จ้าวนักรบสะท้านจักรวาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำแห่งจักรวาล

                          ยานหลายลำ  กำลังเดินทางอยู่บนท้องฟ้าเหนือพื้นโลก ยานเหล่านี้มีขนาดใหญ่มากนักและดูทันสมัย มีตัวอักษรว่า WAAอยู่ด้านข้างของยานทุกลำ



   \"ท่านครับ ใกล้ถึงจุดหมายแล้วครับ\"เสียงกัปตันคนขับยานกล่าวผ่านห้องคนขับออกมาตามลำโพงในห้อง นั่งเล่นของยานลำใหญ่ที่สุด

  ในห้องนี้ปรากฏเป็นชายหนึ่งและหญิงหนึ่งคู่    กำลังดื่มกาแฟกันอยู่   และเด็กทารกคนหนึ่ง

ชายคนนี้มีผมสีทอง  ตาสีฟ้ารูปร่างสูงใหญ่   ท่าทางสุขุม  สง่างาม   น่าเกรงขาม     มีราศีของผู้มีบารมี อำนาจ    เขาก็คือนายพล เวสเตอร์ ผู้บัญชาการทหารของกองทัพทหารอากาศแห่งชาติ  WAA  (World Air Army ) เขาเป็นคนที่ยึดมั่นในระเบียบวินัยของทหารมากทำให้เขาได้เลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเป็นนายพลทั้งๆที่อายุยังไม่มากเลย   แต่ความจริงแล้วเขาเป็นคนที่มีจิตใจเมตตา   ส่วนหญิงคนนี้มีโฉมหน้าอันงดงาม เธอชื่อเรนิส  ตาของเธอสีฟ้าอ่อนๆ  ผมสีน้ำตาลแดงของเธอยามต้องแสงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่างของยานมองดูแล้วเจิดจ้าและ    

งดงามเกินบรรยาย  

                          เด็กน้อยคนนี้ผมสีทองและตาสีฟ้าเช่นเดียวกับพ่อของเขา  นอกจากนี้ที่หน้าผากของเขา ยังมีสัญลักษณ์ยาวๆสีแดงอีก มันคืออะไรกันนะ?  แต่ดูก็รู้ว่าเด็กคนนี้ต้องไม่ใช่เด็กธรรมดาๆแน่นอน



ทันใดนั้นเอง มีเสียงฝีเท้าและเสียงคนดังมาจากข้างนอก และประตูก็เปิดออก



\"แย่แล้วครับท่านนายพล ลูอัส น้องชายของผม สืบทราบมาว่า เจ้าลีออส มันคิดจะลอบสังหารท่านวันนี้ครับ\"ชายหนุ่มรูปงาม อายุประมาณ17-18 ผมยาวสีม่วง ตาสีน้ำตาล นามว่าลอว์ รายงานด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

\"เป็น ไปได้ยังไง นี่มันกล้าทำถึงเพียงนี้เชียว \"กล่าวเสียงเรียบแต่ยังคงท่าทีสุขุมอยู่

\"แต่เรามียานคุ้มกันตั้งหลายลำ ไม่ใช่หรอคะ\"เรนิสกล่าว

\"น้องผมยังบอกอีกว่า มันได้ติดตั้งระเบิดไว้ในยานทุกลำแล้ว มันคงทำให้พวกเราตายใจ ก่อนที่จะกำจัดพวกเราทั้งหมด ซึ่งเราก็เดินทางออกมาไกลจากศูนย์บัญชาการ มากแล้วด้วย ทางกองทัพคงจะส่งคนมาช่วยเราไม่ทันแน่ๆครับ\"ลอว์บอก

\"แล้วมันทำได้ยัง\"นายพลเวสเตอร์ถาม

\"มันคงอาศัยเวลาเมื่อคืนนี้ ก่อนที่เราจะเดินทางครับ เพราะผมได้ยินมาว่า มันรู้จักกับช่างเครื่องและมันออกไปจากหอนอน เมื่อคืนวานนี้ด้วยครับ

\"แล้วเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ ลูกของเรายังเล็กอยู่เลยนะคะ\"เรนิสกล่าวด้วยเสียงสั่นเทาและสีหน้าที่ซีดเผือด

\"ไม่ได้การแล้ว เราต้องหนีออกจากที่นี่ก่อน ลอว์  ไปบอกกัปตันเรือ ให้ยานเดินทางแบบอัตโนมัติ และลูกเรือทุกคนให้หนีออกไป           ส่วนคุณ  เรนิสเอาลูกใส่กระสวยอวกาศนี่\"  เวสเตอร์หยิบกระสวยอวกาศขนาดเท่านิ้วก้อยออกมา             แล้วมันก็ขยายใหญ่ขึ้นจนกระทั่งสามารถใส่เด็กทารกได้  แล้วยื่นให้เรนิส ขณะที่ลอว์ไปบอกกัปตันตามคำสั่งของเวสเตอร์     จากนั้นเรนิสก็อุ้มลูกขึ้นมา เปิดกระสวย       แล้วจูบที่น่าผากของลูกของเธอ ก่อนที่เธอจะใส่เขาเข้าไปในกระสวย



   กระสวยนี้จะมีก็าซอ็อกซิเจนเพียงพอ ตัวถังทำมาจากพลาตินั่มผสมนิกเกิลจึงมีความทนทานมากเป็นพิเศษ สามารถหดขยายได้นี่คือคุณสมบัติที่วิเศษของมัน

                                  --------------------------------------------------------------

      

               เมื่อลอว์ไปถึงห้องคนขับก็พบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน เขาพบกัปตันกลายเป็นศพไปแล้ว เขาจึงหันหลังกลับไปเพื่อจะไปบอกนายพลเวสเตอร์

         แต่แล้วก็ปรากฏเป็นชายคนหนึ่งอยู่ตรงหน้าเขา และที่น่าตกใจที่สุดคือ เขาก็คือกัปตันนั่นเอง แล้วคนที่นอนอยู่ล่ะ



\"นั่นน่ะลูกน้องฉันเอง แปลกใจละสินะ\"กัปตัน  บอกเหมือนกับรู้ว่าลอว์กำลังคิดอะไรอยู่

\"ทะ ทำไมกัปตัน หักหลังท่านนายพลได้ยังไงกัน\"ลอว์พูดออกไปและพยายามคุมสติ

\"ก็เงินดี ขนาดนั้น  ถ้ามันตายฉันยังจะได้เลื่อนขั้นอีกนะ  แต่ในเมื่อแกรู้แล้ว ก็เตรียมตัวตายได้เลย\" กัปตันตอบแล้วส่งยิ้มอย่างมีเลศนัยพลางยกมือขึ้นปรากฏเป็นประกายสีม่วง จากมือของเขา จากนั้นกัปตันก็ชี้มือไปที่ลอว์อย่างรวดเร็ว



\"ไฟร์เออร์ สโตน\"   บึ้มส์!!!!!!!!!!! แต่ลอว์หลบได้หวุดหวิด แต่เนื่องจากห้องนักบินมีเนื้อที่น้อย ลอว์จึงจนมุม

  \"เก่งดีนี่ ลองนี่หน่อยเป็นไง\" ว่าแล้วกัปตันก็กำมือแล้วพุ่งกำปั้นลงใส่พื้น

\"ไลท์เทนนิ่ง เอิร์ธเคว้ก!!!!!!\"บึ้ม!!บึ้ม!!บึ้ม!!  เกิดประกายไฟขึ้นตั้งแต่มือของกัปตัน ไฟนั้นลามไปตามพื้นจนถึงตัวของลอว์                      แต่คราวนี้เขาไม่โชคดีอีกต่อไปแล้ว ลอว์โดนเข้าเต็มๆ

\"อ้ากกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!\" ลอว์ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส  เสื้อผ้าฉีกขาด บาดแผลและรอยไหม้เต็มตัวไปหมด   แต่เขาก็ยังไม่ล้ม เมื่อกัปตันจะตามมาซ้ำ  แล้วเดินเข้ามใกล้ลอว์

                                                                                                                                                                                         ทันใดนั้นเองก็เกิดรังสีสีแดงออกมาจากตาของลอว์  ลูกตาของเขาเปลี่ยนไป  จากสีน้ำตาลสดใสกลายเป็นสีแดงฉาด                         แม้แต่กัปตันยังมองเขา  ด้วยแววตาที่หวาดกลัวสุดขีด  

        แต่สายไปแล้ว   เมื่อรังสีจากตาของลอว์พุ่งไปปะทะกัปตัน กัปตันตาค้างยืนนิ่งไม่ไหวติง แล้วหลังจากนั้น.........

  

     บรึ้ม!!!!!!!!     ร่างของกัปตันระเบิดกระจายไม่เหลือชิ้นดี  



            ตอนนี้รังสีได้หายไปจากตาเขาแล้ว เมื่อเขาได้สติเขาจึงรีบวิ่งไปหานายพลทันที



    แต่เมื่อไปถึงห้องนั่งเล่นก็ต้องพบกับสิ่งที่เลวร้ายอีกครั้ง เขาเห็นท่านนายพลและภรรยาของท่านนอนอยู่บนพื้น เขาจึงวิ่งไปหานายพลทันที



“ท่านครับ ทำไม เป็นอย่างนี้ล่ะครับ”ลอว์ถาม

“นะในกะกาแฟมีพิษ”เวสเตอร์พูดละล่ำละลัก

“แล้ว......”ลอว์เอ่ยปาก

“ธะเธอตายแล้ว    ลอว์ช่วยหยิบกระสวยมาทีสิ ”เวสเตอร์บอก



ลอว์หยิบกระสวยที่วางอยู่บนพื้นขึ้นมาแล้วเปิดออก ก็พบกับเด็กน้อยในนั้นแล้วนำมาให้นายพล

เวสเตอร์หยิบดาบขนาดจิ๋ว  ออกมาจากเสื้อคลุมของเขา เอาใส่ไว้ในกระสวยอวกาศแล้วมองดูลูกของตน ก่อนที่จะปิดมัน “ลอว์  ช่วยดูแลเขาด้วยนะ”เวสเตอร์บอก

“ได้ครับท่าน นายพล ผมจะปกป้องเขาด้วยชีวิตครับ”ลอว์กล่าวพลางน้ำตาไหล



แล้วนายพลก็หลับตาลง นอนนิ่งไม่ขยับอีกเลย

  

  ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



  ณ  บ้านหลังหนึ่งท่ามกลางเช้าอันสดใสของฤดูร้อน  ขณะที่ครอบครัวนี้กำลังรับประทานอาหารเช้าอยู่ในบ้าน  บ้านนี้ดูเผินๆแล้วตกแต่งอย่างเรียบง่ายแต่บ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านธรรมดาๆ



         มันเป็นบ้านของจอห์น แอร์รอนและลิซภรรยาของเขา   เขามีตาสีเขียวมรกต ผมดำสนิท ท่าทางฉลาด และ เป็นหนึ่งหน่วยพิทักษ์โลกที่ชื่อว่าWPU(World  Protector Unit)   ผู้ที่จะเข้ามาทำงานในหน่วยนี้ ได้ก็ต้องมีความสามารถพิเศษ  มีความอดทนเป็นเลิศ มีความซื่อสัตย์   และที่สำคัญที่สุดก็คือทุกคนในหน่วยนี้จะมีความพลังพิเศษแต่กำเนิด   เพราะงานนี้ค่อนข้างที่จะเสี่ยงอันตรายมาก สังเกตได้จาก     แผลเป็นบนใบหน้าของจอห์น  พวกเขาจึงต้องได้รับการฝกฝนอย่างหนักหนาเอาการทีเดียว



         ส่วน ลิซ หญิงที่มีตาสีฟ้า ผมยาวสีน้ำตาล ภรรยาของจอห์นทำงานอยู่ใน ศูนย์รักษาผู้ป่วยวิเศษและโรคร้ายแรง เธอมีเชื้อสาย ของเผ่า ฮีลลิ่ง (Healing) เธอจึงมีความสามารถในการเยียวยารักษาผู้บาดเจ็บให้หายได้ (ที่จอห์นยังมีแผลเป็นบนใบหน้าและไม่ยอมให้ลิซรักษาให้ก็เพื่อเอาไว้เตือนใจตัวเองเสมอว่าต้องระมัดระวังตัวและมีสติในการทำงานทุกครั้ง)



         ในตอนนี้ลิซได้ให้กำเนิดบุตรชายแล้ว  เป็นเด็กที่อารมณ์ดีและไม่ร้องไห้เหมือนเด็กทารกทั่วๆไปด้วย   ตาของเขาก็มีสีเขียวอมฟ้า และผมดำสนิทเหมือนพ่อของเขา   ระหว่างที่ลิซและจอห์นกำลังรับประทานอาหารกันอยู่พวกเขาก็ปรึกษากันเรื่องการตั้งลูกชายไปด้วย



\"แล้วเราจะตั้งชื่อลูกเราว่าอะไรดีล่ะ\'\'จอห์นผู้เป็นสามีถาม

\"อืม......ฉันว่าเอาอย่างงี้ดีไหมคะ ขึ้นต้นด้วยตัวอักษร ตัวแรกของชื่อคุณ แล้วลงท้ายด้วยตัวอักษร ตัวท้ายของฉัน\"ลิซ ตอบอย่างอารมณ์ดี

\"ผมเอาขึ้นต้นด้วยอักษรตัวแรกของชื่อคุณดีกว่านะ\"จอห์นแย้งอย่างใจเย็น

\"แต่จะดีหรอคะ\"ลิซ ถามด้วยสีหน้าคลางแคลงใจ

\"ดีอยู่แล้วล่ะ ก็เขาอยู่ในท้องคุณตั้งสิบเดือน นานกว่าเด็กทั่วไปอีก ผมเข้าใจในความยากลำบากของการอุ้มท้องของคุณนะ \"จอห์นตอบอย่างอ่อนโยน  พลางมองดูลูกชายเขา ที่นอนอยู่ในเปลติดกับโต๊ะรับประทานอาหารด้วยสายตาเอ็นดู



                เปลตัวนี้ปู่ของเขาเป็นคนทำขึ้น เขาเองก็นอนเปลนี้มาแล้วด้วย  มันเป็นเปลที่ทำด้วยความตั้งใจเป็นพิเศษ ตัวเปลทำจากไม้โอ๊คพันปีสีทองอร่าม มีสัญลักษณ์แปลกๆเป็นรูปดาบไข้วกันสลักอยู่      และยังร่ายคาถาฝันดีไว้ที่หัวเปลด้วย ทำให้เด็กนอนหลับสบาย             จอห์นยินดีมากที่เขาได้เป็นพ่อคน และพวกเขาก็ได้ลูกผู้ชายเป็นคนแรก ซึ่งนับได้ว่าโชคดีมากด้วย



\"ค่ะ งั้นก็ขึ้นต้นด้วยอักษรตัวแอล(L) ของชื่อฉัน ลงท้ายด้วยตัวเอ็น(N) ของชื่อคุณ แล้วก็.............\"ลิซบอกขณะที่นึกชื่อจะตั้งให้ลูกของเธอ

\"คุณจำได้ไหมค่ะว่าพ่อของเราน่ะชื่อขึ้นต้นด้วยตัวเอ(A) เหมือนกันเลยนะคะ\"ลิซถาม

\"ใช่สิ ชื่อของผมคือ อแลน ส่วนพ่อคุณคือ แอนกีซ ดีล่ะ ในเมื่อเรามีลูกผู้ชายก็ใช้ตัวเอ(A)ของพ่อเราเลยละกัน\"จอห์นบอก

\"งั้นก็ชื่อ แอล(L) เอ(A) เอ็น(N) แลน(Lan)สินะคะ\"ลิซพูด



\"เอ.... ผมว่าชื่อมันฟังแปลก ๆนะ อืม......อา...........อะ!นึกออกแล้ว  แลนซ์ ดีไหม ที่แปลว่าหอก หรือทวนไง เพราะจะได้มีปัญญาที่เฉียบแหลมเหมือนหอก และที่สำคัญ มันเป็นอาวุธที่ทรงพลัง และโจมตีได้จากระยะไกลด้วย เป็นชื่อที่มีความหมายดีด้วยนะ  ใช่ไหมลูกพ่อ\"จอห์นบอกพลางก้มหน้าลงไปในเปลเด็ก ลูกของเขาก็หัวเราะเหมือนแสดงให้เห็นว่า \"หนูก็เห็นด้วยนะ\"

\"ค่ะ ก็ดีค่ะ ต่อไปนี้เราจะเรียกเข้าว่าแลนซ์ละกัน\"ลิซกล่าว



       เฟี้ยว!!!!!!!!!!!!!!!!     ตูมมมมม!!!!!!!!!!!!!!!!    บึ้ม!!!!บึ้ม!!!!บึ้ม!!!!บึ้ม!!!! โครม!!!!!!!!!! เกิดเสียงดังสนั่น  หวันไหวขึ้นที่ท้องฟ้า    หลายครั้งและหน้าบ้านของพวกเขาด้วย  แต่ก็ไม่ทำให้เเลนซ์ตัวน้อยสะทกสะท้าน   เขากลับยิ่งหัวเราะชอบใจ แต่ทำไมล่ะ?   หรือว่าเขารู้ว่าจะเกิดอะไรบางอย่างขึ้นแล้วเขารู้ได้อย่างไร   เขาเป็นเพียงเด็กทารกเท่านั้นเองไม่ใช่หรือ?  เรื่องนี้ต้องไม่ธรรมดาซะแล้ว !



“เกิดอะไรขึ้น”ลิซ ถามด้วยสีหน้าตื่นตระหนกประหลาดใจ

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน เดี๋ยวผมจะร่ายมนตร์คุ้มครองลูกเราไว้ก่อนละกัน แล้วเราออกไปดูกัน”จอห์น กล่าวอย่างครุ่นคิด

พลางวาดมือไปกลางอากาศแล้วก็ปรากฏแสงสีฟ้าครอบคลุมเตียงเด็ก จากนั้นลิซและจอห์นวิ่งออกมาดูที่หน้าบ้าน



  ด้วยแรงปะทะของบางอย่างกับพื้นดิน ทำให้เกิดกลุ่มควันขึ้นฟุ้งกระจายไปทั่วบริเวณหน้าบ้าน



  หลังจากนั้นกลุ่มหมอกควันก็จางลง ก็ปรากฏเป็นยานบินรูปร่างทันสมัย แต่สภาพยับเยินเพราะแรงกระแทก จอห์นและลิซรีบเดินเข้าไปดูที่ยานบินนั้น ข้างในมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งเต็มไปด้วยบาดแผลนอนสลบอยู่ พร้อมด้วยกระสวยอวกาศขนาดย่อมซึ่งอยู่อ้อมแขนข้างขวาของเขา



“นั่นมัน.....” ลิซ สังเกตเห็นอะไรบางอย่างในกระสวยนั้น

“เดี๋ยวผมจะสแกนมันดูก่อน”จอห์นกล่าวด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง จากนั้นเขาก็แบมือแล้วชี้ไปที่กระสวยอวกาศนั้น แล้วหลับตา                 (สิ่งมีชีวิต?มนุษย์? เด็กผู้ชายผมทอง มาจากต่างแดน วัตถุ ของแข็ง ดาบ ขนาดย่อ? แถมยังมีพลังแฝงที่กล้าแกร่งด้วย!?!?)



“ข้างในมีเด็กน่ะ ลิซ”จอห์นตอบทันที

“เด็กหรือคะ? แล้ว...........”



จอห์นเดินตรงไปยังชายคนนั้นทันที เหมือนกับรู้ว่าลิซกำลังจะพูดอะไร   เขาวาดมือเหนือร่างชายคนนั้นพลันปรากฏเป็นแสงสีฟ้าล้อมรอบร่างอันไร้สติของชายคนนั้นแล้วร่างของชายคนนั้นก็ลอยขึ้นมาจากยานบินเหนือพื้นดิน เขาจึงสแกนอีกครั้ง



“ร่างกายของเขาบอบช้ำมาก   กระดูกข้อมือซ้ายหัก2ท่อน ซี่โครงข้างซ้ายหัก4ซี่ แถม ยังบาดเจ็บ ภายในอีก   ผมว่าเอาเขาเข้าไปในบ้านก่อน”จอห์นบอกเสียงเรียบ

\"แต่เรายังไม่รู้เลยนะคะว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน อยู่ดีๆจะให้เข้ามาในบ้านของเรา นิสัยใจคอของเค้าเป็นยังไงเราก็ยังไม่รู้เลย ลูกเราก็ยังเล็กอยู่นะคะ ถ้าเกิด....\"

\"แต่ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่านะ ลิซ ไม่ต้องห่วงหรอกถ้ามีอะไรเกิดขึ้นคุณมีผมอยู่ทั้งคน\"จอห์นรีบพูดตัดบท

“ค่ะ ก็ได้”ลิซตอบด้วยท่าทีเห็นด้วย



        เธอจึงหยิบกระสวยออกมาจากอ้อมแขนของชายหนุ่ม ส่วนจอห์นก็วาดมืออีกครั้ง   แล้วทั้งสองก็เดินกลับเข้าบ้านในมือถือกระสวยอวกาศ โดยมีร่างของชายหนุ่มไร้สติลอยตามหลังเข้าไป โดยมียานบินที่พังยับเยินจอดอยู่หน้าบ้าน