ขอเป็นคนสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #1 : จุดเริ่มต้น

“นักเรียนวันนี้เราจะจัดโต๊ะทานข้าวกันใหม่นะ”    เสียงอาจารย์ประกาศก้องในช่วงเย็น

“เฮ้ยๆๆ  กวางโต๊ะนั้นๆ  ใกล้กลุ่มพี่ฟลุ๊ค”  ประโยคหลังนี่คนพูดแอบกระซิบกับเพื่อนสาว

และในที่สุดด้วยความสามัคคีประสานเสียงเรียกร้องทำให้แน๊ตเจ้าของประโยคเมื่อกี้ได้นั่งทานข้าวใกล้กลุ่มของรุ่นพี่ที่ตนแอบปลื้ม(ที่จริงทั้งโต๊ะก็ปลื้มเหมือนกันแหละ)

“ปุ๋ม รีบกินน้ำให้หมดกระติกเร็วเข้าจะได้ขอน้ำโต๊ะพี่ฟลุ๊ค”  แน๊ตกระซิบกระซาบกับเพื่อนร่วมโต๊ะ

ทำเอากว่าสาวๆจะได้ขอน้ำก็อิ่มน้ำกันจนเอียนเลย

“พี่คะ  พี่ป๋องคะ  ขอน้ำหน่อยค่ะ”  ยัยแอนผู้ซึ่งนั่งใกล้สุดต้องกลายเป็นผู้เจรจา ขณะที่ตัวต้นคิดกับคู่หูนั่งอมยิ้มกันอย่างลุ้นๆ

“น้องครับ  น้ำได้แล้ว”  เสียงพี่ป๋องดังขึ้น

“ขอบคุณค่ะ”  ยัยแอนรีบทำเสียงหวานใส่

“อืมมม  น้ำหว้าน  หวาน  ชื่นใจจังเลย”  ยัยแอนทำหน้าตาทะเล้นใส่แน๊ต

“เอามานี่เลยแอน  ให้เราชิม  เราน่ะใจจะละลายเวลาเจอพี่วิวน่ะ  เนี่ยถึงไม่ได้จากพี่วิวแต่พี่ป๋องก็เพื่อนพี่วิว  ใกล้ชิดไปอีกนิดแล้ว  ทีนี้นะ เวลากินข้าวจะมองเช้า-เย็น เลย”  ปุ๋มทำท่าฝันเฟื่องใส่แน๊ต

เพื่อนๆต่างก็รู้กันว่าคู่หู 2 คนนี้  แน๊ตกับปุ๋มน่ะแอบปลื้มพี่วิวกับพี่ภูมานานแล้ว  พอได้มีโอกาสนั่งโต๊ะใกล้ๆกันแบบนี้  ทั้ง2เลยไม่เป็นอันกินข้าวกันเลย  จะว่าไปก็ไม่ใช่แค่ 2 คนหรอก  ทุกคนในโต๊ะนั่นแหละปลื้มพี่ๆกลุ่มนี้กันทั้งนั้น

“ปุ๋ม  ปุ๋ม  อะไรติดหน้าเราหรือปล่าว”  แน๊ตถามขณะที่รู้สึกว่ามีบางคนมองเธออยู่  ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้จักเขาเหมือนกัน

“ปล่าวนิ  ทำไมเหรอ”  ปุ๋มมองหน้าเพื่อน

“ปล่าว  ไม่มีไรหรอกจ๊ะ”