ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นักวิ่งกับลูกวอลเลย์
(อันเก่ามันหายค่ะ)
แสงแดดจ้าบาดตาแผดลงมาที่สนามกีฬาของรร.เอกชนแห่งหนึ่ง
“พลอย...สถิติไม่ดีเหมือนเดิมเลยนะ”รุ่นพี่ผิวขาวใส่แว่นขอบดำกดนาฬิกาจับเวลาอย่างรวนๆ
“ไม่ไหวแล้วพี่แปม”พลอย เด็กผู้หญิงผมยาวนอนแผ่หมดแรง
พลอยเป็นนักกีฬาวิ่งของรร. ปิดเทอมคราวนี้คงต้องเก็บตัวกันที่ชมรม
“เอางี้ ไปพักก่อนก็ได้นะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเช็คเวลาวิ่ง100เมตร”พี่แปมตบไหล่พลอยเบาๆก่อนจะเดินไปหาเด็กม.ต้นที่วอร์มอัพอยู่ใต้ต้นไม้
พลอยเดินไปที่โรงยิมเพื่อพักเหนื่อย
“แรงอีก ให้มันคล่องแคล่วหน่อยสิ เร็วเข้า!!!!!”เสียงตะหวาดก้องสะท้อนไปทั้งโรงยิม
โค้ชของชมรมกีฬาวอลเลย์ ตะเบ็งเสียงเร่งลูกทีม
เด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่หลายคนกระโดดรับและตบลูกอย่างแข็งขัน
“นาย วาโย ตบแรงกว่านี้อีก เป็นเด็กผู้หญิงรึไงนะ”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวพยักหน้ารับ พร้อมกระโดดตบลูกด้วยแรงที่หนักแน่น
พลอยยืนมองวาโยอยู่ข้างเสา........เขาต้องเป็นรุ่นพี่เราแน่เลยๆ........พลอยคิดอยู่ในใจ
ขณะที่พลอยกำลังเคลิ้มได้ที่....
“พลอยระวัง!”เสียงพี่แปมดังขึ้นจากข้างหลัง
เปรี้ยง!! ลูกบอลจากที่ไหนก็ไม่รู้ซัดเข้าที่กลางหน้าของพลอยอย่างแรง
หัวของพลอยสะเทือนไปทั้งหัว ก่อนที่จะล้มลงไปมึนอยู่ที่พื้น
เธอมองอะไรไม่ชัดนัก
“พลอย....ตายแล้ว เป็นไงมั่งเนี่ย พลอย”
เสียงพี่แปมดังขึ้น เงาลางๆของพี่แปมสั่นไปมาเนื่องจากเขย่าตัวของพลอย
แต่มีอีกเงานึงชะโงกหน้ามาดู
เหงื่ออุ่นๆจากหน้าหยดมาที่คอของพลอย ผู้ชายรูปร่างสูงเพรียวคนนั้นวิ่งเข้ามาดูเธอหรือ?
ก่อนที่จะรู้อะไรมากกว่านี้ เธอก็หมดสติไป
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที พี่แปมก็วิ่งเข้ามาเกาะขอบเตียงที่ห้องพยาบาล
“ยัยพลอย.....เป็นไงมั่ง”
“เจ็บสิพี่แปม” พลอยหัวเราะแหะๆ พลางเอามือลูบหัว
“โห พี่แบกพลอยมาเหรอคะ”
“ปล่าวๆ ถ้าพี่แบกพลอยมานะ ครึ่งทางก็ซี้แล้ว”
“แหะๆ.....หลอกด่าป่าวฟระเนี่ย”
“5555 ถ้าไม่ได้รันมาช่วยนะ คงต้องลากพลอยมาแน่ๆเลย”
“รัน?? ใครอ่ะพี่แปม”พลอยทำหน้างงๆ
“ก็รุ่นพี่ของพลอย แต่เป็นรุ่นน้องของพี่น่ะ เขาอยู่ชมรมวอลเลย์ไง ไม่เคยเห็นเหรอ ออกจะดัง”
พลอยส่ายหน้าควับๆก่อนจะเอาหัววางลงบนหมอนที่พี่แปมขยับให้
“ไม่ใช่พี่วาโยเหรอเนี่ย”เธอแอบเสียดายอยู่เล็กๆในใจ
“นอนไปก่อนละกัน เลือดกำเดากระอักเชียว ส่วนเสื้อน่ะ พี่เอาไปซักที่ห้องคหกรรมให้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยเอากลับนะ”
พลอยก้มหน้ามองเสื้อตัวใหญ่ที่เธอใส่อยู่
“แล้วนี่ของใครคะ”
“อ๋อ ของรันคนเดิมน่ะ เขาหยิบมาให้ตอนที่กลับไปซ้อมต่อ”
พลอยนั่งคิด....รันๆๆๆ รันไหนหว่า
“งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอู้ เราก็นอนพักก่อนนะ ให้หายมึนแล้วค่อยกลับบ้าน”
“แต่ว่า....เรื่องซ้อม....”
“อนุมัติให้กลับบ้านได้1วันจ้ะ”พี่แปมยิ้มให้ก่อนจะเดินหายจากห้องพยาบาลไป
พลอยทรุดตัวนอนลงเพื่อพักผ่อน
“อ๊ะ บ่ายสองแล้ว”พลอยลืมตาขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วลาอ.ห้องพยาบาลกลับบ้าน
พลอยชะโงกหน้าออกไปดูชมรมวิ่ง ทุกคนกำลังซ้อมอย่างขมักเขม้น
“แหะๆ วันนี้โชคดีจัง ได้กลับบ้านเร็วกว่าใคร”
พลอยวิ่งเหยาะๆไปทางประตูรร.
ขณะที่พลอยผ่านร้านสะดวกซื้อ
“หิวจัง ซื้อไรหม่ำดีกว่าๆ”
ตี๊ ตีดดด (เสียงดนตรีอันน่ารำคานของร้านสะดวกซื้อดังขึ้นเมื่อพลอยเปิดประตู)
น้ำส้มๆ อยากกินน้ำส้มจัง....พลอยเดินไปที่ตู้ขายน้ำ
เธอเห็นเป้าหมายของเธอแล้ว และเอื้อมไปหยิบน้ำส้มขวดสุดท้าย แต่ก่อนหน้านั้น ก็มีมือใหญ่ๆเอื้อมมาฉวยไปก่อน
“ว้า....อดเลยเรา”
“เอานี่ไปสิ”เด็กผู้ชายที่ชมรมวอลลย์คนที่พลอยแอบมองยื่นขวดน้ำส้มเย็นๆมาให้
“ขะ....ขอบคุณค่ะ”พลอยเอื้อมเอามือไปหยิบขวดออกจากมือ
“นี่ชุดชมรมวิ่งที่รร.หนิ”
“อ๋อค่ะ....พี่อยู่ชมรมวอลเลย์ใช่มั้ยคะ”เธอถามพลางสังเกตุจากเสื้อที่เขาใส่
“อื้อ”เขาตอบรับก่อนจะไปคิดเงิน
เย็นชาจังเลย.......พลอยตัดสินจากใบหน้าอันไร้ความรู้สึกของ........ของ.....เขาชื่ออะไรนะ
“พี่คะ”พลอยขานเรียก ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นหยุดหันมามอง
“พี่ชื่ออะไรคะ”
“รัน”เขาหันหลังแล้วเดินกลับไปที่รร.
พี่รัน.....พี่รันที่ช่วยเราน่ะเหรอ......ดีจังที่ได้เห็น
พลอยเดินกลับบ้าน พร้อมน้ำส้มในมือที่ดูดทีละนิดทีละนิดอย่างมีความสุข
แสงแดดจ้าบาดตาแผดลงมาที่สนามกีฬาของรร.เอกชนแห่งหนึ่ง
“พลอย...สถิติไม่ดีเหมือนเดิมเลยนะ”รุ่นพี่ผิวขาวใส่แว่นขอบดำกดนาฬิกาจับเวลาอย่างรวนๆ
“ไม่ไหวแล้วพี่แปม”พลอย เด็กผู้หญิงผมยาวนอนแผ่หมดแรง
พลอยเป็นนักกีฬาวิ่งของรร. ปิดเทอมคราวนี้คงต้องเก็บตัวกันที่ชมรม
“เอางี้ ไปพักก่อนก็ได้นะ แล้วเดี๋ยวค่อยมาเช็คเวลาวิ่ง100เมตร”พี่แปมตบไหล่พลอยเบาๆก่อนจะเดินไปหาเด็กม.ต้นที่วอร์มอัพอยู่ใต้ต้นไม้
พลอยเดินไปที่โรงยิมเพื่อพักเหนื่อย
“แรงอีก ให้มันคล่องแคล่วหน่อยสิ เร็วเข้า!!!!!”เสียงตะหวาดก้องสะท้อนไปทั้งโรงยิม
โค้ชของชมรมกีฬาวอลเลย์ ตะเบ็งเสียงเร่งลูกทีม
เด็กผู้ชายตัวสูงใหญ่หลายคนกระโดดรับและตบลูกอย่างแข็งขัน
“นาย วาโย ตบแรงกว่านี้อีก เป็นเด็กผู้หญิงรึไงนะ”
ชายหนุ่มรูปร่างสูงเพรียวพยักหน้ารับ พร้อมกระโดดตบลูกด้วยแรงที่หนักแน่น
พลอยยืนมองวาโยอยู่ข้างเสา........เขาต้องเป็นรุ่นพี่เราแน่เลยๆ........พลอยคิดอยู่ในใจ
ขณะที่พลอยกำลังเคลิ้มได้ที่....
“พลอยระวัง!”เสียงพี่แปมดังขึ้นจากข้างหลัง
เปรี้ยง!! ลูกบอลจากที่ไหนก็ไม่รู้ซัดเข้าที่กลางหน้าของพลอยอย่างแรง
หัวของพลอยสะเทือนไปทั้งหัว ก่อนที่จะล้มลงไปมึนอยู่ที่พื้น
เธอมองอะไรไม่ชัดนัก
“พลอย....ตายแล้ว เป็นไงมั่งเนี่ย พลอย”
เสียงพี่แปมดังขึ้น เงาลางๆของพี่แปมสั่นไปมาเนื่องจากเขย่าตัวของพลอย
แต่มีอีกเงานึงชะโงกหน้ามาดู
เหงื่ออุ่นๆจากหน้าหยดมาที่คอของพลอย ผู้ชายรูปร่างสูงเพรียวคนนั้นวิ่งเข้ามาดูเธอหรือ?
ก่อนที่จะรู้อะไรมากกว่านี้ เธอก็หมดสติไป
ลืมตาตื่นขึ้นมาอีกที พี่แปมก็วิ่งเข้ามาเกาะขอบเตียงที่ห้องพยาบาล
“ยัยพลอย.....เป็นไงมั่ง”
“เจ็บสิพี่แปม” พลอยหัวเราะแหะๆ พลางเอามือลูบหัว
“โห พี่แบกพลอยมาเหรอคะ”
“ปล่าวๆ ถ้าพี่แบกพลอยมานะ ครึ่งทางก็ซี้แล้ว”
“แหะๆ.....หลอกด่าป่าวฟระเนี่ย”
“5555 ถ้าไม่ได้รันมาช่วยนะ คงต้องลากพลอยมาแน่ๆเลย”
“รัน?? ใครอ่ะพี่แปม”พลอยทำหน้างงๆ
“ก็รุ่นพี่ของพลอย แต่เป็นรุ่นน้องของพี่น่ะ เขาอยู่ชมรมวอลเลย์ไง ไม่เคยเห็นเหรอ ออกจะดัง”
พลอยส่ายหน้าควับๆก่อนจะเอาหัววางลงบนหมอนที่พี่แปมขยับให้
“ไม่ใช่พี่วาโยเหรอเนี่ย”เธอแอบเสียดายอยู่เล็กๆในใจ
“นอนไปก่อนละกัน เลือดกำเดากระอักเชียว ส่วนเสื้อน่ะ พี่เอาไปซักที่ห้องคหกรรมให้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยเอากลับนะ”
พลอยก้มหน้ามองเสื้อตัวใหญ่ที่เธอใส่อยู่
“แล้วนี่ของใครคะ”
“อ๋อ ของรันคนเดิมน่ะ เขาหยิบมาให้ตอนที่กลับไปซ้อมต่อ”
พลอยนั่งคิด....รันๆๆๆ รันไหนหว่า
“งั้นพี่ไปก่อนนะ เดี๋ยวเขาจะหาว่าอู้ เราก็นอนพักก่อนนะ ให้หายมึนแล้วค่อยกลับบ้าน”
“แต่ว่า....เรื่องซ้อม....”
“อนุมัติให้กลับบ้านได้1วันจ้ะ”พี่แปมยิ้มให้ก่อนจะเดินหายจากห้องพยาบาลไป
พลอยทรุดตัวนอนลงเพื่อพักผ่อน
“อ๊ะ บ่ายสองแล้ว”พลอยลืมตาขึ้น ก่อนที่จะลุกขึ้นหยิบกระเป๋าแล้วลาอ.ห้องพยาบาลกลับบ้าน
พลอยชะโงกหน้าออกไปดูชมรมวิ่ง ทุกคนกำลังซ้อมอย่างขมักเขม้น
“แหะๆ วันนี้โชคดีจัง ได้กลับบ้านเร็วกว่าใคร”
พลอยวิ่งเหยาะๆไปทางประตูรร.
ขณะที่พลอยผ่านร้านสะดวกซื้อ
“หิวจัง ซื้อไรหม่ำดีกว่าๆ”
ตี๊ ตีดดด (เสียงดนตรีอันน่ารำคานของร้านสะดวกซื้อดังขึ้นเมื่อพลอยเปิดประตู)
น้ำส้มๆ อยากกินน้ำส้มจัง....พลอยเดินไปที่ตู้ขายน้ำ
เธอเห็นเป้าหมายของเธอแล้ว และเอื้อมไปหยิบน้ำส้มขวดสุดท้าย แต่ก่อนหน้านั้น ก็มีมือใหญ่ๆเอื้อมมาฉวยไปก่อน
“ว้า....อดเลยเรา”
“เอานี่ไปสิ”เด็กผู้ชายที่ชมรมวอลลย์คนที่พลอยแอบมองยื่นขวดน้ำส้มเย็นๆมาให้
“ขะ....ขอบคุณค่ะ”พลอยเอื้อมเอามือไปหยิบขวดออกจากมือ
“นี่ชุดชมรมวิ่งที่รร.หนิ”
“อ๋อค่ะ....พี่อยู่ชมรมวอลเลย์ใช่มั้ยคะ”เธอถามพลางสังเกตุจากเสื้อที่เขาใส่
“อื้อ”เขาตอบรับก่อนจะไปคิดเงิน
เย็นชาจังเลย.......พลอยตัดสินจากใบหน้าอันไร้ความรู้สึกของ........ของ.....เขาชื่ออะไรนะ
“พี่คะ”พลอยขานเรียก ทำให้เด็กผู้ชายคนนั้นหยุดหันมามอง
“พี่ชื่ออะไรคะ”
“รัน”เขาหันหลังแล้วเดินกลับไปที่รร.
พี่รัน.....พี่รันที่ช่วยเราน่ะเหรอ......ดีจังที่ได้เห็น
พลอยเดินกลับบ้าน พร้อมน้ำส้มในมือที่ดูดทีละนิดทีละนิดอย่างมีความสุข
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น