ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ความรักและความฝัน(ตอนแรก)
ความรักและความฝัน(ตอนแรก)
“ความฝันเป็นสิ่งที่เราต้องไขว่คว้ามาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม”
“แต่หากเป็นความรัก เธอคนนั้นจะรอคุณได้อย่างนั้นหรือ”
ผม ซางาระ โซตะ อายุ 18 ปี มีความฝันที่จะเป็นนักดนตรีอันดับ 1 ของประเทศ ในยามค่ำคืนผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจากหนอนหนังสือเป็นหนุ่มห้าว ไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆร้องเพลงข้างถนนอยู่ที่เมืองชิบุยะ แสงสียามค่ำคืนได้ช่วยให้การเล่นของผมแสดงความเจิดจ้าและทำให้ผู้ชมสนุกตามผมด้วย ผมมีแฟนแล้วชื่อว่า ยามามูระ โนริโกะ เธอคนนี้รู้เพียงแค่ว่าผมเป็นคนตั้งใจเรียน มีอนาคต ตอนที่เธอมาสารภาพรักกับผมผมก็เริ่มตระหนักถึงประเด็นที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัท แห่งหนึ่ง แต่กับมาฝากอนาคตกับคนอย่างผมที่เอาแต่ไล่ตามความฝัน แต่ในส่วนตัวแล้วผมก็ชอบเธออยู่แล้วด้วยทำให้ผม ไม่ปฏิเสธที่จะรับคำสารภาพรักของเธอ
“นี่เราก็คบกันมานานแล้วนะ เมื่อไหร่เธอจะไปพบคุณพ่อคุณแม่ของฉันซักทีล่ะ”
“ผมคิดว่า…ตอนนี้ผมคงไม่กล้าที่จะไปพบหน้าพ่อเธอหรอก”
“นั่นสินะ ตอนนี้เธอคงจะเครียดกับการสอบอยู่ละสิ ไม่เป็นไรตั้งใจอ่านหนังสือนะ”
“อือ”
แน่นอนว่า โนริโกะยังไม่รู้ว่าผมต้องการอะไร ผมฝันอะไร ผมต้องการอะไร เพราะผมไม่กล้าที่จะบอกเขาว่าผมอยากเป็นนักดนตรี เพราะว่าผมรักเขา ผมไม่อยากเสียเธอไป หลายครั้งเคยคิดว่าจะบอกกับเธอแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอแล้ว ผมไม่สามารถเอ่ยปากบอกได้ ผมจึงเก็บความลับนี้กับเธอต่อไป
ผ่านไป 4 ปี ผมจบปริญญาตรีสาขานิติศาสตร์ หลังจากที่รับปริญญาคนที่เข้ามายินดีกับผมคนแรกก็คือ โนริโกะ เธอร้องไห้ด้วยความดีใจให้กับผม ทำให้ผมรักเธอมากขึ้นกว่าเดิม ในคืนนั้นเธอพาผมไปรับประทานอาหารที่ชั้นบนสุดของโรงแรมแห่งหนึ่ง บรรยากาศที่นั่นมีเพียงเราสองคนเท่านั้น ท่ามกลางเสียงเพลงที่บรรเลงออกมาอย่างไพเราะ แสงสว่างสลัวๆ รัตติกาลบนท้องฟ้า ช่างเป็นบรรยากาศที่โรแมนติดเสียเหลือเกิน
“วันนี้ฉันมีของขวัญที่จะมอบให้เธอ”
“อะไรเหรอ โซตะคุง”
ผมรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่เข้ามาในตัวผม ผมเริ่มรู้สึกถึงผลของการกระทำที่ผมกำลังจะทำต่อไป ผมได้รวบรวมความกล้า หยิบกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งขึ้นมา ผมเปิดกล่องและยื่นไปให้เธอ
“เรามาหมั้นกันนะ”
“……ค่ะ”
ผมจับมือซ้ายของเธอขึ้นมา พร้อมกับสวมแหวนเพชรให้กับเธอ แล้วจูบมือซ้ายเธอเบาๆ ทันใดนั้นก็มีประกายไฟพุ่งขึ้นมาจากเบื้องล่าง พุ่งมายังขอบฟ้าและกระจายออกเป็นแสงสีที่สวยงาม ท่ามกลางหมู่ดาวมากมายบนท้องฟ้า ในคืนนั้นเป็นคืนแห่งความสุขที่เราสองคนไม่มีวันลืมเลย
หลังจากนั้นผมก็ทุ่มเทให้กับดนตรีมากขึ้น ผมเริ่มที่จะฝึกเล่นเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดขึ้น ออกไปแสดงบ่อยขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับเธอที่ว่า ผมอยากเป็นศิลปิน
ผ่านไป 2 เดือนนับตั้งแต่ผมจบปริญญา เธอก็เรียกผมเข้ามาในร้าน Coffee shop แห่งหนึ่ง เมื่อผมเข้าไปเจอ ผมเห็นหน้าของเธอไร้รอยยิ้มทั้งที่เมื่อก่อนเธอจะยิ้มให้กับผมทุกทีที่เจอกัน ผมรู้สึกประหม่าแต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้น และเข้าไปนั่งกับเธอ
“นี่โซตะคุง เมื่อไหร่เธอจะเริ่มทำงานซะทีล่ะ แล้วเมื่อไหร่จะไปพบพ่อฉันซักที ฉันไม่อยากปิดเรื่องเราสองคนอย่างนี้ต่อไปหรอกนะ”
“ฉันรู้…แต่รออีกซักนิดเถอะ รอจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง”
“เธอจะรออะไรอีก ให้ฉันรอมา 4 ปีกับอีก 2 เดือนยังไม่พออีกเหรอ”
ผมเริ่มที่จะพูดไม่ออก ผมเริ่มตระหนักถึงฐานะของเราสองคนว่าต่อไปจะเป็นเช่นไร คงจะถึงเวลาบอกเธอซะที ผมกำลังจะบอกเรื่องความฝันของผม แต่ก่อนที่ผมจะได้พูด เธอได้ยื่น จดหมายมาให้ผมฉบับหนึ่ง
“ในจดหมายนี้มีใบสมัครของบริษัทพ่อของฉันอยู่ เธอคงรู้สินะว่าบริษัทพ่อฉันทำกิจการเกี่ยวกับด้านดนตรี ถึงนายจะไม่เก่งด้านดนตรี แต่ฉันจะช่วยบอกพ่อให้นายอยู่ในบริษัทนะ”
ผมพึ่งรู้ว่าบริษัทของพ่อเธอเป็นบริษัทเกี่ยวกับดนตรี ทำให้ความหวังที่จะเป็นนักดนตรีของผมใกล้เป็นความจริง ผมเกือบจะเอ่ยปากขอบคุณเธอ แต่ผมก็เปลี่ยนใจ แล้วยื่นจดหมายคืนกับเธอ เพราะผมคิดได้ว่า
“ความฝันเป็นสิ่งที่เราต้องไขว่คว้ามาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม”
“นี่เป็นคำตอบของเธอสินะ”
เสียงของเธอได้เข้ามาตัดความคิดของผม ทำให้ผมตั้งตัวไม่ถูก
“มะ…ไม่ใช่นะ คือว่า..”
“พอ พอกันที ฉันไม่อยากมีแฟนที่ไร้อนาคต ลาก่อนโซตะคุง”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปอย่างไม่ใยดีผมเลย ผมนั่งเสียใจอยู่ตรงนั้น พร้อมกับทบทวนในสิ่งที่ตัวเองได้ทำผิดพลาดไป
“ความฝันเป็นสิ่งที่เราต้องไขว่คว้ามาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม”
“แต่หากเป็นความรัก เธอคนนั้นจะรอคุณได้อย่างนั้นหรือ”
ผม ซางาระ โซตะ อายุ 18 ปี มีความฝันที่จะเป็นนักดนตรีอันดับ 1 ของประเทศ ในยามค่ำคืนผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเองจากหนอนหนังสือเป็นหนุ่มห้าว ไปรวมกลุ่มกับเพื่อนๆร้องเพลงข้างถนนอยู่ที่เมืองชิบุยะ แสงสียามค่ำคืนได้ช่วยให้การเล่นของผมแสดงความเจิดจ้าและทำให้ผู้ชมสนุกตามผมด้วย ผมมีแฟนแล้วชื่อว่า ยามามูระ โนริโกะ เธอคนนี้รู้เพียงแค่ว่าผมเป็นคนตั้งใจเรียน มีอนาคต ตอนที่เธอมาสารภาพรักกับผมผมก็เริ่มตระหนักถึงประเด็นที่ว่าเธอเป็นลูกสาวของประธานบริษัท แห่งหนึ่ง แต่กับมาฝากอนาคตกับคนอย่างผมที่เอาแต่ไล่ตามความฝัน แต่ในส่วนตัวแล้วผมก็ชอบเธออยู่แล้วด้วยทำให้ผม ไม่ปฏิเสธที่จะรับคำสารภาพรักของเธอ
“นี่เราก็คบกันมานานแล้วนะ เมื่อไหร่เธอจะไปพบคุณพ่อคุณแม่ของฉันซักทีล่ะ”
“ผมคิดว่า…ตอนนี้ผมคงไม่กล้าที่จะไปพบหน้าพ่อเธอหรอก”
“นั่นสินะ ตอนนี้เธอคงจะเครียดกับการสอบอยู่ละสิ ไม่เป็นไรตั้งใจอ่านหนังสือนะ”
“อือ”
แน่นอนว่า โนริโกะยังไม่รู้ว่าผมต้องการอะไร ผมฝันอะไร ผมต้องการอะไร เพราะผมไม่กล้าที่จะบอกเขาว่าผมอยากเป็นนักดนตรี เพราะว่าผมรักเขา ผมไม่อยากเสียเธอไป หลายครั้งเคยคิดว่าจะบอกกับเธอแต่เมื่อเห็นรอยยิ้มที่สดใสของเธอแล้ว ผมไม่สามารถเอ่ยปากบอกได้ ผมจึงเก็บความลับนี้กับเธอต่อไป
ผ่านไป 4 ปี ผมจบปริญญาตรีสาขานิติศาสตร์ หลังจากที่รับปริญญาคนที่เข้ามายินดีกับผมคนแรกก็คือ โนริโกะ เธอร้องไห้ด้วยความดีใจให้กับผม ทำให้ผมรักเธอมากขึ้นกว่าเดิม ในคืนนั้นเธอพาผมไปรับประทานอาหารที่ชั้นบนสุดของโรงแรมแห่งหนึ่ง บรรยากาศที่นั่นมีเพียงเราสองคนเท่านั้น ท่ามกลางเสียงเพลงที่บรรเลงออกมาอย่างไพเราะ แสงสว่างสลัวๆ รัตติกาลบนท้องฟ้า ช่างเป็นบรรยากาศที่โรแมนติดเสียเหลือเกิน
“วันนี้ฉันมีของขวัญที่จะมอบให้เธอ”
“อะไรเหรอ โซตะคุง”
ผมรู้สึกถึงความกดดันที่แผ่เข้ามาในตัวผม ผมเริ่มรู้สึกถึงผลของการกระทำที่ผมกำลังจะทำต่อไป ผมได้รวบรวมความกล้า หยิบกล่องเล็กๆกล่องหนึ่งขึ้นมา ผมเปิดกล่องและยื่นไปให้เธอ
“เรามาหมั้นกันนะ”
“……ค่ะ”
ผมจับมือซ้ายของเธอขึ้นมา พร้อมกับสวมแหวนเพชรให้กับเธอ แล้วจูบมือซ้ายเธอเบาๆ ทันใดนั้นก็มีประกายไฟพุ่งขึ้นมาจากเบื้องล่าง พุ่งมายังขอบฟ้าและกระจายออกเป็นแสงสีที่สวยงาม ท่ามกลางหมู่ดาวมากมายบนท้องฟ้า ในคืนนั้นเป็นคืนแห่งความสุขที่เราสองคนไม่มีวันลืมเลย
หลังจากนั้นผมก็ทุ่มเทให้กับดนตรีมากขึ้น ผมเริ่มที่จะฝึกเล่นเครื่องดนตรีหลากหลายชนิดขึ้น ออกไปแสดงบ่อยขึ้น แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกความจริงกับเธอที่ว่า ผมอยากเป็นศิลปิน
ผ่านไป 2 เดือนนับตั้งแต่ผมจบปริญญา เธอก็เรียกผมเข้ามาในร้าน Coffee shop แห่งหนึ่ง เมื่อผมเข้าไปเจอ ผมเห็นหน้าของเธอไร้รอยยิ้มทั้งที่เมื่อก่อนเธอจะยิ้มให้กับผมทุกทีที่เจอกัน ผมรู้สึกประหม่าแต่ก็พยายามเก็บความรู้สึกนั้น และเข้าไปนั่งกับเธอ
“นี่โซตะคุง เมื่อไหร่เธอจะเริ่มทำงานซะทีล่ะ แล้วเมื่อไหร่จะไปพบพ่อฉันซักที ฉันไม่อยากปิดเรื่องเราสองคนอย่างนี้ต่อไปหรอกนะ”
“ฉันรู้…แต่รออีกซักนิดเถอะ รอจนกว่าเวลานั้นจะมาถึง”
“เธอจะรออะไรอีก ให้ฉันรอมา 4 ปีกับอีก 2 เดือนยังไม่พออีกเหรอ”
ผมเริ่มที่จะพูดไม่ออก ผมเริ่มตระหนักถึงฐานะของเราสองคนว่าต่อไปจะเป็นเช่นไร คงจะถึงเวลาบอกเธอซะที ผมกำลังจะบอกเรื่องความฝันของผม แต่ก่อนที่ผมจะได้พูด เธอได้ยื่น จดหมายมาให้ผมฉบับหนึ่ง
“ในจดหมายนี้มีใบสมัครของบริษัทพ่อของฉันอยู่ เธอคงรู้สินะว่าบริษัทพ่อฉันทำกิจการเกี่ยวกับด้านดนตรี ถึงนายจะไม่เก่งด้านดนตรี แต่ฉันจะช่วยบอกพ่อให้นายอยู่ในบริษัทนะ”
ผมพึ่งรู้ว่าบริษัทของพ่อเธอเป็นบริษัทเกี่ยวกับดนตรี ทำให้ความหวังที่จะเป็นนักดนตรีของผมใกล้เป็นความจริง ผมเกือบจะเอ่ยปากขอบคุณเธอ แต่ผมก็เปลี่ยนใจ แล้วยื่นจดหมายคืนกับเธอ เพราะผมคิดได้ว่า
“ความฝันเป็นสิ่งที่เราต้องไขว่คว้ามาด้วยตัวเอง ไม่ว่าจะใช้เวลานานเท่าไหร่ก็ตาม”
“นี่เป็นคำตอบของเธอสินะ”
เสียงของเธอได้เข้ามาตัดความคิดของผม ทำให้ผมตั้งตัวไม่ถูก
“มะ…ไม่ใช่นะ คือว่า..”
“พอ พอกันที ฉันไม่อยากมีแฟนที่ไร้อนาคต ลาก่อนโซตะคุง”
จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นเดินออกจากร้านไปอย่างไม่ใยดีผมเลย ผมนั่งเสียใจอยู่ตรงนั้น พร้อมกับทบทวนในสิ่งที่ตัวเองได้ทำผิดพลาดไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น