รักพันธุ์ร็อค

ลำดับตอนที่ #1 : หัวใจโดนยึด !!

    แสงแดดสีทอง สาดส่องเมืองไทย ปลุกผู้คนให้ตื่นจากการหลับใหลที่แสนยาวนาน  ดวงจันทร์ค่อยๆ จางหายไป เหมือนกับรู้ว่าหน้าที่ของตนสิ้นสุดลง อากาศสดชื่น แต่อบอุ่น เสียงนกร้องเจื้อยแจ้ว แต่แผ่วเบา เหมือนมันกำลังกระซิบ ...คำว่ารักให้แก่กัน...



    วันวาเลนไทน์ ปีนี้ ดอกกุหลาบนับแสน ถูกขายเหมือนกับแจกจ่ายสู่ผู้คน เพื่อเป็นสื่อรักให้แก่กัน เช้านี้เป็นวันที่ 14 กุมภาพันธ์  เป็นวันศุกร์ และที่สำคัญ เป็นวันแห่งความรัก ~



การมาโรงเรียนของนักเรียนทุกโรงเรียนนี้ยังเป็นเหมือนปกติ แต่ที่แปลกไปก็คือ เสียงพูดคุย รอยยิ้ม และดอกไม้ แทบท่วมโรงเรียน ทุกคนยิ้มแย้ม ตื่นเต้น กับวันพิเศษวันนี้ เด็กสาวมากมาย รีบมาโรงเรียนแต่เช้า เพื่อมารอ ดอกไม้จากแฟนของพวกเธอ และ นักเรียนชายมากมาย ก็ได้นำดอกกุหลาบมากมายติดตัวมา เพื่อ พวกเธอเช่นกัน...



“นุ่นๆ มาแข่งกันป่ะวะ วันนี้ ไคจะได้ดอกไม้มากกว่ากัน ^O^” เสียงนร.หญิง พูดขึ้น อย่างร่าเริง สมกับวันพิเศษ

“เอามะย้า โห่ๆ ไม่อยากจะโม้ ชั้นต้องได้มากกว่าแน่ๆ ชัวๆๆ!!” เสียงชั้นตอบกลับมา อย่างอารมณ์ดี



ประโยคพูดคุยของกลุ่ม ดาวโรงเรียนพูดกระเซ้ากัน ชั้นชื่อ ปอยนุ่น ละส่วนไอคนที่ท้าชั้นหน่ะ เพื่อนชั้นเองค่ะ ชื่อ แอน ส่วนอีกสองคนที่ยังไม่มา โรงเรียนหน่ะหลอ ก็คือ แพรว กับ นิคกี้ กลุ่มพวกเรามีกันสี่คน จะบอกว่าเราเป็นกลุ่มที่ เพื่อนๆเรียนว่า ดาวโรงเรียนก็ว่าได้ พวกเรารู้จักกันได้ เพราะว่า เป็น หลีด รุ่นเดียวกันทุกปี เลยจับพลัดจับพลู กลายเป็นสนิทกันไปเลย ^^ อ่าว ซะงั้นนะคะ 555



เราสี่คน ถึงจะเป็นเพื่อนกัน แต่คนละแนวเลยหล่ะ ถึงชั้นจะได้คะแนนโหวตว่า เป็นดาวอันดับหนึ่งก็เถอะ แต่ชั้นเองชอบแต่งตัวออกแนวสบายๆ แต่งตามอารมณ์มากกว่า ส่วนแอน รายนั้นหวานจ๋อย แพรว เจ๊นั่น สาวเท่ห์ ละสุดท้ยายนิคกี้ เปรี้ยวจี้จ้าด ^^”



“โย่ๆๆ เพื่อนร๊ากๆ -3- ยังไม่สายนะ แหนะๆ อีก 5 นาที ยังไม่เข้าเรียน ยังไม่สายจ้า 555”เสียงแพรว ทักทาย อย่างเป็นเซท ไม่เว้นให้ใครพูดทังนั้น



“แหมๆ พูดซะยาวนะจ้า แก วันนี้อารมณ์ดีอะไรมาเนี่ย คนตาบอดให้ดอกไม้มาหลอกไงย้า hehx??” นิคกี้ถามขึ้น



“^O^ โหะๆๆ โปะเชะแม่ยาย พี่โอ ให้ดอกไม้เค้าด้วยแหล่ะ คืนนี้ยังชวนไปดินเนอร์ด้วย โหะๆๆ” แพรวตอบอย่างแมงโม้ขี้น - -“



O_O! หน้าพวกเรา สามคนกลายเปนแบบนี้ อึ้งทึ่งเหมือนเห็นหนัง โป๊ พระเจ้าช่วยพี่โอ ม6เนี่ยนะ อ้อยๆสุดหล่อของชั้น ตายๆๆ หลงเสน่ห์ ยายนี่ได้ไงๆ T-T ไม่ยอมๆๆ ><”



“เฮ้ย พี่โอเค้า ท้องเสียป่าววะ 55 หรือว่า ท้องผูกน้า เอ หรือว่า เป็นริสสีดวงจ้า 555 ^O^!!”ชั้นพูดขึ้น ล้อๆมันเล่น

“อี้ๆๆ ไอนุ่น แกตายๆๆๆ!!!!! ย้ากๆๆๆ” แพรว วิ่งตรงดิ่งจะเอากระเป๋า มาทุบหัวชั้น ย้ากๆๆๆ!!!



วิ่งดิ่ ชั้นวิ่งหนี สุดฝีเท้า อย่าบอกไคเลยนะ แหะๆ ความจิงก็บอกไปแล้น ว่ายัยนี่มันสาวเท่ห์ ทำไรก็รุนแรง ยังกะฟาย โหะๆๆ แอบเม้าๆ มาชอบพี่โอของชั้น เชอะ แบร่ๆๆ : p



หอบๆๆ วิ่งๆๆ  !!!อึก!!! สะดุด !!!                    ตายหงละ เดี๋ยวๆ แม่บอกว่าหัวสำคัญสุด กุมหัวไว้ๆๆ !!กรี้ด!!

ชั้นแหกปากเต็มที่ กลัวเจ็บๆๆ ตัวชั้นลอยคว้างในอากาศ ไร้แรงยึดชั้นไว้ มีแต่แรงผลักไปข้างหน้า และความกลัวถึงความเจ็บ



ปึบ! เข่าชั้นกระแทกกะ พื้นอย่างจัง แต่หัวหล่ะ  เออเดี๋ยวมือยังกุมอยู่ที่หัวหนิหว่า แต่หัวไม่เปนไร ทำไมเจ็บแต่ที่เข่า เออ..ละไคมาจับอะไรชั้นเนี่ย!

O_O! โอะ โอ ชั้นหัวควับไป พระเจ้าช่วยๆๆๆ ตายละๆๆ นั่นๆๆ พี่ซน ม6 สุดหล่อสาวๆนี่หน่า!! ตายหงค่ะ ทำหน้าไงดี!><”



ชั้น หน้าเอ๋อ ไปเลยทำเรื่องหน้าอายอย่างงี้ กะคนหล่อขนาดนี้เนี่ยนะ ^^” แหะๆ แพ้คนหล่อค่ะ ค่ะ แหมๆ ^^” เขินจัง



“อ้าว น้องนุ่น ม5 หนิหน่า เป็นไรมากมั้ยคับ?? ” เสียง พี่ซนถามขึ้นอย่างจริงจัง



“เออ นุ่นไม่เป็นไรค่ะ แหมๆ เรื่องแค่นี้ไกลหัวใจ เห้ย นุ่นล้มทับพี่ หนิคะ พี่ซนเป็นไรมั้ยคะ”ชั้นรีบถามขึ้นอย่างตกใจสุดขีด



“พี่เป็นผู้ชายนะคับ เรื่องแค่นี้ปอดได้ไง 555 ละนุ่นเองก็ตัวเบาจะตาย พี่ไม่เจ็บหลอกคับ” เสียงแสนอบอุ่น และคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ตอบกลับมา อย่างเป็นกันเอง



“เฮ้ย ไอนุ่น เป็นไรมากมั้ย ตายแล้วว ละพี่ซน เปนไรมากมั้ยคะ อ้าวละไหงไปนอนกันได้อ่ะคะ ฮ่าๆๆ”แพรวถามอย่าง ฝืด

ยังมีหน้ามาถามนะยะ เพราะไคเนี่ย ชั้นถึงเป็นแบบเนี้ย ถ้าแกไม่ไล่มาแล้วชั้นจะอยู่ในสภาพเนี่ยหลอกย้า ไอคุนนายแพรว



ชั้นพยามลุกขึ้นแล้ว พี่ซนก็ด้วย แต่ปัญหาอยู่ที่หัวเข่าชั้นอ่าสิ เจ็บชิปเป๋งเลย ~_~



“ลุกไม่ไหวหลอไง ไคบอกสบายมากเนี่ย ลุกให้พี่ดูซิคับ แหมๆผู้หญิงนี่น้าปากแข็ง กันจิง” พี่ซนพูด แกม หัวเราะ

หล่อจังเลย ยิ้มแบบนี้ละสินะที่ สาวๆถึงได้ติดกันตรึม



ผู้ชายคนนี้ ผิวค่อนข้างขาว ตัวสูง หุ่นดูก็รู้ว่านักกีฬา หน้าตาหล่อเหล่า ไร้ที่ติ สายตาที่เป็นประกาย ใครได้มองแล้วต้องอยู่ในภวังแน่นอน และอาจไม่สามารถถอนสายตาออกมาได้ ปากสีแดงได้ทรง อย่างหน้าอิจฉา ละทรงที่ไม่ได้ทำสี ถึงจะผิดกฏระเบียบ แต่เท่ห์บาดใจ ฐานะชาติตะกูล ก็ไม่ใช่น้อย เปนลูกชายคนโตของ บริษัท ผลิตเฟอร์นิเจอร์ชื่อดัง เชียว



“อะ เออ ” ชั้นมองพี่ซนแล้ว ถึงกับอึ้ง จิงๆแล้วขั้นเองก็ไม่เคย สังเกตเค้าหลอก นี่คือครั้งแรกที่ได้มองหน้าเต็มๆ



“นุ่นๆ เป็นไรมั้ยคับ ตอบอะไรซักอย่างสิ ”พี่ซนเริ่ม คิ้วขมวด ด้วยความจริงจัง



“เออ อา อืม”ยังไม่ได้คิดคำพูดเลย พี่เค้าถามไรนะไม่ได้ฟัง ทำไมพี่เค้าถึงหล่ออย่างนี้น้า??



“ไอนุ่นๆๆ ตื่นๆๆๆ อายยยย นุ่น!!” เสียง เพื่อนชั้น ไอ้แพรว นั่นเอง ปลุกชั้นให้ตื่นจากดินแดนแห่งความฝัน



“ฮะๆ คะๆๆ อ้อ แหมๆ ไม่เจ็บๆ หลอกหน่า” หลังจากออกจะภวังชั้นก็รีบปลุกขึ้นจะปัดประโปรง



โอ้ย ตาเทนแม่!!!!   ลืมไปว่าเข่าเจ็บอยู่   ฝึบ!! ชั้นล้มกองกะพื้นเข้ากระแทบซ้ำสอง - -“ เวนกำ ซวยซ้ำ ซวยซ้อน



“55 แหม เพื่อนน้องนี่ น่ารักจังเลยนะ อย่างกะตุ๊กตาล้มลุก แหนะ ^O^”พี่ซนพูดขึ้น พร้อมกะรอยยิ้มนั้นอีกแล้ว อบอุ่นจริงๆคนๆนี้ ถึงจะล้อชั้นเล่าก็เหอะ



“ลุกไหวมั้ยนุ่น มาๆ เราช่วย” แพรวพูดขึ้น พรางเข้ามาพยุงชั้น

เราลุกขึ้นมา ค่อยข้างรำบาก ก็แหม ไอตัวเจ้าการที่ทำชั้นเป็นงี้ ตัวพอๆกะชั้นอีกแหน่ะ - -“ ซวยๆๆ



“มาๆ พี่ช่วย อย่างงี้คงไปไม่ถึงห้องพยาบาลแน่ๆ มาคับ” พี่ซนเอ่ยขึ้น พยามเข้ามาพยุงชั้น ละจบด้วยการอุ้มชั้นขึ้น



อ้อมกอดนี้อุ่นจัง ทำไมมันรู้สึกมั่นคงจังนะ ทำไมถึงรู้สึกปลอกภัย ทำไม....ทำไม ชั้นไม่กล้าแม้แต่จะสบตาพี่ซน แค่มองไหล่ฝั่งตรงข้ามของเค้า ได้แต่มอง โดยไม่ได้พูดอะไร ละเค้าก็ค่อยๆวางชั้นลง ที่หน้าห้องพยาบาล!



“ขอบคุนนะคะ พี่ซน ที่ช่วยพานุ่นมา ลำพังแอนเองคงไม่ไหวแน่ๆ ละนุ่นก็ต้องเป็นศพขึ้นอืด อยู่ตรงนั้น ^O^” แอนพูดขึ้นท่าทาง ด้วยตาไม่กระพริบ ท่าทางจะเอนเหมือนชั้น - -“



“ก็ที่นุ่นสะดุดหน่ะ ก็ขาพี่เอง มันก็ความผิดพี่ด้วยหล่ะคับ ไม่ต้องคิดมานะ พยุงนุ่นเข้าไปในห้องเถอะ พี่ไม่เข้าจะดีกว่า ไม่ค่อยถูกกะอาจารย์ห้องพยาบาลหน่ะคับ เจ๊เค้าเจ้าระเบียบไปหน่อย hehx” พูดจบ พี่ซนก็หันมาทางชั้น



วินาทีนั้น ทำให้สันหลังชั้นเย็นวาบ ขึ้นมาทันที สายตาคู่นั้นมองมาอีกแล้ว ทำให้ชั้นทำหน้าไม่ถูก ได้แต่จ้องตอบ แต่ทุกคำที่จะพูดกลับ ติดอยู่ที่ลำคอ เหมือนเป็นใบ้ และรอยยิ้มที่พี่ซน ส่งมาให้ ก็ เหมือนว่ามันจะตรึงในใจชั้นตลอดไป



“ละพี่จะมาหา ตอนเลิกเรียนนะ ตอนนั้นน่าจะหายแล้ว ดูแลตัวเองดัวยหล่ะคับ วันนี้พี่ได้รู้ความลับของนุ่นอย่างนึง ว่านุ่นขี้โม้ 555 ” หน้าซีเรียส ตอนต้นประโยค กลับเปลี่ยนเป็นหน้าขี้เล่นทั้งที พร้อมกะรอยยิ้ม ที่ส่งมามัดใจชั้นไป



“ก็พึ่ง รู้ว่าลับของพี่ซนเหมือนกันค่ะ ว่าขายาว ^O^โหะๆๆ” ชั้นพูดขึ้น

“อ่ะนะ งั้นเดี๋ยว แอนดูแล นุ่นเองค่ะ พี่ซนไปเรียนเถอะ เลยเวลามานานมากแล้ว” แอนพูดลา



ชั้นเข้าห้องพยามบาลไปทายา แต่วินาทีนั้น ก่อนเข้าห้องไป ชั้นรู้สึกได้ว่า มีอีกวินาที ที่พี่ซนหันมามองชั้น....ถึงจะแค่เสี้ยววินาทีก็ตาม...