ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รองเท้าพาซวย
ปี๊น..ปี๊น พ่อ …พ่อช่วยฮานะด้วย พลั่ก…โครม!!!!!!!!!!!!!! กรี๊ดดดดดดดดดดด…พ่อ!!!!!พ่อจ๋าาาา…ใครก็ได้ช่วยพ่อหนูที ช่วยด้วย…พ่อจ๋าา ฮือๆๆ พ่อต้องไม่เป็นไรนะ พ่อ..พ่อลืมตาสิจ๊ะ ลืมตาสิ ลืมตา ทำไมนิ่งล่ะจ๊ะ พ่อ ฮานะอยู่นี่ ลืมตาสิ ลืมตา ฮือๆๆพ่อ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ แฮ่กๆ…ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกลัว ก่อนยันกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อขึ้น…เฮ่อ…ฝันแบบนี้อีกแล้ว…ฉันถอนหายใจพลางเก็บที่นอน…ตั้งแต่พ่อตาย เหตุการณ์ครั้งนั้น…ที่ฉันไม่เคยลืม ก็คอยตามมาหลอกหลอนฉัน จนถึงวันนี้…
ฉันชื่อ มัตซึคาเดะ ฮานากะ อายุ 16 ปี ตอนนี้กำลังเรียนที่ โรงเรียนมัธยมหญิงล้วนไดซึมิ ซึ่งฉันก็ดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนอยู่ ( เป็นปลื้ม ^^~ ฮิฮิ) แฟนเหรอ…หึ คนอย่างฉันเนี่ยนะมีแฟน ใครเค้าจะเอาคนตายด้านอย่างฉัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อย่าหวังเลยว่าจะได้จากฉัน ตั้งแต่พ่อตาย สิ่งเนี๊ยะฉันไม่มีอีกแล้ว…(มันอ่ะมี แต่ไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเอง)
ตายล่ะ….พล่ามมาตั้งนาน สายแล้ว…(ติดลมอ่ะดิ๊ ) ประธานนักเรียนมาโรงเรียนสาย มีหวังโดนหนักแหงๆ งั้นซิ่งล่ะน้าาาาาาาาาาา…>๐<
“ สายแย้วง่า ฮือๆ ซวยแน่” ฉันพูด พร้อมกับก้มดูนาฬิกา…อ่ะฮ้า ^^…เหลืออีก 20 นาที สบายมาก ทันชัวร์…
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ โอ๊ย!!!!!!!!! + +” เจ็บง่า ฮือ….TT^TT บ้าจริง…ดันมาสะดุดฝาท่อ ล้มซะได้ ฮึ่ย…ไอ้ฝาท่อบ้าาาา เอ๊ะ!!!! เดี๋ยวก่อนนะ รองเท้าฉัน รองเท้าช้านนนนนนนนน หายไปข้างนึง เพิ่งซื้อมาซะด้วย แง้…TTT^TTT กว่าจะเก็บเงินซื้อได้เลือดตาแทบกระฉูดเชียวน้าาาาาาาา…ว่าแล้วชั้นก็คลานหาอย่างบ้าคลั่ง…เฮ่อ..เป็นที่เวทนาแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
“ นี่ ใช่รองเท้าเจ๊รึเปล่า” เสียงใครบางคนพูดขึ้น ใคร ?ไหนเจ๊?ฉันหันมองดูรอบๆตัว เอ..ก็มีแต่เรานี่หว่า…
“ เจ๊นั่นแหละ”
“ ฉันน่ะเหรอ” ฉันพูดพร้อมเงยหน้าขึ้น
“เออ…แก่แล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก” หา…า ว่าไงน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา…>๐< ฉันเพิ่งอยู่ ม.3เอง มาว่าฉันแก่ ฮึ่ม…. แกต๊ายยยยยยยยยยย…ฉันลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ กะจะด่ามันซักหน่อย …แต่ทำไมมันสูงจังวะ (หล่อด้วยแหละ)…*-*…แล้วจะด่ามันถึงมั๊ยเนี่ย…กรรมจริงจริ๊ง…จะด่ามันทั้งที ดันเสือกเกิดมาเตี้ยอีก…แต่เอ๊ะ..ในมือตานั่นมีรองเท้าฉันด้วย..อา..มายเลิฟของช้านนนน มามะมาหาแม่ ฉันเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าแต่…ตานั่นดันชักมือกลับ และยกรองเท้าขึ้น…ทำให้ฉันเสียหลัก มือที่จะเอารองเท้ากลายเป็น…ฉันกอดตานั่นไว้…
“อุ๊ย!!~ เจอกันไม่ทีไร กอดเค้าแล้วเหรอตัวเอ๊งงง เค้าอายนะ” ตานั่นกระแนะกระแหน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลก >๐< ใครเค้าอยากกอดแกกันยะ…ฉันรีบดึงตัวออกมา…และปัดรังควาน เอ๊ย!!ปัดตัวเป็นการใหญ่ เสนียดติดตัวมารึเปล่าเนี่ย ยี๋..สกปรก ขณะกำลังปัดอยู่นั้น สายตาอันแหลมคมดุจเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา…ซึ่งมันทำให้ฉัน…กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด… >๐<
อีก 5 นาที โรงเรียนเข้า…วันนี้ฉันมีพูดหน้าแถวซะด้วย…ตายแก ตายแน่ ฮานากะเอ๋ย…แต่ตอนนี้ฉันต้องเอารองเท้าคืนมาก๊อนนนนนนนนน
“นี่ ช่วยคืนรองเท้าให้ฉันหน่อยนะ พอดีรีบน่ะ” ฉันพูดอย่างเก็บอารมณ์สุดๆ
“คืน? พี่สาวนี่ตลกจัง” ตานั่นพูดพร้อมแบมือ ฉันมองอย่างงงๆ
“มีอะไรแลกเปลี่ยนมั๊ย” เวรล่ะสิ…เงินก็เอามาน้อยด้วยง่า ทำไงดี ทำไงดี คิด คิด สิโว้ยยย..
แมร่งทำไมมันคิดไม่ออกวะ
“เอ่อ..ไม่มีอ่ะ”
“ไม่มีก็ไม่ต้องเอารองเท้า” อีตานี่ หล่อซะเปล่า…กวน teen ชะมัด เฮ้ย!!3 นาที ทำไงดีวะ
“งั้น เอางี้…” ตานั่นเสนอ…เอาอะไรก็ได้พูดมาเร็วๆสิวะ…
“ไปเดทกัน” หา….า OoO เดท อุแม่จ้าวววววว…คนอย่างฉันเนี่ยนะจะไปเดท…อกจะแตกตายยยยยย…
“ดะ เดทเหรอ”
“ใช่ ได้รึเปล่าล่ะ ไม่ได้ก็ไม่ได้รองเท้าน๊าาาาา” ตานั่นแกว่งรองเท้าไปมา ไม่ได้ก็ไม่ได้รองเท้า..เอาก็เอาวะ…
“ได้ วันไหนล่ะ”
“ วันเสาร์ 10 โมง ที่ชิบูย่านะ อ่ะ…นี่รองเท้า ไปล่ะ บ๊าย บายนะพี่สาวคนสวย…”
ตานั่นวางรองเท้าบนมือฉันที่มองอย่างอึ้งๆ …เฮ้ย!!~ โรงเรียน …ฉันรีบใส่รองเท้าและวิ่งปรู๊ดไปอย่างรวดเร็ว
และแล้ว..ฉันก็สวมวิญญาณนักวิ่งใส่ตีนหมามาถึงโรงเรียนในที่สุด..แฮ่กๆ..เหนื่อยชะมัดเล้ย…แต่ทำไมไม่มีคนมาเข้าแถวล่ะ..แปลกจัง…ในขณะที่ฉันกำลังยืนเอ๋ออยู่นั้นก็มีรุ่นน้องเข้ามาทัก
“รุ่นพี่ไปทำอะไรมาคะเหงื่อชุ่มเลย” ตายล่ะ…ถ้าตอบว่า อ๋อ…พี่กลัวมาสายน่ะค่ะ…มีหวังภาพพจน์ของฉันต้องแหลกไม่มีชิ้นดีแน่…
“อ๋อ…พี่ออกกำลังกายน่ะค่ะ” ฉันตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ
“แหม ดีจัง วันหลังหนูออกมั่งดีกว่า ไปนะคะ” และเค้าก็เดินจากไป …ทำไมไม่เข้าแถวนะ…ว่าแล้วฉันก็มองนาฬิกาโรงเรียน เหลืออีกตั้ง 1 ชั่วโมงแน่ะ…อ๋อ!!~เมื่อวานฉันปรับนาฬิกาไว้ กลัวมาโรงเรียนสายน่ะ…จำได้แล้ว…ฮือๆTTTTT^TTTTT แล้วที่ฉันอุตส่าห์วิ่งมาล่ะ จะว่าง้ายยย
“ แฮ่กๆ…ฝันอีกแล้วเหรอเนี่ย” ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยความตกใจกลัว ก่อนยันกายที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อขึ้น…เฮ่อ…ฝันแบบนี้อีกแล้ว…ฉันถอนหายใจพลางเก็บที่นอน…ตั้งแต่พ่อตาย เหตุการณ์ครั้งนั้น…ที่ฉันไม่เคยลืม ก็คอยตามมาหลอกหลอนฉัน จนถึงวันนี้…
ฉันชื่อ มัตซึคาเดะ ฮานากะ อายุ 16 ปี ตอนนี้กำลังเรียนที่ โรงเรียนมัธยมหญิงล้วนไดซึมิ ซึ่งฉันก็ดำรงตำแหน่งประธานนักเรียนอยู่ ( เป็นปลื้ม ^^~ ฮิฮิ) แฟนเหรอ…หึ คนอย่างฉันเนี่ยนะมีแฟน ใครเค้าจะเอาคนตายด้านอย่างฉัน รอยยิ้มและเสียงหัวเราะ อย่าหวังเลยว่าจะได้จากฉัน ตั้งแต่พ่อตาย สิ่งเนี๊ยะฉันไม่มีอีกแล้ว…(มันอ่ะมี แต่ไม่รู้สึกตัวเท่านั้นเอง)
ตายล่ะ….พล่ามมาตั้งนาน สายแล้ว…(ติดลมอ่ะดิ๊ ) ประธานนักเรียนมาโรงเรียนสาย มีหวังโดนหนักแหงๆ งั้นซิ่งล่ะน้าาาาาาาาาาา…>๐<
“ สายแย้วง่า ฮือๆ ซวยแน่” ฉันพูด พร้อมกับก้มดูนาฬิกา…อ่ะฮ้า ^^…เหลืออีก 20 นาที สบายมาก ทันชัวร์…
โครม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
“ โอ๊ย!!!!!!!!! + +” เจ็บง่า ฮือ….TT^TT บ้าจริง…ดันมาสะดุดฝาท่อ ล้มซะได้ ฮึ่ย…ไอ้ฝาท่อบ้าาาา เอ๊ะ!!!! เดี๋ยวก่อนนะ รองเท้าฉัน รองเท้าช้านนนนนนนนน หายไปข้างนึง เพิ่งซื้อมาซะด้วย แง้…TTT^TTT กว่าจะเก็บเงินซื้อได้เลือดตาแทบกระฉูดเชียวน้าาาาาาาา…ว่าแล้วชั้นก็คลานหาอย่างบ้าคลั่ง…เฮ่อ..เป็นที่เวทนาแก่ผู้พบเห็นเป็นอย่างยิ่ง
“ นี่ ใช่รองเท้าเจ๊รึเปล่า” เสียงใครบางคนพูดขึ้น ใคร ?ไหนเจ๊?ฉันหันมองดูรอบๆตัว เอ..ก็มีแต่เรานี่หว่า…
“ เจ๊นั่นแหละ”
“ ฉันน่ะเหรอ” ฉันพูดพร้อมเงยหน้าขึ้น
“เออ…แก่แล้วยังไม่รู้สึกตัวอีก” หา…า ว่าไงน๊าาาาาาาาาาาาาาาาาา…>๐< ฉันเพิ่งอยู่ ม.3เอง มาว่าฉันแก่ ฮึ่ม…. แกต๊ายยยยยยยยยยย…ฉันลุกขึ้นอย่างไม่พอใจ กะจะด่ามันซักหน่อย …แต่ทำไมมันสูงจังวะ (หล่อด้วยแหละ)…*-*…แล้วจะด่ามันถึงมั๊ยเนี่ย…กรรมจริงจริ๊ง…จะด่ามันทั้งที ดันเสือกเกิดมาเตี้ยอีก…แต่เอ๊ะ..ในมือตานั่นมีรองเท้าฉันด้วย..อา..มายเลิฟของช้านนนน มามะมาหาแม่ ฉันเอื้อมมือไปหยิบรองเท้าแต่…ตานั่นดันชักมือกลับ และยกรองเท้าขึ้น…ทำให้ฉันเสียหลัก มือที่จะเอารองเท้ากลายเป็น…ฉันกอดตานั่นไว้…
“อุ๊ย!!~ เจอกันไม่ทีไร กอดเค้าแล้วเหรอตัวเอ๊งงง เค้าอายนะ” ตานั่นกระแนะกระแหน กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด อยากจะกรี๊ดให้ลั่นโลก >๐< ใครเค้าอยากกอดแกกันยะ…ฉันรีบดึงตัวออกมา…และปัดรังควาน เอ๊ย!!ปัดตัวเป็นการใหญ่ เสนียดติดตัวมารึเปล่าเนี่ย ยี๋..สกปรก ขณะกำลังปัดอยู่นั้น สายตาอันแหลมคมดุจเหยี่ยวของฉันก็เหลือบไปเห็นนาฬิกา…ซึ่งมันทำให้ฉัน…กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด… >๐<
อีก 5 นาที โรงเรียนเข้า…วันนี้ฉันมีพูดหน้าแถวซะด้วย…ตายแก ตายแน่ ฮานากะเอ๋ย…แต่ตอนนี้ฉันต้องเอารองเท้าคืนมาก๊อนนนนนนนนน
“นี่ ช่วยคืนรองเท้าให้ฉันหน่อยนะ พอดีรีบน่ะ” ฉันพูดอย่างเก็บอารมณ์สุดๆ
“คืน? พี่สาวนี่ตลกจัง” ตานั่นพูดพร้อมแบมือ ฉันมองอย่างงงๆ
“มีอะไรแลกเปลี่ยนมั๊ย” เวรล่ะสิ…เงินก็เอามาน้อยด้วยง่า ทำไงดี ทำไงดี คิด คิด สิโว้ยยย..
แมร่งทำไมมันคิดไม่ออกวะ
“เอ่อ..ไม่มีอ่ะ”
“ไม่มีก็ไม่ต้องเอารองเท้า” อีตานี่ หล่อซะเปล่า…กวน teen ชะมัด เฮ้ย!!3 นาที ทำไงดีวะ
“งั้น เอางี้…” ตานั่นเสนอ…เอาอะไรก็ได้พูดมาเร็วๆสิวะ…
“ไปเดทกัน” หา….า OoO เดท อุแม่จ้าวววววว…คนอย่างฉันเนี่ยนะจะไปเดท…อกจะแตกตายยยยยย…
“ดะ เดทเหรอ”
“ใช่ ได้รึเปล่าล่ะ ไม่ได้ก็ไม่ได้รองเท้าน๊าาาาา” ตานั่นแกว่งรองเท้าไปมา ไม่ได้ก็ไม่ได้รองเท้า..เอาก็เอาวะ…
“ได้ วันไหนล่ะ”
“ วันเสาร์ 10 โมง ที่ชิบูย่านะ อ่ะ…นี่รองเท้า ไปล่ะ บ๊าย บายนะพี่สาวคนสวย…”
ตานั่นวางรองเท้าบนมือฉันที่มองอย่างอึ้งๆ …เฮ้ย!!~ โรงเรียน …ฉันรีบใส่รองเท้าและวิ่งปรู๊ดไปอย่างรวดเร็ว
และแล้ว..ฉันก็สวมวิญญาณนักวิ่งใส่ตีนหมามาถึงโรงเรียนในที่สุด..แฮ่กๆ..เหนื่อยชะมัดเล้ย…แต่ทำไมไม่มีคนมาเข้าแถวล่ะ..แปลกจัง…ในขณะที่ฉันกำลังยืนเอ๋ออยู่นั้นก็มีรุ่นน้องเข้ามาทัก
“รุ่นพี่ไปทำอะไรมาคะเหงื่อชุ่มเลย” ตายล่ะ…ถ้าตอบว่า อ๋อ…พี่กลัวมาสายน่ะค่ะ…มีหวังภาพพจน์ของฉันต้องแหลกไม่มีชิ้นดีแน่…
“อ๋อ…พี่ออกกำลังกายน่ะค่ะ” ฉันตอบพร้อมยิ้มแห้งๆ
“แหม ดีจัง วันหลังหนูออกมั่งดีกว่า ไปนะคะ” และเค้าก็เดินจากไป …ทำไมไม่เข้าแถวนะ…ว่าแล้วฉันก็มองนาฬิกาโรงเรียน เหลืออีกตั้ง 1 ชั่วโมงแน่ะ…อ๋อ!!~เมื่อวานฉันปรับนาฬิกาไว้ กลัวมาโรงเรียนสายน่ะ…จำได้แล้ว…ฮือๆTTTTT^TTTTT แล้วที่ฉันอุตส่าห์วิ่งมาล่ะ จะว่าง้ายยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น