ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผู้หญิงตัวร้าย...กับผู้ชายตัวแสบ ตอนที่ 1 เปิดตัว
เช้าที่สดใสแต่มักควบคู่ไปกับความวุ่นวายตามท้องถนน ผู้คนขวักไขว่จอแจ การจราจรที่คับคั่ง ทุกคนเร่งรีบที่จะไปทำกิจกรรมประจำวัน แสงแตรรถบีบไล่กันสนั่น ก็ไม่รู้จะบีบไปทำไมในเมื่อยานพาหนะก็ไม่ได้เขยื้อนไปมากกว่านี้เหมือนกัน
หญิงสาวที่เร่งรีบกับการเดินทางไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในเมืองหลวง วันนี้เป็นวันที่เธอเพิ่งทำงานวันแรก เพราะฉะนั้นเธอจึงสายไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
เพราะมันเป็นการทดลองงาน
ตึกสูงตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง หน้าตึกมีน้ำพุเพื่อแก้ฮวงจุ้ยตามความเชื่อของคนจีน ผู้คนมามายเดินเข้าออกเป็นว่าเล่น ผู้รักษาความปลอดภัยยื่นประจำหน้าประตู คอยต้อนรับผู้คนที่เข้ามาติดต่อสำนักงานภายในอาคารที่สูงระฟ้า ผู้คนที่เดินเข้าออก นอกจากพนักงานแล้ว ก็เหมือนจะมีพวกคุณหญิงคุณนายอยู่ไม่น้อย หญิงสาวผมซอยยาวตามสมัยเร่งรีบวิ่งเข้าไปเพื่อให้ทันลิฟท์ที่กำลังจะขนผู้โดยสารขึ้นไปยังชั้นบน
“รอด้วยค่ะ รอต้วย” เสียงใส ๆ ที่แผดออกไปเพื่อหยุดประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิด เธอแทรกตัเข้าไปในตัวลิฟท์ ลิฟท์ตัวนี้มีสมาชิกประมาณ 7-8 คน มันก็อัดแน่นพอสมควร
“ชั้นไหนครับ” ชายหนุ่มผู้อยู่ใกล้แผงวงจรถามความต้องการของหญิงสาวที่วิ่งเข้ามาในลิฟท์เป็นคนสุดท้าย
“ชั้น 32 ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ และก็ง่วนกับการโบ๊ะหน้าที่มีแต่เหงื่อ ผลของการวิ่งกระหืดกระหอบ เกรงว่าจะไปไม่ทันเวลาเข้างานจึงต้องประหยัดเวลาเล็กน้อย ตอนนี้สำหรับเธอเวลาแม้วินาทีเดียวก็มีค่าเสมอ
ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ชั้น 17 คนที่อยู่ในลิฟท์ลงไปหมดแล้ว แต่ยังเหลือหญิงสาวกับชายหนุ่มสองคน หญิงสาวก็ยังโบ๊ะหน้าไม่เสร็จ ส่วนชายหนุ่มก็ทำหน้าเซ็ง ๆ แล้วพูดออกไปว่า
“นี่คุณ โบ๊ะมากเดี๋ยวก็หน้าแก่หรอก” เสียงยียวนกวนประสาทส่งไปยังหญิงสาว หญิงสาวยังค้างอยู่กับการทามาสคาร่า เธอชายตามองชายหนุ่มแล้วก็ส่งเสียงแสดงถึงความไม่พอใจออกไป
“เรื่องของฉันน่า คุณยุ่งอะไร” เสียงตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
“มันก็เรื่องของคุณจริง ๆ แต่ผมเป็นคนแพ้พวกน้ำหอม เครื่องสำอางอะไรพวกนี้” ชายหนุ่มพูดพร้อมทำท่าทางเอามือขึ้นปิดจมูกที่โด่ง และส่งสายตาที่คมมองหญิงสาวหน้าใสที่อยู่ตรงหน้า แล้วออกความเห็น “หน้าคุณก็ใสอยู่แล้วไม่เห็นต้องเอาเครื่องสำอางพวกนี้บดบังความใสของใบหน้าเลย เดี๋ยวก็แก่กันพอดี” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะไม่แขวะหญิงสาว ก็เธอน่ารักจริง ๆ นี่ นัยน์ตาที่หวานอยู่แล้ว คิ้วก็เข้มได้รูป ผิวขาวตัดกับริมฝีปากบางรูปกระจับ อมชมพูอ่อน ๆ ผมซอยที่ดูทันสมัยรับกับหน้ารูปไข่ของเธอได้ทีทีเดียว เขาไม่เห็นว่าจะต้องนำเครื่องสำอางมาปิดบังสิ่งของบนใบหน้าของเธอเลยสักนิด
และแล้วความรู้สึงถึงสายตาตู่งามที่จ้องมาด้วยความไม่พอใจกำลังสั่นระริก บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างแรงที่เขาไปยุ่งกับชีวิตของเธอ
“ขอโทษนะคะ คุณยุ่งอะไรไม่ทราบยะ!! อีตาบ้า!!!!!” เสียงตะโกนจนลั่นลิฟท์ ดังก้องอยู่ในหูของเขาตลอดเวลา เธอออกจากลิฟท์ทันทีเมื่องกล่องสีเหลี่ยมที่ผู้คนอาศัยขึ้นชั้นบนแทนการขึ้นบันได เขาก็ได้แค่ยืนอึ้งกับการฟิวขาดของเธอ
น่ารักจริง ๆ
“นี่โต๊ะของเธอน่ะจ๊ะ พัช มีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่ได้นะ” สาวใหญ่แนะนำรุ่นน้องที่เพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก
“ขอบคุณค่ะพี่...เอ่อ...พี่....” คำพูดขอบคุณออกจากปากรูปกระจับ แต่เธอก็ไม่รู้ที่จะขอบคุณใครก็ในเมื่อคนที่แนะนำเธอนั้นยังไม่ได้แนะทำชื่อของตัวเองเลยสักนิด
“อ้อ!! เรียกพี่ว่า พี่หญิงก็ได้จ้ะ” สาวใหญ่แนะนำตัวพลางเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เหลือเกิน เพราะอะไรไม่รู้นะ
คงถูกชะตามั้ง
“เอาล่ะจ้ะพัช เดี๋ยวพี่หญิงจะแนะนำพัชให้พวกแผนกรู้จักกันก่อนนะ เพื่อการร่วมงานที่ราบรื่น” ว่าแล้วสาวใหญ่ก็นำเธอไปยืนยังตรงกลาง และตะโกนเสียงดีง
“ทุกคน ทำความรู้จักกันไว้นะ นี่ พัชชา ครีเอทีฟคนใหม่จ้า” สิ้นเสียงพนักงานทุกคนในแผนกก็ปรบมือต้อนรับ ผู้ชายพากันมองตาค้างกับหญิงสาวที่เพิ่งมาทำงานใหม่
“สวัสดีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” สิ้นคำกล่าวทักทายหญิงสาวก็โค้งทำความเคารพทุกคนเล็กน้อย
“แล้วฝากหัวใจด้วยหรือเปล่าครับ” เสียงแจ้วมาแต่ไกล เรียกความสนใจให้ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียง หนุ่มมาเท่ อยู่ใสชุดสูท เนคไทผูกอย่างลวก ๆ ผิวที่ขาวตัดกับคิ้วที่เข้ม ปากบางและแดงเป็นธรรมชาติเหยียดตรงเล็กน้อยจนเห็นรักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้มใสอย่างชัดเจน
“นายอีกและ จะตามราวีฉันอยู่อย่างนี้ ไม่ไปผุดไปเกิดหรือไง” ว่าแล้วหญิงสาวก็ไม่รอข้าที่จะต่อปากต่อคำ
“แหม!!! ได้ทำงานที่เดียวกันทั้งที ก็น่าจะมีไมตรีให้ผมบ้างนะครับ” คำกระเซ้าเย้าแหย่ของชายหนุ่มทำให้พัชชาหน้าเบ้
ฉันต้องทำงานที่เดียวกับนายจริง ๆ น่ะหรือ นายตัวแสบ!!!!
คำพูดดังก้องอยู่ในใจ เธอไม่อยากที่จะปากต่อคำกับนายตัวแสบสักเท่าไร ที่เธอส่งไปก็มีแต่ค้อนอันใหญ่ที่ค้อนขวับเข้าให้ นายตัวแสบก็ยังไม่วายรู้ตัว กลับส่งสายตาหวานเยิ้มเพิ่มความโมโหให้หญิงสาว
ทำไมนายนี่มันกวนประสาทอย่างนี้น่ะ
“เอาล่ะ เหมือนกับว่ารู้จักกันแล้วนะ” เสียงพี่หญิงดังขึ้นมีเจตนาจะให้สงครามทางสายตาหยุดลงเพียงเท่านี้ ก่อนที่อะไร ๆ จะลุกลามมากไปกว่านี้
“ง่า....พี่หญิง ผมยังไม่รู้จักเลยว่า หญิงสาวสวยผู้เนี้ย” ชายหนุ่มส่งสายตาบุ้ยใบ้ไปทางหญิงสาวที่ยื่นน่ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ สาวใหญ่
ใครจะอยากไปรู้จักกับนายห๊ะ!!! อีตาบ้า!!!
สาวใหญ่ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มแล้วทำการแนะนำอย่างเป็นทางการ
“นี่พัชชา หรือเรียกสั้น ๆ ว่าชา ครีเอทีฟคนใหม่ที่จะมาทำงานกับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือที่ดังขึ้นเพียงคนเดียว เรียกสายตาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นหันมามอง
“ผม วิภู เรียกสั้น ๆ ว่าภูก็ได้ครับ” ประโยคบอกเล่าดังออกจากปากที่เหยียดจนเห็นเป็นรอยยิ้ม และรักยิ้มที่บุ๋มลงไปในแก้มที่ขาวใสอย่างเห็นได้ชัด แต่รักยิ้มก็โชว์ได้ไม่นานเพราะเสียงเล็ก ๆ เพียงเสียงเดียว
“ไม่ได้ถาม” คำบอกเล่าที่เรียบง่าย เล่นเอารอยยิ้มของชายหนุ่มหายไปในพริบตา แต่ชายหนุ่มก็เอาตัวรอดแก้สถานะการณ์ได้เสมอ
“แหม ทำงานที่เดียวกันรู้จักชื่อเสียงเรียงนามไว้สักหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้งครั้บ คุณผู้หญิง” นายตัวแสบพลิกผลันสถานะการณ์ได้เสมอ เสียงตอบแบบยั่วโมโหทำให้หน้าใส ๆ ขึ้นสีเล็กน้อย
“ก็ได้” หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ทำเอาใจหนุ่ม ๆ ละลายเป็นแถว “ฉันจะจำชื่อนายไว้ในกระดูกดำก็แล้วกัน” หญิงสาวยื้มให้เล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูเหมือนเป็นมิตร แต่มันก็ไม่เป็น เดารอยยิ้มของเธอไม่ถูกเลยจริง ๆ แล้วเธอก็สะบัดก้นเดินไปยังที่ประจำของเธอ แล้วนั่งลงประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอไม่สนในอะไรแล้วก้มหน้าจัดของบนโต๊ะทำงานให้เข้าที่
ประโยคที่ฟังเหมือนจะเป็นมิตรในตอนแรก กลับเป็นประโยคที่ประกาศศึกกันในตอนสุดท้าย เล่นเอาคนฟังหนาวไปนิด แต่ก็ยังยิ้มรับได้ และคิดว่ามันเป็นประโยคที่จะท้าทายให้เขาลองที่จะพิชิตหัวใจเธอคนนี้
ฉันจะต้องพิชิตใจเธอให้ได้ พัชชา
ชายหนุ่มคิดกรุ้มกริ่มอยุ่ในใจ และเดินเข้าไปยังห้องของตัวเอง ป้ายหน้าห้องเขียนว่า
กรรมการผู้จัดการ
**************************คุยกานท้ายเรื่อง********************************
ง่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของเราแล้ว (จาดีจายดีมั้ยเนี่ย) เรื่องแรกมะมีใครรู้จักเรยง่า TT หวังหว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนได้รู้จักเรากันบ้างอ่านะ ถึงว่ามานจะเป็นส่วนน้อยก็เหอะ ถ้าเนื้อเรื่องเป็นอย่างไร หนุกหนาน หรือไม่มีวความหนุกเรย ก็โพสบอกเราหน่อยน้า คนที่เข้ามาอ่านเราก็ขอให้โพสความคิดเห็นไว้ด้วยนะคะ เพราะมันจะเป็นกำลังใจให้เราต่อไปอาค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และขอขอบคุณเป็นอย่างสูงค่ะ ที่มาเยี่ยมชมผลงานของเรา
ขอบคุณมากค่า
(ฝากเรื่องแรกด้วยค่ะ)
Lucifer Crystal
[คำอธิบาย] เมื่อเจ้าหญิงอาโรวาเรสผู้มีพลังเวทย์มนต์ไม่เป็นรองใคร ต้องต่อสู้กับซาตานร้ายที่หลงในอำนาจมืดของเวทย์มนต์ มันจะเกิดอะไรขึ้น!!!!
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=112301
หญิงสาวที่เร่งรีบกับการเดินทางไปทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่งในเมืองหลวง วันนี้เป็นวันที่เธอเพิ่งทำงานวันแรก เพราะฉะนั้นเธอจึงสายไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว
เพราะมันเป็นการทดลองงาน
ตึกสูงตระหง่านอยู่ใจกลางเมือง หน้าตึกมีน้ำพุเพื่อแก้ฮวงจุ้ยตามความเชื่อของคนจีน ผู้คนมามายเดินเข้าออกเป็นว่าเล่น ผู้รักษาความปลอดภัยยื่นประจำหน้าประตู คอยต้อนรับผู้คนที่เข้ามาติดต่อสำนักงานภายในอาคารที่สูงระฟ้า ผู้คนที่เดินเข้าออก นอกจากพนักงานแล้ว ก็เหมือนจะมีพวกคุณหญิงคุณนายอยู่ไม่น้อย หญิงสาวผมซอยยาวตามสมัยเร่งรีบวิ่งเข้าไปเพื่อให้ทันลิฟท์ที่กำลังจะขนผู้โดยสารขึ้นไปยังชั้นบน
“รอด้วยค่ะ รอต้วย” เสียงใส ๆ ที่แผดออกไปเพื่อหยุดประตูลิฟท์ที่กำลังจะปิด เธอแทรกตัเข้าไปในตัวลิฟท์ ลิฟท์ตัวนี้มีสมาชิกประมาณ 7-8 คน มันก็อัดแน่นพอสมควร
“ชั้นไหนครับ” ชายหนุ่มผู้อยู่ใกล้แผงวงจรถามความต้องการของหญิงสาวที่วิ่งเข้ามาในลิฟท์เป็นคนสุดท้าย
“ชั้น 32 ค่ะ” หญิงสาวตอบอย่างไม่ใส่ใจ และก็ง่วนกับการโบ๊ะหน้าที่มีแต่เหงื่อ ผลของการวิ่งกระหืดกระหอบ เกรงว่าจะไปไม่ทันเวลาเข้างานจึงต้องประหยัดเวลาเล็กน้อย ตอนนี้สำหรับเธอเวลาแม้วินาทีเดียวก็มีค่าเสมอ
ลิฟท์เลื่อนขึ้นมาเรื่อย ๆ จนมาหยุดอยู่ที่ชั้น 17 คนที่อยู่ในลิฟท์ลงไปหมดแล้ว แต่ยังเหลือหญิงสาวกับชายหนุ่มสองคน หญิงสาวก็ยังโบ๊ะหน้าไม่เสร็จ ส่วนชายหนุ่มก็ทำหน้าเซ็ง ๆ แล้วพูดออกไปว่า
“นี่คุณ โบ๊ะมากเดี๋ยวก็หน้าแก่หรอก” เสียงยียวนกวนประสาทส่งไปยังหญิงสาว หญิงสาวยังค้างอยู่กับการทามาสคาร่า เธอชายตามองชายหนุ่มแล้วก็ส่งเสียงแสดงถึงความไม่พอใจออกไป
“เรื่องของฉันน่า คุณยุ่งอะไร” เสียงตอบของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย
“มันก็เรื่องของคุณจริง ๆ แต่ผมเป็นคนแพ้พวกน้ำหอม เครื่องสำอางอะไรพวกนี้” ชายหนุ่มพูดพร้อมทำท่าทางเอามือขึ้นปิดจมูกที่โด่ง และส่งสายตาที่คมมองหญิงสาวหน้าใสที่อยู่ตรงหน้า แล้วออกความเห็น “หน้าคุณก็ใสอยู่แล้วไม่เห็นต้องเอาเครื่องสำอางพวกนี้บดบังความใสของใบหน้าเลย เดี๋ยวก็แก่กันพอดี” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะไม่แขวะหญิงสาว ก็เธอน่ารักจริง ๆ นี่ นัยน์ตาที่หวานอยู่แล้ว คิ้วก็เข้มได้รูป ผิวขาวตัดกับริมฝีปากบางรูปกระจับ อมชมพูอ่อน ๆ ผมซอยที่ดูทันสมัยรับกับหน้ารูปไข่ของเธอได้ทีทีเดียว เขาไม่เห็นว่าจะต้องนำเครื่องสำอางมาปิดบังสิ่งของบนใบหน้าของเธอเลยสักนิด
และแล้วความรู้สึงถึงสายตาตู่งามที่จ้องมาด้วยความไม่พอใจกำลังสั่นระริก บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างแรงที่เขาไปยุ่งกับชีวิตของเธอ
“ขอโทษนะคะ คุณยุ่งอะไรไม่ทราบยะ!! อีตาบ้า!!!!!” เสียงตะโกนจนลั่นลิฟท์ ดังก้องอยู่ในหูของเขาตลอดเวลา เธอออกจากลิฟท์ทันทีเมื่องกล่องสีเหลี่ยมที่ผู้คนอาศัยขึ้นชั้นบนแทนการขึ้นบันได เขาก็ได้แค่ยืนอึ้งกับการฟิวขาดของเธอ
น่ารักจริง ๆ
“นี่โต๊ะของเธอน่ะจ๊ะ พัช มีอะไรขาดเหลือก็บอกพี่ได้นะ” สาวใหญ่แนะนำรุ่นน้องที่เพิ่งมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก
“ขอบคุณค่ะพี่...เอ่อ...พี่....” คำพูดขอบคุณออกจากปากรูปกระจับ แต่เธอก็ไม่รู้ที่จะขอบคุณใครก็ในเมื่อคนที่แนะนำเธอนั้นยังไม่ได้แนะทำชื่อของตัวเองเลยสักนิด
“อ้อ!! เรียกพี่ว่า พี่หญิงก็ได้จ้ะ” สาวใหญ่แนะนำตัวพลางเอ็นดูรุ่นน้องคนนี้เหลือเกิน เพราะอะไรไม่รู้นะ
คงถูกชะตามั้ง
“เอาล่ะจ้ะพัช เดี๋ยวพี่หญิงจะแนะนำพัชให้พวกแผนกรู้จักกันก่อนนะ เพื่อการร่วมงานที่ราบรื่น” ว่าแล้วสาวใหญ่ก็นำเธอไปยืนยังตรงกลาง และตะโกนเสียงดีง
“ทุกคน ทำความรู้จักกันไว้นะ นี่ พัชชา ครีเอทีฟคนใหม่จ้า” สิ้นเสียงพนักงานทุกคนในแผนกก็ปรบมือต้อนรับ ผู้ชายพากันมองตาค้างกับหญิงสาวที่เพิ่งมาทำงานใหม่
“สวัสดีค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ” สิ้นคำกล่าวทักทายหญิงสาวก็โค้งทำความเคารพทุกคนเล็กน้อย
“แล้วฝากหัวใจด้วยหรือเปล่าครับ” เสียงแจ้วมาแต่ไกล เรียกความสนใจให้ทุกคนมองไปยังที่มาของเสียง หนุ่มมาเท่ อยู่ใสชุดสูท เนคไทผูกอย่างลวก ๆ ผิวที่ขาวตัดกับคิ้วที่เข้ม ปากบางและแดงเป็นธรรมชาติเหยียดตรงเล็กน้อยจนเห็นรักยิ้มบุ๋มที่ข้างแก้มใสอย่างชัดเจน
“นายอีกและ จะตามราวีฉันอยู่อย่างนี้ ไม่ไปผุดไปเกิดหรือไง” ว่าแล้วหญิงสาวก็ไม่รอข้าที่จะต่อปากต่อคำ
“แหม!!! ได้ทำงานที่เดียวกันทั้งที ก็น่าจะมีไมตรีให้ผมบ้างนะครับ” คำกระเซ้าเย้าแหย่ของชายหนุ่มทำให้พัชชาหน้าเบ้
ฉันต้องทำงานที่เดียวกับนายจริง ๆ น่ะหรือ นายตัวแสบ!!!!
คำพูดดังก้องอยู่ในใจ เธอไม่อยากที่จะปากต่อคำกับนายตัวแสบสักเท่าไร ที่เธอส่งไปก็มีแต่ค้อนอันใหญ่ที่ค้อนขวับเข้าให้ นายตัวแสบก็ยังไม่วายรู้ตัว กลับส่งสายตาหวานเยิ้มเพิ่มความโมโหให้หญิงสาว
ทำไมนายนี่มันกวนประสาทอย่างนี้น่ะ
“เอาล่ะ เหมือนกับว่ารู้จักกันแล้วนะ” เสียงพี่หญิงดังขึ้นมีเจตนาจะให้สงครามทางสายตาหยุดลงเพียงเท่านี้ ก่อนที่อะไร ๆ จะลุกลามมากไปกว่านี้
“ง่า....พี่หญิง ผมยังไม่รู้จักเลยว่า หญิงสาวสวยผู้เนี้ย” ชายหนุ่มส่งสายตาบุ้ยใบ้ไปทางหญิงสาวที่ยื่นน่ามุ่ยอยู่ข้าง ๆ สาวใหญ่
ใครจะอยากไปรู้จักกับนายห๊ะ!!! อีตาบ้า!!!
สาวใหญ่ส่งสายตาเป็นสัญญาณให้ชายหนุ่มแล้วทำการแนะนำอย่างเป็นทางการ
“นี่พัชชา หรือเรียกสั้น ๆ ว่าชา ครีเอทีฟคนใหม่ที่จะมาทำงานกับเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”
แปะ แปะ แปะ เสียงปรบมือที่ดังขึ้นเพียงคนเดียว เรียกสายตาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์นั้นหันมามอง
“ผม วิภู เรียกสั้น ๆ ว่าภูก็ได้ครับ” ประโยคบอกเล่าดังออกจากปากที่เหยียดจนเห็นเป็นรอยยิ้ม และรักยิ้มที่บุ๋มลงไปในแก้มที่ขาวใสอย่างเห็นได้ชัด แต่รักยิ้มก็โชว์ได้ไม่นานเพราะเสียงเล็ก ๆ เพียงเสียงเดียว
“ไม่ได้ถาม” คำบอกเล่าที่เรียบง่าย เล่นเอารอยยิ้มของชายหนุ่มหายไปในพริบตา แต่ชายหนุ่มก็เอาตัวรอดแก้สถานะการณ์ได้เสมอ
“แหม ทำงานที่เดียวกันรู้จักชื่อเสียงเรียงนามไว้สักหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้งครั้บ คุณผู้หญิง” นายตัวแสบพลิกผลันสถานะการณ์ได้เสมอ เสียงตอบแบบยั่วโมโหทำให้หน้าใส ๆ ขึ้นสีเล็กน้อย
“ก็ได้” หญิงสาวยิ้มเจ้าเล่ห์เล็กน้อย ทำเอาใจหนุ่ม ๆ ละลายเป็นแถว “ฉันจะจำชื่อนายไว้ในกระดูกดำก็แล้วกัน” หญิงสาวยื้มให้เล็กน้อย รอยยิ้มที่ดูเหมือนเป็นมิตร แต่มันก็ไม่เป็น เดารอยยิ้มของเธอไม่ถูกเลยจริง ๆ แล้วเธอก็สะบัดก้นเดินไปยังที่ประจำของเธอ แล้วนั่งลงประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อครู่ เธอไม่สนในอะไรแล้วก้มหน้าจัดของบนโต๊ะทำงานให้เข้าที่
ประโยคที่ฟังเหมือนจะเป็นมิตรในตอนแรก กลับเป็นประโยคที่ประกาศศึกกันในตอนสุดท้าย เล่นเอาคนฟังหนาวไปนิด แต่ก็ยังยิ้มรับได้ และคิดว่ามันเป็นประโยคที่จะท้าทายให้เขาลองที่จะพิชิตหัวใจเธอคนนี้
ฉันจะต้องพิชิตใจเธอให้ได้ พัชชา
ชายหนุ่มคิดกรุ้มกริ่มอยุ่ในใจ และเดินเข้าไปยังห้องของตัวเอง ป้ายหน้าห้องเขียนว่า
กรรมการผู้จัดการ
**************************คุยกานท้ายเรื่อง********************************
ง่า เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของเราแล้ว (จาดีจายดีมั้ยเนี่ย) เรื่องแรกมะมีใครรู้จักเรยง่า TT หวังหว่าเรื่องนี้คงเป็นเรื่องที่ทำให้ทุกคนได้รู้จักเรากันบ้างอ่านะ ถึงว่ามานจะเป็นส่วนน้อยก็เหอะ ถ้าเนื้อเรื่องเป็นอย่างไร หนุกหนาน หรือไม่มีวความหนุกเรย ก็โพสบอกเราหน่อยน้า คนที่เข้ามาอ่านเราก็ขอให้โพสความคิดเห็นไว้ด้วยนะคะ เพราะมันจะเป็นกำลังใจให้เราต่อไปอาค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่าน และขอขอบคุณเป็นอย่างสูงค่ะ ที่มาเยี่ยมชมผลงานของเรา
ขอบคุณมากค่า
(ฝากเรื่องแรกด้วยค่ะ)
Lucifer Crystal
[คำอธิบาย] เมื่อเจ้าหญิงอาโรวาเรสผู้มีพลังเวทย์มนต์ไม่เป็นรองใคร ต้องต่อสู้กับซาตานร้ายที่หลงในอำนาจมืดของเวทย์มนต์ มันจะเกิดอะไรขึ้น!!!!
http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=112301
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น