รักในความหวัง

ลำดับตอนที่ #1 : ความแค้นและความวุ่นวาย

“พี่หว้าๆ ตื่นเดี๋ยวนี้สายแล้ว หว้าๆๆๆๆๆโว้ย”

เสียงชายหนุ่มเรียกชั้นให้ตื่นขึ้น เพิ่งจะ...6 โมง เฮ้ย ไม่สินี่มัน 7 โมงเช้าแล้ว ตายแน่ๆๆๆๆ ทำไมนาฬิกาไม่ปลุกว่ะ โอ้ย ช่างมันเถอะไปอาบน้ำดีกว่า หลังจากอาบน้ำเสร็จชั้นก็รีบวิ่งลงมาข้างล่าง



“แม่ค่ะๆสวัสดีคะ ไปนะ”



“ทำไมตื่นสายนัก รู้ป่ะรอตั้งนาน”



“แล้วทำไม แกไม่ได้ขับรถนี้หว่า”



“อ้าว ถึงไม่ใช่คนขับ แต่ก็ต้องรอพี่นานมากเลยรู้มั้ย”



“อย่ามาทำให้พี่อารมณ์เสียนะ พี่ขี้เกียจซักคราบเลือดออกเวลาฆ่าแกเสร็จ”



“คับ”



ในที่สุดก็ถึงซักที โรงเรียนที่แสนสนุกของชั้น  กับเพื่อนสุดน่ารัก ตอนนี้ตื่นเต้นมาก  แหงละ เพราะเป็นวันแรกที่ชั้นมาโรงเรียนที่นี่  คือแบบว่า ชั้นไม่ได้อยู่โรงเรียนนี้อยู่แล้ว แต่ก่อนอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดอ่ะ แต่ตอนนี้ย้ายมาเรียนที่บ้านแล้ว ก็สนุกดีนะ เอ๊ะ ยังไม่รู้จักชั้นใช่ป่ะ ชั้นชื่อ ใบหว้านะ อยู่ม.4 แล้ว วันนี้วันแรกล่ะ  กลัวๆยังไงก็ไม่รู้ เธอต้องอยู่กับชั้น อย่าไปไหนนะ อย่าทิ้งชั้นนะทุกคน  



“พ่อหวาดดีค่ะ/คับ” เมื่อจบประโยคแล้ว ชั้นก็เดินลงมาจากรถ



“นี่พี่หว้ามาสัญญาอะไรกันก่อนได้ป่ะ” จะโอนสมบัติให้ชั้นเหรอ ไอ้หมา



“ว่ามาก่อน”



“เวลาเจอปอห้ามทัก ห้ามเรียก ห้ามพูดกับปอเข้าใจมั้ย” อ้าว T_T แกตัดพี่ตัดน้องกับชั้นเหรอ ไม่น่ะ อย่าไปจากชั้น โอ๊ม่าย บ้าแระๆ



“ทำไมล่ะ ชั้นเป็นพี่แกนะ จะไม่ให้ทักได้ไง”



“อยากโดนตีรึไง ก็ในโรงเรียนนี้มีผู้หญิงคนนึงชอบปออยู่ ไม่คนนึงหรอก เกือบทั้งโรงเรียนแหละ แล้วคนนั้นจะทำร้ายทุกคนที่รู้จักกับปอ” ว้าก...ใจร้าย ได้ไงเนี่ย เห็นแก่ตัวที่สุด



“แม้แต่พี่แกเนี่ยนะ”



“ใช่ เพราะฉะนั้นจำไว้ว่า”



“อ่ะ...อืม ไม่ทัก ไม่เรียก ไม่พูด เชๆ”ชั้นไม่เชื่อหรอกว่ายายคนนั้นจะทำร้ายชั้นได้ ไอ้ปอมันต้องอ้างอะไรซักอย่างขึ้นมา เพื่อให้ชั้นห่างมันไว้นะสิ



“อืม...ไปได้ บาย”แล้วไอ้หมาก็หันหลังเดินไป ทิ้งชั้นอยู่คนเดียว แล้วในที่สุดมันก็หันกลับมาหาชั้น เย้ ^0^ แกจะไม่ทิ้งชั้นแล้ว ไอ้น้องชายสุดเลิฟ



“เออ...ลืมบอกไปวันนี้ไม่กลับด้วยนะ เดี๋ยวเพื่อนไปส่ง” อืม...แม้แต่น้องยังไม่อยากกลับด้วย ทำไมๆๆ



“เออๆ”



เฮ้อ....ทำไมมันซวยยังนี้ นี่เป็นวันแรกแท้ๆ แต่ทำไมไอ้น้องชายสุดรัก มันถึงทิ้งชั้นไปได้  บ้าที่สุด อ่ะน้องชั้นชื่อใบปอนะ แต่ชั้นชอบเรียกมันว่าหมามุ๋ยอ่ะ เพราะเวลามันมายืนข้างชั้นทีไร ชั้นจะต้องคันเนื้อคันตัวทุกทีเลย มันอยู่ม.3 สาวติดตรึมเลยล่ะ ไม่รู้ว่าจริงรึป่าวนะ แต่มันเล่าให้ชั้นฟัง เดี๋ยวก็น้องนู้น พี่นู้น มาจีบ ชิ ~_~! ทีชั้นล่ะ ไม่มีเล้ย ปอมันเรียนที่โรงเรียนนี้ตั้งแต่ ม.1แล้ว อยู่กับพ่อแม่ที่นี้อ่ะนะ



“หว้าๆ” เสียงใครฟ่ะ แต่ก่อนที่จะเห็นหน้าเจ้าของเสียง ชั้นก็รู้สึกว่าโดนกอดไปเต็มๆจนเซ o_d



“ไอ้ปอนด์ แกเป็นบ้าเหรอ เจ็บนะโว้ย”



“โทษทีๆ ชั้นนึกว่าชั้นต้องเดินหาห้องเรียนคนเดียวซะแล้ว” ดีใจอะไรจะป่านนั้น



“เหอ...จนทำให้เพื่อนเกือบตายเนี่ยนะ”

“เฮ้อ...แล้วทำไงต่อล่ะ ไม่รู้ว่าจะไปไหนนะเนี่ย”



คนนี่แหละปอนด์เพื่อนสนิทชั้นเอง เรียนมาด้วยกันตั้งแต่ป.1แล้ว  ปอนด์ย้ายตามชั้นมาอ่ะ ตามจริงปอนด์ต้องเรียนต่อที่เก่า แต่มันบอกว่ามันก็อยากมาอยู่ที่ไกลๆบ้าง มันเหงาอ่ะนะ  ดีจังมีเพื่อนมาอยู่ด้วยกัน แล้วมันอุ่นใจดี



“แกๆมีลูกบอลกลิ้งมาอ่ะ แกเตะไปให้เค้าหน่อยสิ”



“ชั้นเหรอ”



“เออ แกแหละ”ปอนด์พูดกึ่งสั่งให้ชั้นเตะไปคืนเจ้าของ แล้วแกหนีเค้ามาทำไมเนี่ย ไอ้บอลบ้า แต่เรื่องไรจะเตะ โยนเอาดีกว่า



ตุ๊บ..แหงะ เสียงไรว่ะ ตุ๊บๆ เหมือน....



“ใครโยนมาว่ะ เจ็บนะโว้ย”เหมือนโดนหัวใครซักคนไงล่ะ



“หว้าแกโยนไปโดนเค้าอ่ะ ทำไมแกสร้างเรื่องจังฟ่ะ”ตอนนี้อึ้งค่ะ จะตายแล้วยังโดนเพื่อนด่าอีก ชั้นต้องตายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ นี่ยังไม่ได้เข้าแถวเลยนะ ได้เหยียบที่นี่ แค่ 15 นาทีเองเหรอ วันแรกก็ซวยเลยเหรอ แล้วชั้นจะอยู่รอดมั้ยเนี่ย



“เธอโยนมา ใช่มั้ย”ตอนนี้เบื้องหน้าของชั้นคือ ผู้ชายรูปร่างสูง สูงมากเลยอ่ะนะ มันกินเปรตหรือที่วัดส่วนสูงเข้าไปเหรอฟ่ะ หน้าตานะเหรอ เฮอๆๆ หล่อมั่กมากเลย ขาวด้วย แต่ไม่มากเท่าไหร่ สเปกชั้นเปรี๊ยะเลย ส่วนคนอื่นก็น่าตาดีอ่ะนะ แต่ไม่มากเท่าหมอนี้ หลอก (สังเกต ล.ลิงก้นแดงนะ ไม่ใช่ ร.เรือพายไม่ออก)



“ขะ...คะ”



“คิดว่าตัวเองใหญ่นักเหรอ ถึงกล้ามาโยนใส่หัวชั้น” ดูเหมือนทุกคนจะมองชั้นเป็นตาเดียวว่า ทำไปได้ยังไง แกซวยแล้ว รู้ป่ะไอ้นั้นมันใคร อะไรแบบเนี่ย ฮุๆ อิจฉาชั้นล่ะสิ มีคนหล่อมาคุยด้วย แต่นี่มันเรื่องคอขาดนะโว้ยไอ้หว้าๆๆ



“ขอโทษๆค่ะ ไม่ได้ตั้งใจ คือชั้นเห็นมันกลิ้งมาก็เลยกะว่าจะโยนคืนให้อ่ะคะ”



“เหรอ แต่ชั้นไม่ใช่เจ้าของ เจ้าของมันอยู่นู้น ทางโน้น หัดดูมั้งสิ เวลาจะโยนนะ ยายเซ่อเอ้ย”ด่าอีก



“แต่ชั้นไม่”



“หยุดพูด อย่ามาเถียงชั้น เธอกล้ามากนะที่กล้าทำชั้น เธอจะต้องชดใช้”



“ชดใช้เหรอ นายจะให้ชั้นทำอะไรล่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะให้ถูกนาย อีกอย่างนายมันใจแคบมากเลยนะ ชั้นสำนึกผิดแล้ว ขอโทษแล้ว ถ้ายังไม่ดีมันก็เรื่องของนาย ถ้าหัวนายหัก ชั้นถึงจะมานั่งต่อให้แล้วกัน”ตอนนี้ชั้นโมโหแล้วนะ



เพลี๊ยะ 0_o



หน้าชั้นหันไปตามแรงของฝ่ามือ แม้จะไม่แรงนัก แต่ก็ทำให้ชั้นเจ็บ เพราะมันแรงผู้ชายนี่



“เธอจำไว้นะ ทีหลังถ้ากล้ามาด่าชั้นอีก ชั้นจะตบ ให้แรงกว่านี้ ชั้นเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงนะ ถ้าเป็นผู้ชาย มันตายไปนานแล้ว” ไอ้เลวเอ๊ย ไอ้หน้าตัวเมีย ถ้าเป็นผู้ชายเหรอ อย่าว่าแต่ผู้ชายเลย ผู้หญิงนายยังทำร้ายได้ลงคอ แล้วนายจะรอผู้ชายคนไหนมาให้นายฆ่าไม่ทราบ ไอ้หมอนี่มันไม่สมควรจะเกิดมาเลย กะอีแค่คำด่าไม่รุนแรงซักนิด นายยังทำได้ ชั้นต้องแก้แค้นให้ได้



“ไอ้เลว แกทำไปได้ยังไง นี่ผู้หญิงนะ”ปอนด์พูดขึ้นมา แล้วทำท่าเหมือนจะตบนายนั่นคืน แต่ชั้นดึงตัวปอนด์มาก่อน ไม่งั้นปอนด์ก็ต้องเจ็บตัวนะสิ



3 ชั่วโมงต่อมา



“หว้า แกกินข้าวหน่อยนะ แกยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย”



“แกรู้ได้ยังไงว่าชั้นไม่ได้กินข้าวเช้า”มันติดกล้องไว้ในบ้านชั้นเหรอ ครอบครัวชั้นไม่ได้สมัครเป็นนักล่าฝันนะโว้ย



“ก็เมื่อเช้าชั้นโทรไปหาแก แล้วน้องแกบอกว่าแกยังไม่ตื่น ชั้นดูนาฬิกา มันก็ 7 โมงแล้ว แกคงไม่มีเวลากินหรอก”มันเก่งว่ะ



“ชั้นไม่หิว แกกินเถอะ”



“แต่แก....”



“เอาน่า ช่างชั้นเถอะ แกก็กินๆไป ห่วงตัวเองก่อนน่า”



“อือๆ”



“แล้วแกเจ็บมากมั้ยอ่ะ แกอย่าไปถือสาไอ้หมอนั้นเลยนะ มันคงทำไปเพราะโกธร”ยังๆอีก



“แกพูดว่าอย่าถือสาเหรอ แกพูดยังนี้เหรอ เป็นแก แกก็ไม่ยอมเหมือนกับชั้นนั้นแหละ แกอย่ามาพูดเลย ตานั้นมันต้องเป็นคนบ้ามาเกิดแน่ แค่คำด่าไม่กี่คำ ถึงกับต้องทำร้ายผู้หญิงเลยเหรอ”



“แกอย่าพูดยังงั้นสิ เรื่องมันแล้วไปแล้ว ก็หยุดเถอะ”จะเอาไงกับไอ้นี้ดีเนี่ย



“ไม่มีทาง” แล้วก็เกิดความเงียบขึ้นระหว่างชั้นกับปอนด์ แกมันไม่รู้อะไรหรอก แกไม่ใช่ชั้น แกไม่เจ็บเหมือนชั้น



“อึ้ย ดูนั่นดิ นั่นมันน้องปอนี่นา”เสียงจากโต๊ะผู้หญิงข้างๆชั้นเองล่ะ



“เออ จริงด้วย หล่อมากเลยอ่ะ ถ้าเป็นแฟนชั้นนะ ชั้นรักตายเลยล่ะ”แล้วก็มีอีกเสียงที่นั่งใกล้ๆกันพูดขึ้นมาอีก ปอเหรอ ทำไมชื่อเหมือนน้องตูเลยฟ่ะ ชั้นเงยหน้าขึ้นไปมองไอ้คนที่ชื่อปอ มันทำให้ตาชั้นลุกโต



“เฮ้ย...ไอ้ปอ”เสียงของชั้นทำให้แม่สองสาวนั้นมองมา แล้วทำท่าไม่พอใจ



“อะไรว่ะ หว้าแกเป็นอะไรของแก”ปอนด์ถามชั้น อย่างสงสัย



“แกเห็นไอ้หมอนั่นมั้ย”ชั้นชี้ไปที่ไอ้ปอ



“เออ หล่อดีนิ่ ทำไมอ่ะ แกชอบเหรอ”เวง จะชอบได้ไง นั่นมันน้องตู



“ป่าวๆ นั่นมันไอ้ปอน้องชายชั้น ที่ชั้นเคยเล่าให้แกฟังไง ว่ามันเคยอ้วกใส่หน้าชั้น”แหวะ คิดกลับไปเหตุการณ์นั้น แล้วคลื่นไส้ว่ะ



“เฮ้ย จริงเหรอ แกโกหกชั้นรึป่าวว่ะ”



“จะโกหกทำพี่ชายอา (พ่อ) แกเหรอ จริงๆไม่เชื่อเดี๋ยวเอารูปให้ดู”แล้วชั้นก็หยิบรูปออกมาจากกระเป๋าตังค์ แล้วยื่นให้ปอนด์ดู



“หง่ะ จริงเหรอเนี่ย ชั้นไม่เคยเห็นน้องแกมาก่อนเลย เพิ่งเห็นก็วันนี้ล่ะ ไม่คิดว่าจะหล่อขนาดนี้ ไม่เหมือนพี่สาวมันเลย”แล้วปอนด์ก็หันหน้ามาทางชั้น แล้วสดุ้งเหมือนกับพูดหลุดปากอะไรไปซักอย่าง



“พูดใหม่สิ”ชั้นเบ่งเสียงใส่ปอนด์



“เอ่อ...คือไม่คิดว่าจะเหมือนพี่มัน ตรงที่ พี่มันทั้งสวยทั้งน่ารัก แต่มันหล่ออย่างเดียวไง”

แหม...ทำไปได้



“แล้วแกไม่ไปทักน้องล่ะ ไอ้หว้า น้องดังขนาดนั้น เผื่อแกจะดังไปกับมันด้วยไง”เหอๆ ถ้าแกมาทันเหตุการณ์ ที่น้องชั้นมันพูดเมื่อเช้า แกก็จะเข้าใจเองล่ะ



“ไม่อ่ะ น้องชั้นไม่คงไม่ชอบหรอก”



“ไมพูดยังงั้นว่ะ”



“เออๆ ช่างมันเหอะน๊า แกรีบๆกินข้าวแกไปเลยไป”ชั้นพูดแล้วหันหน้าไปทางไอ้ปอ มีสาวๆล้อมมันเต็มไปหมด เลยทำให้ชั้นเชื่อคำพูดมันไปเลย ว่ามันมีสาวติดเยอะ แล้วมันก็เดินไปที่โต๊ะๆหนึ่ง ที่มีผู้ชายนั่งเต็มไปหมด มีคนหล่อตั้งเยอะ แหมๆ ดีอะไรป่านนี้ น้องชั้นรู้จักคนหล่อตั้งเยอะ แล้วสายตาชั้นก็กวาดไปทั่วจนถึง



“เฮ้ย...ไอ้ปอนด์ แกดูดิ ไอ้ปอมันรู้จักกับไอ้โหดที่ตบหน้าชั้นเมื่อเช้าด้วย”ชั้นสะกิดปอนด์จนมันสำลักข้าว



“แค่กๆ ไหนอ่ะ”



“นั่นๆ”



“เฮ้ย...จริงด้วยทำไมน้องแกคบกับไอ้เลวนั่นได้ว่ะ”ตูก็ไม่รุว่ะ



“คอยดูนะ กลับไปชั้นไปเทศนาไอ้ปอเลย มีอย่างที่ไหนคบกับศัตรูพี่สาว”



“ปล่อยๆมันเถอะ หว้า”



“เรื่องไรล่ะ คอยดูนะ ชั้นจะแก้แค้นไอ้โหดนั่นให้ได้ เอาแบบเจ็บยิ่งกว่าเลย”ปอนด์มองหน้าชั้นแบบอึ้งๆ ก็ใช่นะสิ ชั้นไม่เคยโกธรใครขนาดนี้มาก่อน มันคงจะกลัวๆเล็กน้อยล่ะ



“ไปกันเถอะหว้า เย็นมากแล้ว” ปอนด์สะกิดที่แขนชั้น ตอนนี้เลิกเรียนแล้ว   วันนี้ไม่ได้เรียนด้วยซ้ำ เพราะเป็นวันแรกที่เปิดเรียน อาจารย์ก็คงจะขี้เกียจสอนด้วยแหละ ขี้เกียจทั้งโรงเรียนเลยเนี่ยนะ



“เออ ไปกันถอะ”



ทำไมวันนี้มันช่างซวยกันจังเลยนะ บ้าจัง ตอนเช้าโดนตบ แถมไอ้หมามุ๋ยมันยังไปรู้จักกับคนที่ตบหน้าชั้นอีกมันจะบังเอิญไปแล้วนะ แต่ช่างเถอะ ถ้าชั้นคิดแผนที่จะแกล้งตานั่นเมื่อไรนะ  ชั้นจะเอาแบบ.....ฮึ้ย หมั่นไส้โว้ยยยยยยยยยยยย



“หว้า แกคิดไรอยู่อ่ะ”ปอนด์ถามชั้น



“ก็คิดว่าจะแก้แค้นยังไงไงล่ะ”อุ๊บ หลุดปากไปไอ้ปอนด์ต้องด่าชั้นแน่



“ให้ชั้นช่วยมั้ย ชั้นจะด่ามันให้ด้วย” ผิดคาดแฮะ มันไม่ด่าเลยซักคำ อุอุ







“อย่าคิดมากดิ หมายถึง ให้ช่วยตื้บแก แล้วด่าซ้ำมั้ย มีอย่างที่ไหน โดนขนาดนั้นยังไม่เข็ดอีกนะแก”อ้าว...เฮ้ย



“อะไรว่ะ เป็นแกก็คงจะเหมือนชั้นล่ะ ใครจะไม่แค้นบ้างล่ะ”



“เออ....แกเก่ง ชั้นไม่ช่วยนะ จำไว้แล้วกัน มีอะไรอย่ามาพึ่งชั้น”เออ ไม่พึ่งหรอกโว้ย น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่า ชั้นไปพึ่งกรงเศรษฐีอยู่ก็ได้ ไอ้ปอนด์รู้สึกจะ งอนๆนะเดินเป็นตูดเป็ดเลย ชั้นต่างหากที่ต้องงอนแก ไอ้บ้า



“ปอนด์ แกเป็นไรว่ะ”



“เฮ้ย...แกไปดูตึกม.6กันหน่อยป่ะ”ปอนด์ชวนชั้น



“บ้าเหรอ นี้มันเย็นแล้วนะโว้ย แกจะไปลองของรึไง”



“อะไรเล่า ไปดูแค่นี้กลัวหรือไง”



“ไม่กลัวอ่ะ แต่มันเย็นแล้ว”ต้องฟอร์มไว้ เดี๋ยวมันรู้ กลัวจะตายแล้วเนี่ย



“งั้นไปกับชั้นไอ้หว้า”เฮ้ย.....ตูเหรอ



“เร็ว”ปอนด์จ้องชั้น แบบตาเขม่งเลย มันจะกินตูป่าวว่ะ



“ไม่เอา พ่อจะมารับแล้ว”แต่ปอนด์ไม่สนใจ ลากชั้นไปเฉยเลย ว๊ากกกก ช่วยด้วย



“นี่ๆ ตึกใหม่ดีว่ะ ไม่เหมือนตึกเราเลย ร้อนก็ร้อน”มันตอนเย็นแล้วนะโว้ย แดดไม่ส่องแล้ว ปอนด์บ้า



“เออๆ แกชั้นหิวว่ะไปซื้อไรกินเถอะ”ตามจริงไม่หิวหรอก แต่อยากออกไปที่นี่ให้เร็วที่สุด ในตึกเนี่ย เหลือชั้นกับปอนด์แค่สองคนเอง



“ไม่เอา ดูให้รอบตึกก่อน”โหย......ฆ่าหมกศพมันดีมั้ยเนี่ย ไม่ดีๆเดี๋ยม.6 ชั้นมาเรียนตึกนี้ มันจะตามมาหักคอชั้น



“หว้าๆ แกได้กลิ่นอะไรมั้ย”กลิ่นเหรอ เฮ้ยอย่าพูดดิ ตูกลัวนะ



“กลิ่นไรว่ะ กลิ่นไร”ฮือๆๆ ไอ้ปอนด์ถ้าชั้นโดนผีหลอกนะ แกต้องตาย



“กลิ่นบุหรี่อ่ะ”เฮ้อ...โล่งอก



“บุหรี่เหรอ เดี๋ยวนะ”ชั้นลองสูดลมหายใจดู แหวะอยากไอจัง



“เออ กลิ่นแรงว่ะ แสดงว่าไม่ไกลจากนี่หรอก”แล้วชั้นกับปอนด์ก็มองหน้ากันอย่างตกใจ



“ไม่ไกลเหรอ งั้นแสดงว่ามันต้องอยู่แถวนี้สิ เฮ้ยปอนด์เราไปกันเถอะ ชั้นกลัวว่ะ”ชั้นรีบบอกปอนด์ที่ทำท่าเหมือนจะกลัวๆ



“อ่ะ...เออ ก็ดีอ่ะ วันหลังค่อยมาใหม่ก็ได้”ไม่มาแล้วโว้ย บ้าเหรอ น่ากลัวจะตาย แล้วชั้นกับปอนด์ก็เดินไปทางบันได



“เดี๋ยวก่อน”อะไรอีกว่ะ โธ่เอ้ย



“อะไรว่ะหว้าแกทำของหล่นเหรอ”



“บ้าเหรอ เมื่อกี้แกพูดไม่ใช่เหรอ ชั้นไม่ได้พูดนะ”



“ชั้นพูดเอง”แล้วชั้นกับปอนด์ก็หันไปตามเสียง อ๊ากกกกก มันจะฆ่าชั้นๆ ไอ้หล่อที่ไหนมายืนตรงนี้นะ ในมือถือบุหรี่ เอาเสื้อออกนอกกางเกง ปลดกระดุม 1 เม็ด หล่อแต่เลวว่ะ



“นะ...นายเป็นใคร”ปอนด์ถามไอ้หล่อนั้น



“ชั้นควรจะถามพวกเธอมากว่า มาที่นี้ทำไม”



“กะ...ก็แค่ขึ้นมาดูตึก ไม่ได้มาทำอะไร”



“เหรอ”แล้วตานั้นก็ดูดบุหรี่ แล้วพ่นควันออกมา ยี้! เหม็นอ่ะ



“เฮ้ย พวกเมิงอ่ะ ออกมานี้หน่อย”เมิงไหนว่ะ



“อะไรว่ะ แม-ร่งเรียกทำหอกเหรอ”แล้วก็มีเสียงตอบมาจากข้างในห้องเรียนห้องหนึ่ง ด่าแรงไปป่าวว่ะ





“อะไรว่ะ เฮ้ย...อะไรว่ะเนี่ย สองคนนี้เป็นใคร เด็กเมิงเหรอ”เด็กแป๊ะไรเล่า ตูไม่รู้จักมันเลย



“ไม่ใช่ แต่พวกมันบอกว่าขึ้นมาดูตึกอ่ะ บ้าชิพ”โห ด่าตูอีกนะ



“ฮะๆๆๆๆๆ ขึ้นมาดูตึก จะเป็นสถาปนิกรึไง แม่คู้นน”เช่ะไอ้นี่ ดูถูก



“ชั้นไปแล้วนะ พ่อมารับแล้ว”ปอนด์พูดขึ้น แกจะไปอำลาอาลัยมันทำไม ไอ้ปอนด์



“ไม่ได้”ไอ้หล่อพูดขึ้น  



“ทำไมล่ะ ก็ชั้นจะกลับบ้านอย่ามากวนหน่อยเลย”ปอนด์ใจเย็นโว้ย



“ก็เธอเห็นพวกชั้นสูบบุหรี่แล้ว เธอก็จะไปบอกอาจารย์นะสิ”



“คิดงั้นเหรอ ชั้นไม่ใช่พวกปากมากหรอกนะ”ปอนด์อย่าสวนมันสิลูก ตูก็ยืนกับเมิงนะปอนด์ ชั้นไม่อยากตายกับแก



“เธอไม่ใช่ แล้วเพื่อนเธอล่ะ”เวงด่ากัน แล้วมาลามถึงตูอีก เดี๋ยวแม่ตีตายเลย



“เพื่อนชั้นก็ไม่ปากมาก เท่าไรหรอก”แหนะๆ มีวรรคอีกนะไอ้ปอนด์ เดี๋ยวเหอะ จับกินทั้ง 2 คนเลย ตายแน่เลย ขื่นเป็นยังนี้ ตูไม่ได้กลับบ้านแน่ ต้องทำอะไรซักอย่าแล้ว เอามันยังงี้เลยดีกว่า



“ป่ะ ปอนด์ ไปกันเถอะ”ชั้นดึงมือปอนด์แล้วรีบวิ่งไปจากที่ตรงนั้น อยู่ต่อก็ตายนะสิ ไอ้ปอนด์ยอมใครซะที่ไหน



“แกเดี๋ยวชั้นให้พ่อไปส่งแกที่คอนโดนะ มันอันตรายว่ะ กลับคนเดียว”ชั้นพูดขณะวิ่งอยู่ เหนื่อยตายชัก ไอ้ปอนด์ทำไมมันไม่ตอบว่ะ ช่างเถอะ มันคงจะหงุดหงิดน่ะ ตูอุตส่าเป็นฮีโร่มาช่วยเมิงนะ ทนๆหน่อยแล้วกัน ใส่เกียร์หมาเลยลูกแม่



“เฮ้อ...ถึงซักที”ตอนนี้ชั้นถึงหน้าโรงยิมแล้วล่ะ แต่อยู่ไกลจากประตูอยู่ ไม่ค่อยอยากใกล้เท่าไรหรอกนะ



“เธอดึงชั้นมาทำไม”เอ๋า ถามแปลกๆ เอ๊ะ เมื่อกี้ทำไมเสียงมันใหญ่ๆว่ะ ไอ้ปอนด์เสียงแตกหนุ่มเหรอว่ะ แต่มันเป็นผู้หญิงนี้หว่า แล้วใครว่ะ  ระ...รึว่า



“เฮ้ย นะ...นายทำไมนายวิ่งเร็วยังนี้ ตามชั้นมาทันได้ไง แล้วเพื่อนชั้นล่ะ”ไอ้หล่อนี่หว่า แล้วปอนด์มันไปไหน



“วิ่งอะไร คิดว่าชั้นจะตามเธอ เพราะแค่เธอเห็นชั้นสูบบุหรี่เนี่ยนะ ไม่มีทางหรอก เหนื่อยป่าวๆ เธอไปลงเป็นนักกีฬาวิ่งโรงเรียน กินขาดเลยนะเนี่ย”ไม่ลงโว้ย เอาเพื่อนตูมา



“แล้วเพื่อนชั้นล่ะ”



“จะไปรู้เหรอ จับมือชั้นวิ่งแล้วยังมาถามอีก”ซวย ตูผิดเหรอเนี่ย



“แล้วนายทำไมไม่บอกชั้นเล่า”อย่างน้อยตูไม่ผิดคนเดียวล่ะหว่า



“ก็คนมันงงอยู่ ชั้นไม่รู้ว่าเธอจะพาชั้นไปไหน เลยไม่ถาม”เวง ตูไม่รู้จักเมิงจะพาเมิงไปไหนได้



“หว้าๆๆๆไอ้เพื่อนเลว”เสียงปอนด์นี่หว่า มันอยู่ไหนว่ะ



“ปอนด์แกอยู่ไหนอ่ะ”



“อยู่นี่โว้ย”เฮ้ย มันไปทำอะไรตรงประตูโรงยิมอ่ะ ชั้นกวักมือเรียกมันมา



“แก ไอ้บ้าแกทิ้งเพื่อนไปได้ไง”ทิ้งเหรอ ชั้นไม่ได้ทิ้งนะ แค่ดึงมาผิดคนตั้งหากล่ะ



“แกฟังชั้นก่อนนะ”



“ไม่ฟังโว้ย แกใจร้ายมากเลยรู้มั้ย ทิ้งเพื่อนได้ลงคอ”



“เดี๋ยวดิ ฟังชั้นก่อน”ฟังตูก่อนโว้ย ก้นแกงอนเป็นเป็ดอีกแล้วนะไอ้ปอนด์



“ชั้นไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งแก ชั้นจับมาผิดคน คืองี้นะ แกกับนายนี้ยืนใกล้กันใช่มั้ย แล้วชั้นนะเล็งไว้แล้ว ว่าแกอ่ะอยู่ตรงไหน”



“ขนาดเล็งนะ แล้วถ้าไม่เล็ง แกไม่จับมาทั้ง 2 คนเลยเหรอว่ะไอ้ตาถั่ว”งืม....เออตูผิดอีก



“พอๆเลย ชั้นอยากกลับบ้านแล้ว”โหยดูมันสั่ง แล้วมันก็เดินนำชั้นไป พ่อตูยังไม่มาเลย อีกตั้ง 1 ชั่วโมง



“อะไรกัน มาเคลียร์กันก่อนเลยทั้ง 2 คนน่ะ”ไอ้หมอนี่ อะไรอีกล่ะเนี่ย อย่าบอกนะว่าต้องให้ชั้นวิ่งไปส่งที่ห้องอีก



“หัวหนวกเหรอ บอกว่าจะกลับ ยังจะมาคงมาเคลียร์อะไรอีก”เอาแล้วไอ้ปอนด์โมโหอย่างแรงเลย



“ไม่ได้ ยังกลับไม่ได้ทั้งนั่น”เหอะๆ ไอ้นี่ก็ตื้อจัง



“ยังไม่เข้าใจใช่มั้ย ยังต้องเสริมความเข้าใจอีกใช่มั้ย”ปอนด์เดินมาที่นายนี่ แล้วดึงเสื้อคอจนกระดุมหลุด สรุปมันปลดเอง 1 เม็ด ปอนด์ทำหลุด 1 เม็ด นี่ที่สาธารณะนะปอนด์ อย่าทำไรบ้าๆนะโว้ย (คิดอะไรนะตูเนี่ย)



“เฮ้ยๆปอนด์ใจเย็นโว้ย”ชั้นรีบห้ามปอนด์ ก่อนมันจะประหารหัวสุนัขไอ้หล่อ แล้วเอาไปถวายแม่นมมัน



“ปล่อยชั้น หว้าชั้นจะสอนมันซะบ้าง”อย่านะโว้ย มันมีครูอยู่แล้ว อย่าไปสอนมันเลย แกยังไม่รอดเลยนะ ปล่อยมันไปเถอะ



“แกตายแน่”ปอนด์อย่า



“โอ้ย เจ็บนะ”



“ปอนด์ใจเย็นๆปล่อยมันเถอะ”



“ไม่ปล่อยเว้ย”



“ปอนด์ปล่อยมันเถอะ”



“เจ็บนะ ยัยบัฟ”



“ว่าไงนะ ด่าชั้นเหรอ ไอ้งั่ง”