โรแนน

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มต้น

แสงแดดยามเช้าได้ส่องเข้ามาในห้องนอนของเด็กสาวคนหนึ่ง แสงแดดนั้นเองที่ทำไห้เธอตื่นขึ้น

    

“อุ๊ย! สายแล้ว จะไปโรงเรียนทันรึป่าวเนี่ย”เสียงของเด็กสาวร้องขึ้น เธอพูดพลางรีบหยิบผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที “ว้ายยย... ตาเถร!”เด็กสาวล้มอย่างไม่เป็นท่าบนพรมเช็ดเท้าหน้าห้องน้ำ “เอาอีกแล้วนะโรแนน”โรสพี่สาวของเธอพูดพลางทำหน้าเบื่อหน่ายกับความซุ่มซ่ามของเธอ “โธ่...ก้อคนมันรีบนี่นา”โรแนนพูดสวนกลับไป แล้วเธอจึงค่อยๆลุกขึ้นและเดินเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นเธอก็แต่งตัวแล้วออกจากบ้านมาโดยที่ยังมีขนมปังคาบอยู่ที่ปาก



“อ๊อดดด...”เสียงอ๊อดดังขึ้นเพื่อบ่งบอกถึงเวลาในการเข้าเรียน     โรแนนวิ่งกระหืดกระหอบมาที่ห้องเรียน จากนั้นเธอจึงเดินไปนั่งตรงที่ว่างข้างๆเด็กชายสองคน ซึ่งทั้งสองคนนั้นคือ โทมัสและ ฟรังชัวเพื่อนสนิทของเธอเอง



“ต๊ายยย!!! ยัยโรแนน หล่อนมาสายอีกแล้วนะ”เสียงแหลมเล็กเสียงหนึ่งดังขึ้น โรแนน จึงหันไปมองอย่างโกรธๆที่อีกมุมของห้อง ซีเลียและ ฟรินต์ยืนคู่กันอยู่ ทั้งสองคนนี้ไม่ถูกกับพวกโรแนนมานานแล้ว ซีเลียและฟรินต์มักจะคิดว่าตนเองดีเลิศในทุกๆด้านเสมอทั้งที่ความจริงมักจะเป็นตรงกันข้ามกับที่ทั้งสองคิด



ส่วนพวกของโรแนน เธอไม่เคยที่จะคิดว่าตนดีกว่าคนอื่นๆเลย บ้านของโรแนนไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยอะไรมากนัก แต่ทั้งแม่ พี่สาวและ เธอก็มีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่มาก(ถึงตัวโรแนนเองจะซุ่มซ่ามไปบ้าง) โทมัสกับ ฟรังชัวจะรู้เรื่องนี้ดีเป็นพิเศษ เพราะเวลาที่เขาทั้งสองไปบ้านของโรแนนทีไรก็จะได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้านทุกที...  



โทมัสนั้นบ้านของเขาเป็นซุปเปอร์มาร์เก็ตที่เป็นที่นิยมของคนแถวนั้นเป็นอย่างมาก เพราะพ่อแม่ของเขาจะรับของที่แปลกใหม่มาขายอยู่เสมอและจะให้โทมัสไปช่วยขายนั้นก็เป็นผลพลอยได้ที่ตามมาสู่โทมัส...



ส่วนฟรังชัวพ่อของเขาเป็นผู้จัดการของบริษัทฯ ชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่มียอดขายถล่มทลายเป็นอันดับสองของโลก แต่ฟรังชัวเองก็ไม่เคยถือตัว เขาเลยเป็นคนที่เข้ากับคนอื่นได้ง่าย...(ยกเว้นซีเลียและฟรินต์ที่เข้ากันไม่ค่อยได้นัก)



“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอล่ะ”โรแนนตะโกนตอบกลับไป “เกี่ยวซิ...ยัยซุ่มซ่าม!!!”เสียงแหลมของซีเลียดังกลับมา “แอ๊ดดด...”เสียงของประตูบานใหญ่หน้าห้องเปิดออก “เกิดอะไรขึ้น!”เสียงทุ้มๆของอาจารย์ที่ปรึกษาถามเด็กนักเรียนในห้อง “อาจารย์ปีแอร์!!!” นักเรียนในห้องส่งเสียงซ่อกแซ่กขึ้นมาพร้อมกัน “บอกครูมาเดี๋ยวนี้นะว่ามันเกิดอะไรขึ้น... ครูได้ยินเสียงทะเลาะกันดังไปถึงหน้าห้องเลยนะ... ยอมรับมาเดี๋ยวนี้นะว่าใครเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่องขึ้น...” เสียงของปีแอร์ดังขึ้นอีกครั้ง เด็กในห้องทุกคนต่างเงียบไม่มีใครกล้าพูดอะไรในตอนนี้ “โรแนน!” “ซีเลีย!” เสียงของเด็กสาวสองคนดังขึ้น “โรแนนกับซีเลียยืนขึ้นเดี๋ยวนี้”จากเสียงทุ้มของปีแอร์ก็ยิ่งทุ้มต่ำลงอีกทำให้ชวนผวา “ครูจะทำโทษเธอทั้งสองโดยให้พวกเธอทำเวรแทนคนอื่นๆในเวรวันนี้” สีหน้าของเด็กสาวทั้งสองได้เปลี่ยนไปโดยจากที่โกรธแค้นกันและกัน กลายเป็นสีหน้าเศร้าที่ต้องถูกทำโทษ แล้วอาจารย์ปีแอร์ก็ให้ทั้งสองนั่งลง “เอาล่ะ... ครูมีเรื่องจะมาประกาศให้ทราบคืออาทิตย์หน้าเนี่ยจะมีงานนิทรรศการนันทนาการน่ะ  พวกพี่ๆปีสามจะเป็นคนจัดซุ้มนะ ส่วนพวกเธอและน้องๆปีหนึ่งจะเป็นคนประเมินผลให้พวกพี่ๆเค้า” ...บัดนี้ได้เกิดเสียงฮือฮาขึ้นในห้องทุกคนต่างใจจดใจจ่อรอคอยที่จะให้ถึงวันนิทรรศการเร็วๆ



ในตอนเย็นก่อนวันงาน พี่ๆปี3ทุกคนรีบร้อนกันจัดซุ้มสำหรับงานวันพรุ่งนี้โรแนน โทมัสและ ฟรังชัวได้เดินไปดูพวกพี่ๆจัดซุ้มกัน  ฟรังชัวได้หันไปเจอพี่ผู้หญิงคนหนึ่งสะดุดเชือกรองเท้าตัวเองจนของที่ถือมาสำหรับจัดซุ้มนั้นกระจัดกระจายไปหมด ฟรังชัวก็เลยรีบวิ่งเข้าไปช่วยพี่คนนั้นเก็บของ “ขอบใจมากนะจ๊ะ... เอะ! พวกเธอเรียนอยู่ปีไหนกัน?” พี่ผู้หญิงคนนั้นได้ถามขึ้นมา “ปีสองฮะ” ฟรังชัวตอบ “อืม... ปีสองรึ...ไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่ แต่ก็ขอบใจนะจ๊ะที่ช่วยพี่เก็บของ เออ! พี่ชื่อเฟลอร์นะจ๊ะ เผื่อเจอกันอีกจะได้รู้ชื่อ แล้วพวกเธอชื่ออะไรกันบ้างล่ะจ๊ะ” “หนูชื่อโรแนนค่ะ” “โทมัสฮะ” “ผม...ฟรังชัวครับ”……