~Ferasia I~ ภาคต้น

ลำดับตอนที่ #2 : สารถึง \"รูมิการ์ด\"

          ม้าเร็วทั้ง 24 ตัวที่ถูกส่งไปนั้น ต่างมุ่งเดินทางโดยเร็วไว เพื่อเตือนภัยให้กับเหล่าสหายและพันธะมิตรเก่าทั้งหลายให้ได้รับรู้ถึง อำนาจใหม่ที่กำลังจะกลับมาคุกคามมหาทวีปฟีราเซียอีครั้ง



          แต่ทว่า ม้าอีกตัวหนึ่งถูกส่งไปในจุดประสงค์ที่ต่างกัน วีริช ผู้ซึ่งดำรงตำแหน่ง แม่ทัพศักดิ์สิทธ์ Crusader,Knight The Holy Paradin of Stomgard ผู้สืบทอดตำแหน่งนี้ต่อจากบิดาของเขา ในฐานะผู้พิทักษ์พระราชสำนักของสตอมการ์ด ด้วยวัยเพียง 26 ก็ได้เป็นถึงแม่ทัพ คุมกองกำลังเหล่านักรบศักดิ์สิทธ์ ป้องกับภัยจากเหล่า โทรลล์ และผีร้าย ที่คอยก่อกวนอยู่บริเวณชายแดน



          เขากำลังมุ่งตรงสู่เมนดิฟ มีอะไรที่เมนดิฟกันนะ?



          ในขณะที่ม้าเร็วตัวอื่นๆ ที่ขี่โดยพลหารธรรมดา แต่ม้าที่มุ่งสู่เมนดิฟกลับต้องให้แม่ทัพนำสารเอง งั้นเหรอ ม้าสีขาวทั้งตัวลัดเรียบตามเรียบเขา คีรีบันดา ตั้งแต่ป่าสนโคเคเลนลงใต้มาหลายร้อยไมล์ ข้ามแม่น้ำแบร็งลัดเลาะหมู่เสาหินมากมายจนในที่สุดก็ข้ามพ้นเขตแดนของสตอมการ์ดเข้าสู่เขตของอาซีรอน



          เกือบ 5 วันแล้วที่อาชาขาววิ่งมาทั้งวันทั้งคืน เกินความสุดทนของยอดอาชาแล้ว ขา ของมันก้าวไม่ค่อยออกแล้วเสียด้วยซ้ำ



          “เฮ้อ... เจ้าก็คงไม่ไหวแล้วสินะ ฟิชดิก ก็เราเล่นเดินทางมาตั้ง 5 วันแบบไม่พักแล้วนี้เนอะ เอาหล่ะ ข้าเองก็ล้าเต็มที เจ้าพักเล็มหญ้าแถวนี้ก่อนนะ ข้าจะไปดูสิว่าในเป้ยังพอมีอะไรที่กินได้บ้าง” เขาล้ามม้าของเขาไว้กับต้นสนแก่ๆที่แสงแดนส่องรำลัยพอให้หญ้าเกิดแล้วไปล้างหน้าที่ลำธารไกล้ก่อนมานั้งลงบนก้อนหินแล้วจัดแจงลื้อเป้ออกดูว่ามีอะไรพอกินได้มั้งในเวลาเช่นนี้



          “ขนมปังแฟร็ชก้อนแข็งยังกับก้อนหิน ข้าเชื่อว่าเจ้าคงไม่อยากกินมันเหมือนกับข้าใช่มั๊ย ฟิชดิก เฮ้อ...” เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วจัดแจงกระเดือกขนมปังหินซึ่งเค้าตั้งชื่อให้มันใหม่ก่อนรีบออกเดินทางต่อไป



          ม้าขาวเองก็คงพักผ่อนร้างกายพอได้บ้างแล้ว จึงควบฝีเท้าข้ามช่องเขาคีรีบันดาแล้วหันมาทางทิศตะวันออก



          “ลาก่อนนะคีรีบันดา ข้าว่าท่านคงเบือข้าอย่างที่ข้าเบื่อท่านแล้วหล่ะนะ” ฟิชดิกยอดอาชาควบตัดผ่านแม่น้ำแซ็ทโฟรทอน ที่ไหลจากริเวอร์เดล ออกสู่ทะเล ข้ามผ่านเกาะอราทอร์ ก่อนวกกลับขึ้นเหนือเพื่อหลีกเลี้ยงการเข้าสู่ป่าดึกดำบรรพ์ ลัดเลาะไปตามแนวหินแห่งเมอร์คาลิมดอร์ผ่านประตูแห่งดารรัน โค้งอ้อมเขาหินยักษ์ เอ็กซ์คีเซียเก็มสโตน



          และในที่สุด การเดินทางตลอด 1 เดือนของเขาก็ใกล้เข้ามาแล้ว แนวป่าจากเรียบเขาคาราธราส  ม้าเองก็คงเต็มที่แล้ว มันวิ่งไม่ออกอีกแล้ว ได้แต่เดินเหยาะๆตัดผ่านแนวไม้ ที่ขึ้นหนาเต็มอาณาบริเวณ



          ยอดของหอคอยแห่ง รูมิการ์ด สูงเสียดฟ้าตัดผ่านหมู่แนวยอดสนเด่นตังอยู่ใจกลางป่า  ด้วยลวดลายที่จิตรตาบแบบช่างพราย บวกกับ สถาปัตยกรรมของเหล่าคนแคระ อีกทั้งความวิเศษของตัวหอคอยที่ราวกับโอบล้อมด้วยอายแห่งความลี่ลับ ยิ่งเมื่อตัวหอคอยถูกแสงแดดสาดส่องตกกระทบตัวหอคอยจากสีเนื้อโลหะของสีหินมิธโอริติคอน จักเปลี่ยนเป็นสีม่วงเงามันวับราวกับโลหะสีเมเทโออาบอยู่ทั่วทั้งตัวหอคอย



          “งดงาม    งดงามจริงๆ หอคอยแห่งรูมิการ์ด” เขามองดูหอคอยที่เปลี่ยนสีเป็นสีม่วง “ข้า เดินทางมาจากสตอมการ์ด เพื่อนำสารจากท่าน เอเธเลน ขอข้าผ่านเข้าไปได้หรือไม่ !!!”



        ความเงียบเท่านั้นที่รายล้อมแถบนี้ไว้



            แสงประกายสีม่วงอ่อนสาดส่องตรงหน้าแหวกผ่านหมู่ไม้ตรงมาหาแม่ทัพหนุ่มที่กำลังอยู่บนหลังม้า



          “ท่านบอกว่าเจ้ามาจากสตอมการ์ดงั้นเหรอ” บุรุษที่งดงามราวกับเทพธิดา ดวงตาทอประกายสีชารับกับสีผมสีเปลือกไม้พาดยาวประบ่า จมูกโด่งริมฝีปากรับกับใบหน้า ดูๆแล้วอายุไม่น่าจะเกิน 24

ปี

          ในความคิดของ วีริช ด้วยวัยเพียงน้อยนี้ คงมิใช่เจ้าแห่งหอคอยนี้เป็นแน่  “ใช่ ข้าเดินทางจากสตอมการ์ดมาเพื่อส่งสารแด่เจ้าแห่งหอคอยรูมิการ์ด”



          “ท่านจงกลับไปซะ รูมิการ์ดไม่รับสารจากสตอมการ์ด และไม่ต้อนรับคนของสตอมการ์ด หากการเดินทางมาที่นี้ทำให้ท่านเสียเวลาเปล่าข้าก็ขออภัยด้วย เชิญท่านกลับไป” บุรุษนั้นพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น



          “ท่านไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เรียกเจ้าแห่งหอคอยนี้มา เรานำสารด่วนจากท่าน เอเธเลน เจ้าจงไปตามเจ้าแห่งหอคอยแห่งนี้มาโดยเร็ว” แม่ทัพออกคำสั่งออกไป ดูจากสีหน้าของบุรุษนี้ออกมาจากหอคอยนั้นจะไม่พอใจอย่างมาก



          “เราขอบอกท่าน ในหอคอยนี้นอกจากเราแล้วไม่มีผู้ใด เช่นนี้ท่านจะว่าเราคือเจ้าแห่งหอคอยนี้ได้หรือไม่ รูมิการ์ดจะไม่สนใจและให้ความช่วยเหลือใดกับสตอมการ์ด หากมีอะไรที่ร้ายแรงนัก สตอมการ์ด ยังมี  มหาปราชญ์ เบอร์ริงอยู่ไม่ใช้เหรอ ด้วยอำนาจของเค้า เราคงมิสำคัญ จงกลับไปตามทางที่ท่านเดินทางมา หากไม่เช่นนั้นแล้ว ราจะส่งท่านกลับเอง” บุรุษนั้นหยิบไม้เท้าที่ทำมาจากผลึกสีม่วงโปร่งแสง สลักเป็นรูปหอคอยแห่งรูมิการ์ด บนยอดหอคอยนั้นประดับด้วย  Gam Stone ข้างบน



          “นี้ท่าน....!!” แม่ทัพหนุ่มแสดงสีหน้าไม่พอใจอย่างมากออกมา  “ท่านนี้ไร้แล้วซึ่ง...ซึ่ง”



          “ท่านจะว่าเราไร้แล้วซึ้งน้ำใจงั้นเหรอ กลับไปทามกษัตริย์ของท่านดูว่าเค้าเคยทำเช่นไรไว้กับเรา เราไม่ไร้น้ำใจนักหรอก หากไม่ใช้คนจากสตอมการ์ด” ชายคนนั้นชี้ปลายไม่เท้าไปที่แม่ทัพก่อนกล่าวพึมพำๆ  “อิน ดิ รูมิการ์ด ซัคเทม ดู ยู ไวเมอร์เล็ต กลู อิน ซูมิคักดูมร์  ฟรู ดิ สตอมรูมิการ์ด เวน นาว เซค”



          วงเวทย์วงใหญ่หมุนล้อม ฟิชดิก กับ วีริช ก่อนแสงประหลาดจะสว่างจ้าขึ้นเมื่อจบ คำพูดของชายนั้น แสงค่อยๆรี่ความจ้าลงเรื่อยๆจนหมดไป แต่สถานที่ๆเขาและฟิชดิกยืนอยู่นั้นเปลี่ยนไปแล้ว



          “นี้มัน........... สวนในพระราชวัง” วีริช ลงจากฟิชดิกก่อนมองโดยรอบเพื่อสังเกตดูอีกครั้งว่าสิ่งที่เขาเห็นอยู่เป็นเรื่องจริงหรือการล้อเล่นคองพ่อมดกันแน่



          “อ่ะ เจ้า วีริช นี้ นึกหายวาบมาอยู่ในสวนนี้ อิอิอิอิ” เบอร์ริงนั้นเอง



          “แซวแบบนี้ข้าไม่ขำนะท่านเบอร์ริง เจ้าพ่อมดหน้าหวานนั้นส่งข้ามาไม่ดูที่เลยจริงๆ พับผ่าสิ ท่านเบอร์ริง รูมิการ์ดกับสตอมการ์ดมีเรื่องอะไรกัน แล้วรู้ว่าเค้าไม่ชอบสตอมการ์ดแล้วทำมัยต้องให้ข้านำสารไปให้เค้าด้วย อธิบายมานะท่านเบอร์ริง” วีริช ซักใหญ่เป็นชุดไม่เปิดให้ท่านเบอร์ริงแก้ตัวเลย



          “แบบนี้ข้าตอบยากเฮะ”

      

          “นี้ท่าน............ท่านี้จริงๆเลยมันอะไรกับนี้” แม่ทัพเริ่มมีน้ำโห



          “ข้าว่าเรื่องนี้ท่านไปถาม องค์เอเธเลนเองจะกระจ่างกว่า เออข้าคิดได้ว่าข้ามีทุระที่ต้องทำ ข้าไปหละ” ควันสีขาวลอยออกมารอบๆแล้วร่างของเบอร์ริงก็หายไปไหนแล้ว



          “เป็นอย่างนี้ทุกครั้ง เพราะแบบนี้หละข้าถึงเกลียดพวกพ่อมด” วีริชหงุดหงิดอย่างมาก “ข้าจะต้องถามองค์เอเธเลนให้รู้เรื่อง” แม่ทัพหนุ่มควบม้าผ่าสวนในราชวังไปยังดรงเก็บม้าก่อนตรงดิ่งไปเข้าเฝ้าองค์เอเธเลน









...................... ....... ............... ................... ......... ................................................................................................

จบตอนที่ 2 สารถึงรูมิการ์ด      

...................... ....... ............... ................... ......... ................................................................................................