ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อมันเริ่มต้น
วันที่ 31 สิงหาคม 2xxx
หน้าสนามบินนานาชาติดอนเมือง รถแท็กซี่คันสีเหลือง-ฟ้ามาจอดและเบรกอย่างแรง ปรากฏร่างของผู้ชาย ผมสีน้ำเงินดำ ยาวพอประมาณหน้าตาดีพอควร ถือกระเป๋าสะพายสีดำใบหนึ่ง เดินออกมาจากรถคันนั้น
“อ่ะ…ค่าโดยสารครับ” เขาเดินอ้อมมาทางด้านโชเฟอร์แล้วยื่นเงินให้โดยไม่รอเงินทอน
“อะไรวะ…เงินทอนตั้งเกือบร้อยดันไม่เอา” แท็กซี่คนนั้นพูดขึ้นแล้วขับรถออกไป
“หวังว่าคงเจอกันใหม่นะครับ” แท็กซี่ตะโกนบอกแล้วขับรถออกไป
“ต้องได้เจอกันแน่ครับ” เขาตะโกนตอบ
“ตั๋ว…อยู่ไหนว้า…” ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในสนามบินพร้อมๆ กับคลำหาตั๋วไปตามกระเป๋าทุกกระเป๋าในชุดสูทและกางเกงสีดำกับเสื้อยืดคอเต่าสีดำ
“อา…นี่ไงล่ะ” เขาเจอแล้ว ซึ่งอยู่ในกระเป๋าหน้าของกระเป๋าสะพาย
“ขอโทษครับ” เขาเดินเข้าไปหาประชาสัมพันธ์
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” ประชาสัมพันธ์ถาม
“ทางเดิน…เอ่อ…24 อยู่ไหนครับ” เขาถาม
“ทางขวานี่เลยค่ะ” ประชาสัมพันธ์บอก พร้อมกับยกมือบอกทาง
“ขอบคุณมากครับ” เขาวิ่งออกไปทางขวาของประชาสัมพันธ์
“อยู่ไหนหว่า ทางเดิน 24 ” เขาวิ่งไป แล้วเขาก็ก้มมองลงกระดาษที่เขียนว่า TG-113
-พลั่ก-
เขาวิ่งชนกับนักบินคนหนึ่ง แต่ไม่น่าใช่กัปตันเพราะอายุไม่น่าถึง น่าจะเป็นนักบินฝึกหัดซะมากกว่า
“ขอโทษครับ” ทั้งสองขอโทษพร้อมกัน
“จะไปไหนเหรอครับ” นักบินคนนั้นถาม แล้วปัดเสื้อเพราะที่ชนไปเมื่อกี้ทำให้ทั้งสองล้มพร้อมกัน
“ออสเตรเลียครับ” เขาตอบแล้วมองดูตามป้าย “ผมหาทางเดิน 24 อยู่”
“ก็นี่ไงครับ” เขาชี้ให้เห็นทางเดินที่มีป้าย 24 ติดอยู่
“อ้าว…ขอบคุณมากครับ” เขาเดินเข้าไป
“เดี๋ยวสิ…คุณชื่ออะไร” นักบินถาม
“ผมชื่อสินครับ สุรสิน” สินบอก
“ผมชื่อชัยนะ…ชัยชนะ…เราอาจได้เจอกัน” ชัยบอก
แล้วสินก็วิ่งเข้าไปในทางเดิน 24 ที่ผู้คนหลากหลายชาติเดินกันไปขึ้นเครื่อง
เขาเดินผ่านแอร์โอสเตสหลายคนจนมาถึงที่นั่งของเขาติดทางเดินและมีสามที่นั่ง
ที่นั่งทั้งสองที่เหลือ เป็นชายหญิงสองคน ผู้ชายใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ ผู้หญิงใส่แบบเดียวกันแต่มีเสื้อกั๊กยีนส์และกางเกงยีนส์โทนดำ
เขานั่งลงคนทั่งสองหันมามอง เขายิ้มให้ ทั้งสองยิ้มตอบ…เขาคิดว่ากว่าจะเดินทางถึงก็อีกตั้ง 8 ชั่วโมง แถมต้องแวะที่สิงคโปร์อีกต่างหากจะเดินทางคนเดียวเหรอ…เขาต้องหาเพื่อน
หน้าสนามบินนานาชาติดอนเมือง รถแท็กซี่คันสีเหลือง-ฟ้ามาจอดและเบรกอย่างแรง ปรากฏร่างของผู้ชาย ผมสีน้ำเงินดำ ยาวพอประมาณหน้าตาดีพอควร ถือกระเป๋าสะพายสีดำใบหนึ่ง เดินออกมาจากรถคันนั้น
“อ่ะ…ค่าโดยสารครับ” เขาเดินอ้อมมาทางด้านโชเฟอร์แล้วยื่นเงินให้โดยไม่รอเงินทอน
“อะไรวะ…เงินทอนตั้งเกือบร้อยดันไม่เอา” แท็กซี่คนนั้นพูดขึ้นแล้วขับรถออกไป
“หวังว่าคงเจอกันใหม่นะครับ” แท็กซี่ตะโกนบอกแล้วขับรถออกไป
“ต้องได้เจอกันแน่ครับ” เขาตะโกนตอบ
“ตั๋ว…อยู่ไหนว้า…” ชายหนุ่มวิ่งเข้าไปในสนามบินพร้อมๆ กับคลำหาตั๋วไปตามกระเป๋าทุกกระเป๋าในชุดสูทและกางเกงสีดำกับเสื้อยืดคอเต่าสีดำ
“อา…นี่ไงล่ะ” เขาเจอแล้ว ซึ่งอยู่ในกระเป๋าหน้าของกระเป๋าสะพาย
“ขอโทษครับ” เขาเดินเข้าไปหาประชาสัมพันธ์
“มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ” ประชาสัมพันธ์ถาม
“ทางเดิน…เอ่อ…24 อยู่ไหนครับ” เขาถาม
“ทางขวานี่เลยค่ะ” ประชาสัมพันธ์บอก พร้อมกับยกมือบอกทาง
“ขอบคุณมากครับ” เขาวิ่งออกไปทางขวาของประชาสัมพันธ์
“อยู่ไหนหว่า ทางเดิน 24 ” เขาวิ่งไป แล้วเขาก็ก้มมองลงกระดาษที่เขียนว่า TG-113
-พลั่ก-
เขาวิ่งชนกับนักบินคนหนึ่ง แต่ไม่น่าใช่กัปตันเพราะอายุไม่น่าถึง น่าจะเป็นนักบินฝึกหัดซะมากกว่า
“ขอโทษครับ” ทั้งสองขอโทษพร้อมกัน
“จะไปไหนเหรอครับ” นักบินคนนั้นถาม แล้วปัดเสื้อเพราะที่ชนไปเมื่อกี้ทำให้ทั้งสองล้มพร้อมกัน
“ออสเตรเลียครับ” เขาตอบแล้วมองดูตามป้าย “ผมหาทางเดิน 24 อยู่”
“ก็นี่ไงครับ” เขาชี้ให้เห็นทางเดินที่มีป้าย 24 ติดอยู่
“อ้าว…ขอบคุณมากครับ” เขาเดินเข้าไป
“เดี๋ยวสิ…คุณชื่ออะไร” นักบินถาม
“ผมชื่อสินครับ สุรสิน” สินบอก
“ผมชื่อชัยนะ…ชัยชนะ…เราอาจได้เจอกัน” ชัยบอก
แล้วสินก็วิ่งเข้าไปในทางเดิน 24 ที่ผู้คนหลากหลายชาติเดินกันไปขึ้นเครื่อง
เขาเดินผ่านแอร์โอสเตสหลายคนจนมาถึงที่นั่งของเขาติดทางเดินและมีสามที่นั่ง
ที่นั่งทั้งสองที่เหลือ เป็นชายหญิงสองคน ผู้ชายใส่เสื้อยืดสีขาวกางเกงยีนส์ ผู้หญิงใส่แบบเดียวกันแต่มีเสื้อกั๊กยีนส์และกางเกงยีนส์โทนดำ
เขานั่งลงคนทั่งสองหันมามอง เขายิ้มให้ ทั้งสองยิ้มตอบ…เขาคิดว่ากว่าจะเดินทางถึงก็อีกตั้ง 8 ชั่วโมง แถมต้องแวะที่สิงคโปร์อีกต่างหากจะเดินทางคนเดียวเหรอ…เขาต้องหาเพื่อน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น