ไดอาที่รัก

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มแรกของการเขียน

  ใกล้สิ้นปีแล้วจริงๆฉันหน้าจะเขียนบันทึกเล่มนี้ตอนเดือนแรกของปีใหม่

แต่ตอนนี้มีอารามณ์อยากจะเขียนพราะมาจากการได้อ่านหนังสือเล่มนึงทำให้ฉันได้เข้าใจว่าบางความรู้สึกที่เราไม่สามารถบอกใครได้เราสามารถถ่ายทอดความรู้สึกนั้นออกผ่านตัวหนังสือ

  อีกไม่เดือนแล้วสินะที่ฉันจะต้อง Entrance ฉันกลัวจริงๆกลัวตัวเองเอ็นไม่ติด

ฉันเลยต้องรีบอ่านหนังสือวันนี้ตื่นอ่านหนังสือตั้งแต่ตี 4ไม่รู้เหมือนกันว่าจะทำได้สักกี่วัน

นี่เป็นอิทธิพลมาจากการที่มีพี่จากจุฬามาแนะแนวด้านการศึกษา

พี่เค้าขยันมากอ่านหนังสือตั้งแต่ 4 โมงเย็นถึงเวลา 5 ทุ่ม แล้วลุกอ่าอีกทีตอนตี 3

แต่ก็ไม่มีของอะไรที่ได้มาอย่างง่ายเสมอไป

เธอรู้มั้ยว่าวันนี้ฉันต้องทำในสิ่งที่ไม่ชอบมากๆ ฉันต้องเรียนเขียนแบบซึ่งเป็นวิชาที่ฉันไม่ชอบซะเลยเพราะทำคะแนนออกมาที่ไรแย่ทุกที

วิชาพละฉันลงแข่งบอลแย่ชะมัดเลยทีมฉันแพ้แต่ฉันไม่ได้วิ่งสักเท่าไรหรอกนะก็ฝุ่นในสนามยังกับพายุไต้ฝุ่น

พอดีในสนามบอลร.รของฉันไม่มีหญ้าเตะบอลไปกินฝุ่นไปก็สนุกดีนะ

เลิกเรียนแล้วยังไม่ได้กลับบ้านเลยเด่วนี่ประมาณว่าตะวันไม่ตกดินฉันกลับบ้านไม่ถูกอยู่เชียร์บอลห้องจนเย็นเลย

เพื่อนๆเล่นกันทุ่มทสุดชีวิตพี่แบงค์ลงไปกลิ้งคลุกกับฝุ่นตั้ง3 4ตลบ ส่วนเนนะปากแตกเลือดออกเต็มเลย

ตอนที่ลูกแรกเข้าไปนะซะใจสุดๆ ก็อยากเห็นโกอีกทีมร้องไห้แต่ก็ต้องผิดหวังมันดันหันมายิ้มให้เรน

เห็นแล้วหวั่นไหวจังนี่แหละที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนชอบมันรวมฉันด้วยรึเปล่านะ(ล้อเล่นนะ)

เกลียดมันจะตายคนไรเวลาโกรธน่ากลัวชะมัดรู้มั้ยฉันเคยโกรธกับมันจนตอนนี้ไม่กล้ามองหน้ามันเลย

ก็เพราะฉันเป็นคนทำให้มันโกรธยังไงละ แต่หวังไว้ว่าสักวักฉันกับเค้าจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้