Wind of Dark

ลำดับตอนที่ #1 : Wind

    ตอนที่ 1  

⋨Wind⋩

    ถึงแม้ว่าสายลมนั้นจะรุนแรงและอ่อนโยน  แต่สายลมนั้นจะไม่เคยหยุดพัด

“เนี่ยรู้รึเปล่าช่วงนี่น่ะจอมโจรไนท์น่ะดังมากเลยละ”ช่วงนี่บ้านเมืองไม่ค่อยเป็นสุขเลยมีทั้งโจร อาชญากรต่างๆนาๆมากมาย  แต่ตอนนี้น่ะมีจอมโจรคนหนึ่งที่แปลกมาก โจรคนนี้ชอบที่จะขโมยความทรงจำ ตอนนี้เป็นที่โด่งดังมากใช่วงนี้ ชื่อของเขาคือจอมโจร “ไนท์”  

ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง

                   “ยูริจัง  ว่าไหมว่าจอมโจร ไนท์น่ะน่ากลัว” เด็กสาวที่พูดอยู่นี่ ชื่อว่า          อายามะ  อากิระเป็นเด็กที่ชอบเรื่องแปลกๆ และร่าเริงอยู่เสมอๆ “ไม่รู้สิอากิระ ฉันว่าเขาคงเป็น พวกโรคจิตที่ชอบขโมยชุดชั้นใน แล้วพอเจ้าของเห็นเลยลบความจำ” อากิระถึงกับหน้ามืดขึ้นมาทันทีที่ได้ยิน  อิยูกิ ยูรินะ พูด ยูรินะเป็นสาวน้อยน่ารักหน้าตาแจ่มใส มักจะชอบพูดเรื่องที่อยู่ในแง่ดีเสมอๆ “ยูริอย่าว่าคนอื่นเสียๆหายๆอย่างนั้นสิ”  “เอ่อ…หวัดดี ไนเทร่า แหะๆ” ส่วนคนที่พูดคือ ดาร์ค ไนเทร่า เป็นหัวหน้าห้อง ไนเทร่าเป็นชายหนุ่มที่สาวๆหลายๆคนหลงรัก เพราะผมสีขาว และดวงตาสีทอง ถึง  ไนเทร่าจะเย็นชาก้าวร้าวและพูดจาไม่เข้าหูใครบ้างในบางคราว  แต่เขาก็รับผิดชอบต่อหน้าที่ได้ดีเยี่ยมอย่างสม่ำเสมอ “ทำไมพูดอย่างนั้นละยูริ ไนท์น่ะเขาอาจกำลังตามหาความทรงจำของเขาอยู่ก็ได้นะ” อากิระกับยูรินะมองหน้ากันทันทีที่ไนเทร่าพูดอย่างนั้น “ทำไมนายรู้ดีจังละ….ไนเทร่าหรือเขาบอกนายว่างั้น” ช่างเป็นคำถามที่น่ากลัวอะไรอย่างนั้นน่ะอากิระเนี่ย  ตอนนี้ในความคิดของ      ไนเทร่ามีอยู่ว่า จะโดนจับได้ไหมนะเรา ก็เพราะสาเหตุที่ว่าตัวไนเทร่าน่ะเป็นจอมโจรไนท์นะเอง “เอ่อ… พอดีลองเดาดูเอาน่ะ แหะๆๆ” อากิระกับยูรินะก็พยักหน้าเข้าใจคำแก้ตัวของไนเทร่า ไม่นานนักอาจารย์ก็เดินเข้าห้องเรียนเพื่อจะมาสอน  แต่ทว่าอาจารย์แกไม่ได้เดินมาคนเดียวสักหน่อยใครนะเดินตามมา ตอนนี้ไนเทร่ากำลังก้มหน้าก้มตาทำการบ้านที่ค้างไว้อยู่อย่างขะมักเขม้น (เด็กดีต้องทำการบ้านให้เสร็จก่อนนอนนะ) “ไนเทร่าดูเด็กใหม่ดิ”อากิระเรียกไนเทร่า “อืมๆทำงานอยู่อย่าเพิ่งได้ปะ”ไนเทร่าไม่สนใจยังคงก้มหน้าทำการบ้านเช่นเดิม “นี้คือสมาชิกใหม่ของห้องเรานะ ชื่อ ดาร์ค ไนเทเรซ่า” อะไรกัน นามสกุลของไนเทเรซ่านั้นเหมือนกับของไนเทร่า  ไนเทร่าถึงกับหยุดชงักทันทีในการทำงาน แล้วก็เงยหน้าขึ้นมาดู สิ่งที่เขาเห็นคือ หน้าตาของไนเทเรซ่าเหมือนกับไนเทร่า แต่สีผมของไนเทเรซ่าเป็นสีดำและดวงตาสีโลหิต ไนเทร่าตกใจกับสิ่งที่เห็นเขาเกิดอาการช็อคทันทีถึงกับเป็นลมไปซะง่ายๆ “ฝากตัวด้วยนะครับ” อากิระเดินเข้ามาดู     ไนเทร่า “เป็นไรไปน่ะไนเทร่า” ด้วยการที่อากิระที่บ้านสอนศิลปะการต่อสู้เธอจึงมีกำลังพอที่จะอุ้มไนเทร่าไปห้องพยาบาลได้ “อย่าเป็นอะไรไปนะไนเทร่า” ยูรินะก็เป็นห่วงไนเทร่าไม่แพ้อากิระเธอจึงไปนั่งเฝ้าไนเทร่าตลอดกับ      อากิระ    “อากิระเขาจะเป็นอะไรรึเปล่า” ทั้งอากิระและยูรินะต่างก็ชอบไนเทร่าเช่นกัน แล้วไนเทร่าก็ชอบสองสาวนี้เช่นกัน ไนเทร่าค่อยๆลืมตาขึ้นเขารู้สึกปวดหัวและตาลาย “ที่ไหนเนี่ย”อากิระกับ     ยูรินะดีใจมากที่ได้ยินเสียงไนเทร่า จนน้ำตาคลอ แต่อากิระเป็นคนที่เก็บอารมณ์เก่งเธอจึงกักเก็บน้ำตาอยู่ได้ส่วนยูรินะน่ะกักไม่ไหวหลอกเจ้าหล่อนก็นั่งร้องไห้อยู่ข้างๆเตียงที่ไนเทร่านอนอยู่นะแหละ “ห้องพยาบาลน่ะ นายเป็นลมรู้เปล่า” ไนเทร่าทำหน้างงๆ “ฮึกๆ…คิดว่าจะเป็นเจ้าชายนิทรา..ไปซะแล้ว แงๆ!!!!!”ยูรินะพูดไปร้องไห้ไป “ฉันฝันว่าฉันมีคนที่หน้าเหมือนฉันมาอยู่ในโรงเรียนด้วยละ” นั้นน่ะไม่ใช่ฝันนะ “นายไม่ได้ฝัน แต่ว่ามันเป็นจริงะ” ตอนนี้ไนเทร่ารู้สึกหน้ามืดขึ้นมาอีกแล้ว “ทำอย่างงี้ตอนเห็นหน้าพี่ชายไม่ดีนะ”ไนเทร่าหันหน้าไปมองที่มาของเสียง เจ้าของเสียงนี้คือ       ไนเทเรซ่า “ไนเทน มาทำไม” ไนเทร่าดูจะเย็นชามากเมื่อคุยกับไนเทเรซ่า “ก็แค่อยากจะรู้ว่า…..”  ไนเทร่าลุกจากเตียงทันทีแล้วรีบตรงมาหาไนเทเรซ่า “ถ้ามีอะไรพูดที่บ้าน”ไนเทเรซ่าดูแตกต่างกับไนเทร่าตรงที่ไนเทเรซ่าจะยิ้มตลอดเวลา  ไนเทร่าเดินออกจากห้องพยาบาลทันที ตอนนี้ก็บ่ายสามแล้ว ไนเทร่าหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา แล้วก็โทรไปหาพ่อบ้านที่บ้าน “กันช่ามารับที่โรงเรียนที” แล้วไนเทร่าก็วางหูไป “ไนเทน  นายอยู่นิ่งๆยืนรอรถกับฉัน” ไนเทเรซ่าพยักหน้าตอบแล้วก็ยืนนิ่งๆตามที่ไนเทร่าบอก “ใช่แล้วไนเทน” ประมาณ 5 นาทีต่อมาก็มีรถมารับ รถคันนั้นค่อยๆเลื่อนกระจกลง คนขับรถเป็นคนหนุ่มผมสีเขียวสวมแว่นตาขอบสีดำ “จะกลับเลยเหรอครับ” ชายคนนั้นถามขึ้น “ใช่ กลับเลย ” แล้วไนเทร่าก็เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งก่อน ส่วนไนเทเรซ่ายังยืนอยู่ที่เดิม “ขึ้นมาสิยืนทำอะไรอยู่” ไนเทร่าถามไนเทเรซ่าที่ยืนนิ่งอยู่ “ก็ให้อยู่นิ่งๆนี้”คำตอบนี้มันช่างทำให้ไนเทร่าอารมณ์เสียมากขึ้น “เออๆ ขึ้นรถได้แล้ว”แล้ว      ไนเทเรซ่าก็ขึ้นไปนั่งบนรถข้างไนเทร่า เขานั่งยิ้มตลอดทางบนรถ เมื่อมาถึงบ้านไนเทเรซ่าก็รีบลงจากรถวิ่งไปรอหน้าบ้าน ไนเทร่าค่อยเดินตามมาที่หลัง “เข้าบ้านสิ” ไนเทร่าเป็นคนเดินเข้าบ้านไปก่อน “บ้านท่านแม่นี้ใหญ่จังนะ”     ไนเทเรซ่าพูดขึ้นแล้วก้าวเขาบ้าน ท่าทีของไนเทเรซ่าเปลี่ยนไป รอยยิ้มที่ดูสดใสแต่ตอนนี้กลับกลายเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยความเจ้าเล่ห์“กะแล้วว่านายต้องเล่นละคร ไนเทน” ไนเทเรซ่ารีบเดินเข้าไปที่ห้องรับแขก แล้วนั่งลงบนโซฟา ไนเทร่าก็เดินตามมาติดๆ แล้วเขาก็นั่งลงบนโซฟาตัวที่ตรงข้ามไนเทเรซ่า “แหม…เรียกชื่อเล่นฉันมาทั้งวันเลยนะ ไนท์” ไนเทร่าพยายามมองไปทางอื่นเพื่อจะได้ไม่สบสายตากับไนเทเรซ่า “มาที่นี่ทำไมกัน” ไนเทร่าเริ่มตั้งคำถามขึ้น “ก็แค่มาอยู่ข้างนายเท่านั้น” ไนเทร่าเริ่มทำสีหน้างง “ข้างฉัน….ทำไมละ”        ไนเทร่าตั้งคำถามโต้กลับไปทันที “ไกอา…มันฆ่าท่านพ่อ” อะไรกันเนี่ยเหมือนกับว่าหัวใจของไนเทร่าหยุดเต้นไปชั่วขณะ “ตะ..แต่ท่านพ่อหายตัวไปไม่ใช่      เหรอ ไนเทน” ไนเทเรซ่าถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่งแล้วก็ก้มหน้าลงไปมองที่พื้น “ท่านพ่อน่ะไม่ได้หายตัวไปหลอกนะ  แต่ถูกไกอาฆ่าตาย  ไนท์จำไม่ได้     เหรอว่าคนที่มาบอกว่าท่านพ่อหายตัวไปคนแรกน่ะเป็นใคร ” “ใช่จำได้แล้ว    ไกอาเป็นคนแรกที่มาบอก แต่ทำไมกันละไกอาก็เป็นพี่คนหนึ่ง เป็นลูกคนหนึ่งของท่านพ่อ กับท่านแม่นะ” ไนเทเรซ่าเงยหน้าขึ้นมาคราวนี้เขาจ้องตาไนเทร่าไว้ มันเหมือนกับว่าดวงตาสีทองคู่นั้นถูกสะกดเอาไว้ด้วยดวงตาสีเลือด “ไกอาต้องการพลังของ    เฟนเรียหมาป่าดำ ที่ถูกสะกดไว้ในคำภีร์สีดำ” ไนเทร่ายังไม่สามารถละสายตาจากไนเทเรซ่าได้ “แต่ยังมีสิ่งที่พอจะสู้ได้ นั้นก็คือจิ้งจอก 9หาง แต่จิ้งจอก9หางคนที่มีพลังที่แกร่งที่สุดคือท่านพ่อ กับพี่คิทซึเนะที่เฝ้าคัมภีร์สีดำ”พอพูดถึงพี่คิทซึเนะ ก็ทำให้ไนเทร่าละสายตาจากไนเทเรซ่าได้  “ตอนนี้พี่คิทจะอยู่ไหนละ เขาหายตัวไปตั้งแต่ 10 ปีก่อนโน่นนะ”ไนเทเรซ่าพยักหน้าให้ไนเทร่าที่กำลังคิดว่าพี่คิทซึเนะจะไปอยู่ไหน “ฉันคิดว่าฉันรู้นะพี่คิทน่ะกำลังบำเพ็ญศิลอยู่ที่ ยอดเขาคมเขี้ยว”ยอดเขาคมเขี้ยวเป็นชื่อของภูเขาที่เป็นซากศพของจิ้งจอก 9 หางตัวแรกที่อยู่ในประวัติศาสตร์ของญี่ปุ่นกับจีน

“แน่นอนอยู่ที่นั้นแน่ไนเทนนายพูดถูก” “แต่เรื่องความทรงจำของนายละไนท์ที่มันขาดหายไปละทำไง”ไนเทร่าลืมคิดเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย “เพราะเรื่องนี้ละฉันถึงต้องเป็นจอมโจรไนท์ เพราะอย่างงี้เวลาอยู่ที่โรงเรียนอย่าเรียกชื่อเล่นฉันนะ” คำพูดนี้ทำให้ไนเทเรซ่ายิ้มออก “พยายามเข้านะ ไนท์” แล้วไนเทเรซ่าก็ลุกออกไปจากห้องนั้นทิ้งไนเทร่าไว้เพียงผู้เดียว “ไกอา พี่คงจะอยู่เบื้องหลังความทรงจำของผมด้วยสินะ”ไนเทร่าพูดขึ้นเพียงลำพัง ระหว่างที่ไนเทเรซ่าเดินออกไปจากห้องนั้นเขาก็ได้แต่คิดว่าทำไมนะ ท่านแม่จึงต้องเอาไนเทร่ามาอยู่ที่นี่ด้วยนะ  หรือต้องการให้เขาห่างจากไกอา หรือห่างจากเรากันแน่นะท่านแม่ หรือเพราะเหตุการณ์ตอนนั้นทำให้ท่านแม่คิดว่าตัวเราอันตรายสำหรับไนเทร่านะ 10ปีมานี่เกิดอะไรขึ้นกับไนเทร่าบ้างนะตลอด 10 ปีที่ผ่านมานี้ “ท่านแม่คงจะกลัวข้ามากสินะ” ไนเทเรซ่าพูดแล้วก็เดินขึ้นบันไดไปเพื่อไปข้างบน    “ไนเทนนายง่วงแล้วเหรอ” เสียงหนึ่งที่ดังมาจากข้างหลังของเขา มันเป็นเสียงของเด็กผู้หญิงที่ฟังดูจะคุ้นหูสำหรับเขา “เจ้าคงคอยดูแลไนท์มาตลอดเลยสินะ ออนนิกส์” ออนนิกส์คือชื่อของเด็กผู้หญิงคนนั้น ออนนิกส์ก็เป็นคนหนึ่งในครอบครัว เธอเป็นพี่สาวต่างมารดาของพวกไนเทร่า และอีกอย่างหนึ่งคือ เธอเป็นลูกผู้หญิงคนเดียวในครอบครัว “แม่ของฉันเป็นไงบ้างไนเทน”    ไนเทเรซ่ามักจะทำหน้าที่เย็นชาใส่ออนนิกส์เสมอ “ท่านน้าสบายดี ตอนนี้อยู่ที่บ้านท่านพ่อเหมือนเดิม และน้องฉันละเป็นไงบ้างละ” ออนนิกส์ไม่ชอบเลยที่ไนเทเรซ่าชอบทำสีหน้าอย่างนั้น “ไนท์น่ะน่าสงสารนะตอนดึกๆของทุกๆวันก็ต้องออกไปขโมยความทรงจำของคนอื่นเพื่อที่จะได้พบความทรงจำของตัวเอง ในคืนที่ไนท์ความจำหายไปนั้น  ทุกคนก็จำเรื่องราวอะไรไม่ได้เลย”ไนเทเรซ่าทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่แล้วก็เดินเข้าไปที่ห้องนอนที่กันช่าจัดเตรียมไว้ให้ ไนเทเรซ่าตรงเข้าไปหาที่นอนทันที แล้วก็ล้มตัวลงนอน “มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ ไกอาจะหักหลังพวกเราจริงๆเหรอ  คงเป็นเพราะไกอาได้รับสายเลือดมาจากท่านแม่แบบเต็มๆเลยสินะ ไกอาไม่เหมือนพวกเราเขาเป็นหมาป่าอย่างเต็มตัว ไม่เหมือนพวกเราที่เป็นจิ้งจอกอย่างเต็มตัว”ไนเทเรซ่าหลับตาลงแล้วก็เผลอหลับไป แล้วเขาก็ฝัน ภายในความฝันนั้นเต็มไปด้วยดอกซากุระสีชมพู ในฝันนั้นเขาเดินไปเรื่อยๆจนมาเจอต้นซากุระ มีคนนอนอยู่ 2 คน เป็นเด็กผู้หญิง คนหนึ่งผมสีแดงยาวสวย ใส่ชุดสีขาว กับอีกคนหนึ่งผมสีดำสนิธเงางาม สวมชุดสีดำ สองคนนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนกันนะ เขาคิดไปคิดมา จู่ๆต้นซากุระก็กลายเป็นท่านพ่อ ไนเทเรซ่าพยายามจะเรียกท่านพ่อ แต่จะทำยังไงก็ไม่มีเสียงออกมา แต่เขาได้ยินเสียงของท่านพ่อ ท่านพ่อพูดว่า “ปีกของนางฟ้าที่หายไปเขาทั้งสองนี่จะนำมาคืนให้น้องของเจ้า” ภาพในความฝันเริ่มสว่างขึ้น สว่างขึ้นเรื่อยๆ แล้วก็เหมือนมีกับว่ามีอะไรบ้างอย่างมากอดเขาไว้ มันทำให้เขาตื้นขึ้น เขามองแขนที่กอดเขาไว้ ที่ข้อมือมีกำไลใส่อยู่ กำไลอันนี้เขาจำได้มันเป็นของที่ท่านแม่ให้ไว้เขาก็มีอันหนึ่ง แต่ลายนี่มันเป็นของไนเทร่า และเจ้าของแขนนี้ก็เป็น…ไนเทร่าจริงๆ “ไม่โตขึ้นเลยนะไนท์”เพราะแต่ก่อน ตอนที่ทั้งไนเทร่า และ     ไนเทเรซ่าอยู่ด้วยกันที่บ้านท่านพ่อนั้น  ก็มักจะนอนกอดกันเช่นนี้เสมอ  “พี่จะไม่ให้เราต้องห่างกันอีกแล้วนะไนท์” ใช่แล้วเราจะไม่ห่างกันอีกแล้ว