ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ==เริ่มเรื่อง==
\"ครืน.. ครืน..\"
เสียงคลื่นน้อยใหญ่ซัดเข้าหาฝั่งอยู่ตลอดเวลา หากเหลียวมองไปตามชายฝั่งก็จะพบกับกลุ่มนักกท่องเที่ยวมากมายทั้งจากในประเทศและต่างประเทศ ทุกๆคนต่างก็มาเที่ยวที่ชายหาดเพื่อผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานและจากสภาพอากาศที่ร้อนระอุ
ณ ท่าเรือเล็กแห่งหนึ่ง
\"โอ๊ย!\" เสียงดังมาจากกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นนักเรียน ม.ปลายประมาณสามสิบคน
เด็กผู้หญิงที่ไว้ผมสั้น-ซอย ยาวปรกคอ, เธอสวมเสื้อยือแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์ขาสั้น,หน้าตาของเธอก็พูดได้ว่าน่ารักทีเดียว.. หากไม่นับตอนที่เธออารมณ์เสียเช่นนี้ เธอเดินออกมาจากกลุ่มและมองไปตามทางเดินต่อจากท่าเรือ \"ชั้นบอกพวกนั้นแล้วไม่ใช่หรือไง! ว่าให้มาตรงเวลาน่ะ\" เธอพูดอย่างอารมณ์เสียและหันไปพูดกับเพื่อนของเธอ \"เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลย! ทั้งๆที่เป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายของพวกเราแล้วนะ!\"
\"แหม.. โกรธที่เค้ามาช้าหรือว่าโกรธที่เค้าไม่ยอมไปรับเธอตอนออกจากบ้านกันแน่จ๊ะ รัตน์?\"เด็กผู้หญิงที่ใส่เสื้อเปิดไหล่สีครีมพร้อมกับกระโปรงยาวถึงเข่าหันกลับมาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอมีผมสีดำขลับยาวเลยไหล่ลงมานิดนึง รวมทั้งใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์ ตาคมปากสีชมพู ซึ่งทำให้เธอดูสวยและดูเป็นกุลสตรีมากในสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา \"ฮิๆ.. ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆด้วยเนอะ\"
รัตน์ไม่ได้หันกลับไปตอบในทันทีเนื่องจากเธอคิดว่าหน้าของเธอกำลังแดงอยู่ เธอสูดลมหายใจเข้าและก็หันไปพูดเสียงแข็งกับเพื่อน \"ดูสิ! สายไปตั้งสี่สิบห้านาทีแล้วนะพิม!\" \"ถ้าหากหมอนั่นเป็นคนไม่รักษาเวลาอย่างนี้ล่ะก็..! ชั้นจะเลิก ค..!\"
เสียงของรัตน์ขาดตอนไปเนื่องจากมีมือคู่หนึ่งมาปิดปากเธอไว้
\"เฮ่.. เฮ่.. ไม่เอาน่า.. อย่าเลิกคบกับชั้นง่ายๆเพราะเรื่องแค่นี้สิ\" เด็กผู้ชายตัวสูงกว่าเธอประมาณห้าเซนฯในเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินโผล่ออกมาจากข้างหลังพร้อมทั้งเอามือปิดปากเธอไว้
\"สวัสดีจ๊ะ นพ\" พิมทักทายเขาเป็นคนแรก
\"เฮ้ย! ไอ้นพ ทำไมแกมาช้าจังเลยวะ\" เด็กผู้สายใส่แว่นสายตากรอบสีดำ ในชุดซึ่งมีคำพูดติดอยู่ว่า \" I love Thialand\" วิ่งตรงมาที่เขาพร้อมทั้งโบกมือให้
\"เออ \'โทษทีว่ะ วี.. มาช้าไปหน่อย\"
เด็กชายใส่แว่นคนนั้นล็อกคอเขาลงมาพร้อมทั้งกระซิบว่า
(เฮ่ย.. แล้วไอ่วีดีโออย่างว่าอ่ะ.. เอามารึเปล่าวะ?)
(อยู่แล้วล่ะเว้ย.. ของอย่างงี้จะลืมได้งัยว้า..)
(เจ๋งเป้งเลยเพื่อน!)
เสร็จธุระแล้วเขาก็วิ่งกลับเข้ากลุ่มเหมือนเดิม ตามมาด้วยเสียงดีใจเล็กน้อยดังมาจากกลุ่มเด็กผู้ชายที่วีวิ่งเข้าไป
\"แล้ว อักษรกับคนอื่นๆล่ะจ๊ะ?\" พิมถามต่อ
\"ฮิฮิ.. พิมม... ถามถึงไอ้อักษรก่อนใครเพื่อนเลยนะ\" นพพูดแซวไปนิดนึง แต่ก็ทำให้พิมแสดงท่าทีเขินๆออกมา \"พวกมันไปซื้อเสบียงกันอยู่ เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะพิม\" นพหันไปดูที่ทางเดินอีกครั้ง \"อ่ะ.. นั่นไง มากันแล้ว\"
\"เฮ้ย! ไอ้นพ มึงไม่ช่วยพวกกูขนของเลยนะเว้ย!\" เสียงเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีแดงแต่ไม่ติดกระดุม กับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินดังมาจากทางเดิน ส่วนอีกสองคนข้างหลัง คนหนึ่งใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงผ้ายืดขายาวสีดำ และอีกคนหนึ่งซึ่งใส่เสื้อแขนสั้นสีเขียวกับกางเกงขาสั้นสีขาวเดินมาตามทาง
\"โทษทีว่ะ..อักษรเราคิดถึงหวานใจของเรามากไปหน่อย เลยลืมพวกแกซะสนิทเลย\" นพพูดพลางหัวเราะ
\"เออ.. ทีใครทีมันนะมึง\" อักษรพูดเสียงเข้มใส่หน้านพ
\"ตุบ!\" เสียงพิมกระแทกศอกเข้าที่ท้องของนพ นพเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองใช้มือปิดปากรัตน์มานานพอสมควรแล้ว \"..อ่อก.. รัตน์.. โทดทีนะ ลืมไป.. แหะๆ\" นพพูดพลางเอามือของเขาออกจากปากของรัตน์
\"ไอ้บ้านี่! นายเกือบทำให้ชั้นหายใจไม่ออกแล้วนะ!\" รัตน์ตะคอกใส่เขาอย่างโมโห
\"เอาน่า.. ถ้าเธอสลบไปจริงๆเดี๋ยวเราจะผายปอดให้เอง\" นพพูดหยอกล้อรัตน์.. หรือว่าพูดจริง?
รัตน์พูดไม่ออกไปประมาณสามวินาที ก่อนที่เธอจะส่งสายตาอาคาตให้นพ และก็หยิบเอาใบรายชื่อ ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอ \"เอาล่ะ นพ.. อักษร.. ตั้ม.. กับไทร.. มากันครบแล้วนะ รีบๆขนของไปขึ้นเรือเร็วเข้าเถอะ.. ให้ลุงแกจอดเรือรอ พวกไม่รักษาเวลา! นานแล้ว\"
\"แหะๆ ครับพ้ม!\"
ทุกคนต่างแบกสัมภาระขึ้นแล้วก็เดินเรียงแถวกันไปที่เรือเก่าๆลำหนึ่ง โดยมีรัตน์คอยเช็ครายชื่อคนอยู่ที่ต้นสะพานขึ้นเรือ เธอต้องรับหน้าที่นี้เพราะว่าทุกคนต้องการมาเที่ยวกันเองโดยไม่มีอาจารย์ที่ปรึกษาตามมาด้วย ซึ่งก็ทำให้นาไม่พอใจสักเท่าไหร่ นาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาหมวยๆ.. เคยมีข่าวลือมาว่าเธอตามจีบอาจารย์ผู้ชายจนเกือบครบทั้งโรงเรียนแล้วภายในเวลาแค่สองปี แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไมหนึ่งปีให้หลังถึงเห็นเธอไปขลุกอยู่แต่กับอาจารย์ที่มาฝึกงานที่โรงเรียนเพียงคนเดียว ซึ่งก็ทำให้บรรดาอาจารย์หญิงที่ยังลงจากคานทองไม่ได้โล่งอกไปกันเป็นแถบๆ
เมื่อทุกคนขึ้นเรือกันหมดแล้วรัตน์ก็แบกกระเป๋าของเธอเดินขึ้นเรือตามไป พร้อมกับเสียงติดเครื่องยนต์ และเรือก็ค่อยๆแล่นออกจากท่าไป สิบเมตร.. ยี่สิบเมตร............. จนกระทั่งหายไปจากสายตาของผู้คนที่เดินอยู่ตามชายหาด
ไม่มีใครรู้เลยว่ากำลังจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขา สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาไป...ตลอดกาล
เสียงคลื่นน้อยใหญ่ซัดเข้าหาฝั่งอยู่ตลอดเวลา หากเหลียวมองไปตามชายฝั่งก็จะพบกับกลุ่มนักกท่องเที่ยวมากมายทั้งจากในประเทศและต่างประเทศ ทุกๆคนต่างก็มาเที่ยวที่ชายหาดเพื่อผ่อนคลายความเครียดจากการทำงานและจากสภาพอากาศที่ร้อนระอุ
ณ ท่าเรือเล็กแห่งหนึ่ง
\"โอ๊ย!\" เสียงดังมาจากกลุ่มนักท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนจะเป็นนักเรียน ม.ปลายประมาณสามสิบคน
เด็กผู้หญิงที่ไว้ผมสั้น-ซอย ยาวปรกคอ, เธอสวมเสื้อยือแขนสั้นสีน้ำเงินกับกางเกงยีนส์ขาสั้น,หน้าตาของเธอก็พูดได้ว่าน่ารักทีเดียว.. หากไม่นับตอนที่เธออารมณ์เสียเช่นนี้ เธอเดินออกมาจากกลุ่มและมองไปตามทางเดินต่อจากท่าเรือ \"ชั้นบอกพวกนั้นแล้วไม่ใช่หรือไง! ว่าให้มาตรงเวลาน่ะ\" เธอพูดอย่างอารมณ์เสียและหันไปพูดกับเพื่อนของเธอ \"เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลย! ทั้งๆที่เป็นการเที่ยวครั้งสุดท้ายของพวกเราแล้วนะ!\"
\"แหม.. โกรธที่เค้ามาช้าหรือว่าโกรธที่เค้าไม่ยอมไปรับเธอตอนออกจากบ้านกันแน่จ๊ะ รัตน์?\"เด็กผู้หญิงที่ใส่เสื้อเปิดไหล่สีครีมพร้อมกับกระโปรงยาวถึงเข่าหันกลับมาตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เธอมีผมสีดำขลับยาวเลยไหล่ลงมานิดนึง รวมทั้งใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์ ตาคมปากสีชมพู ซึ่งทำให้เธอดูสวยและดูเป็นกุลสตรีมากในสายตาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมา \"ฮิๆ.. ความรักทำให้คนตาบอดจริงๆด้วยเนอะ\"
รัตน์ไม่ได้หันกลับไปตอบในทันทีเนื่องจากเธอคิดว่าหน้าของเธอกำลังแดงอยู่ เธอสูดลมหายใจเข้าและก็หันไปพูดเสียงแข็งกับเพื่อน \"ดูสิ! สายไปตั้งสี่สิบห้านาทีแล้วนะพิม!\" \"ถ้าหากหมอนั่นเป็นคนไม่รักษาเวลาอย่างนี้ล่ะก็..! ชั้นจะเลิก ค..!\"
เสียงของรัตน์ขาดตอนไปเนื่องจากมีมือคู่หนึ่งมาปิดปากเธอไว้
\"เฮ่.. เฮ่.. ไม่เอาน่า.. อย่าเลิกคบกับชั้นง่ายๆเพราะเรื่องแค่นี้สิ\" เด็กผู้ชายตัวสูงกว่าเธอประมาณห้าเซนฯในเสื้อเชิ้ตสีครีมกับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินโผล่ออกมาจากข้างหลังพร้อมทั้งเอามือปิดปากเธอไว้
\"สวัสดีจ๊ะ นพ\" พิมทักทายเขาเป็นคนแรก
\"เฮ้ย! ไอ้นพ ทำไมแกมาช้าจังเลยวะ\" เด็กผู้สายใส่แว่นสายตากรอบสีดำ ในชุดซึ่งมีคำพูดติดอยู่ว่า \" I love Thialand\" วิ่งตรงมาที่เขาพร้อมทั้งโบกมือให้
\"เออ \'โทษทีว่ะ วี.. มาช้าไปหน่อย\"
เด็กชายใส่แว่นคนนั้นล็อกคอเขาลงมาพร้อมทั้งกระซิบว่า
(เฮ่ย.. แล้วไอ่วีดีโออย่างว่าอ่ะ.. เอามารึเปล่าวะ?)
(อยู่แล้วล่ะเว้ย.. ของอย่างงี้จะลืมได้งัยว้า..)
(เจ๋งเป้งเลยเพื่อน!)
เสร็จธุระแล้วเขาก็วิ่งกลับเข้ากลุ่มเหมือนเดิม ตามมาด้วยเสียงดีใจเล็กน้อยดังมาจากกลุ่มเด็กผู้ชายที่วีวิ่งเข้าไป
\"แล้ว อักษรกับคนอื่นๆล่ะจ๊ะ?\" พิมถามต่อ
\"ฮิฮิ.. พิมม... ถามถึงไอ้อักษรก่อนใครเพื่อนเลยนะ\" นพพูดแซวไปนิดนึง แต่ก็ทำให้พิมแสดงท่าทีเขินๆออกมา \"พวกมันไปซื้อเสบียงกันอยู่ เดี๋ยวก็คงจะมาแล้วล่ะพิม\" นพหันไปดูที่ทางเดินอีกครั้ง \"อ่ะ.. นั่นไง มากันแล้ว\"
\"เฮ้ย! ไอ้นพ มึงไม่ช่วยพวกกูขนของเลยนะเว้ย!\" เสียงเด็กผู้ชายที่ใส่เสื้อยืดสีขาวทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีแดงแต่ไม่ติดกระดุม กับกางเกงขาสั้นสีน้ำเงินดังมาจากทางเดิน ส่วนอีกสองคนข้างหลัง คนหนึ่งใส่เสื้อกล้ามกับกางเกงผ้ายืดขายาวสีดำ และอีกคนหนึ่งซึ่งใส่เสื้อแขนสั้นสีเขียวกับกางเกงขาสั้นสีขาวเดินมาตามทาง
\"โทษทีว่ะ..อักษรเราคิดถึงหวานใจของเรามากไปหน่อย เลยลืมพวกแกซะสนิทเลย\" นพพูดพลางหัวเราะ
\"เออ.. ทีใครทีมันนะมึง\" อักษรพูดเสียงเข้มใส่หน้านพ
\"ตุบ!\" เสียงพิมกระแทกศอกเข้าที่ท้องของนพ นพเพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองใช้มือปิดปากรัตน์มานานพอสมควรแล้ว \"..อ่อก.. รัตน์.. โทดทีนะ ลืมไป.. แหะๆ\" นพพูดพลางเอามือของเขาออกจากปากของรัตน์
\"ไอ้บ้านี่! นายเกือบทำให้ชั้นหายใจไม่ออกแล้วนะ!\" รัตน์ตะคอกใส่เขาอย่างโมโห
\"เอาน่า.. ถ้าเธอสลบไปจริงๆเดี๋ยวเราจะผายปอดให้เอง\" นพพูดหยอกล้อรัตน์.. หรือว่าพูดจริง?
รัตน์พูดไม่ออกไปประมาณสามวินาที ก่อนที่เธอจะส่งสายตาอาคาตให้นพ และก็หยิบเอาใบรายชื่อ ออกมาจากกระเป๋าสะพายของเธอ \"เอาล่ะ นพ.. อักษร.. ตั้ม.. กับไทร.. มากันครบแล้วนะ รีบๆขนของไปขึ้นเรือเร็วเข้าเถอะ.. ให้ลุงแกจอดเรือรอ พวกไม่รักษาเวลา! นานแล้ว\"
\"แหะๆ ครับพ้ม!\"
ทุกคนต่างแบกสัมภาระขึ้นแล้วก็เดินเรียงแถวกันไปที่เรือเก่าๆลำหนึ่ง โดยมีรัตน์คอยเช็ครายชื่อคนอยู่ที่ต้นสะพานขึ้นเรือ เธอต้องรับหน้าที่นี้เพราะว่าทุกคนต้องการมาเที่ยวกันเองโดยไม่มีอาจารย์ที่ปรึกษาตามมาด้วย ซึ่งก็ทำให้นาไม่พอใจสักเท่าไหร่ นาเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กหน้าตาหมวยๆ.. เคยมีข่าวลือมาว่าเธอตามจีบอาจารย์ผู้ชายจนเกือบครบทั้งโรงเรียนแล้วภายในเวลาแค่สองปี แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าทำไมหนึ่งปีให้หลังถึงเห็นเธอไปขลุกอยู่แต่กับอาจารย์ที่มาฝึกงานที่โรงเรียนเพียงคนเดียว ซึ่งก็ทำให้บรรดาอาจารย์หญิงที่ยังลงจากคานทองไม่ได้โล่งอกไปกันเป็นแถบๆ
เมื่อทุกคนขึ้นเรือกันหมดแล้วรัตน์ก็แบกกระเป๋าของเธอเดินขึ้นเรือตามไป พร้อมกับเสียงติดเครื่องยนต์ และเรือก็ค่อยๆแล่นออกจากท่าไป สิบเมตร.. ยี่สิบเมตร............. จนกระทั่งหายไปจากสายตาของผู้คนที่เดินอยู่ตามชายหาด
ไม่มีใครรู้เลยว่ากำลังจะมีเหตุร้ายเกิดขึ้นกับพวกเขา สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตของพวกเขาไป...ตลอดกาล
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น