The Dawn

ลำดับตอนที่ #1 : God\'s unfortunately mistake

พระเจ้า... อาจจะมีบางวันที่หลงๆลืมๆ ไม่เป็นไร ไม่โทษกัน ก็คนตั้งกี่ล้านคน อาจจะมีบางวันที่ท่านเบลอๆ



เหมือนอย่างวันนี้ ที่โชคชะตา ฟ้าเล่นตลก หรือ พระเจ้าขี้ลืม ส่งคน 5 คน ได้มาพบกัน



ด้วยจุดประสงค์ใดจุดประสงค์หนึ่ง.... หรือเพราะความบังเอิญจริงๆ ?



....ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครสนใจ



.....................จนกระทั่งเห็นผลที่ตามมา









\"Jerome es guapo (เจโรมหล่อ)!?!\"....\"Hola!(สวัสดี)\" คือเสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากก้าวเท้าเข้าสู่โรงเรียนชื่อดังในประเทศ



ที่ผมไม่เคยรู้จัก แทบไม่เคยได้ยินชื่อ ไม่ได้อยู่ทวีปเดียวกับประเทศบ้านเกินของผมด้วยซ้ำ!



ผมเดินแบกกระเป๋า Jansport สีแดงใบโปรดพลางโบกมือให้นักเรียนหญิงที่ทักทายผมระหว่างทางเดินเข้าโรงเรียน



-ไหนบอกคนไทยพูดสเปนไม่ได้ไงวะ- แต่ก็คงจริง เพราะพอผมทักกลับพวกหล่อนก็ยิ้มใส่ลูกเดียว



เชื่อแล้วว่าสยามเมืองยิ้มจริงๆ! เฮ้อ นี่ถ้าพวกหล่อนได้เห็นได้ Dan เพื่อผมมีหวังกรี๊ดดังไปถึง Madrid แน่เลย



ผมคิดแล้วก้าวเท้าเข้าไปในห้อง 1 ซึ่งเป็นห้องคิงของชั้นเกรด 10 หรือ ม.4 ของที่นี่ ในห้องมีคนมาแล้ว 3-4 คน ห้องก็ดูสะอาดดี



ติดตรงที่โต๊ะตัวเล็กไปหน่อย หรือว่าผมมันตัวใหญ่เองก็ไม่รู้แฮะ ผมเหวี่ยงกระเป๋าลงเก้าอี้แถวหน้าสุดริมซ้ายสุดซึ่งติดหน้าต่าง



แล้วผมก็ปักหลักนั่งปั้นหน้ายิ้มอยู่ตรงนั้น .... -ยิ้มไว้ก่อนไม่เสียหลายเนอะ-







ณ เวลาเดียวกัน... Dapes หนุ่มผิวสีแทนผมดำสนิทหน้าตาบ่งบอกว่าไม่ใช่คนไทยอีกคนก็เดินก้าวเข้าประตูโรงเรียนเข้ามา



ใช่แล้ว...เขาก็เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนเหมือนกัน เขาเลือกมาอยู่ห้องที่ดีที่สุดของโรงเรียนที่ดีที่สุดในประเทศไทย



...เพราะเหตุผลบางประการ และเพราะใครบางคน...



เขากระชับสายกระเป๋า Adidas สีน้ำเงินพลางมองหาคนเพื่อถามทางไปห้องเรียน ยังเช้าขนาดนี้ คนยังไม่มาก



ทางด้านขวามีผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ -หน้าตาแบบนี้คงไม่ใช่ห้องคิง แต่ก็คงพอรู้ทางแหละน่า- เขาคิดพลางเดินเข้าไปถาม



\"Excuse me, Can you show me the way to 4-1 please?\" ภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งๆ ช่วยไม่ได้



ไม่ใช่ภาษาแม่ของเขาหนิ หรือว่าเธอจะฟังไม่ออก...



แต่แล้ว เธอก็หันหลังให้เขาซะอย่างนั้น อ้าว ไหนบอกคนไทยใจดีไง ...



\"Follow me\" เธอพูดโดยไม่แม้แต่จะหันกลับมามองหน้าผมด้วยซ้ำ ถึงจะแอบไม่พอใจอยู่นิดๆ แต่เขาก็เดินตามเธอไปจนถึงห้อง



\"thank you\" เหมือนเดิม เธอไม่พูดไม่จา แต่ก้าวยาวๆไปวางกระเป๋าที่ที่นั่งหน้าสุดตรงโต๊ะตัวกลาง... ตรงหน้าครูพอดีเป๊ะ



-ไม่นึกว่าจะอยู่ห้องเดียวกันนะเนี่ย- เขาคิด แล้วหันซ้ายหันขวาไปเลือกเอาที่นั่งขวาสุดของแถวหน้าสุด จริงๆอยากได้ติดหน้าต่าง



แต่เพราะตรงที่ติดหน้าต่างของแถวหน้าสุดตอนนี้กำลังเต็มไปด้วยกลุ่มนักเรียนหญิงของทั้งระดับหรือเปล่าก็ไม่รู้กำลังรุม



เด็กแลกเปลี่ยนหน้าตาดีอีกคน(?)อยู่อะดิ -ขอลายเซ็นกันเสร้จแล้วเรียกด้วยละกัน- Dapes คิดอย่างเซ็งๆพลางหยิบเอกสาร



ปึกหนึ่งขึ้นมาวาง...เอกสารของคนที่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาต้องมาที่นี่...







ณ เวลาเดิม ห่างออกไป 17 กิโลเมตร... \"วี้หว่อ! วี้หว่อ!\" เปล่า ไฟไม่ได้ไหม้ แต่เหตุด่วนเหตุร้ายกำลังเกิด



.............\"ship หาย ไม่ทันแล้ว\"



เมฆินทร์ หรือ เมฆ กระเด้งขึ้นจากเตียง วิ่งเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ แปรงฟัน เสร็จภายในห้านาที แต่งตัวเสร็จก็ถลาเข้าไปในครัว



อะฮ้า! เหลือบไปเห็นชามโจ๊กวางอยู่ที่ 11 นาฬิกา เขาตรงเข้าไปคว้าชามโจ๊กแล้วก็ต้องร้องจ๊ากเพราะความร้อนของมัน



ถอยมาตั้งหลัก คว้าอีกรอบแล้ววิ่งมาราธอนโดดขึ้นรถของพ่อที่กำลังจะออกพอดี โธ่ พ่อนะพ่อ ไม่คิดจะรอ เขาคิดอย่างสุดเซ็ง



แต่ไม่เป็นไร อย่างน้อย....เขาก็ยังมีโจ๊ก แต่แล้ว โอ้วไม่ เขาก็รู้ตัวว่าลืมหยิบปาท่องโก๋มา ยิ่งไปกว่านั้น! เขาลืมหยิบช้อนมาด้วย



ไม่มีทางเลือกแล้ว นอกจาก ซด!



แต่ราวกับโชคชะตาเล่นตลก รถเบรกเอี๊ยด (เปล่า โจ๊กไม่ได้หกรดเขาหรอก ไม่งั้นจะโหดเกินไป) แล้วเขาก็ตะหนักว่า



เขาถึงโรงเรียนแล้ว หมดกัน โจ๊กหมูสับใส่ไข่ที่รัก... เดินมาถึงห้อง 4/1 ด้วยความเคืองที่ไม่สมหวังในโจ๊กหมู





หลังเข้าแถว...





\"นักเรียนคะ ครูขอแนะนำนักเรียนแลกเปลี่ยนที่จะมาอยู่กับเราในอีก 3 ปีข้างหน้านี้นะคะ\" Dapes ก้าวออกมา เสียงปรบมือดังขึ้น



\"สวัสดีครับ.. ผมดาเปส มาจากอาร์เจนตินา ยินดีที่ได้รู้จักครับ\" ดาเปสฉีกยิ้มเต็มที่แล้วก้าวกลับที่นั่งไปอย่างรวดเร็ว ครูยิ้มให้เขา



ก่อนที่จะหันไปทาง Jerome \"ส่วนอีกคนชื่อเจโรมมาจาก Spain จ้ะ\" ไอ้หล่อลากก้าวออกมา...



........... -แม่ รงทั้งสูงทั้งหล่อ มีหวังเราเรตตก-..............



คือความคิดแรกที่เข้ามาในสมองของเมฆขณะที่มองดูเพื่อนใหม่ชาวสเปนที่ดูมีมาดนักกีฬา ตาและผมสีน้ำตาลที่ดูยุ่งๆชี้ๆ



เจโรมยิ้มก่อนจะพูด  \" สวัสดีครับ ผมเจโรม ฝากตัวด้วยครับ\"



....แค่นี้ก็เรียกสียงกรี๊ดนักเรียนหญิงห้องข้างๆที่มามุงดูกันอยู่หน้าประตูได้อย่างล้นหลาม



ทันใดนั้นก็มีเสียงแทรกขึ้นมาท่ามกลางเสียงกรี๊ด



\"ขออนุญาตค่ะ\" คนมาสายพูดกับอาจารย์ทำให้ทุกคนหันไปมองเธอโดยไม่ได้นัดหมาย



-น่ารักว่ะ- คือสิ่งแรกที่เจโรมคิด เธอเป็นลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น ผิวขาว ตาสีดำกลมโต ผมที่ถูกมัดไว้อย่างลวกๆ



ประกอบกับการวิ่งขึ้นบันได  ทำให้ผมดำสนิทของเธอหลุดลุ่ยออกมาเล็กน้อย ดูน่ารักอย่างไม่ได้ตั้งใจ



อาจารย์มองลอดแว่นก่อนจะกล่าวว่า \"เชิญค่ะ พัชรรร\"(อ่านว่า พัด ชะ รัน)



แล้วเธอก็เดินไปที่โต๊ะข้างๆเด็กผู้หญิงใส่แว่นคนที่บอกทางดาเปสเมื่อเช้าพลางทัก \"ไงหลิว\" --ฮะ อะไรหลิวๆ หา!



ไม่จิง เธอคงชื่อ ไงหลิว เราตามหาคนชื่อหลิวอยู่นี่หว่า คงไม่ใช่ผู้หญิง แต่ คำว่าไงนี่อาจารย์ภาษาไทยบอกว่าเป็นคำทักทายนี่หว่า--



ดาเปสคิดอย่างรวดเร็ว คนที่เป็นอัจฉริยะ คนที่เขาตามหา คนที่เป็นผู้หญิง?!? อาจารย์เดินแจกตารางสอนเสร็จก็ออกไป







\"ไอ้แตงกวา หมากลืนนาฬิกาปลุกเข้าไปเหรอไงวะ\" เมฆตะโกน ทั้งๆที่ก็นั่งอยู่ข้างๆกับหลิว ทำเอาพัชรรหรือ แตงกวา ถึงกับหูอื้อ



ก่อนที่จะแผดเสียง \"แกกลืนโทรโข่งเข้าไปแทนหญ้าเหรอไง เสียงดังยังกะหวูดไททานิก\" เธอตะโกน ตอนนี้ทั้งห้องกำลังหันไป



โอกาสดีที่เอาประวัติของเขา... ไม่สิ เธอ ขึ้นมาอ่าน



*รสวันต์



ความสามารถ: การจดจำสิ่งต่างๆได้อย่างแม่นยำ ทักษะการวิเคราะห์ และการพยากรณ์โดยใช้หลักวิทยาศาสตร์



ที่อยู่ปัจจุบัน: .......



ความเคลื่อนไหวล่าสุดกับองค์กร: ได้รับข้อเสนอที่ไม่มีวันหมดอายุ ยังไม่ได้รับการตอบรับ



ผลการเรียนทุกวิชา 3 ปีที่ผ่านมา : ....



ฯลฯ

.........





ดาเปสยัดข้อมูลกลับลงซองแล้วหยิบมือถือขึ้นมากดหมายเลข... ขณะที่เขากำลังจะจิ้มปุ่มโทรออกก็มีคนมาคว้ามือถือ



ของเขาไป หลิวนั่นเอง! \"No cellphone in the class room\" ทั้งห้องดูเฉยๆ ขณะที่ดาเปสถึงกับฉุน \"Who R U?\"



เขาถามกลับ หลิวทำหน้าเฉยๆ \"I\'m the... the.. head.. of this classrom, it\'s the rule.\" เธอตอบกลับด้วยภาษาอังกฤษ



ที่ไม่ค่อยแข็งแรงนักแต่น้ำเสียงยังแฝงด้วยอำนาจเต็มที่เหมือนเดิม



ดาเปสเก็บมือถือลงกระเป๋า... ขณะเดียวกัน เจโรมซึ่งเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด -โคดโหดเลยว่ะ-



เขาเลยตัดสินใจจะเดินไปทักดาเปสสักหน่อย อย่างน้อยก็เด็กแลกเปลี่ยนเหมือนกัน พูดภาษาเดียวกันอีกต่างหาก



เขาลุกเดินไปหาดาเปส \"Buenos dias (สวัสดีตอนเช้า\" ดาเปสเงยหน้าขึ้น --เพื่อนร่วมชะตากรรม...ก็ยังดีวะ--



แล้วทั้งสองก็คุยกันเป็นภาษาสเปนท่ามกลางความงงของคนทั้งห้อง







แดดจ้ายามบ่ายนิดๆทำให้วันนี้ร้อนเป็นพิเศษ เจโรมกับดาเปสไปกินข้าวด้วยกันท่ามกลางเสียงกรี๊ดของคนอื่นทำเอาเมฆ



ไม่ค่อยพอใจ จึงหันไปบ่นกับเพื่อนที่นั่งกินข้าวอยู่ด้วยก้นซึ่งก็คือแตงกวากับหลิว



\"ดูดิ พอไอ้บ้าสองตัวนี่มาเรตตกหมดเลย\" บ่นไปก็แทะหมูปิ้งไป



\"หลิวไม่กินไรเหรอ\" แตงกวาเปลี่ยนเรื่องเพราะขี้เกียจฟังเมฆบ่น ในมือหลิวตอนนี้มีกระดาษสีขาวอยู่สามสี่แผ่น



\"อะไรอ่ะ\" เมฆถาม ละความสนใจจากหมูปิ้งมาที่กระดาษในมือหลิวแทน \"ชีทเคมีอะ ดูมั้ย\" หลิวตอบพลางยื่นกระดาษ



ใส่หน้าแตงกวากับเมฆ \"ไม่ล่ะจ้า ขอบคุณ\" เมฆกับแตงกวาตอบเป็นเสียงเดียวกัน หลิวแอบยิ้ม



-ขอโทษนะที่ต้องโกหก แต่เรื่องนี้ชั้นบอกแกสองคนไม่ได้จริงๆ- ...



หลิวยังคงจ้องกระดาษในมือ \"แกสองคนกินข้าวต่อไปเหอะ เดี๋ยวชั้นจะไปทำไอ้นี่ต่อที่ห้องสมุด\" เมฆจ้องหน้าหลิวเหมือนจะจับผิด



\"แกอยู่กับหนังสือเคมีเดินได้อย่างไอ้กวาแท้ๆ ทำไมไม่ถามฮะ\" หลิวรีบแก้ตัว \"ไอ้เมฆ แกก็รู้  ชั้นขี้เกียจนั่งฟังไอ้กวาแล้วลอกลง



กว่าจะจบมันเรียกไอติมชั้นเป็นสิบแท่ง ขาดทุน ทำเองดีกว่า\"



แตงกวายิ้ม \"แกนี่มันรู้ทัน ชั้นอดไอติมเลย งั้นเดี๋ยวไปรอที่ห้องละกันนะ ป้ะ เมฆ\"



แล้วทั้งคู่ก็เดินกลับห้องไป ส่วนหลิวก็รีบวิ่งไปห้องสมุด





แอร์เย็นๆปะทะหน้าชวนให้ง่วงนอนอย่างบอกไม่ถูก แต่นี่ไม่ใช่เวลามาง่วง นี่มันเรื่องคอขาดบาดตายเลยนะเนี่ย



หลิวหามุมที่ไม่ค่อยมีคน ดึงเก้าอี้นั่งลงก่อนจะดึงกระดาษปึกเดิมขึ้นมา



*ถึงคุณ รสวันต์



คุณได้รับการคัดเลือกเข้าสู่องค์กรพัฒนาศักยภาพมนุษย์ The Dawn ความสามารถของคุณได้ถูกคัดเลือกแล้วว่าจะมีประโยชน์



ต่อองค์กรของเราเป็นอย่างมาก ทั้งนี้หากคุณยินดีที่จะเข้าร่วม กรุณาติดต่อกลับเบอร์ 09-*** **** ทั้งนี้เงื่อนไขนี้เป็น



เงื่อนไขพิเศษที่ไม่มีการกำหนดระยะเวลา



                                                                                                                        P. Spade



นอกจากนั้นกระดาษอีกสามแผ่นก็เป็นคำอธิบายเกี่ยวกับองค์กรซึ่งก็ไม่ได้ทำให้เธอรู้อะไรเพิ่มขึ้นมากนัก จริงๆแล้วเธอก็ได้ข่าว



มาแล้วเกี่ยวกับองค์กรนี้ที่ดึงเอาวัยรุ่นที่มีพรสวรรค์ มีความสามารถมาพัฒนา องค์กรนี้ไม่ได้ขึ้นกับรัฐบาลทำให้ข่าวที่ออกมาองค์กร



นี้ดูไม่ดีนัก บ้างก็บอกว่าเป็นองค์กรล้างสมอง บ้างก็ว่าต่างชาติเข้ามาแทรกแซง แต่ก็ไม่มีข่าวไหนมีมูล



แต่เธอก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีแหละ ว่าทำไมคนถึงได้อยากเข้าองค์กรนี้นัก





-นี่ชั้นจะเอาไงดีวะเนี่ย- หลิวคว่ำหน้าลงกับโต๊ะ พลางคิดว่าจะเข้าร่วมดีหรือไม่...







\"ไอ้กวา ไปเล่นบาสกันเหอะ\" เมฆที่กำลังเดินนำหน้าแตงกวากลับห้องเรียนเบรกกะทันหัน ทำให้แตงกวาเดินชนไหล่



เมฆเข้าไปเต็มๆ \"ไม่ไปโว้ย\" แตงกวาตัดบทพลางเดินหนี \"เอ๊อออ จำไว้นะแก รายงานชีวะทำเองเลยนะเว่ย\"



เมฆพูดขึ้นมาลอยๆพลางเดินหนี ทำให้แตงกวาถึงกับกระตุก ก็ชีวะเธอถนัดซะที่ไหน



ที่ผ่านมาก็ไอ้เมฆกับไอ้หลิวนี่แหละช่วยติว ไม่งั้นแย่ไปนานแล้ว \"ขึ้นไปนั่งดูเฉยๆได้ป้ะ



เดี๋ยวชั้นดำ เป็นลีดไม่ได้\" เมฆเลิกคิ้ว \"ก็ได้ แต่อย่าลืมขอเบอร์น้องขิง ม.3 ที่เป็นลีดให้เราน้าเว้ย ฮี่ๆ\"



-โธ่ ไอ้วัวแก่ไม่เจียมเอ๊ย-



แตงกวาแอบด่า... ไม่ได้ ไม่ได้ เพื่อรายงานชีวะ อิอิ \"ได้เล้ย ไอ้เพื่อนรัก\" แตงกวาปั้นยิ้มเต็มที่





แตงกวากับเมฆเดินมาถึงประตูสนามบาส แตงกวาจัดแจงปีนขึ้นไปบนอัฒจรรย์ด้านที่ไม่มีแดดแล้วนั่ง เมฆยักไหล่



-ไม่เล่นจริงแฮะ -



หลังจากฝากกระเป๋าตังค์กับมือถือไว้แล้วเมฆก็รีบวิ่งไปสมทบกับกลุ่มนักเรียนที่เล่นอยู่ก่อน





\"เล่นบาสกัน!\" เจโรมชวนไปลากดาเปสไปจนถึงสนามบาสจนได้ ในที่สุดดาเปสก็จำใจเอากะมันด้วย



เผื่อว่าจะได้เพื่อนใหม่เพิ่มมั่ง เจโรมฉีกยิ้มเต็มที่ก่อนจะเข้าไปขอ \"ผมขอเล่นด้วยคนนะครับ\"



เมฆหันไปตามเสียงภาษาไทยอันไม่แข็งแรงของเจโรม เหอะๆ สูงดีว่ะ



\" u 2 with me agianst that team ok?\" เมฆบอก อยู่กับไอ้พวกนี้กะโชว์ฟอร์มแหลกเต็มที่



เจโรมหันไปมองหน้าดาเปสเห็นไม่ว่าอะไร



\" ok \" เจโรมตอบพร้อมรอยยิ้มตามเคย





หลังเล่นเสร็จ... เจโรมถล่มไป 27 แต้ม เมฆ 19 แต้ม ดาเปส 21 แต้ม ชนะขาดลอย แตงกวากระโดดลงจากอัฒจรรย์



แล้วตรงมายังเมฆซึ่งกำลังคุยกับสองนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่พอดี \"ไปโรงอาหารกัน อยากกินไอติมว่ะ\" แตงกวาชวนเมฆ



เจโรมหันไปถามดาเปส



\"น่ารักมะ\" ดาเปสมองๆแล้วก็ตอบ \"ก็น่ารักดี\" เมฆจึงหันไปทางทั้งสองคอนพร้อมกับยิ้มอย่างมีเลศนัย



\"En que\' puedo servirle? (มีอะไรให้ช่วยมั้ย)\" พูดเสร็จก็ยิงฟันอย่างน่าหวาดเสียว



เจโรมหันไปมอง \"ยิ้มสยาม\" แล้วทำตาปริบๆ



ตีความยิ้มของมันไม่ออก ดูท่าเหมือนจะช่วยก็ไม่ใช่จะไล่ก็ไม่เชิง





ณ โรงอาหาร...



\"ยักคู่\" เมฆออกเสียงชัดเจนเกินจำเป็นให้ดาเปสฟัง



\"เจเล่\" แตงกวาก็กำลังสนุกกับการสอนชื่อไอติมให้เด็กต่างชาติทั้งสองฟังเช่นกัน



เจโรมก็พยายามจะพูดตาม \"เจ๊-เหละ\"



แตงกวาส่ายหน้า \" No No เจ เล่ ไม่ใช่ เจ๊ เหละ 555 \" แตงกวาขำขณะที่เมฆซึ่งอารมณ์ดีจัด



กำลังซื้อไอติมเลี้ยงเพื่อนๆ ยักคู่ของดาเปส เจเล่ของเจโรม ฟรุตตี้ของแตงกวา ส่วนตัวเองกินแม็กนั่น อิอิ หรูสุด



\"อาหร่อยมากคับ\"ดาเปสพูดพร้อมชี้ๆยักคู่



\"555 อร่อยจิงอ้ะ 555\" เมฆถามไปขำไป



ดาเปสก็ตอบ \"จิงๆ อาหร่อยมาก มาก เลย\"



เจโรมก็ \"นี่ๆ นี่อาหร่อยกว่า\" เจโรมกำลังดูดเจเล่รสส้มอยู่



ส่วนแตงกวาก็ขำสำเนียงของเพื่อนชาวต่างชาติทั้งคู่ พอหายขำแล้วก็เลยหาเรื่องคุย



\"นี่ นายยักคู่\" ดาเปสก็หันเลย นั่น รู้ตัว \"Why did you choose Thailand?\"



นายยักคู่ก็ยิ้มๆ \"It\'s a secret\" แตงกวามองแบบแปลกใจ แค่นี้ก็เป็นความลับ



-สงสัยเลื่อกประเทศอื่นแต่ไม่ติด-



เมฆมองนาฬิกา อีก 15 นาทีเข้าเรียน \"ไปหาไอ้หลิวกัน\" เมฆชวนแตงกวา แล้วค่อยหันไปบอกเพื่อนใหม่อีก 2 คน



ดาเปสซึ่งกลายเป็นยักคู่ไปแล้วรีบลุกตามด้วยความสนใจ



----จริงๆแล้วเธอสมควรได้รับเลือกรึเปล่า อีกไม่นานคงได้รู้กัน----





....................





ตอนแรกมีแค่นี้ก่อนนะ ถ้าเกิดว่ามีข้อติชมกันยังไงก็ช่วยบอกกันหน่อยนะคะ ถ้าชอบก็โหวตกันด้วยนะ



ตอนต่อไปจะเริ่มพูดเกี่ยวกับองค์กรมากขึ้น อย่าเพิ่งเบื่อกันนะ



อยากให้เพิ่มให้ลดอะไรก็บอกกันน มือใหม่หัดแต่ง อิอิ



ขอบคุณที่อ่านมาถึงบรรทัดนี้ ^ ^





~Lyjopia~



p.s. ใครอยากคุยเอ็มเอาเมวฝากไว้นะ เด๋วเราแอดปาย รับรองๆ