My DeViL bRoThEr

ลำดับตอนที่ #1 : ครอบครัวใหม่

ณ บ้านขนาดใหญ่หลังหนึ่ง  ภายนอกทาสีขาวดูสะอาดตา  หน้าต่างกระจกเสริมให้แสงอาทิตย์สามารถส่องผ่านเข้าไปยังภายในบ้านได้  ทางเข้าบ้านปูด้วยหินกรวดหลากสี  รอบ ๆ บ้านมีสวนหินแสนสวยที่ครอบครัวนี้ช่วยกันจัด  มีโต๊ะทานอาหารภายนอกบ้านเผื่อเวลาเบื่อจะได้เปลี่ยนบรรยากาศ  หรือวันไหนที่มีอากาศเย็นสบาย  ทั้งครอบครัวก็จะออกมาเดินเล่นรับลมด้วยกัน



ครอบครัวนี้มีกันสองคน   แม่และลูกสาวอีกคน  ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาตลอด  หญิงผู้เป็นแม่มีความรับผิดชอบในการงาน  เฉียบขาด  และยุติธรรม  จึงสามารถมีตำแหน่งใหญ่โตได้  ส่วนลูกสาวของเธอนั้น  ก็ไม่ต่างอะไรไปกับเธอเลย  เพียงแต่จะมีความอ่อนหวานมากกว่าเท่านั้น  ทั้งยังเปี่ยมไปด้วยความสะอาดบริสุทธิ์ตามที่มารดาของเธอเลี้ยงดูมาอย่างดีอีกด้วย  ทั้งสองคนมีหน้าตาและเรือนร่างที่งดงามไม่แพ้กัน  เรือนผมยาวสลวยสีดำยามราตรีกาล  และดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ไม่ต่างกันเลยนั้น  ทำให้ทุกคนมักคิดเสมอว่า  ทั้งสองคนนี้ช่างสมกับเป็นแม่ลูกกันจริง ๆ



“แม่จะแต่งงานใหม่ล่ะ”



ยูเมะ  เด็กสาววัยสิบหกปีหันมามองแม่ของเธออย่างไม่ค่อยเชื่อหูตัวเองนัก  ก็จะให้เชื่อได้อย่างไรกัน  ในเมื่อพ่อของเธอเสียไปตั้งแต่เธอมีอายุได้เพียงสามปีเท่านั้น  แถมแม่ของเธอก็ดูยุ่งจนแทบไม่มีเวลาส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ  แล้วจู่ ๆ ก็จะมาบอกว่าจะแต่งงานเนี่ยนะ  “คุณแม่พูดว่าอะไรนะคะ ?”



ริเอโกะก้มหน้าลงไปพักหนึ่ง  ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องมองลูกสาวด้วยแววตามุ่งมั่น  “แม่รู้ดีว่าลูกอาจรับไม่ได้  แต่... แม่ก็รักเขาจ้ะ  และแม่ก็เชื่อว่าลูกจะสามารถเข้ากับพ่อและพี่ใหม่ของลูกได้ดีทีเดียว”



ยูเมะนิ่งเงียบ  เธอรู้ดีว่าเธอไม่ใช่คนเข้ากับคนอื่นยาก  แถมแม่ของเธอก็น่าสงสารมาหลายปีแล้ว  ต้องยุ่งอยู่กับงานจนบางทีก็ล้มเจ็บ  เธอเองก็ต้องการจะให้แม่ของเธอมีความสุข  แต่ว่า....



“คุณแม่คะ..... ไม่รักคุณพ่อแล้วเหรอคะ ?”



เธอกังวล  กลัวว่าแม่ของเธอจะลืมพ่อไป  แต่ที่จริงนั้นไม่ใช่

“... พ่อของลูกเป็นรักครั้งแรกของแม่  ดังนั้นแม่ไม่มีทางลืมเขาหรอกจ้ะ  เขายังอยู่ในใจของแม่ตลอดไป  แต่ตอนนี้... แม่....”  ริเอโกะอึกอักด้วยไม่รู้ว่าควรจะอธิบายอย่างไรดี  ซึ่งยูเมะก็เข้าใจ



“ยูเมะเข้าใจค่ะ  ว่าแม่มีคนรักใหม่แล้ว... ที่จริงยูเมะก็อยากจะให้คุณแม่มีความสุขเหมือนคนอื่นเขาเหมือนกัน.... ยูเมะ... ตกลงก็ได้ค่ะ”





***************************************





วันต่อมา  ริเอโกะก็พาลูกสาวของเธอออกจากบ้าน  ไปยังร้านอาหารซึ่งเป็นจุดนัดพบที่เธอนัดกับทาเคอุจิ ริว  คนรักของเธอเอาไว้  ซึ่งชายหนุ่มก็มายืนรออยู่ก่อนแล้ว  ด้วยรู้ดีว่าริเอโกะชอบมาก่อนเวลานัดเสมอ



“สวัสดีค่ะ ริว”  ริเอโกะเอ่ยเบา ๆ ก่อนจะพยักพเยิดให้ลูกสาวของเธอกล่าวคำทักทาย



เด็กสาวค้อมศีรษะลงอย่างงดงามตามที่มารดาของเธอเคยสอน  “สวัสดีค่ะ  โอโตยามะ ยูเมะ  ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ”  เงยหน้าขึ้นอย่างช้า ๆ  เรือนผมสีดำขลับพลิ้วไปตามแรงลมอ่อน ๆ เสริมให้ใบหน้าของเธอดูงดงามยิ่งขึ้น  “ฝากตัวด้วยนะคะ คุณพ่อ”  เธอคลี่ยิ้มอย่างอ่อนโยน  ก่อนจะเหลือบไปเห็นร่างสูงของใครบางคนที่ยืนอยู่หลังพ่อใหม่ของเธอ  “นั่น... ?”



ชายหนุ่มหันไปตามสายตาของยูเมะ  “นี่ลูกชายของพ่อน่ะ  เฮ้ เคสุเกะ  แนะนำตัวสิ”



เด็กหนุ่มร่างสง่าผู้มีใบหน้าหล่อเหลา  ผมสีน้ำตาลเกือบดำที่ดูเหมาะเจาะกับนัยน์ตาคมเข้มสีน้ำตาลแฝงแววสนุกสนานก้าวออกมาข้างหน้า  “ทาเคอุจิ เคสุเกะครับ  ยินดีที่ได้รู้จักครับ  คุณแม่  แล้วก็... น้องสาวผู้น่ารักคนนี้ด้วย”  เขาหันมายิ้มให้กับยูเมะ  ยิ้มที่ดูอ่อนหวานที่เต็มไปด้วยความร้อนแรงในประกายตานั้น  ทำเอาเธอแทบทรงตัวไม่อยู่



“อืม... พ่อกับแม่จะไปดูชุดในพิธีก่อนนะ  ยูเมะจัง... รอที่นี่แล้วก็สั่งอะไรทานกันไปก่อนก็ได้นะ”  ริวหันไปทางเคสุเกะ  ลูกชายของเขาแล้วกระซิบบอกไปด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า  “ห้ามแตะต้องยูเมะจังเด็ดขาดนะ !”  แล้วจึงเดินออกจากร้านไป



เมื่อทั้งสองคนไปแล้ว  ความเงียบอันน่ากลัวก็เกิดขึ้น  ยูเมะรู้สึกประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก  ส่วนพี่ชายของเธอก็นั่งอยู่นิ่ง ๆ ไม่เอ่ยอะไรเช่นกัน  เด็กสาวเหลือบสายตาขึ้นมองพี่ชายของเธออย่างเงียบ ๆ ด้วยอยากจะรู้ว่าเคสุเกะกำลังทำอะไรอยู่  แต่แล้ว... เธอก็ต้องสะดุ้งและรีบเบนสายตาไปทางอื่นทันที  เพราะดวงตาสีน้ำตาลคมกริบกำลังจับจ้องมาที่เธอตลอดเวลา



“ยูเมะ”  เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียก  ทำให้เด็กสาวตกใจจนถึงกับสะดุ้งเฮือก  “ขอเรียกแบบนี้ได้ไหม ?”



“อะ  ดะ ได้ค่ะ... พี่”  ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมของอีกฝ่าย  รอยยิ้มของเขาช่างอ่อนโยนเหลือเกิน  ใบหน้าก็หล่อเหลาจนเธอไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีโอกาสเป็นน้องสาวของชายคนนี้



“เรียก ‘เคสุเกะ’ ก็ได้  ถ้าสะดวกล่ะก็นะ”



ยูเมะตกลงก่อนจะเริ่มสนทนาอย่างโล่งใจขึ้น  คงเพราะรอยยิ้มที่แสนอ่อนโยนของเขา  ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายลงได้อย่างน่าประหลาด  เธอเล่าเรื่องหลาย ๆ เรื่องให้เขาฟังอย่างสนุกสนาน  ทั้งเรื่องพ่อของเธอ  เรื่องเพื่อนที่โรงเรียน  และอีกมากมายหลายเรื่องจนไม่ทันรู้ตัวว่าเวลาผ่านไปนานถึงสามชั่วโมงแล้ว



“ตายจริง  ป่านนี้แล้วเหรอเนี่ย ?!”  เธออุทานดังก่อนจะหันไปมองทางพี่ชายของเธอราวกับจะถามว่าจะทำอะไรต่อดี



“ออกไปหาพ่อกับแม่กันไหม ?  ร้านชุดแต่งงานอยู่ตรงนี้เอง”  เคสุเกะเอ่ยเสียงระรื่น  เมื่อเห็นเด็กสาวพยักหน้าจึงลุกไปจ่ายเงินแล้วเดินออกจากร้านไป





***************************************





“ยูเมะขอโทษนะคะที่ทำให้พี่... เคสุเกะเสียเวลาไปด้วย  มัวแต่คุยเพลินจนไม่ทันได้ดูเวลาเลย”



เด็กหนุ่มส่ายศีรษะ  “ไม่เป็นไรหรอก... ฉันเองก็ดีใจนะที่ทำให้เธอสบายใจได้”



น้ำเสียงที่แสนอ่อนโยนสร้างความอบอุ่นใจให้แก่ยูเมะเป็นอย่างมาก  เธอรู้สึกดีกับพี่ชายใหม่ของเธอเหลือเกิน  ดีใจที่ได้รู้จักกับเคสุเกะโดยไร้เหตุผล



“อ๊ะ  ร้านนั้นไง  ไปกันเถอะ”  มือแกร่งเอื้อมมาจับมือเรียวบางของเด็กสาวแล้วดึงให้เข้าไปในร้าน  ก่อนจะรีบปล่อยมือเมื่อเห็นว่าพ่อเดินออกมาพอดี  แถมกำลังจ้องมองมาทางเขาอย่างไม่ค่อยพอใจด้วย  “พะ พ่อ  เสร็จแล้วเหรอ ?”



“โป๊ก !”



ชายวัยกลางคนตรงดิ่งเข้ามาเขกศีรษะลูกชายอย่างอดไม่ได้  “นายนี่ไม่ไหวเลย  เห็นผู้หญิงน่ารักหน่อยเป็นไม่ได้ !”  ก่อนจะหันไปทางยูเมะซึ่งกำลังยืนคุยกับหญิงสาวผู้เป็นมารดาอยู่อย่างมีความสุข  “ดูซิว่ายูเมะจังเขาใสซื่อแค่ไหน  ริเอ... เอ้ย  แม่ของเธอเลี้ยงเธอมาอย่างดี  ริ้นไม่ให้ไต่  ไรไม่ให้ตอม.... อย่าทำอะไรบ้า ๆ เชียวนะ !”  เขาเตือนเสียงเข้มก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับว่าที่เจ้าสาวของเขา



เคสุเกะยกมือลูบศีรษะส่วนที่เจ็บเบา ๆ  ก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วพึมพำกับตัวเอง  “น่าสนใจนี่”



เขาไม่เคยเชื่อหรอกว่าเด็กสาวที่มีอายุถึงสิบหกปีแล้วจะใสซื่อบริสุทธิ์อย่างที่พ่อของเขาว่า  เพราะผู้หญิงน่ะ  ร้ายกาจจะตายไป  เขายังเคยโดนหลอกมาแล้วเลย



เขาตัดสินใจแล้ว  เขาจะทำให้ยูเมะเป็นของเขาให้ได้ !



ชั่วขณะหนึ่งที่ยูเมะหันไปเห็นรอยยิ้มของเคสุเกะ.... ไม่ใช่รอยยิ้มที่อ่อนโยนน่าลุ่มหลงอย่างที่เคยเห็น  เเต่เป็นรอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์ร้ายกาจราวกับปีศาจ....