Rain of love สาวเซ่อเจอรัก

ลำดับตอนที่ #1 : โหมโรง

ในวันที่ฝนตกทุกๆคนคงคิดว่ามันเป็นวันที่เลวร้ายแต่สำหรับฉัน ฝน เด็กหญิงที่เพิ่งถูกแฟนถิ้ง

มันสามารถทำให้ฉันรู้สึกสบายใจ เม็ดฝนตกพร้อมกับหยดน้ำตาที่หยดมา ความเจ็บปวด



“  ปัด เป็นไร ฉันเห็นเทอนั่งเหม่อมาตั้งนานแล้ว “ หน่องเพื่อนที่คอยอยู่ข้างฉันตลอดเวลาถาม



“ เปล่าหรอก แค่คิดไรเพลินๆ “ ถึงฉันจะไว้ใจเธอได้ทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่สามารถบอกความจริงได้ทั้งหมด ฉันขอโทษ



“ งั้นขึ้นเรียนกันเหอะ “ เพื่อนที่แสนดีเดินนำหน้า



ตลอดข้ามเรียนฉันไม่ได้ฟังอาจารย์เลยซักนิด   ทำไมเรื่องที่เลวร้ายต้องเกิดขึ้นกับฉัน  ฉันเคยคิดมาตลอดเวลา

ความรักคือสิ่งที่สวยงาม แต่ในวันนี้ฉันกลับพูดไม่เต็มปากแล้ว ความรักคือสิ่งที่เจ็บปวดจริงๆ



อ๊อดๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงนี้ดังขึ้นหลังจากที่ฉันกำลังจะร้องไห้   วันเวลาดีดีคงจบลงแค่นี้

ฉันเดินไปเรื่อยๆคนเดียวเนื่องจากยัยหน่องมีนัดกับแฟนไว้  ฉันลืมแนะนำตัวเองละสิ

ฉันชื่อ ฝน ชื่อจริงว่า นัฐชา      เป็นลูกครึ่ง ไทยและญี่ปุ่น พ่อและแม่ของฉันเลิกกันตั่งแต่ฉันอายุ10ปี

พ่อย้ายไปที่ญี่ปุ่น ส่วนแม่ของฉันได้ตายไปตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกว่านี่ไม่ไช่ปมด้วยของชีวิตฉัน

เพราะฉันต้องเดินหน้าไปเรื่อยๆ ฉันอยู่กับญาติฝ่ายพ่อที่กรุงเทพ ฉันรักที่นี่มาก

เพราะที่นี่มีความทรงจำต่างๆมากมายทั้งกับแม่และเพื่อนๆ ฉันเดินหน้าสู่บ้านหลังให่ญของอาเล็ก



“ กลับมาแล้วค่ะ “ ฉันเอ่ยขึ้น



“ กลับมาแล้วหรอจร้า อามีเรื่องจะบอกแต่อาว่าหนูขึ้นไปอ่านจดหมายของพ่อก่อนเถอะ “อาเล็กพูด

ฉันรีบวิ่งขึ้นห้องนอนของฉัน ฉันรู้สึกบอกไม่ถูกว่าทำไมวันนี้ฉันถึงไม่อยากอ่านจดหมายของพ่อ

เมื่อมาถึงบนโต๊ะอ่านหนังสือของฉันมีจดหมายฉบับหนั่งตั้งอยู่



ถึง ฝนลูกของพ่อ

พ่อคิดถึงลูกมาก ตอนนี้พ่อมีธุรกิจที่ดีขึ้น เป็นเจ้าของบริษัทอย่าเต็มตัว และสร้างบ้านได้แล้ว  

  พ่อจึงอยากให้ลูกมาอยู่กับพ่อที่นี่ก่อนที่พ่อจะไม่มีเวลาได้เลี้ยงลูก

  พ่อได้ส่งตั๋วมาแล้ว วันเวลาได้ระบุแล้วลูกดูเอา จากอาของลูกน่ะ

                                                                                        พ่อรักลูกมาก



เมื่อฉันอ่านจบฉันรู้สึกตกใจ มีความรู้สึกหลายอย่างปนเปกัน

ทั้งความดีใจที่จะได้เจอของพ่อ  ความรู้สึกเสียใจที่ต้องจากที่นี่ไป ความรู้สึกปลื้มที่จะได้ไปจากความเลวร้าย

ที่เพิ่งจบ  ฉันชักไม่แน่ใจความรู้สึกของตัวฉันเองแล้ว  

แต่ขาของฉันก้าวลงบันไดเพิอเข้าสู่ห้องของอาล



“ อาค่ะ ตั่วระบุวันไหนหรอค่ะ “ ฉันถามอาอย่างเร่งรีบ



“ อีก 2 วันหน่ะ เรื่องลาออกเด้วอาจะจัดการเอง แล้วก้เรื่องที่จะเข้าโรงเรียนที่นั่น พ่อของฝนได้จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะฉนั่นไม่ต้องกังวลไร “  อาตอบฉันพร้อมกับก้มหน้า



“ …………………….. “ ฉันพูดไม่ออก เหมือนมีไรจุกที่คอ



ก็ฉันไม่เคยไปญี่ปุ่น  ถึงฉันจะพูดได้บ้าง [น้อยมากๆ] แล้วต้องไปไช้ชีวิตที่นั่นฉันจะทำยังไง

ฉันกลับขึ้นห้อง พร้อมทั้งอารูบวันเวลาดีดค่อยๆเอาออกมาดู อีกไม่กีวันฉันต้องจากที่นี่ไปแล้ว พร้อมับหลับไป

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาแต่คราบน้ำตาก็ยังไม่หาย ก็ตรงเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าล้างตา วันนี้อาให้ฉันหยุดเรียนเพื่อจัดกระเป๋า

เตรียมของให้เรียบร้อย

กว่าจะจัดเสร็จก็ปาไป4 โมงเย็น

ฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ แต่ดูแลไม่ได้ โทรศัทพ์ของฉันดังขึ้น



“ ฝนทำไมวันนี้ไม่ไปเรียนรู้ไหมว่าเราเป็นห่วง “ ยังหน่องรีบตะโกนขึ้น



“ คือฉันไม่ค่อยสบายอ่ะ แต่ฉันอยากบอกเธอว่าเอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดน่ะ ฉันรักเธอและจะไม่ลืมเธอ “

ฉันร้องไห้ออกมาก่อนที่จะวางหูไปก่อนที่ยัยหน่องจะได้ยิน



จากนั้นฉันก้ปล่อยโฮออกมา เหลืออีกไม่กี่ชั่วโมง นับถอยหลัง  

ฉันขนของขึ้นรถของอาโดยไม่พูดอะไร  ฉันจะเจอไรบ้างก็ไม่รู้











*********************************************

นี่เป็นเรื่องแรกที่แต่งเลยอ่ะน่ะค่ะ  ไม่ได้หวังว่าจะต้องมีไครมาชอบ ติดเปนนิยายหรือว่าติดอันดับที่1 แต่แค่อยากได้คอมเม้น ติ-ชมเพราะจะได้แก้ไขจุดบกพร่องของตัวเองก้เท่านั้นอ่ะค่ะ