ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : จุดสิ้นสุดและจุดเริ่มต้น
“พีค เราไปกันไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ” เสียงเหมือนร้องไห้แต่แฝงความเย็นชาไว้ดังขึ้นหลังจาก 10 นาทีให้หลัง
“ทำไมหล่ะ จีจี้ ปั๊บมันดีกว่าเราตรงไหน ทำไม จีจี้...” พีคกระชากแขนจีจี้เข้ามาทำให้จีจี้เข้ามาในอ้อมอกของเขา แล้วเขาก็กอดเธอไว้แน่น จนแทบหายใจไม่ออก
“ไม่นะจีจี้ เราไม่ให้เธอไป เธอจะรักเขาพร้อมเราก็ได้ แต่อย่าทิ้งเราไปเลย”เขาเพิ่มแรงกอดมากขึ้นจนจีจี้ต้องสะบัดตัวออกแรงๆ แต่พีคก็ยังคงกอดไว้อยู่
“ปล่อยนะพีค ปล่อย เราเจ็บนะโอ๊ย!!” จีจี้ร้องขึ้น
“เจ็บที่ร่างกายเธอ ยังเจ็บไม่เท่ากับจิตใจของเราเลย”เขาพูดราวกับว่าเธอเอามีดไปกรีดหัวใจเขา
“พีค!! โอ็ย!!!!!”เธอสะบัดตัวออก และตบหน้าเขาแรงๆ จะขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ
“เราขอโทษด้วยพีค เรา.... รัก...เอ่อ ชอบเธอนะ แต่เรารักปั๊บน่ะ เราอยากให้เธอเข้าใจนะพีค” และเธอก็วิ่งออกไปจากที่บังฝน
พีคคุกเข่าลงกับพื้น รู้สึกเหมือนว่าหัวใจเขาแตกสลาย ย่อยยับพังพินาศลงไป น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มเอ่อล้นเบ้าตา และก็ไหลลงมาหยดตามพื้น เช่นเดียวกับสายฝนที่โปรยปรายอยู่ข้างนอก จีจี้ทิ้งเขาไปแล้ว เป็นความจริงเมื่อไม่นานมานี้ ความจริงที่เขากลัวมาหลายปี...
เตยเดินกลับมาพร้อมไอติมโคน 2 แท่ง เธอเห็นพีคนั่งคุกเข่ากับพื้นก็รีบวิ่งเข้าไปหา
“พีค! เป็นไรไป ไม่สบายเหรอ เอ้ะ เธอร้องไห้นี่พีค! ได้ยินเราป่าว พ...”พีคกอดเธอไว้แน่นทำให้ไอศกรีมเลอะหน้าเขาและเตย เขาซบหน้าลงบนไหล่เตย และร้องไห้ออกมา
“เตย จีจี้ทิ้งเราไปแล้ว เราไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆ”
“จ...ใจเย็นๆนะพีค เธอยังมีทุกคนอยู่นะ แม้เธอกับจีจี้เป็นอย่างนั้นกันไม่ได้ แต่พวกเธอก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ”เธอบอกพร้อมลูบหลังเขา
“เตย อย่าทิ้งเราไปนะ เราไม่มีใครอีกแล้ว”เขากอดเตยแน่นขึ้นอีก
“เอ่อ กลับบ้านก่อนไหม”เตยเสนอหลังจากที่คิดว่าคงไม่หนทางให้เขาหยุดร้องไห้
“อืม” เขาคลายกอดเธอ และก็เช็ดไอติมออกจากแก้มของเขาและของเธอ
“เดี๋ยวเราโทรบอกปั๊บนะ”เตยยกมือถือขึ้นมา แต่พีคกุมมือเตยไว้
“ไม่ต้องหรอก พวกนั้นคงไม่อยากรู้เรื่องเราสักเท่าไรหรอก”พีคกล่าวเสียงเย็นชา
“แต่.......”
“ไปกันเถอะ”แล้วพีคก็พาเตยเดินลัดเลาะไปตามที่บังฝน จนไปถึงทางออก
“ไปรถเรานะ”พีคเสนอ
“อืมก็ได้”แล้วทั้งคู่ก็นั่งรถไป
ทางจีจี้ซึ่งตอนนี้นั่งกินกาแฟกับปั๊บ กำลังร้องไห้ใส่ถ้วยกาแฟ ในมือถือผ้าเช็ดหน้าปั๊บอยู่
“เธอยังตัดเขาไม่ขาดน่ะสิ”ปั๊บกล่าวขึ้น
“ใช่ เรายังรักเขาอยู่ รักมากด้วย แต่ เราก็รักเธอเราไม่รู้จะทำยังไง แต่ในเมื่อเขามีตัวสำรองในใจหลายคน เราก็คงต้องจากไป” เธอเช็ดน้ำตา
“แล้วเธอไม่คิดเลยเหรอว่า เราอาจมีตัวสำรองเหมือนกัน”ปั๊บพูดเหมือนกำลังบอกอะไรสักอย่าง
“แล้วเธอมีเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เงียบกันไปอีกครู่ใหญ่ จีจี้นั่งคนกาแฟไปอย่าเหม่อลอย ปั๊บนั่งมองหน้าเธอ จนเธอหน้าแดงจึงพูดว่า
“มองหน้าเราทำไมอ่ะ”
“มีขนมปังติดอยู่ที่ปากน่ะ”แล้วปั๊บก็ยื่นหน้าเข้าไปเลียปากจีจี้
“!...!”จีจี้หน้าแดงจนพูดอะไรไม่ออก ปั๊บนั่งยิ้ม
“เธอ เอ่อ...”
“ทำไม แฟนกันทำงี้ไม่ได้เหรอ”ปั๊บสวน
“ปั๊บง้า~”แล้วเธอก็เอาไอติมจิ้มปากเขาแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปเลียมั่ง
“เอาคืนนะจ้ะ”แล้วจีจี้ก็จูบปากเขาเป็นของแถม
“เราเอามั่งนะ”แล้วเขาก็ยังดึงปากเธอไว้จูบต่อ
เรื่องของคู่ฮอตอันดับ 4 ก็หมดอุปสรรคเพียงเท่านี้ แต่อันดับ 1 หล่ะ!
หลังจากที่จีจี้บอกลาจากพีค ทำให้พีคเห็นเตยเป็นแสงสว่างหรือถ้าเรียกตรงๆ ก็คือ “ที่ระบายอารมณ์” !!! ถ้าเขามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หมาวิ่งไล่กัด นกขี้ใส่หัว ผัวเพื่อนมาหาเรื่อง ฯลฯ เขาก็จะมาบอกเธอหมดทุกอย่าง และเมื่อความใกล้ชิดที่เรียกว่า “เพื่อน” มาถึงจุดอิ่มตัว มันจึงEVOLUTIONตัวเอง
“เตย”
“มีอะไรหล่ะ บอกมาเลย”
“เรารู้นะว่าเธอก็มีคนรัก”
“ไม่มีๆ อ้นกะบูมน่ะเหรอ ไม่ใช่เลย”
“เราไม่ได้มาจับผิดเธอ เราแค่...”
“แค่...”
“แค่เสนอตัวอยากให้เธอรับเราเป็นตัวเลือกคนหนึ่ง”
“เอ่อ”
“เรารู้ว่าเธอลำบากใจนะ”
“งั้นเธอเลือกเรา”
“ก็ไม่ใช่ๆ มันไม่ใช่ทั้ง 2 อย่างแหล่ะ แต่ก็... เอ้ยพูดไม่ถูกง้า”
“ถามจริง”
“เอ่อ เรา...” ‘จ้ามาจ้ะทิงจามาจ้ะทิงจามาจ้ะทิงจา’เสียงโทรศัพท์ปัญญาอ่อนที่ยัยแรดล้น(อีฝนฟ้าคะนองกระจายฯ) ดันมาเปลี่ยนดังขึ้น เตยรีบรับโทรศัพท์ ‘โชคดีไป’ เธอคิด
“โหล”
“เตย นี่ทรายนะ...”
“เตยบอกเรามา”พีคสวนขึ้น
“เฮ้ยพีค!!!อ่ะ มีไรเหรอทราย”
“ก็เราจะโทรมาชวนไปกินข้าวน่ะ แต่... มีนัดแล้วไม่ใช่เหรอ อิอิ งั้นเราก็ไม่กวนหล่ะ บาย”
“เดี๋ยวทราย ทราย!! พีคอ่ะ!”เธอวางโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
“เตย เราถามจริงๆนะ”
“เอ่อ... พีค เราก็เคยรัก เอ้ย ชอบเธอนะ แต่ตอนนี้ มัน...”
“ทำไมถึงไม่มีคนจริงใจกับเราเลยหล่ะ!” เขาบีบไหล่เตยและกระชาดตัวเธอเข้ามา
“เตย เรารักเธอนะ ได้ยินป่าว เรารักเธอๆๆๆๆ!!”
“พีค! มีเหตุผลหน่อยสิ”
“แล้วเธอหล่ะ! ลังเลใจอยู่ได้ จะเลือกอะไรบอกมา บอกมา!!”
“ใช่! เราก็รักเธอ รักมากด้วย แต่พีค ถ้าเธอยังมัวทำแบบนี้ เราก็คงเหมือนจีจี้อ่ะแหล่ะ เรา..... เรา........... เราไม่รู้จะทังไงดีพีค บอกหน่อยสิ เราควรทำยังไง ฮือๆๆๆ”
เธอซบลงบนไหล่เขา
“เราไม่รู้... เราไม่รู้จะทำยังไงดี พีค บอกหน่อยสิ เราควรทำยังไง ฮือๆๆๆๆ”
“เตย เราขอโทษ”แล้วเขาก็กอดเธอ เขาค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปใกล้เตียง(ตอนนี้อยู่ในห้องนอน” ใกล้เข้าไปๆๆ และเขาก็จับตัวเธอเอนลง เขากำลังจะ!!
“ไม่นะพีค!” เธอเด้งตัวขึ้นมานั่ง
“ทำไมหล่ะ”
“เรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ”
“แล้วแต่งงานมันเกี่ยวอะไรเหรอ”
“ก็.... เราทำผิดนะ...”
“เรารักกันนี่”
“เอ่อ คือ...”
“เชื่อเราเถอะ” แล้วเขาก็จับเธอนอนลงอีกหนคราวนี้ เขา...จริง
หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าเธอไม่ได้อยู่ที่เตียงแล้ว เขาลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า แล้วเดินหาเธอรอบบ้าน ไม่มีร่องรอยอะไรเลย แล้ว....เธอไปไหนนะ
‘พีค.... เราทำผิดต่อจีจี้ เราไม่อยากอยู่ให้เธอเห็นหน้าแล้ว’ เตยคิดในใจขณะนั่งเครื่องบิน
พีคพยายามหาร่องรอยว่าเธอไปไหน จนเมื่อเห็นจดหมายที่ขยำลงถังขยะ
แด่พีค
เราคงอยู่กับเธอไม่ได้หรอก เราทำผิดต่อเธอและจีจี้มากมายมหาศาล เราขอไปอยู่ที่.......... เธออย่าตามไปนะ เพราะตามไปคงไม่เจอเราหรอก
รักและคิดถึง
เตย
ตรง”เราขอไปอยู่ที่...”เป็นรอยลบลิควิด เขาจึงพลิกกลับหลัง และส่องไฟได้คำว่า “เกาะมัลดีฟ”
“ถึงเธอจะห้ามเรา แต่เราก็จะไปหาเธอ” พีคพูดกับลมกับแล้ง
“ทำไมหล่ะ จีจี้ ปั๊บมันดีกว่าเราตรงไหน ทำไม จีจี้...” พีคกระชากแขนจีจี้เข้ามาทำให้จีจี้เข้ามาในอ้อมอกของเขา แล้วเขาก็กอดเธอไว้แน่น จนแทบหายใจไม่ออก
“ไม่นะจีจี้ เราไม่ให้เธอไป เธอจะรักเขาพร้อมเราก็ได้ แต่อย่าทิ้งเราไปเลย”เขาเพิ่มแรงกอดมากขึ้นจนจีจี้ต้องสะบัดตัวออกแรงๆ แต่พีคก็ยังคงกอดไว้อยู่
“ปล่อยนะพีค ปล่อย เราเจ็บนะโอ๊ย!!” จีจี้ร้องขึ้น
“เจ็บที่ร่างกายเธอ ยังเจ็บไม่เท่ากับจิตใจของเราเลย”เขาพูดราวกับว่าเธอเอามีดไปกรีดหัวใจเขา
“พีค!! โอ็ย!!!!!”เธอสะบัดตัวออก และตบหน้าเขาแรงๆ จะขึ้นเป็นรอยนิ้วมือ
“เราขอโทษด้วยพีค เรา.... รัก...เอ่อ ชอบเธอนะ แต่เรารักปั๊บน่ะ เราอยากให้เธอเข้าใจนะพีค” และเธอก็วิ่งออกไปจากที่บังฝน
พีคคุกเข่าลงกับพื้น รู้สึกเหมือนว่าหัวใจเขาแตกสลาย ย่อยยับพังพินาศลงไป น้ำตาลูกผู้ชายเริ่มเอ่อล้นเบ้าตา และก็ไหลลงมาหยดตามพื้น เช่นเดียวกับสายฝนที่โปรยปรายอยู่ข้างนอก จีจี้ทิ้งเขาไปแล้ว เป็นความจริงเมื่อไม่นานมานี้ ความจริงที่เขากลัวมาหลายปี...
เตยเดินกลับมาพร้อมไอติมโคน 2 แท่ง เธอเห็นพีคนั่งคุกเข่ากับพื้นก็รีบวิ่งเข้าไปหา
“พีค! เป็นไรไป ไม่สบายเหรอ เอ้ะ เธอร้องไห้นี่พีค! ได้ยินเราป่าว พ...”พีคกอดเธอไว้แน่นทำให้ไอศกรีมเลอะหน้าเขาและเตย เขาซบหน้าลงบนไหล่เตย และร้องไห้ออกมา
“เตย จีจี้ทิ้งเราไปแล้ว เราไม่เหลือใครอีกแล้ว ฮือๆ”
“จ...ใจเย็นๆนะพีค เธอยังมีทุกคนอยู่นะ แม้เธอกับจีจี้เป็นอย่างนั้นกันไม่ได้ แต่พวกเธอก็เป็นเพื่อนกันได้ไม่ใช่เหรอ”เธอบอกพร้อมลูบหลังเขา
“เตย อย่าทิ้งเราไปนะ เราไม่มีใครอีกแล้ว”เขากอดเตยแน่นขึ้นอีก
“เอ่อ กลับบ้านก่อนไหม”เตยเสนอหลังจากที่คิดว่าคงไม่หนทางให้เขาหยุดร้องไห้
“อืม” เขาคลายกอดเธอ และก็เช็ดไอติมออกจากแก้มของเขาและของเธอ
“เดี๋ยวเราโทรบอกปั๊บนะ”เตยยกมือถือขึ้นมา แต่พีคกุมมือเตยไว้
“ไม่ต้องหรอก พวกนั้นคงไม่อยากรู้เรื่องเราสักเท่าไรหรอก”พีคกล่าวเสียงเย็นชา
“แต่.......”
“ไปกันเถอะ”แล้วพีคก็พาเตยเดินลัดเลาะไปตามที่บังฝน จนไปถึงทางออก
“ไปรถเรานะ”พีคเสนอ
“อืมก็ได้”แล้วทั้งคู่ก็นั่งรถไป
ทางจีจี้ซึ่งตอนนี้นั่งกินกาแฟกับปั๊บ กำลังร้องไห้ใส่ถ้วยกาแฟ ในมือถือผ้าเช็ดหน้าปั๊บอยู่
“เธอยังตัดเขาไม่ขาดน่ะสิ”ปั๊บกล่าวขึ้น
“ใช่ เรายังรักเขาอยู่ รักมากด้วย แต่ เราก็รักเธอเราไม่รู้จะทำยังไง แต่ในเมื่อเขามีตัวสำรองในใจหลายคน เราก็คงต้องจากไป” เธอเช็ดน้ำตา
“แล้วเธอไม่คิดเลยเหรอว่า เราอาจมีตัวสำรองเหมือนกัน”ปั๊บพูดเหมือนกำลังบอกอะไรสักอย่าง
“แล้วเธอมีเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” เงียบกันไปอีกครู่ใหญ่ จีจี้นั่งคนกาแฟไปอย่าเหม่อลอย ปั๊บนั่งมองหน้าเธอ จนเธอหน้าแดงจึงพูดว่า
“มองหน้าเราทำไมอ่ะ”
“มีขนมปังติดอยู่ที่ปากน่ะ”แล้วปั๊บก็ยื่นหน้าเข้าไปเลียปากจีจี้
“!...!”จีจี้หน้าแดงจนพูดอะไรไม่ออก ปั๊บนั่งยิ้ม
“เธอ เอ่อ...”
“ทำไม แฟนกันทำงี้ไม่ได้เหรอ”ปั๊บสวน
“ปั๊บง้า~”แล้วเธอก็เอาไอติมจิ้มปากเขาแล้วก็ยื่นหน้าเข้าไปเลียมั่ง
“เอาคืนนะจ้ะ”แล้วจีจี้ก็จูบปากเขาเป็นของแถม
“เราเอามั่งนะ”แล้วเขาก็ยังดึงปากเธอไว้จูบต่อ
เรื่องของคู่ฮอตอันดับ 4 ก็หมดอุปสรรคเพียงเท่านี้ แต่อันดับ 1 หล่ะ!
หลังจากที่จีจี้บอกลาจากพีค ทำให้พีคเห็นเตยเป็นแสงสว่างหรือถ้าเรียกตรงๆ ก็คือ “ที่ระบายอารมณ์” !!! ถ้าเขามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ หมาวิ่งไล่กัด นกขี้ใส่หัว ผัวเพื่อนมาหาเรื่อง ฯลฯ เขาก็จะมาบอกเธอหมดทุกอย่าง และเมื่อความใกล้ชิดที่เรียกว่า “เพื่อน” มาถึงจุดอิ่มตัว มันจึงEVOLUTIONตัวเอง
“เตย”
“มีอะไรหล่ะ บอกมาเลย”
“เรารู้นะว่าเธอก็มีคนรัก”
“ไม่มีๆ อ้นกะบูมน่ะเหรอ ไม่ใช่เลย”
“เราไม่ได้มาจับผิดเธอ เราแค่...”
“แค่...”
“แค่เสนอตัวอยากให้เธอรับเราเป็นตัวเลือกคนหนึ่ง”
“เอ่อ”
“เรารู้ว่าเธอลำบากใจนะ”
“งั้นเธอเลือกเรา”
“ก็ไม่ใช่ๆ มันไม่ใช่ทั้ง 2 อย่างแหล่ะ แต่ก็... เอ้ยพูดไม่ถูกง้า”
“ถามจริง”
“เอ่อ เรา...” ‘จ้ามาจ้ะทิงจามาจ้ะทิงจามาจ้ะทิงจา’เสียงโทรศัพท์ปัญญาอ่อนที่ยัยแรดล้น(อีฝนฟ้าคะนองกระจายฯ) ดันมาเปลี่ยนดังขึ้น เตยรีบรับโทรศัพท์ ‘โชคดีไป’ เธอคิด
“โหล”
“เตย นี่ทรายนะ...”
“เตยบอกเรามา”พีคสวนขึ้น
“เฮ้ยพีค!!!อ่ะ มีไรเหรอทราย”
“ก็เราจะโทรมาชวนไปกินข้าวน่ะ แต่... มีนัดแล้วไม่ใช่เหรอ อิอิ งั้นเราก็ไม่กวนหล่ะ บาย”
“เดี๋ยวทราย ทราย!! พีคอ่ะ!”เธอวางโทรศัพท์อย่างหัวเสีย
“เตย เราถามจริงๆนะ”
“เอ่อ... พีค เราก็เคยรัก เอ้ย ชอบเธอนะ แต่ตอนนี้ มัน...”
“ทำไมถึงไม่มีคนจริงใจกับเราเลยหล่ะ!” เขาบีบไหล่เตยและกระชาดตัวเธอเข้ามา
“เตย เรารักเธอนะ ได้ยินป่าว เรารักเธอๆๆๆๆ!!”
“พีค! มีเหตุผลหน่อยสิ”
“แล้วเธอหล่ะ! ลังเลใจอยู่ได้ จะเลือกอะไรบอกมา บอกมา!!”
“ใช่! เราก็รักเธอ รักมากด้วย แต่พีค ถ้าเธอยังมัวทำแบบนี้ เราก็คงเหมือนจีจี้อ่ะแหล่ะ เรา..... เรา........... เราไม่รู้จะทังไงดีพีค บอกหน่อยสิ เราควรทำยังไง ฮือๆๆๆ”
เธอซบลงบนไหล่เขา
“เราไม่รู้... เราไม่รู้จะทำยังไงดี พีค บอกหน่อยสิ เราควรทำยังไง ฮือๆๆๆๆ”
“เตย เราขอโทษ”แล้วเขาก็กอดเธอ เขาค่อยๆเลื่อนตัวเข้าไปใกล้เตียง(ตอนนี้อยู่ในห้องนอน” ใกล้เข้าไปๆๆ และเขาก็จับตัวเธอเอนลง เขากำลังจะ!!
“ไม่นะพีค!” เธอเด้งตัวขึ้นมานั่ง
“ทำไมหล่ะ”
“เรายังไม่ได้แต่งงานกันนะ”
“แล้วแต่งงานมันเกี่ยวอะไรเหรอ”
“ก็.... เราทำผิดนะ...”
“เรารักกันนี่”
“เอ่อ คือ...”
“เชื่อเราเถอะ” แล้วเขาก็จับเธอนอนลงอีกหนคราวนี้ เขา...จริง
หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมา เขาก็พบว่าเธอไม่ได้อยู่ที่เตียงแล้ว เขาลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า แล้วเดินหาเธอรอบบ้าน ไม่มีร่องรอยอะไรเลย แล้ว....เธอไปไหนนะ
‘พีค.... เราทำผิดต่อจีจี้ เราไม่อยากอยู่ให้เธอเห็นหน้าแล้ว’ เตยคิดในใจขณะนั่งเครื่องบิน
พีคพยายามหาร่องรอยว่าเธอไปไหน จนเมื่อเห็นจดหมายที่ขยำลงถังขยะ
แด่พีค
เราคงอยู่กับเธอไม่ได้หรอก เราทำผิดต่อเธอและจีจี้มากมายมหาศาล เราขอไปอยู่ที่.......... เธออย่าตามไปนะ เพราะตามไปคงไม่เจอเราหรอก
รักและคิดถึง
เตย
ตรง”เราขอไปอยู่ที่...”เป็นรอยลบลิควิด เขาจึงพลิกกลับหลัง และส่องไฟได้คำว่า “เกาะมัลดีฟ”
“ถึงเธอจะห้ามเรา แต่เราก็จะไปหาเธอ” พีคพูดกับลมกับแล้ง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น