ความทรงจำที่ไม่อาจลืม

ลำดับตอนที่ #1 : พี่ชายคร้า

เช้านี้ช่างแจ่มใส บรรยากาศภายนอกยังคงอยู่ในความสงบ เนื่องจากวันนี้เปนวันอาทิตย์  

ฉันรีบลุกขึ้นจากที่นอนที่แสนอบอุ่น กระโดดไปที่หน้าต่าง เพื่อรอคอยคัยบางคน

“นั้นงัย มาแล้ว  ^^” ฉันนึกในใจ

เค้าคือพี่ชายที่บ้านถัดไปอีก 2 หลัง จะเรียกว่าเพื่อนบ้านก้อคงไม่ผิด มันทำให้ฉันนึกถึงอดีต

ตอนที่ฉันย้ายมาแรกๆ ฉันก้อได้พบกับผู้ชายคนนึงที่ขี่จักรยานผ่านหน้าบ้านฉันทุกๆเช้า

จนกระทั่งแม่พาไปรู้จักกับเค้า ฉันเรียกเค้าว่า “พี่”

ฉันยังจำได้ว่าพี่พูดกับฉันว่า

“สวัสดีคับ พี่ชื่อ เดียร์ เรียกว่าพี่เดียร์นะ แล้วน้องชื่ออะไรคับ  ^o^”  ผู้ชายผิวขาวหน้าตาหล่อเหมือนคุณหนู ก้มหน้ามองดูผู้ฟัง

“วีนัสค่ะ   --.--”

“ชื่อน่ารักจังนะ  ^^”

จากคำพูดนั้น มันทำให้ฉันปลื้มใจที่สุด... >____<

ตั้งแต่นั้นจนถึงวันนี้ ฉันยังเรียกเค้าคนนี้ว่า “พี่ชาย”

และพี่ชายก้อเรียกฉันว่า “น้องนัส”

มันเปนอย่างนี้เสมอตั้งแต่ตอนนั้น



ฉันและพี่ชายอยู่โรงเรียนเดียวกันตลอด

พี่ชายอายุมากกว่าฉัน 2 ปี เปนทีพึ่งพาได้มากสำหรับฉันที่เปนลูกคนเดียวของพ่อ แม่

ฉันใฝ่ฝันมากว่าอยากจะได้พี่ชายเอามากๆ จนพ่อกับแม่บอกฉันว่าจะไปเอาที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า  

ฉันจึงคัดค้านและไม่คิดจะมีพี่ชายอีกเลย  -__-

แต่วันนี้ ฉันมีพี่ชายแล้ว พี่ชายใจดีมาก   ^--^    

เวลาไปโรงเรียน พี่ชายจะถีบจักรยานไปโรงเรียนพ่วงด้วยน้องที่พี่เรียกว่า น้องนัสไปด้วยเสมอ

แม้ว่าพี่ชายจะไปอยู่โรงเรียนมัธยมปลายอีกที่นึงก้อตาม

ทั้งๆที่โรงเรียนฉันกับพี่ชายห่างกันถึง 5 กม. <ก้อไม่ไกลเท่าไหร่อะ>

พี่ชายไปโรงเรียนสายบ่อยก้อเพราะฉัน แต่พี่ชายก้อบอกเสมอว่า

“ก้อน้องนัสเปนน้องพี่ จะให้พี่ปล่อยไปคนเดียวไม่ได้หรอก  -_-“ แล้วยิ่งขากลับน่ากลัวจาตาย ถ้าเปนอะไรไปพี่ก้อไม่มีเพื่อนสิ T_T”

พี่ชายพูดประโยคนี้เสมอจนฉันจำได้ขึ้นใจ  แต่ฉันมักจะพูดว่า

“ถ้าพี่ชายโดนทำโทษทีไปโรงเรียนสายเพราะนัส --_--^ให้นัสเดินไปเองดีกว่าพี่ชายโดนทำโทษ  -*- ”

และเราสองคนก้อจะเถียงกันต่อจนฉันต้องยอมแพ้ --__--