ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : + + + ตื่นได้แล้ว!! [ ที่ร๊ากกก] + + +
“ ตื่น!! ด้าย!! แล้วววววววว!! ว๊าก!! ตื่นซะทีเซ่..ไอพี่ขี้เซา ” ฉันตะโกนด้วยพลังเสียง 180 เดซิเบล เรียกพี่ต้องลูกพี่ลูกน้องสุดหล่อของฉัน หลังจากที่ฉันยืนจ้อง นั่งจ้อง นอนจ้อง ท่านอนที่สุดแสนจะเซ็กซี่ [ แหวะ-_-^] ของพี่ต้องอยู่สองนาทีครึ่ง
“ อืม..หืออ..อีก 2 นาทีน่า..” พี่ต้องตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดฤทธิ์ พร้อมตั้งท่าจะนอนต่อ เออแน้! ดูมันทำดิ -_-^
“ ตื่นเลยตื่นน!! ไม่ไปโรงเรียนรึงัย นี่เปิดเทอมวันแรกนะ แล้วแอปเปิ้ลก็รอนานแล้วด้วย” เชอะไม่ตื่นเรอะ เดี๋ยวแม่กระโดดขึ้นเตียงไปตบหน้าขาวๆ ด้วยจมูกซะเลยนี่ /// >3< /// [ 55 แน่นอนฉันแค่คิดเท่านั้นแหละ แต่ที่จริงก็อยากทำอ่ะนะ เอิ้กๆ ]
“ งั้นมารอตรงนี้ก่อนมา..” พี่ต้องพูดพร้อมตบหมอนที่อยู่ข้างๆดัง ป้าบ! ป้าบ! กรี๊ซซซ! ฉันดีใจจนน้ำลายไหล เอ้ย เขิลหน้าแดงเถือกเลยอ่ะ ‘ ไม่ได้นะ!!’ ฉันสะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดในสมองออก ก่อนปรับสีหน้าให้เหมือนเดิม ‘ ฉันมาปลุกเค้าไม่ได้มาปล้ำ ไม่ได้! ไม่ได้! ’ ฉันท่องดังๆในใจ
“ จริงอ่ะ ” ฉันถาม
“ อืม” พี่ต้องหลับหูหลับตาตอบมือก็ตบหมอนไปด้วย
.....................................
.. เข้าสู่โหมดโหดของแอปเปิ้ล..
ฉันเท้าเอว ยกขาข้างหนึ่งขึ้นยันขอบเตียงท่าทางประดุจดั่งจิ๊กโก๋ แถวๆวิน’มอไซค์ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันกึกก้อง
“ นี่อยากตายก่อนได้ภรรยาใช่ม้ายย!!! หา!! เดี๋ยวปั๊ดปล่อยลำแสงใส่ให้เป็นหมันซะเลยนี่ ” ฉันยกแขนขึ้นทำท่าอุลตร้าแมนปล่อยลำแสงใส่สัตว์ประ[หล่อ] หลาด ส่วนใบหน้าที่เคยสวยงามตอนนี้กะลังแยกเขี้ยวทำหน้าเหมือนยายสายหิวเลือดอยู่ [ เอ่อ..เธอทำท่าอะไรเนี่ย?? ทุเรศพิลึก -.,- : am sis]
“ เหวอ!!ไปก้อได้ ” พี่ต้องพูดพร้อมกลิ้ง 3 ตลบลงจากเตียง แล้วกลิ้งไปดิ้นทุรนทุรายร้อง อ๊าก!!ๆ อยู่หน้าห้องน้ำสักพัก ก่อนจะคลานเข้าไปในห้องน้ำ
+ -_-^ นี่คือมุมมืดของผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ทำยังกะโดนลำแสงจริงๆไปได้ +
[ อยากส่ง 2 คนนี้ไปให้หมอพรทิพย์พิสูจน์หาตัวอะมีบาในลำไส้ใหญ่ซะจริงเลย ไม่เต็มทั้งคู่ -_-^ : am sis]
“ งั้นเค้าไปนั่งกินโจ๊กรอที่โต๊ะก่อนนะ เร็วๆด้วย!! ช้าหมดอดนะเฟ้ย ” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เพราะรู้สึกว่าน้ำย่อยเริ่มทำงานแล้ว
“ หวัดดีค่ะแม่ณี ” ฉันวิ่งไปกอดป้าณี พี่สาวของแม่ฉัน หรือแม่ณีแม่ของพี่ต้องนั่นแหละ ป้าณีเอ็นดูฉันมาก ฉันเลยเรียกว่าแม่ซะเลย ทำให้พี่ต้องงอนเล็กน้อยหาว่าแม่ณีรักฉันมากกว่า 55+
อ้าวแล้วลุงตาพ่อพี่ต้องล่ะ? สงสัยจะออกไปที่ทำงานแต่เช้ามืดตามเคย
“จะไปทำงานแล้วหรอคะ” ฉันถาม
“จ้ะ” แม่ณีตอบ
“ลุงตาไปแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันถามขึ้นอีก ที่ฉันเรียกว่าลุงเพราะฉันไม่ค่อยสนิทกับท่าน นานน้าน....จะเจอกันทีเพราะท่านงานยุ่ง
“โอยรายนั้นไปตั้งแต่ไก่โห่ ไม่รู้มีอะไรต้องทำนักหนา แล้วนายตัวดีล่ะอยู่ไหน” แม่ณีถามบ้างหลังจากที่ตอบคำถามซะยืดยาว
“ อาบน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวก้อคงลงมา” ฉันตอบ
“อืม งั้นแม่ไปทำงานแล้วนะจ๊ะ โจ๊กวางอยู่บนโต๊ะในครัวนะ อ้อ..ฝากดูตาต้องด้วยล่ะ”
“ รับทราบค่ะ” ฉันตอบแล้วเขย่งตัวหอมแก้มแม่ณีฟอดใหญ่เป็นการบอกลา เฮ้อ..เมื่อไหร่พ่อกับแม่ฉันจะกลับมานะ หนีไปฮันนีมูนครบรอบ 17 ปี กันที่ฮาวายโน่นแน่ะ ไม่ยอมให้ฉันไปด้วย ชิไม่อยากเอาฉันไปเป็นก้างละซิ หวานชื่นกันนักคู่นี้ ฉันเลยต้องมาอยู่บ้านพี่ต้องชั่วคราวเลยฮึ แต่ที่จริงฉันดีใจจะตาย เอิ้กส์.... >0<
“ไปกินโจ๊กดีกว่า” ฉันพึมพัมขึ้นแล้วเดินไปในห้องครัว
......................................................................................
ในระหว่างที่ฉันกำลังฉีกปาท่องโก๋ใส่ในถ้วยโจ๊กอย่างเมามันส์ ‘พลั่ก!!’ เสียงไรอะ? ฉันหันไปหาต้นเสียงทางบันได แล้วก็เห็น !!! พี่ต้องนั่งก้นจ้ำบ๊ะอยู่ที่พื้นตรงบันไดขั้นสุดท้าย พี่ต้องลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันซ้ายหันขวาดูว่ามีใครเห็นรึป่าว แล้วพี่ต้องก็หันมาจ๊ะเอ๋กับสายตาของฉันที่ยังอึ้งอยู่พอดี
“ เอ่อ..กระผ้มนายสุรกิต สวัสดินันท์ มารายงานตัวแล้วครับผม” พี่ต้องพูดเสียงดังแล้วทำท่าตะเบ๊ะแบบทหารแก้เก้อ เหอ..เหอ คิดว่าฉันไม่เห็นลิงกลิ้งตกบันไดเมื่อกี้รึไง
“ 555....ฮ่า ฮ่า..ๆ” ฉันหัวเราะเสียงดัง ผ่านมา 2 นาทีแล้วฉันยังไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะตัวเองได้เลย แต่มือยังไม่วายตักโจ๊กใส่ปากไปด้วย [ไอ้ตะกละเอ้ย...]
“ นี่จะหยุดได้รึยัง” พี่ต้องพูดทำหน้ายักษ์ใส่ฉันด้วยความรำคาญ แล้วหันไปฉีกปลาท่องโก๋ใส่ชามโจ๊กของตัวเองบ้าง อืม..โจ๊กใส่ปาท่องโก๋นี่หร่อยสุดยอดเลยจริงๆ ขอบอก
“ เอิ้กส์ ก็มันขำนี่ ผู้ชายอะไรหล่อแต่เซ่อจริงๆ แหม! เจ๋อทำเป็นเท่กระโดดลงจากบันได 4 ขันสุดท้าย จะแปลงร่างรึไงห๊ะ แล้วไงล่ะ? ก้นหักมั๊ยน่ะ 55+” ฉันพูดพร้อมหัวเราะต่ออย่างบ้าคลั่ง [ปล.ยังมีปา’โก๋อยู่ในปากด้วย-_-^ ] ถ้าสาวๆมาเห็นสภาพก้นกบของนายสุดเท่กระแทกพื้นเมื่อกี้จะคิดยังไงน้า..?
“ เคยปาท่องโก๋ติดคอตายมั๊ย” พี่ต้องทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิตมองฉัน
“ อ่า..หยุดก้อด้าย ” ฉันตอบแล้วเงยหน้าขึ้นจากชามโจ๊ก โหวว.!! นั่นกินหรือกระซวกกันแน่เนี่ย?? ฉันมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังใช้ช้อนกวาดโจ๊กขอบๆชามใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสีหน้าแบบ เอ่อ!! ใช่มนุษย์หรือป่าวเนี่ย อดอยากมาจากไหน
“มองรัย?” พี่ต้องถามขึ้นเมื่อเมื่อเห็นสายตาของฉันที่จ้องอยู่อย่างไม่กระพริบตา
“ปะ..ป่าว ..ป่าวนี่” ฉันตอบทำไม่รู้ไม่ชี้ หันไปกินโจ๊กต่อ ขืนบอกอย่างที่ฉันคิด ได้ตายคาชามโจ๊กแน่เลย -_-
“ อิ่มละ ไปกันเหอะ” พี่ต้องลุกขึ้นแล้ว เดินมาดึงฉันไปด้วย
“ไรว้า ยังไม่อิ่มเลย” ฉันบ่นอุบอิบ หันไปมองชามใส่โจ๊กอย่างอาลัย ไปก็ได้!! แต่เสียดายจัง
...............................................................
ฉันเดินตามพี่ต้องออกมาที่ถนนในซอยหมู่บ้าน [รร.เราอยู่ใกล้ๆนี่ เองก็เลยเดินไป ช่วยชาติประหยัดน้ำมันดีด้วย]
“ เดี๋ยวไปหาอะไรกินที่โรงเรียนก็ได้ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” จริงอะ เตรียมตัวเป๋าฉีกได้เลย ^0^
“รีบไปกันเถอะ สาวๆที่น่ารัก กำลังรอเจ้าชายรูปงามอย่างพี่อยู่...” พี่ต้องพูดทำหน้าเหมือนแบคแฮมแอบเพ้อถึงเมียน้อย แล้วก้าวเดินฉับ ฉับ ไม่สนใจฉันที่เดินตามหลังมาเลย
“ โอ้ก!!” เสียงฉันดังขึ้น
“เฮ้ย!! เป็นไรอ่ะ แอปเปิ้ล....บอกพี่มานะว่าใครทำเธอท้อง!! พี่จะไปพามันหนีเธอไปอยู่ชายแดน!! 555+” ฮ่วย!!หนอยแน่ะนึกว่าจะไปลากคอมันมาฆ่า ไม่ได้ห่วงฉันเลยนะยะ ไอพี่บ้า
“อะไร!! แอปเปิ้ลอ้วก ไอพวกหลงตัวเองตะหาก พูดมาได้ ‘ อะแฮ่ม...เอ่อ..สาวๆกำลังรอเจ้าชายรูปงามอย่างพี่อยู่..’ [ฉันทำเสียงเหมือนพระเอกหนังไทยสมัยก่อน] โหย..โค-ตร หลงตัวเองเรยอ่ะ”ฉันพูดทำท่าล้อเลียนพี่ต้อง
“เมื่อกี้เธอว่างัยนะ!!” เข้าสู่โหมดโหดของพี่ต้อง
“ ตายแน่!!” พี่ต้องหันมามองหน้าฉัน เหวอ!!สงครามกำลังจาเริ่มแล้ว........
“ 1.....2....3...วิ่ง!!” ฉันตะโกนพร้อมวิ่งสุดชีวิต หนีตัวกินไก่ที่กำลังไล่ล่าฉันอยู่
“ หยุดเดี๋ยวนี้น้า...!!! ไอ้ตัวแสบ!!” พี่ต้องตะโกนตามหลังฉันมา
“ เหอ...เหอ หยุดให้โง่อะดิ!!” ฉันตะโกนตอบ โดยที่วิ่งขาแทบขวิด แล้วเราก็วิ่งไล่ล่ากันไปตลอดทางไปโรงเรียน
‘ เฮ้อ คิดดูซิ..ไปถึงโรงเรียนแล้วสภาพจะกระเซอะกระเซิงแค่ไหน’
........................................
To Be Con……
“ อืม..หืออ..อีก 2 นาทีน่า..” พี่ต้องตอบด้วยน้ำเสียงงัวเงียสุดฤทธิ์ พร้อมตั้งท่าจะนอนต่อ เออแน้! ดูมันทำดิ -_-^
“ ตื่นเลยตื่นน!! ไม่ไปโรงเรียนรึงัย นี่เปิดเทอมวันแรกนะ แล้วแอปเปิ้ลก็รอนานแล้วด้วย” เชอะไม่ตื่นเรอะ เดี๋ยวแม่กระโดดขึ้นเตียงไปตบหน้าขาวๆ ด้วยจมูกซะเลยนี่ /// >3< /// [ 55 แน่นอนฉันแค่คิดเท่านั้นแหละ แต่ที่จริงก็อยากทำอ่ะนะ เอิ้กๆ ]
“ งั้นมารอตรงนี้ก่อนมา..” พี่ต้องพูดพร้อมตบหมอนที่อยู่ข้างๆดัง ป้าบ! ป้าบ! กรี๊ซซซ! ฉันดีใจจนน้ำลายไหล เอ้ย เขิลหน้าแดงเถือกเลยอ่ะ ‘ ไม่ได้นะ!!’ ฉันสะบัดหัวแรงๆไล่ความคิดในสมองออก ก่อนปรับสีหน้าให้เหมือนเดิม ‘ ฉันมาปลุกเค้าไม่ได้มาปล้ำ ไม่ได้! ไม่ได้! ’ ฉันท่องดังๆในใจ
“ จริงอ่ะ ” ฉันถาม
“ อืม” พี่ต้องหลับหูหลับตาตอบมือก็ตบหมอนไปด้วย
.....................................
.. เข้าสู่โหมดโหดของแอปเปิ้ล..
ฉันเท้าเอว ยกขาข้างหนึ่งขึ้นยันขอบเตียงท่าทางประดุจดั่งจิ๊กโก๋ แถวๆวิน’มอไซค์ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงอันกึกก้อง
“ นี่อยากตายก่อนได้ภรรยาใช่ม้ายย!!! หา!! เดี๋ยวปั๊ดปล่อยลำแสงใส่ให้เป็นหมันซะเลยนี่ ” ฉันยกแขนขึ้นทำท่าอุลตร้าแมนปล่อยลำแสงใส่สัตว์ประ[หล่อ] หลาด ส่วนใบหน้าที่เคยสวยงามตอนนี้กะลังแยกเขี้ยวทำหน้าเหมือนยายสายหิวเลือดอยู่ [ เอ่อ..เธอทำท่าอะไรเนี่ย?? ทุเรศพิลึก -.,- : am sis]
“ เหวอ!!ไปก้อได้ ” พี่ต้องพูดพร้อมกลิ้ง 3 ตลบลงจากเตียง แล้วกลิ้งไปดิ้นทุรนทุรายร้อง อ๊าก!!ๆ อยู่หน้าห้องน้ำสักพัก ก่อนจะคลานเข้าไปในห้องน้ำ
+ -_-^ นี่คือมุมมืดของผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง ทำยังกะโดนลำแสงจริงๆไปได้ +
[ อยากส่ง 2 คนนี้ไปให้หมอพรทิพย์พิสูจน์หาตัวอะมีบาในลำไส้ใหญ่ซะจริงเลย ไม่เต็มทั้งคู่ -_-^ : am sis]
“ งั้นเค้าไปนั่งกินโจ๊กรอที่โต๊ะก่อนนะ เร็วๆด้วย!! ช้าหมดอดนะเฟ้ย ” ฉันพูดแล้วรีบวิ่งลงไปข้างล่าง เพราะรู้สึกว่าน้ำย่อยเริ่มทำงานแล้ว
“ หวัดดีค่ะแม่ณี ” ฉันวิ่งไปกอดป้าณี พี่สาวของแม่ฉัน หรือแม่ณีแม่ของพี่ต้องนั่นแหละ ป้าณีเอ็นดูฉันมาก ฉันเลยเรียกว่าแม่ซะเลย ทำให้พี่ต้องงอนเล็กน้อยหาว่าแม่ณีรักฉันมากกว่า 55+
อ้าวแล้วลุงตาพ่อพี่ต้องล่ะ? สงสัยจะออกไปที่ทำงานแต่เช้ามืดตามเคย
“จะไปทำงานแล้วหรอคะ” ฉันถาม
“จ้ะ” แม่ณีตอบ
“ลุงตาไปแล้วใช่มั้ยคะ” ฉันถามขึ้นอีก ที่ฉันเรียกว่าลุงเพราะฉันไม่ค่อยสนิทกับท่าน นานน้าน....จะเจอกันทีเพราะท่านงานยุ่ง
“โอยรายนั้นไปตั้งแต่ไก่โห่ ไม่รู้มีอะไรต้องทำนักหนา แล้วนายตัวดีล่ะอยู่ไหน” แม่ณีถามบ้างหลังจากที่ตอบคำถามซะยืดยาว
“ อาบน้ำอยู่ค่ะ เดี๋ยวก้อคงลงมา” ฉันตอบ
“อืม งั้นแม่ไปทำงานแล้วนะจ๊ะ โจ๊กวางอยู่บนโต๊ะในครัวนะ อ้อ..ฝากดูตาต้องด้วยล่ะ”
“ รับทราบค่ะ” ฉันตอบแล้วเขย่งตัวหอมแก้มแม่ณีฟอดใหญ่เป็นการบอกลา เฮ้อ..เมื่อไหร่พ่อกับแม่ฉันจะกลับมานะ หนีไปฮันนีมูนครบรอบ 17 ปี กันที่ฮาวายโน่นแน่ะ ไม่ยอมให้ฉันไปด้วย ชิไม่อยากเอาฉันไปเป็นก้างละซิ หวานชื่นกันนักคู่นี้ ฉันเลยต้องมาอยู่บ้านพี่ต้องชั่วคราวเลยฮึ แต่ที่จริงฉันดีใจจะตาย เอิ้กส์.... >0<
“ไปกินโจ๊กดีกว่า” ฉันพึมพัมขึ้นแล้วเดินไปในห้องครัว
......................................................................................
ในระหว่างที่ฉันกำลังฉีกปาท่องโก๋ใส่ในถ้วยโจ๊กอย่างเมามันส์ ‘พลั่ก!!’ เสียงไรอะ? ฉันหันไปหาต้นเสียงทางบันได แล้วก็เห็น !!! พี่ต้องนั่งก้นจ้ำบ๊ะอยู่ที่พื้นตรงบันไดขั้นสุดท้าย พี่ต้องลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วหันซ้ายหันขวาดูว่ามีใครเห็นรึป่าว แล้วพี่ต้องก็หันมาจ๊ะเอ๋กับสายตาของฉันที่ยังอึ้งอยู่พอดี
“ เอ่อ..กระผ้มนายสุรกิต สวัสดินันท์ มารายงานตัวแล้วครับผม” พี่ต้องพูดเสียงดังแล้วทำท่าตะเบ๊ะแบบทหารแก้เก้อ เหอ..เหอ คิดว่าฉันไม่เห็นลิงกลิ้งตกบันไดเมื่อกี้รึไง
“ 555....ฮ่า ฮ่า..ๆ” ฉันหัวเราะเสียงดัง ผ่านมา 2 นาทีแล้วฉันยังไม่สามารถควบคุมเสียงหัวเราะตัวเองได้เลย แต่มือยังไม่วายตักโจ๊กใส่ปากไปด้วย [ไอ้ตะกละเอ้ย...]
“ นี่จะหยุดได้รึยัง” พี่ต้องพูดทำหน้ายักษ์ใส่ฉันด้วยความรำคาญ แล้วหันไปฉีกปลาท่องโก๋ใส่ชามโจ๊กของตัวเองบ้าง อืม..โจ๊กใส่ปาท่องโก๋นี่หร่อยสุดยอดเลยจริงๆ ขอบอก
“ เอิ้กส์ ก็มันขำนี่ ผู้ชายอะไรหล่อแต่เซ่อจริงๆ แหม! เจ๋อทำเป็นเท่กระโดดลงจากบันได 4 ขันสุดท้าย จะแปลงร่างรึไงห๊ะ แล้วไงล่ะ? ก้นหักมั๊ยน่ะ 55+” ฉันพูดพร้อมหัวเราะต่ออย่างบ้าคลั่ง [ปล.ยังมีปา’โก๋อยู่ในปากด้วย-_-^ ] ถ้าสาวๆมาเห็นสภาพก้นกบของนายสุดเท่กระแทกพื้นเมื่อกี้จะคิดยังไงน้า..?
“ เคยปาท่องโก๋ติดคอตายมั๊ย” พี่ต้องทำหน้าเหมือนฆาตกรโรคจิตมองฉัน
“ อ่า..หยุดก้อด้าย ” ฉันตอบแล้วเงยหน้าขึ้นจากชามโจ๊ก โหวว.!! นั่นกินหรือกระซวกกันแน่เนี่ย?? ฉันมองผู้ชายตรงหน้าที่กำลังใช้ช้อนกวาดโจ๊กขอบๆชามใส่ปากอย่างเอร็ดอร่อยด้วยสีหน้าแบบ เอ่อ!! ใช่มนุษย์หรือป่าวเนี่ย อดอยากมาจากไหน
“มองรัย?” พี่ต้องถามขึ้นเมื่อเมื่อเห็นสายตาของฉันที่จ้องอยู่อย่างไม่กระพริบตา
“ปะ..ป่าว ..ป่าวนี่” ฉันตอบทำไม่รู้ไม่ชี้ หันไปกินโจ๊กต่อ ขืนบอกอย่างที่ฉันคิด ได้ตายคาชามโจ๊กแน่เลย -_-
“ อิ่มละ ไปกันเหอะ” พี่ต้องลุกขึ้นแล้ว เดินมาดึงฉันไปด้วย
“ไรว้า ยังไม่อิ่มเลย” ฉันบ่นอุบอิบ หันไปมองชามใส่โจ๊กอย่างอาลัย ไปก็ได้!! แต่เสียดายจัง
...............................................................
ฉันเดินตามพี่ต้องออกมาที่ถนนในซอยหมู่บ้าน [รร.เราอยู่ใกล้ๆนี่ เองก็เลยเดินไป ช่วยชาติประหยัดน้ำมันดีด้วย]
“ เดี๋ยวไปหาอะไรกินที่โรงเรียนก็ได้ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง” จริงอะ เตรียมตัวเป๋าฉีกได้เลย ^0^
“รีบไปกันเถอะ สาวๆที่น่ารัก กำลังรอเจ้าชายรูปงามอย่างพี่อยู่...” พี่ต้องพูดทำหน้าเหมือนแบคแฮมแอบเพ้อถึงเมียน้อย แล้วก้าวเดินฉับ ฉับ ไม่สนใจฉันที่เดินตามหลังมาเลย
“ โอ้ก!!” เสียงฉันดังขึ้น
“เฮ้ย!! เป็นไรอ่ะ แอปเปิ้ล....บอกพี่มานะว่าใครทำเธอท้อง!! พี่จะไปพามันหนีเธอไปอยู่ชายแดน!! 555+” ฮ่วย!!หนอยแน่ะนึกว่าจะไปลากคอมันมาฆ่า ไม่ได้ห่วงฉันเลยนะยะ ไอพี่บ้า
“อะไร!! แอปเปิ้ลอ้วก ไอพวกหลงตัวเองตะหาก พูดมาได้ ‘ อะแฮ่ม...เอ่อ..สาวๆกำลังรอเจ้าชายรูปงามอย่างพี่อยู่..’ [ฉันทำเสียงเหมือนพระเอกหนังไทยสมัยก่อน] โหย..โค-ตร หลงตัวเองเรยอ่ะ”ฉันพูดทำท่าล้อเลียนพี่ต้อง
“เมื่อกี้เธอว่างัยนะ!!” เข้าสู่โหมดโหดของพี่ต้อง
“ ตายแน่!!” พี่ต้องหันมามองหน้าฉัน เหวอ!!สงครามกำลังจาเริ่มแล้ว........
“ 1.....2....3...วิ่ง!!” ฉันตะโกนพร้อมวิ่งสุดชีวิต หนีตัวกินไก่ที่กำลังไล่ล่าฉันอยู่
“ หยุดเดี๋ยวนี้น้า...!!! ไอ้ตัวแสบ!!” พี่ต้องตะโกนตามหลังฉันมา
“ เหอ...เหอ หยุดให้โง่อะดิ!!” ฉันตะโกนตอบ โดยที่วิ่งขาแทบขวิด แล้วเราก็วิ่งไล่ล่ากันไปตลอดทางไปโรงเรียน
‘ เฮ้อ คิดดูซิ..ไปถึงโรงเรียนแล้วสภาพจะกระเซอะกระเซิงแค่ไหน’
........................................
To Be Con……
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น