ฤดูหนาวแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ฤดูแห่งการเริ่มต้น

ปรากฏเงาสะท้อนของหญิงสาวร่างผอมบาง



บนใบหน้าของตอนนี้เธอมีน้ำใสๆไหลออกมาจากดวงตาสีดำสนิท



น้ำในแม่น้ำที่ใสสะอาด สามารถมองเห็นเงาของตนเองได้ ตอนนี้ได้



เธอกำลังเก้าเดินไปเขาไปแม่น้ำ เดินเข้าไปเลื้อยๆและเธอไม่มีท่าที่ที่จะหยุกการกระทำนั้น



\"หยุดนะ\"



\".......\" หญิงสาวหยุดเมื่อได้ยินเสียงอันทรงพลังของชายหนุ่ม เธอหันไปมองก็พบกับชายหนุ่มที่กำลังเดินเข้ามาคว้าข้อมือเธอแล้วลากเธอขึ้นมาบนบก



\"นี้คุณ คิดจะทำอะไรนะ คุณคิดจะฆ่าตัวตายหรือไง อย่าคิดอะไรสั้นอีกได้ไหม ถ้าคุณตายไปมันอาจจะต้องมีอีกหลายคนนะที่จะต้องเสียใจ \"



\".......\" ฉันไม่สามารถตอบโต้อะไรได้เลย ได้แต่ทำสีหน้าเรียบเฉย ถึงฉันอยากที่จะตอบกลับแต่ฉันก็ไม่สามารถทำได้ น้ำตาของฉันหลั่งไหลออกมาอีกครั้ง ฉันไม่อยากให้ใครรับรู้ถึงความรู้สึกอ่อนแอและท้อแท้ของฉัน.... ฉันไม่อยากให้ใครได้พบกับภาพอันหน้าตลกของฉัน ฉันเลือกที่จะอยู่ใน





\"นี้คุณทำไมถึงไม่ตอบผนกลับละๆ ถ้าผมพูดแรงไปก็ขอโทษละกัน แต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ เอาเถอะอย่างไงก็พูดไรบางก็ดีผมจะได้ไม่รู้สึกอึดอัด\"



\".ออา...แอ....\"



\"นี้เธอพูดอะไรนะ ไม่รู้เรื่องเลย\" สักพักนึงฉันจึงตัดสินใจหาก้อนหินและ จัดการเขียนมันลงบนฟี้นหินมันสามารถทำให้เห็นหนังสือสีขาวที่ไม่ชัดมาก แต่ก็แสดงความโด่ดเด่นในตัวของมันเอง



ฉันบรรจงเขียน มันลงไปอย่างช้าๆ



กดมัีนลงไปกับฟื้นระบายความเส้าที่ออกมาทางตัวหนังสือ อักศรทุกตัวเหมื่อนออกมาจากจิตใต้สำนึกของฉัน





ฉันชื่อ  เยลี่



อายุ 18



ขอโทษนะ ที่พูดตอบนายไม่ได้ เพราะว่าฉันเป็นใบ้นะ ๆแต่เพิ่งมาเป็นเอง



นายคงอยากขำฉันสินะ หรือไม่ก็มองฉันเป็นตัวตลก อย่างไงก็ขอบคุณนะที่มาช่วยฉันเอาไว้ๆ แต่นะ ถึงฉันตายไปนะ ก็คงไม่มีใครเสียใจหรอก



นายว่างใจได้ๆ



\"เธอเป็นใบ้หรอ\"



คำว่าใบ้คือคำที่ฉํนเกลียดที่สุดแต่ถ้าว่าฉํนก็ต้องยอมรับมัน เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันเป็นและไม่สามารถที่จะเปลี่ยนแปรงมันได้ และฉันก็เขียนคำตออบออกไปอีกครั้ง



\'อือ\'



\"ฉันขอโทษ\"



นายจะขอโทษทำไมในเมื่อนายไม่ปิด ฉันมันผิดเอองที่เกิดมา นายอย่ามาสนใจคนอย่างฉันเลย



ฉันเขียนอีกครั้ง หน้าของเขาดูตกใจเล็กน้อย เมื่ออ่านสิ่งที่ฉันเขียนหลังจานั้นเขาก็หันมาจ้องหน้าฉันและพูดว่า



\"ไม่จริงหรอก ที่เธอคิดน่ะ คนเราทุคนนะ มีค่าทั้งนั้น ไม่มีคนไหนหรอที่จะไม่มีค่า แต่เธอต้องมีลังใจที่จะสู้กับอุปสรรค์เท่านั้นละ\"



ฉันเคยลองคิดแบบนายมาหลายรอบแล้ว แต่มัน็ไม่มีทางเป็นไปได้ ทุกคนมักจะมองฉันเป็นตัวตลก มองฉันเป็นตัวขี้โลก และที่จริง



ฉันก็เป็นขยะนี้เหลอะ นายคงไม่เคยเข้าใจหรอก



\"เธอนะ เจอปัญหาแล้วต้องสู้รู้ไหม ฝันให้ไกลไปให้ถึงอย่าจมติดก็ข้อพลาดของตัวเอง ต้องมองไปข้างหน้า\"



ฉันฟังเขาก่อนที่จะขยับมือเขียนลงไปบนฟื้นอีกรอบ



อือ ฉันหวังว่าสักวันมันคงเป็นจริงสินะ

\"อือ\"

แต่นี้นายช่วยพาฉันไปเปลี่ยนเสื้อก่อนได้ไหม ฉันเริ่มหนาวแล้วนะ แล้วไปกินด้วยได้ไหมแล้วฉันจะจ่ายนายคืนเมื่อนายไปส่งฉันที่บ้าน



\"อือ เราคงต้องหาซื้อเสี้อผ้าในห้างแถวนี้ละ เธอตามมาละกันฉันจะไปที่รถแล้วเราจะไปห้างกัน\"



ฉันได้แต่ผลักหน้าและเดินตามเขาไป นี้ฉันยังไม่รู้จักชื่อเขาเลยนะนี้ๆ



แล้วฉันก็มาหยุดที่รถเต่าสีดำ เขาเดินเข้าไปเปิดประตูรถก่อนที่จะมองมาที่ฉันเหมื่อนเป็นสัญญานว่าให้ฉันขึ้นรถ



ฉันก็รีบเข้าไปนั้ง



\"หนาวไหม??\"



ฉันผลักหน้า



แล้วเขาก็เบาแอร์ลงจนอากาศในรถมันอุ่นได้ที่



เข้าฉันมาที่ห้งใก้ลและเล็กๆ ก่อนที่จะเดินไปที่แผนกเสื้อผ้าสตีร ฉันเลือกเสื้อยืดธรรมดาและก็กางเกงยีน



พี่พนักงานถามว่าฉันต้องการใส่เลยไหม ฉันก็ผยักหน้า และนายนั้นก็จ่ายเงิน ก่อนที่จะเดินออกไปซื้อเสื้อผ้าของตนเองเขาบอกให้ฉันรอเขาอยู่



ตรงนี้เมื่อฉันเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วๆ



ฉันเดินเขาไปเปลี่ยนเสื้อ ทั้งเสื้อในและกางเกงในก่อนที่จะเก็บมาใส่ถุงและเดินออกมารอเขาที่เดิม



และไม่นานจากนั้นเขาก็เดินเข้ามาพร้อมกับชุดใหม่เหมื่อนฉัน



\"เธอหิวใช่ไหม\"



(- -) (_ _) (- -)



\"แล้วเธออยากกินอะไรละ\"



\".....\"



\"สุกกี้\"



(- -) (_ _) (- -)



เราสองคนก็เดินเข้าไปในร้านเอ็ม เค สิ่งตอนนี้เป็นตอนกลางวันเลยไม่ค่อยมีคนเท่าไร



เราเดินเข้าไปนั้งต้องมุมของร้านก่อนที่จะเริ่มสั่งอาหารมากินกัน

ขณะที่ฉันกำลังกินอยู่ก็มองเขาจนเขาถามขึ้นว่า

\"เธอคงอยากรู้ชื่อฉันใช่ไหม\"

(- -) (_ _) (- -)

\"ฉันชืออ เงิน อายุ20 แกกว่าเธอสองปีนั้นเหลอะ แล้วตอนนี้ฉันเรียนอยู่ ปีสอง คณะ วิศวะนะ\"

(- -) (_ _) (- -)

\"อือ งั้งกินต่อเถอะ\"

(- -) (_ _) (- -)

ฉันเหลือบมองไปเห็นกระดาษและปากกาเลยหยิบมันขึ้นมาเขียน





ขอบคุณมากนะ พี่เงิน แล้วพี่ไปส่งหนูแล้วจะให้เงินคืนนะค่ะ ขออบคุณค่ะ



\"ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคืนก็ได้\"



ฉันเขียนกลับไปอีกว่า



ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันเป็นตัวทำให้รำคาญแถมยังให้พี่ออกให้อีก อย่างไงให้ฉันจ่ายเงินคืนก็ได้ๆ



\"อือ\"



ขอบคุญค่ะ



\"ไม่เป็นไร อย่าลืมที่ฉันบอกละกันว่าทุกคนนะมีความสำคัญในตัวเองทั้งนั้นนะ\"



ค่ะ







แล้วเขาก็มาส่งฉันที่บ้าน ฉันเขียนลงไปในกระดาษบอกให้เขารอเขาผลักหน้ารับ ฉันจริงรีบเข้ามาในบ้านและหยิบเงินออกมาขะให้พี่เขา แต่



เมื่อฉันออกมากลับเจอแค่ความว่างปล่าว