ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความแตกต่าง
“ฟาราน่า โมการอฟ เจ้าหญิงแห่งโคโรนาม่า”
    ว้าว! สวยจังเลย ฉันอยากเป็นเจ้าหญิงแบบนั้นบ้างจังเลย”สตรีสาวนางหนึ่งพูดขึ้น
    “แต่ฉันว่า เจ้าหญิงท่านดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจมาเท่าไหร่นะ”สตรีอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นบ้าง
    “จริงด้วยสิ”หญิงคนแรกเอ่ย
    “มาที่แบบนี้ มีเจ้าหญิงเจ้าชายที่ไหนเค้าจะอยากมาล่ะ มีแต่คนจนๆทั้งนั้น”ชายหนุ่มผมสีเหลือง นัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรังเกียจ มากกว่าชื่นชม ใบหน้าของเขาเหมือนว่าจะดูดีกว่าคนทั่วไปที่อยู่ในที่แห่งนั้น ถ้าไม่นับรวมเสื้อผ้าของเขาที่ทั้งเก่า ขาด ดำ แล้วยังมีรอยคราบเปรอะเปื้อนต่างๆมากมาย บนเสื้อของเขา
    “อ้าว! ฟีเล็กซ์ ออนทานอล”ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วกล่าว นัยน์ตาสีน้าเงินฉายแววสะใจ ผมสีทองสะท้อนกับแสงแดดเป็นเงา เขาดูจะมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังคงหุ่นดีเหมือนยังกับเด็กรุ่นอยู่เลย
    “ไม่เห็นต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นเลย”ฟีเล็กซ์กล่าว
    “ฉันเป็นพ่อแกนะ จะมาสอนฉันได้ยังไง”
    “นี่! พ่อ ก็มันจริงนี่ ฉันว่า เรียกชื่อก็พอ”ฟีเล็กซ์บอกกับกาบีเล็กซ์ผู้เป็นพ่อ แล้วก็เงียบไป
    “พ่อฮะ”
    “หือม์?”
    “เขาดูต่างจากเรามากเลยนะฮะ”
    “แกนี่ชอบทำตัวแก่ อายุ 15 จะคิดไปทำไม”กาบีเล็กซ์เอ่ย แต่ก็ยังคงคถยกับลูกชายคนเดียวที่เขารัก นัยน์ตาสีน้ำเงินทอดมองลูกที่เขาอยากให้มีความสุขอยู่บนโลกนี้ ไม่ต้องทนลำบาก “อืม ใช่ ต่างกันอย่างที่เขาสามารถดูถูกเราได้เลย”
    “แต่เราก็มีศักดิ์ศรีนะ เค้ามาดูถูกเราไม่ได้หรอก”ฟีเล็กซ์ค้าน
    “ศักดิ์ศรีเหรอ หึ”กาบีเล็กซ์กล่าวอย่างไม่พอใจ”รู้ไหม ว่าคนพวกนี้มาทำอะไรกันที่นี่”
    “ก็มาดูหน้าเจ้าหญิง แล้วก็เข้าเฝ้า”เขาตอบ พร้อมกับมองไปทางเจ้าหญิง ความจริงเจ้าหล่อนก็ดูจะวัยไล่เลี่ยกับเขา ผมน้ำตาลยาวสลวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกาย แล้ว.....
    บึก
    “โอ๊ย! ทุบหลังผมทำไมเนี่ย”ฟีเล็กซ์โวย
    “ก็แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยนี่”กาบีเล็กซ์เอ่ย
    “แล้วพ่อพูดถึงไหนแล้วล่ะ”
    “ก็ที่ฉันถามไว้ว่าแกรู้ไหมว่าคนพวกนี้มาทำอะไร”
    “ทำไมเหรอ”
    “คำตอบมันไม่ใช่แบบที่แกตอบเลยนะ”
    “แล้วมันเป็นไงล่ะ”
    กาบีเล็กซ์ดึงหน้าลูกชายให้หันไปอีกทาง ฟีเล็กซ์ก็ได้พบว่ามีคนมากมายต่อแถวรอรับของบริจาคเต็มไปหมด
    “แล้วนี่ เรียกว่ามีศักดิ์ศรีไหม”กาบีเล็กซ์ถาม แต่ไม่มีคำตอบ
    ว้าว! สวยจังเลย ฉันอยากเป็นเจ้าหญิงแบบนั้นบ้างจังเลย”สตรีสาวนางหนึ่งพูดขึ้น
    “แต่ฉันว่า เจ้าหญิงท่านดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจมาเท่าไหร่นะ”สตรีอีกคนหนึ่งกล่าวขึ้นบ้าง
    “จริงด้วยสิ”หญิงคนแรกเอ่ย
    “มาที่แบบนี้ มีเจ้าหญิงเจ้าชายที่ไหนเค้าจะอยากมาล่ะ มีแต่คนจนๆทั้งนั้น”ชายหนุ่มผมสีเหลือง นัยน์ตาสีฟ้าเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงรังเกียจ มากกว่าชื่นชม ใบหน้าของเขาเหมือนว่าจะดูดีกว่าคนทั่วไปที่อยู่ในที่แห่งนั้น ถ้าไม่นับรวมเสื้อผ้าของเขาที่ทั้งเก่า ขาด ดำ แล้วยังมีรอยคราบเปรอะเปื้อนต่างๆมากมาย บนเสื้อของเขา
    “อ้าว! ฟีเล็กซ์ ออนทานอล”ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วกล่าว นัยน์ตาสีน้าเงินฉายแววสะใจ ผมสีทองสะท้อนกับแสงแดดเป็นเงา เขาดูจะมีอายุมากแล้ว แต่เขาก็ยังคงหุ่นดีเหมือนยังกับเด็กรุ่นอยู่เลย
    “ไม่เห็นต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นเลย”ฟีเล็กซ์กล่าว
    “ฉันเป็นพ่อแกนะ จะมาสอนฉันได้ยังไง”
    “นี่! พ่อ ก็มันจริงนี่ ฉันว่า เรียกชื่อก็พอ”ฟีเล็กซ์บอกกับกาบีเล็กซ์ผู้เป็นพ่อ แล้วก็เงียบไป
    “พ่อฮะ”
    “หือม์?”
    “เขาดูต่างจากเรามากเลยนะฮะ”
    “แกนี่ชอบทำตัวแก่ อายุ 15 จะคิดไปทำไม”กาบีเล็กซ์เอ่ย แต่ก็ยังคงคถยกับลูกชายคนเดียวที่เขารัก นัยน์ตาสีน้ำเงินทอดมองลูกที่เขาอยากให้มีความสุขอยู่บนโลกนี้ ไม่ต้องทนลำบาก “อืม ใช่ ต่างกันอย่างที่เขาสามารถดูถูกเราได้เลย”
    “แต่เราก็มีศักดิ์ศรีนะ เค้ามาดูถูกเราไม่ได้หรอก”ฟีเล็กซ์ค้าน
    “ศักดิ์ศรีเหรอ หึ”กาบีเล็กซ์กล่าวอย่างไม่พอใจ”รู้ไหม ว่าคนพวกนี้มาทำอะไรกันที่นี่”
    “ก็มาดูหน้าเจ้าหญิง แล้วก็เข้าเฝ้า”เขาตอบ พร้อมกับมองไปทางเจ้าหญิง ความจริงเจ้าหล่อนก็ดูจะวัยไล่เลี่ยกับเขา ผมน้ำตาลยาวสลวย นัยน์ตาสีน้ำตาลเป็นประกาย แล้ว.....
    บึก
    “โอ๊ย! ทุบหลังผมทำไมเนี่ย”ฟีเล็กซ์โวย
    “ก็แกไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยนี่”กาบีเล็กซ์เอ่ย
    “แล้วพ่อพูดถึงไหนแล้วล่ะ”
    “ก็ที่ฉันถามไว้ว่าแกรู้ไหมว่าคนพวกนี้มาทำอะไร”
    “ทำไมเหรอ”
    “คำตอบมันไม่ใช่แบบที่แกตอบเลยนะ”
    “แล้วมันเป็นไงล่ะ”
    กาบีเล็กซ์ดึงหน้าลูกชายให้หันไปอีกทาง ฟีเล็กซ์ก็ได้พบว่ามีคนมากมายต่อแถวรอรับของบริจาคเต็มไปหมด
    “แล้วนี่ เรียกว่ามีศักดิ์ศรีไหม”กาบีเล็กซ์ถาม แต่ไม่มีคำตอบ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น