรึมมาก
\"เอ่อ ผมเวซ เดนาลซาว อยู่สาขานักร้อง ระดับF 1 ครับ\" เขาแนะนำตัว
\"ฉะฉัน วีช่า พาธแวร์ อยู่สาขานักร้อง ระดับ S 2 ค่ะ\" เธอแนะนำตัวเองกับเขาเช่นกัน
\"มาซื้อของหรอครับ\" เวซเอ่ยขึ้น
\"ค่ะ แต่ยังไม่ทราบว่าต้องทำยังไงบ้าง\" วิชถือโอกาสถามทันทีเมื่อได้จังหวะ
\"อ๋อ เดี๋ยวผมช่วยครับ เชิญทางนี้ครับ\"
เขานำวิชเข้าไปในห้อง \"อาจารย์เลดี้ครับ นี่วีช่า พาธแวร์ เพื่อนผมครับจะซื้ออุปกรณ์การเรียนกับเสื้อผ้าครับ\" เขาพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งวิชคิดว่าคงเป็นอาจารย์
\"ระดับอะไรสาขาอะไรจ๊ะ\" อาจารย์สาวแสนสวยท่าทางใจดีพูดกับวิช
\"ระดับ 2 สาขานักร้องค่ะ\" วิชพูดอย่างประหม่า
อาจารย์คนนั้นพิมพ์ข้อความดังกล่าวโดยมีชื่อ ระดับและสาขาลงไปในคอมพิวเตอร์ พร้อมกับคีย์รหัสที่แสนจะยาวลงไป
ก๊อก แกก ก๊อก แกก
กล่องลังใบใหญ่ไหลออกมาตามทางที่เชื่อมต่อกับคอมพิวเตอร์
\"ขอบคุณค่ะ อาจารย์เอ่อ……….\" \"ฉันอาจารย์เลดี้จ้ะ ขอบคุณค่ะอาจารย์เลดี้\"
\"เราคงได้พบกันอีกในห้องเรียนนะจ้ะวีช่า\"
\"เออ……….ค่ะ\" วิชตอบสั้น ๆ
ถึงตอนนี้วิชเพิ่งมารู้ว่าเธอหลงกับทีน่าซะแล้ว
\"มีอะไรหรือเปล่าครับ\"
\"พอดีหลงกับเพื่อนค่ะ\"
\"เดี๋ยวผมช่วยหาครับ\"
\"อ้าวทีน่า\" วิชกวักมือเรียกเพื่อนรักที่เดินปนเปมากับนักเรียนมากมาย
\"คงจะไม่รบกวนแล้วล่ะค่ะ เออนี่เพื่อนฉัน ทีน่า จาเทเร่\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักครับ\" เวซพูดเปิดรับมิตรภาพ
\"ทีน่านี่คุณเวซ เดนาลซาว\"
\"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ\" ทีน่าพูดง่ายๆตามมารยาท
\"เราขอตัวก่อนนะคะ\" วิชพูดตัดบท
\"อืม…เชิญครับโอกาสหน้าคงพบกันใหม่\"
\"พี่เวซ กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พี่เวซอยู่นั่นไง เร็วเข้า\" เด็กสาวมากมายหลั่งไหลเข้าห้อมล้อมเขาไว้
\"ขอโทษนะครับคือผมต้องไปธุระ\" เวซพูดขึ้นด้วยท่าทีลุกรน
\"พี่เวซคะอาจารย์ใหญ่ให้มาตามค่ะ\" วิชตะโกนเสียงดัง
\"คะ ครับผมจะไปเดี๋ยวนี้\" เวซฝ่าวงล้อมออกมาอย่างง่ายดายเพราะสาวๆได้ยินชื่ออาจารย์นั่นเอง
ทั้งสามวิ่งออกมาข้างนอกห้องอย่างปลอดภัย
\"เฮอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณนะ เอ่อ…..\" เขาหยุดไปพักเพราะจำขื่อวิชไม่ได้ \"วิชค่ะ ขอบคุณครับวิช ถ้าคุณไม่ช่วยผมไว้ผมตายแน่\"
ไม่เป็นไรค่ะคุณยังช่วยฉันเลย คุณเนี่ยสเน่ห์แรงจังนะคะ เอ่อรีบไปเถอะค่ะเดี๋ยวพวกสาวๆเจอคุณเข้าคราวนี้คงเป็นฉันที่โดนรุมแน่ๆ
\"เอ่องั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณครับ\" พอพูดจบเวซก็หายตัวไปภายในพริบตา
\"ไปหอพักกันเถอะ\" ทีน่าบอกกับเพื่อนอย่างเหนื่อยล้า
\"ได้จ้ะ\" วิชตอบทีน่า
ทั้งสองเดินจากห้องอุปกรณ์การเรียนมายังสถานีบ็อกส์คาร์ ที่อยู่แถวๆนั้น บ็อกส์คาร์เป็น พาหนะที่ทุกคนใช้เดินทางภายในแจสมิน แอนด์ โรส
\"นี่มันอะไรเนี่ย\" วิชหันไปถามทีน่า
\"ไม่รู้เหมือนกัน\" ทีน่าตอบได้ตรงที่สุด \"เอ่อรู้แต่ว่าคงเป็นรถเพราะเห็นเขานั่งกัน\"
\"งั้นลองไปนั่งดูกันเหอะเดี๋ยวก็รู้\"
\"ไม่เอาวิช ฉะฉัน เอ่อฉันกลัวน่ะ รถอะไรก็ไม่รู้มีรูปร่างเหมือนกล่องสี่เหลี่ยมเลยพวงมาลัยก็ไม่มี\"
\"ไปเถอะรับรองว่าไม่มีอะไรหรอก\" ยังไม่ทันที่ทีน่าจะตอบ วิชก็พาเธอไปนั่งในบ็อกส์คาร์แล้ว
ทั้งสองนั่งที่นั่งติดกัน บนรถนี้ไม่มีอะไรเลยนอกจากที่นั่งเต็มไปหมด
\"ทีน่าดูนี่สิคู่มือการนั่งรถคันนี้ มันชื่อบ็อกส์คาร์แหละ\" หญิงสาวหันไปบอกเพื่อนด้วยท่าทีราวกับเรารอดตายแล้ว
วิธีการนั่งบ็อกส์คาร์
1. คาดเข็มขัดนิรภัย
2. พิมพ์ชื่อสถานที่ที่จะไปโดยจะมีที่ป้อนชื่อสถานที่ตรงที่วางแขนของท่าน
3. กดปุ่มตกลง เท่านี้ท่านก็จะไปถึงสถานที่ที่ท่านต้องการอย่างปลอดภัย
* หมายเหตุ บ็อกส์คาร์จะเคลื่อนที่ไปได้นอกจากจะมีผู้โดยสารเต็ม 50 ที่นั่งแล้วเท่านั้น
ขอบคุณที่ใช้บริการ
วิชและทีน่าทำตามวิธีการทุกขั้นตอน
\"ติ๊งต่อง ! ขณะนี้ผู้โดยสารเต็มแล้ว บ็อกส์คาร์กำลังจะเคลื่อนที่แล้วขอให้ทุกท่านนั่งประจำที่ให้เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ ติ๊งต่อง !\"
บ็อกส์คาร์ค่อย ๆ เคลื่อนที่จากสถานี ซึ่งตอนนี้มีนักเรียนนั่งอยู่เต็มไปหมด ส่วนใหญ่ก็กลับไปหอนอนกันทั้งนั้นรวมถึงวิชกับทีน่าด้วย
\"โอ๊ย ฉันเซ็งจะแย่แล้ว วิชหอนอนเราอยู่สุดท้ายล่ะ\" ทีน่าพูดไปหาวไป
\"เถอะน่าจะถึงแล้วนั่นไงทีน่าเห็นหอนอนเรารึยัง\"
\"ว้าว! สวยจังวิชดูสิมีโคมไฟระยิบระยับเต็มไปหมดเลย\" ทีน่าหายง่วงทันที
\"ดูสิโคมไฟพวกนั้นมีทุกสีเลยอ่ะ\" วิชบอกทีน่า
โคมไฟมากมายลอยอยู่รอบตึกเหมือนกับเป็นดวงจันทร์ให้กับตึกนี้
\"หอนอนหญิง สาขานักร้อง\" วิชอ่านป้ายที่อยู่หน้าตึก
\"ทีน่าไปกันเหอะ\" วิชพูดขึ้น
\"อุ๊ย ! นี่มันโคมไฟที่ลอยอยู่นิ่ ดูสิมีชื่อฉันเขียนไว้ด้วย \" \" ทีน่านี่มันเป็นโคมไฟของฉัน แถมสีของหลอดไฟยังเป็นสีเขียวน้ำทะเลอย่างที่ฉันชอบด้วย\"
\"ฉันก็เหมือนกัน\" ทีน่าพูดพร้อมจับโคมไฟโคมหนึ่งไว้
\"สีฟ้าเชียวนะ\" วิชล้อทีน่า
\"ของเธอก็เขียวปี๋ เลยนะ\"
ทั้งสองหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน
\"ดูนี่สิ มีอะไรหรอทีน่า ตรงฐานโคมไฟน่ะ\"
ท่านคือเจ้าของ
จึงจับจองเราได้
จงไว้วางใจ
วางเราไว้ในห้องคุณ
เราจะให้แสงสว่าง
ยามรุ่งสางจงช่วยเกื้อหนุน
พาเรามาที่เดิมนะช่วยการุณ
เราโคมไฟขอขอบคุณที่ใช้บริการ
\"เข้าใจมั๊ยอ่ะ\" ทีน่าหันมาถามวิชหลังจากอ่านกลอนเสร็จ
\"โธ่ ! ง่าย ๆ เขาบอกว่าเราเป็นเจ้าของถึงได้โคมไฟโคมนี้มาครอบครองให้เราเอาโคมไฟไปวางไว้ในห้อง อืมฉันคิดว่ามันคงเป็นสวิตช์ เปิดไฟของห้องพักมั้ง แล้วก็พอเช้าตอนที่เราออกจากห้องก็เอาโคมไฟ มาปล่อยไว้หน้าตึกเหมือนเดิม\"
\"อ๋อ\" ทีน่าพูดทันทีเมื่อวิชพูดจบ
\"ไปกันเถอะ\" วิชเอ่ยขึ้น
ทั้งสองเดินเข้าไปในตึกหอนอนและตรงไปที่เคาน์เตอร์
\"สวัสดีจ้ะ เพิ่งเข้ามาเรียนใหม่หรอ\" พนักงานหน้าเคาน์เตอร์พูดทักทาย
\"เอ่อ…ค่ะ\" วิชและทีน่าพูดพร้อมกัน
\"WHAT YOUR NAME ?\" พนักงานคนนั้นถาม
\"ตอบสิจ๊ะ\" เธอพูดซ้ำ
\"อืม MY NAME IS วีช่า พาธแวร์ AND ทีน่า จาเทเร่\" วิชพูดพร้อมกับชี้ไปทางทีน่าที่ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้น
\"อืม OK นี่จ้ะ การ์ด เข้าห้องพักของเธอสองคน\"
\"ขอบคุณค่ะ\" วิชพูด
\"เออเดี๋ยว วีช่า ขอบใจมากนะที่เล่นสปีคอิงริชกับฉันเมื่อกี้น่ะ ตั่งแต่ฉันทำงานที่นี่มายังไม่เคยมีใครเล่นกันฉันเลย\"
วิชได้แต่ยิ้มเท่านั้น เพราะที่จริงเขาไม่ได้อยากเล่นกับเธอสักเท่าไหร่ ความง่วงทำให้ปากมันพูดไปโดยอัตโนมัติ
\"เอ๊ะวิชแล้วเราอยู่ชั้นไหนล่ะ แม่บ๊องนั่นไม่เห็นบอกเลย\"ทีน่าพูดอย่างไม่สบอารมณ์
\"คงต้องสอดการ์ดลงไปในช่องพวกนี้ล่ะมั้ง \" วิชพูด
มีช่องสอดการ์ดอยู่มากมายที่ผนังด้านขวาและตัวเลขที่กดไปชั้นต่าง ๆอย่างโรงแรมทั่วไปย้ายไปอยู่ด้านซ้าย
\"สอดเลยวิช\" ทีน่าพูดอย่างตื่นเต้น
\"ได้เลยเพื่อน \" วิชสอดการ์ดของทีน่าที่ช่องแรกและสอดการ์ดของตัวเองในช่องที่สอง
ทันใดนั้นลิฟต์ก็เคลื่อนที่
\"ทีน่า ๆ วิชร้องเรียก\" ตอนนี้ทีน่าหายไปแล้วและลิฟต์ก็หยุดลงในห้องเล็ก ๆห้องหนึ่ง วิชเปิดประตูออกจากห้องและไม่ลืมที่จะเอาการ์ดกลับคืนมาด้วย วิชวางโคมไฟไว้ที่โต๊ะตัวหนึ่ง
\"นี่ห้องพักของเราหรอเนี่ย\" วิชพูดพร้อมกับเปิดสวิตช์ที่โคมไฟ
\"ยินดีต้อนรับสู่ห้องพัก นี่คือห้องนอน ไฟห้องนอนกระพริบขึ้น ห้องแต่งตัว ไฟก็กระพริบขึ้นเช่นกันและจากนั้นก็เป็นห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น และห้องลิฟต์ที่หนูเพิ่งขึ้นมาเมื่อกี้ไง\"
\"สวยจัง\" วิชเอ่ยปากชมห้องพักอย่างจริงใจ
\"ขอบคุณจ้ะ ฉันรู้ว่าหนูต้องชอบ\" เสียงนั้นพูดขึ้น
\"มีอะไรถามฉันได้ ฉันเป็นแม่บ้านประจำของหนูจ้ะหนูวิช\"
\"คุณรู้จักชื่อหนูด้วย เอ่อคุณอยู่ที่ไหนหนูได้ยินแต่เสียงคุณเท่านั้น\"
\"ฉันไม่มีตัวตนแต่สามารถช่วยเหลือหนูได้เรียกฉันได้ทุกเวลา\"
\"ราตรีสวัสดิ์จ้ะ\" แม่บ้านพูดขึ้น
สวิตช์โคมไฟเป็นตัวควบคุมไฟฟ้าในห้องนั่นเอง วิชคิดในใจ
เธอเดินเข้าไปในห้องนอน แล้วก็ต้องตกใจสุดขีดกับเตียงนอนของเธอมันทำจากตัวโน๊ตมารวมตัวกันเป็นเตียง ที่หัวเตียงมีรีโมตท์วางอยู่
\"นี่อะไรเนี่ย เอ่อ คุณแม่บ้านคะ ช่วยหนูหน่อยค่ะ\"
\"มีอะไรหรอจ๊ะวิช\" เสียงแม่บ้านดังขึ้น
\"รีโมตท์นี่\"
\"อ๋อรีโมตท์นั่นนะหรอ\" เธอพูดเหมือนกับมองเห็นรีโมตท์ทั้งที่ไม่มีตัวตน
ติดตามตอนต่อไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น