รักพันธุ์ร็อค

ลำดับตอนที่ #2 : สายใยมิตรภาพ ดั่งเส้นด้าย

~กริ้ง~ ออดพักเที่ยงดังขึ้น

“นี่ๆ นุ่นๆ เทอโอเคป่า ท่าทางปีนี้ หัวหน้าหรีด จะตกเปนของชั้น ฮ่าๆๆ ^O^ ล้อเล่นจ้าๆ ”เสียงแอนพูดขึ้น พร้อมกับท่าทางยิ้มแย้ม



ชั้นมองไปรอบๆ รอบข้างชั้นมี คนหลายคนมามุงดู เรียกว่าเต็มห้องพยาบาลก็ว่าได้ เสียงก็เพราะเสียงคุยหนวกหูนี่แหล่ะ ทำให้ชั้นไม่อาจข่มตาหลับต่อไปได้ แหมๆ กะจะนอนทั้งวันไม่เรียนมันแล้ว แต่ฮ่าๆ มันเว่อร์ไปนิด! ^^”



“ไอนุ่นๆ ตื่นแล้วหลอ ชั้นว่าเราไปกันเหอะ ก่อนที่ นร. พวกนี้จะเบียดกันเข้าห้องพยาบาลกันไปมากกว่านี้!” ><” เร็วๆดิวะ เสียงของ แพรวพูดขึ้นแกมตะโกนเพื่อกลบ เสียงพูดคุย และ นินทที่เต็มห้องเลยตอนนี้



ชั้นรีบลุกขึ้น งง ชิปเป๋งอะไรกันฟะ มามองอะไรชั้นเนี่ย มองละก็หันไปคุยกะเพื่อน  พวกมันนินทาชั้นอยู่แน่ๆ ว่าแต่เรื่องอะไรหว่า



“เร็วๆ ดิฟะ ชักช้าอยู่ได้ ชั้นรำคาญคนพวกนี้เต็มทนละ นะ”เสียงนิคกี้พึมพำ พรางเพื่อนๆ อีกสองคน ช่วยพยุงชั้นออกจากห้องพยาบาล



เราเดินออกไปจนถึงใต้ต้นไม้ แต่ไม่วายที่พวกนั้นจะตอมมา ก็เลยเปลี่ยนเปนไปห้องเปลี่ยนเสื้อที่โรงยิมแทน



“ฟิ้ว! รอดตาย แกนะแก ไม่หน้าเล้ยๆๆ ทำเรื่องแท้ๆ”แพรวพูดขึ้น พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่



“ก็เพราะ ใครหล่ะ ทำเรื่องขึ้น!” นิคกี้พูดขึ้น พรางมองอย่างเย็นชา มาที่ชั้น



“เฮ้ย มันไม่ใช่ความผิดไอนุ่นมันซะหน่อย แกก็รู้ไอกี้ ว่ามันเปนอุบัติเหตุ” แพรวเถียงขึ้น



“ก็มันจิง หนิ ล้มใส่ใครไม่ล้ม ล้มใส่พี่ซน ถามจิงเหอะนุ่น แกชอบพี่เค้ามากเลยหลอ ถึงขนาดลงทุน ไปหาพี่เค้า เพื่อทำให้เป็นเหมือนอุบัติเหตุ ขนาดนั้น หน่ะ !” นิคกี้ พูดใส่หน้าชั้น พร้อมกับท่าทาง และน้ำเสียง ห้วนๆ และ เย็นชา



ชั้นมองตอบ นิคกี้โดยแทบไม่ได้กระพริบตา ความจิงแล้วนิคกี้เป็น สาวน่ารัก แต่งตัวเปรี้ยวๆ แบบวัยรุ่นแถวสยาม และ เทอก็เป็นเพื่อนที่ดีด้วย แต่พูดอย่างนี้ ใส่ชั้น ชั้นซึ่งเป็นเพื่อนเนี่ยนะ มันดูถูกมากๆ เกินไปละ



“หยุดนะ นิคกี้ ชั้น..” ชั้นพยามพูด ขึ้น แต่ก็โดนเสียงของนิคกี้พูดทับชั้น



“แก้ตัว! เทอก็รู้ชั้นชอบพี่ซน ละเทอยังมาทำอะไรอย่างงี้อีกหลอ ชั้นไม่โกรธเทอหลอกนะนุ่น ถ้าพ่อแม่เทอสอนมาให้แย่งคนชอบของเพื่อนอย่างงี้ ชั้นก็คงทำอะไรไม่ได้ แต่จำไว้นะว่าพี่ซนต้องเป็นของชั้น” นิคกี้พูดออกมา และส่งสายตา ดูถูกมาใช่ชั้น



เงียบ.... ในห้องตอนนี้ไม่มีไคพูดอะไร บางคนอาจจะกำลังอึ้งถึงประโยค ที่ด่าถึงพ่อแม่ชั้น ที่นิคกี้พูดไป ตอนนี้เหมือนว่า บรรยากาศในห้องเริ่มอึดอัด มีอากาศอยู่เต็มห้อง แต่เหมือนร่างกายชั้นไม่รับ ชั้นกลั้นหายใจ ทั้ง ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ละก็เมื่อกี้ ไอประโยคที่นิคกี้พูดไป มันแรงสำหรับเพื่อน สนิทอย่างเรา ที่คบกันมาสี่ปี



“เทอจะเข้าใจยังไงชั้นไม่สนหลอก กี้ เพราะความจิง มันก็คือความจิง แต่ถ้าวันนึงพี่ซนเกิดเลือกชั้น นั่นก็เพราะเทอเก็บพี่ซนไว้ไม่ได้ งั้นคงสุดวิสัย   จิงมะ!?” ตอนนี้ชั้นอยู่ในอารมณ์โกรธ ไม่สนแล้วว่านิคกี้จะเป็นเพื่อนชั้น เทอพูดมาอย่างงั้นได้ ทำไมชั้นจะพูดท้าเทอบ้างไม่ได้



นิคกี้มอง ชั้นด้วยสายตาไม่เชื่อหูตัวเองเหมือนกัน เพราะ ชั้นกะ นิคกี้เรียกว่าสนิทกันมากก็ได้ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว เพื่อนที่พูดจาด่าพ่อแม่ของชั้นว่าไม่สั่งสอน เมื่อเป็นเพื่อนสนิทกันขนาดนี้ มาถึงตรงนี้ชั้นเองก็ไม่อยากเปนเพื่อนกับคนแบบนี้แล้วหล่ะ



“เออๆ ชั้นว่านะ อย่าทะเลาะกันเลยนะๆ พอๆๆ นิคกี้เทอไม่น่าด่าพ่อแม่นุ่นนะ ส่วนนุ่นเอง ก็ไม่น่าประชดด้วยประโยคแบบนั้น เพราะ นิคกี้หน่ะชอบพี่ซนมาก ” แอนพูดขึ้น เพื่อสงบศึก แต่ดูเหมือนไม่ค่อยสำเร็จ



ปัง!! เสียงปิดประตู ของนิคกี้ ดังมาก ตอนนี้นิคกี้เดินออกไปแล้วด้วยความเคือง ทิ้งให้ความเงียบเข้าปกคลุม เราทั้งสามคน  ที่รั้งอยู่ข้างท้าย เราอยู่ด้วยกันเงียบๆ ปราศจากคำพูด เหมือนปราศจาก ความรู้สึก และอะไรทั้งนั้น....