ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้น
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว ตอนนั้นฉันอยู่ชั้นป.4 ช่วงปิดเทอมกลางภาคพอดี
ก็มีเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งได้ชวนฉันไปเรียนศิลปะป้องกันตัวที่เปิดรับสมัครนักเรียนรุ่นใหม่
ตอนแรกฉันก็บอกว่าขอคิดดูก่อนละกัน เพราะในใจคิดว่าไม่น่าสนใจเท่าไหร่
ก็เลยไปปรึกษามาม๊า แต่ม๊าของฉันเห็นว่าปิดเทอมอยู่ว่างๆก็ไปเรียนจะดีกว่า
ตอนแรกฉันไม่ยอมหรอก ก็เป็นเด็กนี่ ปิดเทอมอยู่บ้านเล่นเกมส์มันส์กว่ากันตั้งเยอะแน่ะ
ด้วยความที่เป็นเด็กดีของม๊า สุดท้ายก็ต้องยอมม๊าแกอยู่ดี
และแล้วการเริ่มต้นก็มาถึง
ฉันเองก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะเป็นการเรียนพิเศษนอกบทเรียนครั้งแรกนิ
แต่งตัวพร้อมเพื่อนเราก็มารับ เราไปเรียนกันที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ว่าแต่ว่า ทำไมต้องเรียนที่รพ.นี่ด้วยล่ะ บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย
ปล.ฉันน่ะไม่ค่อยถูกกับรพ.ซะเท่าไหร่หรอก ตอนเด็กน่ะกลัวหมอจะตาย
พอเข้าไปถึง เราก็ไปเรียนกันที่ชั้น 3 บรรยากาศวังเวงที่สุดเลยละชั้นนี้
เราเดินตรงไปที่ห้องประชุมของรพ.
พอเปิดประตูเข้าไป โอ้! แม่เจ้าคนยังกะฝูงแมลงวันเลย ประมาณซักห้าสิบคนเห็นจะได้
กำลังวอร์มร่างกายกันอยู่ เราก็เดินเก้ๆกังๆเข้าไป ไอ้เพื่อนนี่มันก็ดันให้เราเดินนำอีก
ทุกคนนี่หันมามองกันหมดเลย เรานี่เหมือนแกะดำมาก หลงฝูงมาจากไหนก็ไม่รู้
พี่ๆเขาก็ให้เรากรอกใบสมัคร ไอ้เพื่อนเรานี่โชคดีได้ใบสมัครใบสุดท้ายพอดีเลย
ส่วนฉันพี่เขาให้เขียนใส่กระดาษอะไรก็ไม่รู้ประมาณว่าเศษกระดาษละ
เราก็เลยเหมือนกับเป็นส่วนเกินตั้งแต่วันแรกเลย รู้สึกดีมาก =(
เราเขียนกันเสร็จ พี่ๆเขาก็ให้ไปต่อแถววอร์มร่างกาย ไอ้เราก็สูงแค่137หนักแค่25เอง
ตัวกระจิ๋วเดียวมองก็มองไม่เห็น พี่คนข้างหน้าแกก็สูงสัก165เห็นจะได้
ก็เลยทำตามพี่แก
วันแรกนี้อาจารย์ที่สอน แกสอนให้เรานับเลข1-10เป็นภาษาเกาหลี
แล้วก็สอนคำศัพท์ต่างๆ นี่ถ้าไม่มีชีสแจกนะ เราก็คงพูดถูกๆผิดๆแน่
เราเรียนแค่ 1 ชม. ก็กลับบ้าน อ้อ!ลืมบอกไปที่เราไปเรียนนี้เขาเรียกว่า “เทควันโด”ละ
วันแรกนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้แต่ว่าปวดขาไปหมด
พอกลับถึงบ้านม๊าแกก็บอกว่า “อะไรกัน แค่วันแรกก็ไม่รู้จักอดทนเอาซะเลย”
ได้ยินม๊าแกพูดอย่างนี้ เราก็เดินปร๋อขึ้นชั้นบนไปเลย
ก็มีเพื่อนสนิทของฉันคนหนึ่งได้ชวนฉันไปเรียนศิลปะป้องกันตัวที่เปิดรับสมัครนักเรียนรุ่นใหม่
ตอนแรกฉันก็บอกว่าขอคิดดูก่อนละกัน เพราะในใจคิดว่าไม่น่าสนใจเท่าไหร่
ก็เลยไปปรึกษามาม๊า แต่ม๊าของฉันเห็นว่าปิดเทอมอยู่ว่างๆก็ไปเรียนจะดีกว่า
ตอนแรกฉันไม่ยอมหรอก ก็เป็นเด็กนี่ ปิดเทอมอยู่บ้านเล่นเกมส์มันส์กว่ากันตั้งเยอะแน่ะ
ด้วยความที่เป็นเด็กดีของม๊า สุดท้ายก็ต้องยอมม๊าแกอยู่ดี
และแล้วการเริ่มต้นก็มาถึง
ฉันเองก็ตื่นเต้นเป็นธรรมดา เพราะเป็นการเรียนพิเศษนอกบทเรียนครั้งแรกนิ
แต่งตัวพร้อมเพื่อนเราก็มารับ เราไปเรียนกันที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
ว่าแต่ว่า ทำไมต้องเรียนที่รพ.นี่ด้วยล่ะ บรรยากาศไม่ค่อยดีเลย
ปล.ฉันน่ะไม่ค่อยถูกกับรพ.ซะเท่าไหร่หรอก ตอนเด็กน่ะกลัวหมอจะตาย
พอเข้าไปถึง เราก็ไปเรียนกันที่ชั้น 3 บรรยากาศวังเวงที่สุดเลยละชั้นนี้
เราเดินตรงไปที่ห้องประชุมของรพ.
พอเปิดประตูเข้าไป โอ้! แม่เจ้าคนยังกะฝูงแมลงวันเลย ประมาณซักห้าสิบคนเห็นจะได้
กำลังวอร์มร่างกายกันอยู่ เราก็เดินเก้ๆกังๆเข้าไป ไอ้เพื่อนนี่มันก็ดันให้เราเดินนำอีก
ทุกคนนี่หันมามองกันหมดเลย เรานี่เหมือนแกะดำมาก หลงฝูงมาจากไหนก็ไม่รู้
พี่ๆเขาก็ให้เรากรอกใบสมัคร ไอ้เพื่อนเรานี่โชคดีได้ใบสมัครใบสุดท้ายพอดีเลย
ส่วนฉันพี่เขาให้เขียนใส่กระดาษอะไรก็ไม่รู้ประมาณว่าเศษกระดาษละ
เราก็เลยเหมือนกับเป็นส่วนเกินตั้งแต่วันแรกเลย รู้สึกดีมาก =(
เราเขียนกันเสร็จ พี่ๆเขาก็ให้ไปต่อแถววอร์มร่างกาย ไอ้เราก็สูงแค่137หนักแค่25เอง
ตัวกระจิ๋วเดียวมองก็มองไม่เห็น พี่คนข้างหน้าแกก็สูงสัก165เห็นจะได้
ก็เลยทำตามพี่แก
วันแรกนี้อาจารย์ที่สอน แกสอนให้เรานับเลข1-10เป็นภาษาเกาหลี
แล้วก็สอนคำศัพท์ต่างๆ นี่ถ้าไม่มีชีสแจกนะ เราก็คงพูดถูกๆผิดๆแน่
เราเรียนแค่ 1 ชม. ก็กลับบ้าน อ้อ!ลืมบอกไปที่เราไปเรียนนี้เขาเรียกว่า “เทควันโด”ละ
วันแรกนี้ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น รู้แต่ว่าปวดขาไปหมด
พอกลับถึงบ้านม๊าแกก็บอกว่า “อะไรกัน แค่วันแรกก็ไม่รู้จักอดทนเอาซะเลย”
ได้ยินม๊าแกพูดอย่างนี้ เราก็เดินปร๋อขึ้นชั้นบนไปเลย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น