คุณชายดอกฟ้ากับสาวดอกหญ้า

ลำดับตอนที่ #1 : ดอกหญ้าแสนหวาน

      ไม้กวาด ที่ตักขยะ ผ้าขี้ริ้ว ไม้จนไก่  น้ำยาทำความสะอาดหลายชนิด รวมถึงถังน้ำสีเหลืองสด ถูกยื่นมาตรงหน้าหญิงสาวที่กำลังรับไปถือไว้อย่าง งงๆ

     “ทำให้สะอาดนะ ยัยดอกหญ้า ถ้าชั้นไม่มีธุระด่วนล่ะก็  หล่อนไม่มีทางได้ทำหน้าที่แทนฉันแน่ ๆ เลยรู้ไว้ด้วย” เพื่อนสาวร่างแมนขัดกับเสียงพูดที่แสบแก้วหู บอกหญิงสาวอย่างคาดคั้น ปานว่าหน้าที่ทำความสะอาดแมนชั่นหรู นั้นเป็นการได้รับเกียรติอย่างสูง

     “จ้า ๆ แหม เป็นเกียรติอย่างสูงเลยเจ้าค่ะ คุณหญิงเบบี้ “ หญิงสาวล้อเลียนอย่างขำ ๆ “ ว่าแต่ไอ้น้ำยาพวกนี้จะเอาไปทำอะไรหนักหนาหรอ ขวดเดียวก็พอมั้ง ประหยัดดี ” หญิงเสนอ    

     “ต๊าย ตาย หล่อนหยุดความคิดนั้นเดี๋ยวนี้นะ คุณเรียว น่ะเป็นคนสำคัญของชั้น ทุกอย่างจะต้องเนี๊ยบสุด ๆ แล้วไอ้น้ำยาทุกขวดก็ใช้ทำความสะอาดเฉพาะส่วน ย่ะ ชั้นเขียนติดข้างขวดไว้แล้วห้ามหล่อนใช้ผิดด้วย วุ้ย ใครโทรมาเนี่ย” หญิงสาวนึกขอบคุณโทรศัพท์ นั่นทันทีที่ทำให้กระเทยเพื่อนรักเธอหยุดปากได้

     “จ้า ๆ เบบี้กำลังออกไปจ๊ะที่รัก รอแป๊บนะ” เพื่อนสาวพูดเสียงหวานกับโทรศัพท์ ก่อนหันมาบอกหญิงสาว “นี่ ชั้นต้องไปแล้ว หล่อนจำเอาไว้ว่า จะต้องทำหน้าที่แทนชั้นให้ดีที่สุด ถ้าผิดพลาดหล่อนตาย “ เพื่อนสาวของเธอพูดพลางเข้าลิฟท์ไป ไม่วายตะโกนมาอีก “อย่าลืมน่ะ ยัยดอกหญ้าจอมเปิ่น ห้ามทำอะไรแตกหักเสียน่ะหล่อน”

     เพื่อนสาวเธอไปแล้ว แต่เสียงยังคงแสบแก้วหูหล่อน หญิงสาวร่างโปร่ง ลากอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งหมดเข้าในลิฟท์ ก่อนจะกดชั้น 24  เอ้ยั ยัยเบบี้เพื่อนหล่อนเนี่ย เรื่องมากจิง ๆ ทำไมกะอีแค่ทำความสะอาดให้คุณเรียวอะไรเนี่ยต้องขนอุปกรณ์ยังกับจะไปยกทัพฆ่าเชื้อโรค ขนาดหล่อนไหว้วานให้เธอมาช่วยทำความสะอาดห้องคุณเรียวนี่เอง  หญิงสาวบ่นในใจแม้จะเห็นว่าเพื่อนสาว (แตก) ของหล่อนจะเรื่องมากไปหน่อย แต่ เบบี้ ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหล่อน

     นญา วจีสัจจะ คือชื่อที่พ่อตั้งให้ ส่วนดอกหญ้า นั่นก็เป็นชื่อที่แม่หล่อนตั้ง ด้วยเห็นว่าลูกสาวน่าทะนุถนอม เหมือนดอกหญ้าดอกเล็ก ๆ ความคิดของแม่อาจจะแปลกสำหรับใครบางคน แต่หญิงสาวกลับรู้สึกว่ามันแสดงถึงความรักที่แม่มีให้หล่อน เมื่อคิดถึงตอนนี้ หยดน้ำตาก็ไหลรินออกมาจากดวงตาคู่สวยของหล่อน นี่ถ้าพ่อแม่หล่อนไม่เสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ในวันเกิดครบ 19 ปีของหล่อนระหว่างกลับจากกรุงเทพ เพื่อมาฉลองวันเกิดหล่อนที่บ้านซึ่งติดกับชายทะเลพัทยาป่านนี้ชีวิตหล่อนคงมีความสุขมากกว่านี้แน่ หลังจากพ่อแม่เสียแล้ว หญิงสาวก็เข้าเรียนที่มหาวิยาลัยชื่อดัง ที่ต้องผ่านการสอบเอ็นทราน ดอกหญ้าจึงต้องย้ายตัวเองเข้าไปเรียนต่อที่กรุงเทพ กว่าจะได้กลับบ้านก็ปิดเทอมภาคฤดูร้อน แต่โชคดีที่ได้ สิริน ลูกพี่ลูกน้องของหล่อนดูแลบ้านไว้ หล่อนจึงหายห่วงไปบ้าง

    ดอกหญ้าทำงานมาตลอดตั้งแต่พ่อแม่หล่อนเสีย ก็พ่อแม่หล่อนไม่ได้ร่ำรวยอะไร พ่อเป็นเพียงครูจน ๆ คนหนึ่ง  แม่ก็เป็นเพียงผู้ช่วยพยาบาลในโรงพยาบาลเล็ก ๆ แต่ครอบครัวหล่อนก็มีความสุข

     หญิงสาวตื่นจากภวังค์ เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ชั้น 24 เป็นชั้นที่สูงสุดของคอนโดสุดหรูริมชายหาดพัทยา ห้อง 2401 หญิงสาวก้มลงมองหมายเลขห้องจากกุญแจสำรองในมือ ก่อนจะเดินพร้อมลากอุปกรณ์ทำความสะอาดทั้งปวงตามมา หญิงสาวนับหมายเลขห้องเรื่อย ๆ 2403  2402 เจอแล้ว 2401 เป็นห้องสุดทางริมทะเล หญิงสาวสอดกุญแจเข้าไปก่อนจะบิด ประตูเปิดออก หญิงสาวเข้ามายืนในห้องพร้อมอุปกรณ์ทั้ง ไม่ลืมหันไปปิดประตูแล้วล็อกเรียบร้อย

    “โอ้โห ห้องหรือบ้านกันเนี่ย มิน่าล่ะถึงต้องใช้อุปกรณ์เป็นโขยง” หญิงสาวพึมพำกับตัวเองเบา พลางเดินดูรอบ ๆ ก่อนจะลงมือทำความสะอาด

    ก่อนอื่นก็จัดการห้องรับแขกนี่ก่อน หญิงสาวทำไปฮัมเพลงไป เวลาผ่านไปเกือบ ๆ ชั่วโมงครึ่ง หลังจาก ผ่านด่านห้องต่าง ๆ ห้องรับแขก ห้องทำงาน ห้องนั่งเล่น ห้องน้ำรับแขก ห้องครัวเล็ก  ๆ  หญิงสาวก็มาถึงด่านสุดท้าย ห้องนอน ที่เล่นระดับจากห้องอื่นโดยการมีบันไดสั้น ๆ เหมือนบ้าน 2 ชั้นเลย ดอกหญ้าเคาะประตูเบา ๆ แม้รู้ว่าไม่มีใครอยู่ เพราะคุณเรียวเจ้าของห้องชุดสุดหรูห้องนี้ ออกไปทำธุระข้างนอก อย่างที่เพื่อนสาวของหล่อนบอกแต่หญิงสาวก็ยังเคาะประตูเพื่อความชัวว์ ก่อนจะผลักเข้าไป โอ้โห สุดยอดจริง ๆ ขนาดว่าห้องที่ผ่านๆ มาว่าสวย หรูหราแล้วมาห้องนอนก็ยังคงคอนเซป ความหรู แต่แฝงด้วยเรียบเท่ไว้ อยากรู้จริงว่าเจ้าของห้องหรูนี้หน้าตาเป็นยังไง เพราะทุกห้องที่ผ่านมาไม่มีรูปเจ้าของห้องติดไว้เลย มีแต่รูปวาดสีน้ำมันสวย ๆ ติดเอาไว้บนผนัง หรือว่านายเรียวเนี่ย หน้าตาขี้เหร่เลยไม่อยากติดรูปไว้ให้ช้ำใจตัวเอง หญิงสาวยิ้มอย่างขัน ๆ ในความคิดของตัวเอง  

     เอาไงดีนะเริ่มจากไหนดีล่ะเรา เตียงนี่แหละ หญิงสาวก้าวไปหาเตียงขนาดคิงส์ไซน์ อยู่คนเดียวแต่ทำไมเตียงกว้างอย่างนี้นะ เปลืองจริง ๆ คิดพลางลงมือทำความสะอาด  เอะนี่มันอะไรกัน หญิงสาวหยิบซองที่มีร่องรอยโดนฉีกแล้วท่าทางเจ้าของห้องคงจะต้องการของที่อยู่ข้างในนี้ ดูเร็กส์ ดอกหญ้าอ่านภาษาอังกฤษตัวโตที่สุดบนซอง ดูเร็กส์ หรอ เหมือนเคยได้ยินที่ไหน ช่างมันเถอะ หญิงสาวทิ้งมันในถังขยะ ก่อนทำงานสุดท้ายคือดูดฝุ่นบนพรมหนาเนื้อดี คงแพงน่าดู ตามประสาคนรวย ดอกหญ้าคิดค่อนแคะในใจ

     “เอ้ย เสร็จเสียที” หญิงสาวบิดขี้เกียจ ก่อนจะมองผลงานของตัวเอง เก่งจริงเรา ดีนะวันนี้หล่อนไม่ทำอะไรตกแตกเสียก่อน อาจเป็นเพราะหล่อนระวังสุด ๆ แล้วไง ห้องนี้กว้างกว่าห้องครัวบวกด้วยห้องนอนของหล่อนเสียอีก หญิงสาวเดินไปเปิดประตูเลื่อนกระจกใสก่อนจะยืนอยู่กับเทอเรซที่กว้างจนสามารถวางโต๊ะกับเก้าอี้อีก 2 ตัวได้อย่างสะบายแถมยังมีที่ว่างให้ดูวิวยามค่ำคืนที่สวยงามของพัทยา ที่คับคั่งไปด้วยผู้คน ร้าน ห้าง รถ ดีที่บ้านของหล่อนอยู่นอกเขตเมืองที่วุ่นวายนี้นิดนึง ไม่นั้นหล่อนคงปวดหัวตาย หลังจากที่ปวดหัวจากการใช้ชีวิตในกรุงเทพ มา 3 ปี ในการเรียนคณะบริหาร ของมหาวิทยาลัยชื่อดัง เหลืออีกปีเดียว หล่อนจะไปกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านกับงานที่คงพอจะหาได้จากเมืองพัทยาที่แสนจะวุ่นวายนี้

     “แหมใจร้อนจัง ไหนเมื่อกี้ ไม่อยากให้มิเกลมาไง” เสียงแหลม ๆ แว่วมากระทบกับโสตประสาทของหญิงสาว

    “เอ๊ะ เสียงใครนะ” หญิงสาวตกใจ ใครเข้ามา หล่อนว่าตัวเองปิดประตูแล้วนี่น่า เร็วเท่าความคิด ดอกหญ้าเดินออกไปทางต้นเสียงที่คาดว่ามาจากห้องรับแขกสุดหรูด้านหน้าแน่

    ภาพที่เห็นทำให้หญิงสาวต้องอ้าปากหวอด้วยความตื่นตะลึง

    ผู้หญิงผมทองร่างสูงโปร่ง กับผู้ชายผมดำสูงกว่านิดหน่อย กำลังกอดจูบกันอย่างไม่เกรงใจฟ้าดิน ไม่สนใจรอบข้าง ทำไงดีง่ะ ดอกหญ้าคิด ขณะหญิงสาวกำลังสับสนอยู่ว่าจะทำไงดี เท้าอันซุ่มซ่าม ของหล่อนก็ดันไปสะดุดถังน้ำสีเหลืองหนึ่งในอาวุธทำคาวมสะอาดของตัวเองเข้าอย่างจัง

    โครม ได้ผลสาวผมทองกับหนุ่มผมดำผละออกกันอย่างตกใจ

    “ว๊าย” หญิงสวยผมทองร้องออกมาทันที พลางจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง  ก่อนจะเอ่ยต่อไปว่า “ที่แท้ก็มีคู่ขาคนใหม่รออยู่แล้วนี่เอง ถึงไม่อยากให้มิเกลมา งั้นมิเกลกลับล่ะ” ก่อนจะเดินออกไป สาวสวยนามว่า มิเกล หันมามองดอกหญ้า แวบหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับชายหนุ่มผมดำ “มิเกลไม่อยากจะเชื่อว่า เดี๋ยวนี้คุณรสนิยมต่ำ ถึงขนาดคว้าเด็กกะโปโลมาเป็นคู่ขาคนใหม่ได้”       พูดจบ สาวสวย ปากร้ายก็เดินจากไป ทิ้งให้หนุ่มผมดำกับดอกหญ้ามองหน้ากันอย่างงง ๆ

    “คุณเป็นใคร” ดอกหญ้าเอ่ยถามชายหนุ่มแปลกหน้าก่อน

    “ถามใคร ผมหรอ” เสียงทุ้มเซ็กซี่หลุดมาจากริมฝีปากบางเฉียบของชายหนุ่ม พร้อมกับที่เจ้าตัวเอานิ้วจิ้มที่อกกำยำของตัวเอง อย่างกวนๆ

    “ก็ใช่น่ะสิ  ไม่ถามคุณจะถามใครล่ะ” หญิงสาวตอบอย่างไม่พอใจในท่าทีของหนุ่มตรงหน้า

    ผู้ชายคนนี้หน้าตาเหมือนฝรั่งผสมกับแขกอาหรับเลย ผมดำสนิท รับใบหน้าเรียวยาวจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากสีเข้มบางเฉียบ คิ้วเข้ม นัยตาสีน้ำตาลเรียวยาวคู่นั้นมีแววขัน ๆ แต่ก็แฝงไว้ด้วยแววตาที่เซ็กซี่เหลือร้าย เขาสูงมากซัก 190 ซ.ม. เห็นจะได้ ดอกหญ้าแอบคำนวณในใจ หุ่นเหมือนนายแบบที่กระชากใจสาว ๆ อกกว้าง แขนเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อที่แสดงให้เห็นว่าเจ้าของเรือนร่างใส่ใจกับการออกกำลังกายให้ตัวเองดูดีถึงเพียงนี้ เป็นชายหนุ่มที่ผู้หญิงหลายคนฝันถึง

    ชายหนุ่มยิ้มอย่างขัน ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้ามองสำรวจร่างกายเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย สาวน้อยคนนี้เป็นใครกัน แล้วมาอยู่ห้องเขาได้อย่างไร ไม่น่าจะใช่คู่ควงเก่า ๆ ของเขา เพราะเขาจำได้ว่าไม่เคยมีผู้หญิงหน้าตาเหมือนเด็กกะโปโลอยู่ในรายชื่อสาว ๆ ของเขามาก่อน สาวน้อย ตรงหน้าเขาดูกะโปโลอย่างที่มิเกลบอกจริงหรอ

     สาวน้อยคนนี้ตัวเล็กมากถ้าที่เทียบกับเขา คงสูงไม่น่าจะเกิน ไหล่ของเขาแน่ แม้จะตัวเล็กสำหรับเขาแต่สาวน้อยคนนี้ก็ถือว่าเป็นหญิงสาวที่มีหุ่นชวนมองซ่อนอย่างใต้กางเกงยีนสีซีดกับเสื้อยืดตัวโตนั้น ผมสีโค๊กถูกผูกไว้ง่าย ๆ ด้วย ริบบิ้นสีแดงสด ใบหน้ารูปไข่ออกจะบึ้งไปหน่อย แต่ก็น่าเอ็นดูเหมือนเด็กที่กำลังงอน ตากลมโตมีแววโกรธ แต่ถ้าเขามองไม่ผิดตากลมโตคู่นั้นแฝงด้วยแววตาเศร้าอยู่ในนั้นด้วย จมูกรั้นรับกับปากอันอวบอิ่มน่าจูบ เมื่อคิดถึงตรงนี้ชายหนุ่มก็ต้องตกใจในความคิดของตัวเอง สาวน้อยคนนี้มีเสน่ห์กับเขาหรอ ชายหนุ่มสบตากับหญิงสาวก่อนจะเอ่ยตอบ

    “ ผมน่าจะถามคุณมากกว่าว่าคุณมาอยู่ในห้องผมได้ยังไง”

     “หา ห้องคุณ งั้นคุณก็คือ.....” ดอกหญ้าตกใจกับคำตอบของชายหนุ่ม

    “ผมคือ นายธารา เรียว ริชาร์ด เป็นเจ้าของห้องชุด 2401 ครับคุณผู้หญิง” ชายหนุ่มบอกชื่อเต็มเขาอย่างกวน ๆ “แล้วคุณเป็นใคร ล่ะสาวน้อย”

     นายคนนี้คือ คุณเรียว ของยัยเบบี้หรอ ดอกหญ้าทบทวนคำตอบของเขา โธ่เอ้ย ไม่น่าโง่เลยเรา

    “ฉันชื่อ นญา วจีสัจจะ ค่ะ พอดียัยเบบี้ ส่งฉันมาทำความสะอาดให้คุณแทนเขาน่ะค่ะ เบบี้เขาติดธุระน่ะค่ะ ” หญิงสาวรีบตอบ

    “คุณเป็นเพื่อนคุณเบบี้หรอ”  ชายหนุ่มถามต่อ “ค่ะ” ดอกหญ้าตอบสั้น ๆ

    “คือชั้นขอโทษ น่ะคะที่ทำให้แฟนคุณเข้าใจผิด เอ่อ ผู้หญิงเมื่อกี้น่ะค่ะ งั้นชั้นกลับแล้วน่ะค่ะงานเสร็จแล้ว” หญิงสาวขอโทษพร้อมกับบอกลา พลางหันหลังกลับ

    “เดี๋ยวสิ คุณยังไม่ได้เงินเลยนะ “ ชายหนุ่มขวางหน้าหล่อนด้วยก้าวเดียว

    “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันทำให้ฟรี แล้วกันเป็นการขอโทษที่ทำให้แฟนคุณโกรธ”

    “ไม่ได้ผมไม่ชอบให้ใครทำอะไรให้ฟรี ๆ แล้วมิเกลก็ไม่ใช่แฟนผม ถ้าคุณอยากไถ่โทษผมขอเป็นอย่างอื่นแล้วกัน” ชายหนุ่มตรงหน้าก้มลงมาหาใบหน้าหล่อนอย่างรวดเร็ว พร้อมกับประกบริมฝีปากบางเฉียบกับปากอวบอิ่มของหญิงสาวทันที

    ดอกหญ้าตะลึงไปสองสามวินาที ก่อนจะผลักชายหนุ่มตรงหน้าที่ไม่ทันตั้งตัวจนเซ ก่อนจะตวัดมือเรียวลงบนหน้า เผี๊ยะ ชายหนุ่มหันตามแรงตบ

    “คนฉวยโอกาส  ชั้นไม่ใช่ของเล่นของนายนะ” หญิงสาววิ่งออกไปนอกห้องทันทีที่พูดจบ

     ทิ้งให้หนุ่มหล่อ เอามือลูบรอยมือของหล่อนอย่างงง ๆ เขาโดนตบหรอ ชายหนุ่มถามตัวเองในใจ สาวน้อยคนนี้กล้ามาก ไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาอย่างนี้มาก่อน อย่าว่าแต่ตบเลย แม้แต่เขาเอ่ยปากก็ไม่มีใครกล้าขัดเขา วันนี้ นายธารา เรียว ริชาร์ด เจ้าของบริษัทอัญมณีส่งนอก โรงแรมหรูหลายแห่ง ต้องโดนผู้หญิงแปลกหน้าตบ เพราะโดนเขาจูบเนี่ยนะ ชายหนุ่มแตะริมฝีตัวเองเบา ๆ ก่อนจะยิ้มกับตัวเอง ผู้หญิงคนนี้ทำให้เขามีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นกับตัวเอง