ภารกิจซ่าส์ เทวดาแห่งนรก

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องใหญ่

        ตึก .. ตึก ... ตึก .. ตึก ..!!  เสียงฝีเท้าที่รัวดังขึ้นอย่างต่อเนื่องและไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่าย ๆ

       ชายรูปร่างสูงโปร่ง  ใบหน้าเกลี้ยงเกลาดูอ่อนกว่าวัย  ผุ้ได้รับสมยานามว่า  \" หัตถ์อัสนีบาต \"  หรือที่ชาวยมโลกรู้จักกันดีในตำแหน่ง \" มือซ้าย \"  กำลังวิ่งอย่างสุดชีวิต  แน่นอนว่าเขาไม่ได้วิ่งหนีผี , สัตว์ร้าย , หรือวิญญาณร้าย  หากแต่สิ่งที่เขาได้รับรู้หลังจากการตรวจตราคุกพิเศษของนรกมันเลวร้าย  เสียยิ่งกว่าคุณได้รับรู้ว่า  โลกจะแตกใน  2  นาทีเสียอีก  ตลอดระยะเวลาร่วม  25  ปี  ที่เขาได้ดำรงตำแหน่ง  \"มือซ้าย\"  ทุวันในการทำหน้าที่ของเขาผ่านไปได้ด้วยดี  แม้จะมีเหตุการณ์ต่างๆ ที่เขาไม่คาดฝันเกิดขึ้นนับครั้งไม่ถ้วน  แต่ก็นับเป็นธรรมดาของสถานที่แห่งนี้  สถานที่ๆ ทุกคนรู้จักในนามของ \"นรก\" และเหตุการณ์ไม่คาดฝันเหล่านั้นก็มักจะจบลงด้วยความราบรื่นเสมอ  แต่ปัญหาครั้งนี้สำหรับเขามันเป็นอะไรที่เหนือกว่า \"เหตุการณ์ไม่คาดฝัน\" เขาได้รับทราบเหตุการณ์นี้ด้วยตัวของเขาเอง  เมื่อ  10  นาที ที่แล้ว  แม้ตำแหน่ง  มือซ้าย  จะเป็นตำแหน่งที่ผู้ดำรงมีความสามารถสูงส่ง  ซึ่งก็คือตัวของเขาเอง  แต่ต่อให้เป็นพระเจ้า มาเป็นเขาในตอนนี้  มารับรู้ในสิ่งที่เขารู้ในตอนนี้ก็อาจตัวสั่นเหมือนกับเขาในตอนนี้ก็เป้นได้ ...

        เขาวิ่งมาจนถึงท้องพระโรงซึ่งเป็นที่ประทับของเจ้าแห่งนรก  ที่ตอนนี้กำลังทอดพระเนตรไปที่ระบำเบื้องหน้าอย่างสบายอารมณ์  ข้างพระองค์ถูกห้อมล้อมไปด้วยหญิงสาวนับสิบในชุดบางเบา  ทรงกำลังสรวลด้วยใบหน้าเบิกบานเป็นอย่างยิ่งขัดกับพระพักต์ควรเป็นเทพอาวุโสหรือนักปราชญ์ที่เคร่งขรึม  มากกว่าจะเป็นจ้าวแห่งนรกที่โปรดปรานหลงใหลสตรีเช่นนี้  เหล่านางระบำเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาที่วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบก็หยุดเต้นกลางคันแล้วแหวกทางให้เขาเข้ามาอย่างตื่นตระหนก  ซึ่งเมื่อเข้ามาแล้วก้ยืนหอบแฮ่ก ก้มหน้าอยู่กลางท้องพระโรงอย่างเหนื่อยอ่อน  นางระบำและทหารองครักษ์ในชุดเกราะต่างตื่นตระหนกตกใจ  เมื่อเห็นท่าทีที่รีบร้อน  ทุกคนเงียบกริบ  สายตาทุกคู่ในท้องพระโรงหยุดอยู่ที่ชายผู้นี้  เว้นเสียแต่ \" ผู้ที่มีอำนาจสูงสุด\" ที่บัดนี้  กำลังมีรอยยิ้มอยู่บนพระพักต์

        \"ฮ่าฮ่าฮ่า ... อ้าว! พวกเจ้าหยุดเต้นทำไมละ\"  ดูเหมือนว่าราชาของพวกเขาตอนนี้เพิ่งรู้ตัวว่าระบำหยุดไปได้สักพักหนึ่งแล้ว

        \"อ้าว! \'คอคัส\' เจ้าไปวิ่งหนีหมาที่ไหนมาละ  เหงื่อท่วมเชียว...  เจ้าน่ะเป้นถึงมือซ้ายของข้าเชียวนะ  วิ่งหนีหมามาอย่างนี้ ไม่สมกับฐานะเลยนะ ... แต่ก็เอาถอะ  จะอยู่ดูระบำกับข้าสักเพลงสองเพลงไหมละ  กำลังสนุกเลยเชียวละ\"

พอพูดจบท่านก็คว้าแอปเปิ้ลขึ้นมาเสวยอย่างสำราญใจ คอคัสเงยหน้าขึ้นช้าๆก่อนจะหยุดหอบแล้ยวมองตรงมายังบุคคลเบื้องหน้าที่ตอนนี้กำลังเอร็ดอร่อยอยู่กับแอ๊ปเปิ้ลลูกสีแดงสด

       \"ท่านคาเมตัส..ขอรับ  กะ...เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับ  คะ...คือว่าตอนนี้  พะ..พวกมันแหกคุกไปแล้ว  ขะ..ขอรับ\"คอคัส  พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครื่องด้วยความกลัว...ไม่ใช่ว่าเขากลัวท่านคาเมตัส  หรือ  จ้าวแห่งนรกคนนี้หรอก  บุคลิกของท่านดูไม่เหมาะสมกับตำแหน่งที่ดูเคร่งเครียดนี้เอาเสียเลย  ทำให้ท่านดูใจดีมากกว่าที่ควรจะเป็น...แต่สิ่งที่คอคัสกลัวจนหน้าซีดนี้คือสิ่งที่เขากำลังกล่าวถึงอยู่ต่างหาก

\"ก๊าก กั๊ก กั๊ก เเอ๊ก เอิ๊ก..ฮะ ฮะฮ่า\" เสียงหัวเราะดังมาจากท่านคาเมตัส ไม่นานคนทั้งท้องพระโรงก็หัวเราะตาม เหมือนกับว่าตอนนี้คอคัสกำลังเล่นตลกให้คนทั้งท้องพระโรงดู

\"คอคัส... นีเจ้าเป็นมือซ้ายนะ แค่วิญญาณแหกคุก เจ้าก็นำตาเล็ดแล้วเรอะ   ฮ่า ฮ่าฮ่า..เมื่อก่อนนี้น่ะแค่นาทีเดียวเจ้าก็จับไอ้พวกแหกคุกมาลงโทษได้   ด้วยหัตถ์อัสนีบาตของเจ้าไม่ใช่เรอะ แล้วนี่เจ้าเป็นอะไรไป  หรือมือเจ้าเป็นเหน็บ เลยใช้หัตถ์อัสนีไม่ได้ ฮ่า ฮ่า\"

   คอคัสไม่ได้เถียงกลับไป เขารอจนเสียงหัวเราะทั้งท้องพระโรงซาลง จึงเริ่มพูดอีกครั้ง

  \"พวกมัน..ที่กระผมหมายถึง คือ \"สิบสองอสูรจักราศี\"ขอรับ\"   เมื่อเขาพูดจบ ก็เกิดเสียงฮือฮา  นางรำและทหาร รวมถึงขุนนางหลายคนมีสีหน้าหวาดกลัวสุดขีด...เว้นแต่ผู้ที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ซึ่งตอนนี้กัดกินแอ๊ปเปิลจนหมดลูกแล้วเรอเอิ๊กออกมา  ซึ่งเสียงเรอนั้นสยบความเคลื่อนไหว  และเสียงดังอื้ออึงของคนในท้องพระโรงได้ชะงัดนัก

       องค์คาเมตัส  หลังจากเรอเอื้อกใหญ่  พระพักต์ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง  พระเนตรยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่นตกใจแต่อย่างใด  พระเนตรทอดตรงมาที่คอรัสอย่างเฉื่อยชา  และตรัสอย่างเลื่อนลอยว่า

      

\"ว้า...สงสัยงานนี้จะพี่บิ๊กซะแล้วสิ..คอคัสเจ้าไปบอกยัยหน้าย่นที่อยู่บนสวรรค์   ส่วนพวกขุนนางก็...ไปทำสิ่งที่เจ้าควรทำละกัน..เออเดี๋ยวๆ   ใครก็ได้ช่วยไปตามไอ้ลูกบ้ามาใมห้ข้าด้วย\"  ตรัสจบก็เสด็จกลับหายไปในม่านด้านหลัง  โดยทิ้งให้เหล่าขุนนาง และคนในวังต่างวุ่นวายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...





          ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่  ชายผู้หนึ่งนอนอย่างนิ่งสงบ  ด้วยหวังว่าเงาของต้นไม้ใหญ่  และเสียงขับกล่อมของมวลหมู่นก  จะช่วยให้เขาลืมความวุ่นวายในนรกแห่งนี้ กับ\"ไอ้พ่อบ้า\"   ที่ทำตัวไม่สมกับที่เป็นพ่อไปได้    แต่แล้วความสุขของเขาก็ถูกขัดจังหวะโดยทหารนายหนึ่งที่ดูเหมือนจะวิ่งตามหาตัวเขามาลอด  แล้วก็ดันเจอเขาซะด้วย

     \"ท่าน\'ไซระ\' ขอรับ เกิดเรื่องใหญ่แล้วขอรับตอนนี้ท่านค่เมตัส กำลังเรียกหาท่านอยู่นะขอรับ\"     แต่ไซระก้ไม่มีทีท่าว่าจะกระตือรือร้นขึ้นอย่างใด

  \" เจ้าเป็นทหารฝ่ายไหน \" ไซระถามทหารนายนั้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย หากแต่เขายังไม่แม้แต่จะลืมตาขึ้นมารับฟังเรื่องราว

  \" เอ่อ..กะกระผมเป็นทหารรักษาพระองค์ได้รับมอบหมายหะ ให้มาตามตัวท่านไปพบท่านคาเมตัสโดยด่วนขะ...ขอรับ \"

ถึงตอนนี้ไซระลืมตาขึ้นอย่าช้าๆแล้วพูดตอบทหารนายนั้นกลับไป

  \"งั้นเจ้าไปบอกไอ้พ่อข้าด้วยว่า \" อย่ามาชี้นิ้วสั่งฉัน \" พูดจบเขาก็หลับตานอนต่อ..

ทหารนายนั้นสะดุ้งเฮือกเล็กน้อยก่อนจะพูดกลับไปอีกครั้งหนึ่ง

  \" ตะ..แต่ว่าตอนนี้คนทั้งวังกำลังตื่นตระหนกกับเรื่องที่ท่านคอคัสนำมาแจ้งนะขอรับ \"

  \" เรื่องอะไร...อ๋อหรือที่สนามหญ้าหน้าบ้านเจ้าคอคัสมันมีหมามาขี้กองไว้ \"

  \" มะ...ไม่ใช่ขอรับแต่สิบสองอสูรจักรราศีได้แหกคุกออกไปแล้วขอรับ \"

ไซระเบิกตาโพลขึ้นทันที เขาลุกขึ้นอย่างรวดเร็วพลางคว้า ของ้าวคู่กายที่วางพิงต้นไม้อยู่  ก่อนที่เขาจะก้าวท้าว ก็หันมาทางทหารนายนั้น

  \" ทีหลังหัดบอกให้มันเร็วกว่านี้หน่อยนะ \" แล้วเขาวิ่งหายลับไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทหารนายนั้นยีนอึ้งพลางสงสัย

  \" สรุปแล้วตูผิดเหรอฟะเนีย \"

แล้วทหารนายนั้นก็วิ่งกระหืดกระหอบกลับวังไป