ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : แสงที่ถูกปิดบัง
\"อะไรบางอย่างพยายามที่จะออกจากที่นั้น คำทำนายกำลังจะเป็นจริง\"
โลกแห่งเวทมนต์อยู่อีกฝากหนึ่งของเรา มันถูกสร้างมาเพื่อเป็นคู่ขนานกับโลกของเรา ไม่มีใครในโลกที่เคยเข้าไปในนั้น มันตั้งอยู่ในกลางมหาสมุทรลึกลงไปใต้ดินและไม่มีใครที่จะรู้ได้ แต่ชาวบาดาลหรือโลกเวทมนต์แฝงตัวอยู่ในโลกของมนุษย์มากมาย ไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาของเขาเป็นอย่างไร สภาพร่างกายทุกอย่างเป็นเหมือนกับมนุษย์โลกทุกอย่าง จะมีที่แปลกก็คือ พวกเขามีสัญลักษณ์บางอย่างที่ติดอยู่ มันจะสามารถมองเห็นเฉพาะพวกของเขาเองเท่านั้น
เควิน เด็กชายอายุราย 14 ปี นักว่ายน้ำประจำโรงเรียน เขาเป็นที่หมายปองของพวกสาว ๆ ในโรงรียน และเป็นแชมว่ายน้ำประดับประเทศมาแล้วด้วยอายุเพียง 14 ปี เควินเด็กที่ซุ่มซ่ามที่สุด พ่อกับแม่ของเขาทำงานในบริษัทรับประ และพ่อของเขาเป็นผู้พิพากษา เควินหวังที่อยากจะเป็นผู้พิพากษาเหมือนกัยพ่อของเขา เขาได้แต่หวัง และไม่เคยที่จะอ่านหนังสือ ทุกเช้าเขาไปโรงเรียนก็จะไปนั้งเล่นที่สระน้ำเป็นประจำ
\"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบที่จะวว่ายน้ำมากกว่า\"
\"คงเป็นเพราะความชอบของเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเรียเก่ง บางคนเล่นกีฬาเก่ง และบางคนก็รู้จักการเอาตัวรอด หรือแล้วแต่ความสามารถของแต่ละคน เธอคงเป็นคนหนึ่งที่รู้จักตัวเองดีแล้ว เธอรู้ว่าเธอชอบอะไร อะไรที่ทำให้เธอมีวามสุขและอะไรที่ทำให้เธอสบายใจที่อยู่กับมัน\" เพ็ทครูพละที่สนิทกับเควินมากที่สุด พวกเขาไปแข่งกีฬาด้วยกันเป็นประจำ \"ถึงคาบเรียนแล้ว ไปเรียนได้แล้ว\"
หลังจาก ที่เลิกเรียนก็เป็นเวลาที่เขารอคอย การแอบลงไปเที่ยวใต้ท่อระบายน้ำ กับร็อบ เพื่อนสนิทของเขา พวกเขาสร้างฐานลับเล็ก ๆ ที่นั้นเพื่อใช้เป็นที่เล่นเล็กๆ บางครั้งเขาต้องเจอกับสัตว์หลายชนิดที่เข้ามาแวะเวียน ทั้งหนู แมลงสาบ งู หรือหลาย ๆชนิด แต่ก็ถูกร็อบไล่ไปหมด บางทีเขาก็จับมันมาเล่นบ้าง ต่างกับเควินที่ต้องคอยวิ่งหนีหนู เขาเกลียดมันขึ้นใส้
คลื่น...!
เสียงของสายน้ำที่ไหลผ่านช่องทางระบายน้ำทำเอาเด็กทั้งสองต้องรีบวิ่งออกจากฐานทัพของเขา มันใกล้เข้ามาเลื่อยๆ จนในที่สุด มันก็ถูกพังลง เด็กทั้งสองต่างยืนมองอย่างเศร้าใจ สิ่งของบางอย่าง ขนม หรือของเล่น ต่างถูกพัดไปตามสายน้ำมืด ๆ \"เร็วเควิน รีบขึ้นมา ก่อนที่น้ำจะขึ้นมาถึง เร็ว\" ร็อบตะโกนบอกับเควิน อย่างน้อยร็อบก็ยังเป็นคนที่มีสติอยู่เสมอ และพร้อมที่จะรับกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้
\"เราจะไปใหนกัน\" เควินตะโกนถามร็อบ
\"ก็ไปหาฐานทัพของเราใหม่ไง ถามได้\"
ร็อบหันไปตอบแล้วยิ้มน้อย ๆ เขาเลี้ยวจักรยานของเขาไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ กับบ้านของร็อบ ทำเอาเควินตามเกือบไม่ทัน -- จักรยานทั้งสองคันถูกจอดข้าง ๆ กับกะดานลื่นที่สวนสาธารณะ อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นแล้ว \"ไหนหละที่เราจะสร้างฐานใหม่กัน\" ร็อบเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ไปถึงบริเวณที่เป็นแม่น้ำ มีบางอย่างอยู่ในป่าใกล้ ๆ แสงที่ทำให้เขาทั้งสองนสามารถที่จะมองเห็นได้ ร็อบเด็กชายที่อยากรู้อยากเห็น ไม่รีรอที่จะย่างก้าวเข้าไป \"ร็อบ... เดี๋ยว\" เควินตะโกนเรียกเป็นเชิงว่าอันตราย แต่เสียงของเขาดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรอีก
กลางสระน้ำมีแสงประหลาดเกิดขึ้น ลูกไฟสีขาวลอยขึ้นออกมาจากแม่น้ำเล็กนั้น แสงของดวงจันทร์ที่ส่องกระทบกับแม่น้ำ ทำให้เวลานี้มันดูสวยมาก เด็กชายทั้งสองต่างตกตะลึงกับภาพเบื่องหน้า \"มันบ้าอะไรกัน\" เควินทำเสียงตกใจ ในขณะที่ร็อบกำลังย่างก้าวเดินเข้าไปอย่างช้าๆ จนใกล้พอที่จะสามารถมองเห็นแสงต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน ก็เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่กำลังจะผุดขึ้นมา
\"กายข้าบริสุทธิ์ยิ่งกว่าน้ำ เสียงของข้าไพรเราะยิ่งกว่าเครื่องดนตรีชนิดใหนในโลก ไม่มีใครจะเทียบเท่ากับข้า\"
ร่างสีขาดสว่างตาผุดขึ้นมาจากน้ำ พร้อมกับเสียงดนตรีไพรเราะเสนาะหูยิ่งนัก เวลาบนโลกต่างยุดเดิน ทุกคนต่างไม่ขยับเขยื่อนใดๆ ทั้งสิ้น มันเป็นเวลาที่ทำให้เมืองทั้งเมือง และโลกมนุษย์หยุดเดินอย่างกระทันหัน การกำเนิดของเทพเพซัส เจ้าแห่งสายน้ำได้ก่อกำเนิดขึ้น หลังจากที่ได้เกิดเหตุการต่าง ๆมากมายเกี่ยวกับเธอ การกำเนิดครั้งใหม่นี้ทำให้เมืองเวตทมนต์และพื้นน้ำสั่นสะเทือน ดอกไม้แห่งป่าฮาลา บาลามา ดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม และหาดูได้ยาก ดอกของมันมีสีแดงโต เป็นดอกไม้ที่มีขนาดโตทีสุด บาดขึ้นเต็มข้างสระน้ำ ผูงหิ่งห้อยที่ต่างบินวนเวียนรอบต้นไม้ใหญ่ แสดงให้เห็นถึงความสะอาดของน้ำมาก
\"การเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้น มนต์ตราแห่งเมืองเวทมนต์กำลังจะเสื่อมลง\"
\"ร็อบ ... ร็อบ..\" เสียงของเควินที่เรียกให้รอบตื่นขึ้น อากาศเริ่มที่หนาวขึ้นเรื่อยๆ แล้ว \"ร็อบ ....\" -- แสงของหิ่งห้อยที่รวมตัวกันอยู่ที่กลางแม่น้ำต่างพากันบินวนไปเวียนมา และมีตัวหนึ่งที่กำลังแตกออกจากผูงของมัน มันกำลังบินไปที่ต้นไม่ขนาดใหญ่ และบินวนรอบอยู่ที่นั้นเป็นเวลานาน สายตาของเคนวินมองขึ้นไป และสามารถที่จะสังเกตุเห็นประกายของอะไรซักย่างหนึ่งได้ เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ตรงบริเวณที่ หิ่งห้อยตัวนั้นกำลังบินวนอยู่ -- เมล็ดของต้นไม้ที่เขาก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ เควินหยิบมันขึ้นมาสังเกตุอย่างชัด ๆ ทันใดนั้นเขาก็ต้องพบกับแสงของหิ่งห้อยจำนวนนับล้านตัวที่บินอยู่ตรงหน้าของเขา เควินหน้ามืด เขาไม่สามารถที่จะควบคุมสติได้ มือที่เคยจับแน่นตอนนี้ไม่มีแรงในการจับแล้วเควินพลัดตกลงมาจากต้นไม้สูง เขานอนนิ่งอยู่ที่นั้นอย่างไม่ได้สติ พอดีที่ร็อบตื่นขึ้นมาพอดี เขาเห็นเควินนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื่อน มีแสงบางอย่างเกิดขึ้นที่มือของเขา หิ่งห้อยนับล้านตัวที่บินอยู่เหนือร่างกายของเวินทำให้ร็อบตกใจไม่น้อย \"มันอะไรกันอีกแล้ว\" ร็อบพึมพำ และสลบไปอย่างไม่รู้ตัวอีกคร้งหนึ่ง
แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเล็ก ๆ ในห้องนอนของเควิน ผ้าม่านสีขาวที่โปกสบัดพริ้วไหวไปมา ทำให้เกิดเสียงน่าฟัง \"เช้าแล้ว เควิน เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายอีกหรอก\" เสียงของแม่ที่เรียกให้เขาตื่นเป็นประจำ ทำให้เควินตื่นขึ้นมา -- เควินลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย และพยายามจ้องไปที่นาฬิกาหัวเตียง \' 07.30 AM\' \"สายแล้ว!\" เสียงของเควินที่ตะโกนดังลั่นบ้าน พร้อมกับลุกขึ้นเก็บที่นอนของเขา เป็นเช้าที่วุ่นอีกวันหนึ่งสำหรับชีวิตของเขา -- เควินเข้าแถวเป็นคนสุดท้ายของโรงเรียนแต่ยังโชคดีที่ไม่มีใครเห็นเขา
\"นายจำเรื่องเมื่อคืนนี้ได้เปล่าว เควิน\"
\"เรื่องอะไรหละ\" เควินทำหน้างงขนาดกำลังนั่งลอกการบ้านของร็อบอยู่
\"ก็เรื่องที่แม่น้ำไง นายจำได้ใหม\"
\"แม่น้ำอะไรกัน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย\" เควินทำหน้างง หลังจากที่เขาลอกการบ้านเสร็จ
\"เมื่อคืนนี้ ที่เราไปที่ฐานทัพของเรา น้ำพัดมันพังหมดแล้วนายจำได้ไหม แล้วก็เราก็ออกหาฐานทัพใหม่ของเราไง\" ร็อบพยายามที่จะอธิบายให้กับเควินฟังตั้งแต่ต้น
\"อ๋อ จำได้ซิ ฉันจำได้แล้ว\" เควินเริ่มทบทวนความจำของเขา
\"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับนาย ฉันเห็นแสงอะไรไม่รู้เต็มตัวของนายไปหมด แถมยังมีหิ่งห้อยเต็มไปหมดเลย\"
\"เอ๋อ.. ฉันก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน จำได้แค่ว่า เห็นลูกไฟลอยขึ้นเหนือแม่น้ำเต็มไปหมด\"
คาบเรียนคาบแรก วิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์คอกเกอร์กำลังอธิบายเกี่ยวกับลักษณะของชนเผ่าเมอร์ติเมเรีย เป็นชนเผ่าแห่งจิตวิญาญ เชื่อว่าเป็นต้นกำเนิดของการเกิดพลังจิต พวกเขาใช้พลังจิตในการทำสิ่งต่าง ๆ จนตนเองเป็นง่อย ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาจึงเชื่อว่าป็นเพราะพระเจ้าที่พวกเขานับถือกันลงโทษ หลังจากนั้นเรื่องพลังจิตก็ไม่เป็นที่นิยมอีกต่อไป แต่สมัยนี้เรื่องของพลังจิตเป็นเรื่องที่นักจิตวิทยาหลายคนต่างนำเอามาใช้ในการรักษาผู้ป่วยที่บำบัดของเขา
\"เควิน นายจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง\" ร็อบรีบเร่งเข้ามาถามอย่างใจร้อน
\"ก็เรื่อง เมื่อวานไง แล้วนายลองคิดดูซิว่า เรากลับไปอยู่ที่บ้านได้ยังไง แล้วยังมีอีกนะ\" ร็อบเล่าเรื่องแแผลเป็นที่ไม่มีใครเห็นที่ต้นแขนของเขา เป็นรอยใหม้ สามจุดที่ต้นแขน แต่ถึงยังไงเควินก็ทำท่าไม่ได้สนใจมากเท่าไร เขาเกือบลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไปแล้ว แต่แล้วมันก็ทำให้เขาต้องรื้อฟื้นความทรงจำ
\"กลับมาแล้วครับ แม่\" เควินตะโกนร้องลั่นบ้านหลงจากที่เขาเข้ามาในบ้าน
\"เมื่อวานนี้ลูกไปเล่นที่ใหนมา ทำไมถึงมีรอยไหม้ที่แขนเสื้อด้วย\" แม่หยิบเสื้อขึ้นมา และเดินตรงมาถาม ด้วยความเป็ห่วง
\"แล้วแขนลูกเป็นะไรหรือเปล่า\" แม่ทำท่าเหมือนจะดู
\"ไม่เป็นไรครับแม่... \" เควินปิดแขนเสื้อของตัวเอง
\"พอดีเมื่อวาน ทำแล็ปครับแม่ ไม่เป็นไรครับ\" แล้วเควินก็รีบวิ่งขึ้นไปห้องนอนของเขา ตรวจดูที่แขนของเขา แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร เควินปีนออกจาหน้าต่างห้องของเขาไปที่แม่น้ำที่เขาเจอเมื่อวานนี้ มันเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงของลม หรือแสงจากหิ้งห้อยตัวใด
\"ใคร.. \" ร็อบถามอย่างตกใจ และเอาไม้กัหน้าตั้งท่านเมือนกับจะสู้
\"เฮ้ ..... ฉันเอง เควิน\"
\"นายมาทำอะไรที่นี้\" ร็อบถาม และลดไม้ลง
\"แล้วนายหละ มาทำอะไรที่นี้\"
\"ฉันว่าต้องมีอะไรซักอย่างที่นี้ แผลที่แขนของฉันหายไปแล้ว ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น\" ร็อบเดินไปรอบ ๆ แม่น้ำอย่างระมัดระวัง เพื่อค้นนหาร่องรอยเมื่อวานนี้ -- โคลนที่ชื้นแฉะทำให้ร็อบต้องลื่นตกน้ำไป
\"ช่วยด้วย !!\"
\"ฉันว่ายน้ำไม่เป็น\" ร็อบตะโกนร้องลั่น ตั้งสติไม่ได้ เควินรีบกระโดดลงไปช่วย เขาพยุงตัวของร็อบให้ขึ้นจากน้ำ
\"เควิน คอนาย คอนายเป็อะไรไป มันเหมือนกับเหงือกที่ใช้หายใจของปลา\" เควินเริ่มสำรวจคอของเขาเอง
\"นายก็มีเหมือกัน\"
\"ฮะ.. อะไรนะ\"
\"เดี๋ยว เควิน ปล่อยฉันก่อน\" ร็อบจมหายไปในน้ำอยู่นายจนน่าใจหาย
\"เฮ้... ฉันหายใจในน้ำได้ด้วย นายเห็นใหม \" ร็อบโรงตะโกนอย่างดีใจ เควินงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาลองดำลงไปและมัสามารถทำให้เขาทั้งสองสามารถหายใจในน้ำได้ด้วยเหงือกของเขา
\"เราลองดำลงไปข้างล่าไหม มันอาจมีอะไรอยู่ที่นั้ก็ได้\"เควินเสนอวามคิเห็นและดำลงไปอย่างไม่คิด ร็อบถูกล่ากลงไปข้างล่าง
แม้น้ำกว้างกลางสวนสาธารณะ นิ่งสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงของดวงจันทร์ ที่ส่องกระทบกับแม่น้ำอีกครั้งทำให้ผูงหิ่งห้อยบินเวียน และหยุดอยู่กับที่ เด็กทั้งสองดำดิ่งลงลึกไปยังมหาสมุทรอย่างไม่รู้ตัว พวกเขาต้องพบเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน เหตุการณ์ที่พอจะทำให้เกิดการแปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ
โลกใต้น้ำของเหล่าชาวเวทมนต์ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้อยู่คู่ขนานกับโลกของมนุษย์ ช่วยเหลือกันและกัน หลายคนที่มีพลังจิตรแฝงอยู่ภายในร่างกายแต่ไม่สามารถใช้มัได้ จนว่าจะค้นพบตัวเอง
โลกแห่งเวทมนต์อยู่อีกฝากหนึ่งของเรา มันถูกสร้างมาเพื่อเป็นคู่ขนานกับโลกของเรา ไม่มีใครในโลกที่เคยเข้าไปในนั้น มันตั้งอยู่ในกลางมหาสมุทรลึกลงไปใต้ดินและไม่มีใครที่จะรู้ได้ แต่ชาวบาดาลหรือโลกเวทมนต์แฝงตัวอยู่ในโลกของมนุษย์มากมาย ไม่มีใครรู้ว่าหน้าตาของเขาเป็นอย่างไร สภาพร่างกายทุกอย่างเป็นเหมือนกับมนุษย์โลกทุกอย่าง จะมีที่แปลกก็คือ พวกเขามีสัญลักษณ์บางอย่างที่ติดอยู่ มันจะสามารถมองเห็นเฉพาะพวกของเขาเองเท่านั้น
เควิน เด็กชายอายุราย 14 ปี นักว่ายน้ำประจำโรงเรียน เขาเป็นที่หมายปองของพวกสาว ๆ ในโรงรียน และเป็นแชมว่ายน้ำประดับประเทศมาแล้วด้วยอายุเพียง 14 ปี เควินเด็กที่ซุ่มซ่ามที่สุด พ่อกับแม่ของเขาทำงานในบริษัทรับประ และพ่อของเขาเป็นผู้พิพากษา เควินหวังที่อยากจะเป็นผู้พิพากษาเหมือนกัยพ่อของเขา เขาได้แต่หวัง และไม่เคยที่จะอ่านหนังสือ ทุกเช้าเขาไปโรงเรียนก็จะไปนั้งเล่นที่สระน้ำเป็นประจำ
\"ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงชอบที่จะวว่ายน้ำมากกว่า\"
\"คงเป็นเพราะความชอบของเราแต่ละคนไม่เหมือนกัน บางคนเรียเก่ง บางคนเล่นกีฬาเก่ง และบางคนก็รู้จักการเอาตัวรอด หรือแล้วแต่ความสามารถของแต่ละคน เธอคงเป็นคนหนึ่งที่รู้จักตัวเองดีแล้ว เธอรู้ว่าเธอชอบอะไร อะไรที่ทำให้เธอมีวามสุขและอะไรที่ทำให้เธอสบายใจที่อยู่กับมัน\" เพ็ทครูพละที่สนิทกับเควินมากที่สุด พวกเขาไปแข่งกีฬาด้วยกันเป็นประจำ \"ถึงคาบเรียนแล้ว ไปเรียนได้แล้ว\"
หลังจาก ที่เลิกเรียนก็เป็นเวลาที่เขารอคอย การแอบลงไปเที่ยวใต้ท่อระบายน้ำ กับร็อบ เพื่อนสนิทของเขา พวกเขาสร้างฐานลับเล็ก ๆ ที่นั้นเพื่อใช้เป็นที่เล่นเล็กๆ บางครั้งเขาต้องเจอกับสัตว์หลายชนิดที่เข้ามาแวะเวียน ทั้งหนู แมลงสาบ งู หรือหลาย ๆชนิด แต่ก็ถูกร็อบไล่ไปหมด บางทีเขาก็จับมันมาเล่นบ้าง ต่างกับเควินที่ต้องคอยวิ่งหนีหนู เขาเกลียดมันขึ้นใส้
คลื่น...!
เสียงของสายน้ำที่ไหลผ่านช่องทางระบายน้ำทำเอาเด็กทั้งสองต้องรีบวิ่งออกจากฐานทัพของเขา มันใกล้เข้ามาเลื่อยๆ จนในที่สุด มันก็ถูกพังลง เด็กทั้งสองต่างยืนมองอย่างเศร้าใจ สิ่งของบางอย่าง ขนม หรือของเล่น ต่างถูกพัดไปตามสายน้ำมืด ๆ \"เร็วเควิน รีบขึ้นมา ก่อนที่น้ำจะขึ้นมาถึง เร็ว\" ร็อบตะโกนบอกับเควิน อย่างน้อยร็อบก็ยังเป็นคนที่มีสติอยู่เสมอ และพร้อมที่จะรับกับเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นได้
\"เราจะไปใหนกัน\" เควินตะโกนถามร็อบ
\"ก็ไปหาฐานทัพของเราใหม่ไง ถามได้\"
ร็อบหันไปตอบแล้วยิ้มน้อย ๆ เขาเลี้ยวจักรยานของเขาไปที่สวนสาธารณะใกล้ ๆ กับบ้านของร็อบ ทำเอาเควินตามเกือบไม่ทัน -- จักรยานทั้งสองคันถูกจอดข้าง ๆ กับกะดานลื่นที่สวนสาธารณะ อากาศเริ่มเย็นมากขึ้นแล้ว \"ไหนหละที่เราจะสร้างฐานใหม่กัน\" ร็อบเดินนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วเขาก็ไปถึงบริเวณที่เป็นแม่น้ำ มีบางอย่างอยู่ในป่าใกล้ ๆ แสงที่ทำให้เขาทั้งสองนสามารถที่จะมองเห็นได้ ร็อบเด็กชายที่อยากรู้อยากเห็น ไม่รีรอที่จะย่างก้าวเข้าไป \"ร็อบ... เดี๋ยว\" เควินตะโกนเรียกเป็นเชิงว่าอันตราย แต่เสียงของเขาดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรอีก
กลางสระน้ำมีแสงประหลาดเกิดขึ้น ลูกไฟสีขาวลอยขึ้นออกมาจากแม่น้ำเล็กนั้น แสงของดวงจันทร์ที่ส่องกระทบกับแม่น้ำ ทำให้เวลานี้มันดูสวยมาก เด็กชายทั้งสองต่างตกตะลึงกับภาพเบื่องหน้า \"มันบ้าอะไรกัน\" เควินทำเสียงตกใจ ในขณะที่ร็อบกำลังย่างก้าวเดินเข้าไปอย่างช้าๆ จนใกล้พอที่จะสามารถมองเห็นแสงต่าง ๆ ได้อย่างชัดเจน ก็เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่กำลังจะผุดขึ้นมา
\"กายข้าบริสุทธิ์ยิ่งกว่าน้ำ เสียงของข้าไพรเราะยิ่งกว่าเครื่องดนตรีชนิดใหนในโลก ไม่มีใครจะเทียบเท่ากับข้า\"
ร่างสีขาดสว่างตาผุดขึ้นมาจากน้ำ พร้อมกับเสียงดนตรีไพรเราะเสนาะหูยิ่งนัก เวลาบนโลกต่างยุดเดิน ทุกคนต่างไม่ขยับเขยื่อนใดๆ ทั้งสิ้น มันเป็นเวลาที่ทำให้เมืองทั้งเมือง และโลกมนุษย์หยุดเดินอย่างกระทันหัน การกำเนิดของเทพเพซัส เจ้าแห่งสายน้ำได้ก่อกำเนิดขึ้น หลังจากที่ได้เกิดเหตุการต่าง ๆมากมายเกี่ยวกับเธอ การกำเนิดครั้งใหม่นี้ทำให้เมืองเวตทมนต์และพื้นน้ำสั่นสะเทือน ดอกไม้แห่งป่าฮาลา บาลามา ดอกไม้ที่มีกลิ่นหอม และหาดูได้ยาก ดอกของมันมีสีแดงโต เป็นดอกไม้ที่มีขนาดโตทีสุด บาดขึ้นเต็มข้างสระน้ำ ผูงหิ่งห้อยที่ต่างบินวนเวียนรอบต้นไม้ใหญ่ แสดงให้เห็นถึงความสะอาดของน้ำมาก
\"การเปลี่ยนแปลงจะเกิดขึ้น มนต์ตราแห่งเมืองเวทมนต์กำลังจะเสื่อมลง\"
\"ร็อบ ... ร็อบ..\" เสียงของเควินที่เรียกให้รอบตื่นขึ้น อากาศเริ่มที่หนาวขึ้นเรื่อยๆ แล้ว \"ร็อบ ....\" -- แสงของหิ่งห้อยที่รวมตัวกันอยู่ที่กลางแม่น้ำต่างพากันบินวนไปเวียนมา และมีตัวหนึ่งที่กำลังแตกออกจากผูงของมัน มันกำลังบินไปที่ต้นไม่ขนาดใหญ่ และบินวนรอบอยู่ที่นั้นเป็นเวลานาน สายตาของเคนวินมองขึ้นไป และสามารถที่จะสังเกตุเห็นประกายของอะไรซักย่างหนึ่งได้ เขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ตรงบริเวณที่ หิ่งห้อยตัวนั้นกำลังบินวนอยู่ -- เมล็ดของต้นไม้ที่เขาก็ไม่สามารถที่จะบอกได้ เควินหยิบมันขึ้นมาสังเกตุอย่างชัด ๆ ทันใดนั้นเขาก็ต้องพบกับแสงของหิ่งห้อยจำนวนนับล้านตัวที่บินอยู่ตรงหน้าของเขา เควินหน้ามืด เขาไม่สามารถที่จะควบคุมสติได้ มือที่เคยจับแน่นตอนนี้ไม่มีแรงในการจับแล้วเควินพลัดตกลงมาจากต้นไม้สูง เขานอนนิ่งอยู่ที่นั้นอย่างไม่ได้สติ พอดีที่ร็อบตื่นขึ้นมาพอดี เขาเห็นเควินนอนนิ่งอยู่ตรงนั้นอย่างไม่ขยับเขยื่อน มีแสงบางอย่างเกิดขึ้นที่มือของเขา หิ่งห้อยนับล้านตัวที่บินอยู่เหนือร่างกายของเวินทำให้ร็อบตกใจไม่น้อย \"มันอะไรกันอีกแล้ว\" ร็อบพึมพำ และสลบไปอย่างไม่รู้ตัวอีกคร้งหนึ่ง
แสงแดดอ่อนๆ ส่องลอดผ่านหน้าต่างบานเล็ก ๆ ในห้องนอนของเควิน ผ้าม่านสีขาวที่โปกสบัดพริ้วไหวไปมา ทำให้เกิดเสียงน่าฟัง \"เช้าแล้ว เควิน เดี๋ยวก็ไปโรงเรียนสายอีกหรอก\" เสียงของแม่ที่เรียกให้เขาตื่นเป็นประจำ ทำให้เควินตื่นขึ้นมา -- เควินลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย และพยายามจ้องไปที่นาฬิกาหัวเตียง \' 07.30 AM\' \"สายแล้ว!\" เสียงของเควินที่ตะโกนดังลั่นบ้าน พร้อมกับลุกขึ้นเก็บที่นอนของเขา เป็นเช้าที่วุ่นอีกวันหนึ่งสำหรับชีวิตของเขา -- เควินเข้าแถวเป็นคนสุดท้ายของโรงเรียนแต่ยังโชคดีที่ไม่มีใครเห็นเขา
\"นายจำเรื่องเมื่อคืนนี้ได้เปล่าว เควิน\"
\"เรื่องอะไรหละ\" เควินทำหน้างงขนาดกำลังนั่งลอกการบ้านของร็อบอยู่
\"ก็เรื่องที่แม่น้ำไง นายจำได้ใหม\"
\"แม่น้ำอะไรกัน ฉันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย\" เควินทำหน้างง หลังจากที่เขาลอกการบ้านเสร็จ
\"เมื่อคืนนี้ ที่เราไปที่ฐานทัพของเรา น้ำพัดมันพังหมดแล้วนายจำได้ไหม แล้วก็เราก็ออกหาฐานทัพใหม่ของเราไง\" ร็อบพยายามที่จะอธิบายให้กับเควินฟังตั้งแต่ต้น
\"อ๋อ จำได้ซิ ฉันจำได้แล้ว\" เควินเริ่มทบทวนความจำของเขา
\"แล้วเกิดอะไรขึ้นกับนาย ฉันเห็นแสงอะไรไม่รู้เต็มตัวของนายไปหมด แถมยังมีหิ่งห้อยเต็มไปหมดเลย\"
\"เอ๋อ.. ฉันก็จำไม่ได้แล้วเหมือนกัน จำได้แค่ว่า เห็นลูกไฟลอยขึ้นเหนือแม่น้ำเต็มไปหมด\"
คาบเรียนคาบแรก วิชาประวัติศาสตร์ อาจารย์คอกเกอร์กำลังอธิบายเกี่ยวกับลักษณะของชนเผ่าเมอร์ติเมเรีย เป็นชนเผ่าแห่งจิตวิญาญ เชื่อว่าเป็นต้นกำเนิดของการเกิดพลังจิต พวกเขาใช้พลังจิตในการทำสิ่งต่าง ๆ จนตนเองเป็นง่อย ไม่สามารถทำอะไรได้ พวกเขาจึงเชื่อว่าป็นเพราะพระเจ้าที่พวกเขานับถือกันลงโทษ หลังจากนั้นเรื่องพลังจิตก็ไม่เป็นที่นิยมอีกต่อไป แต่สมัยนี้เรื่องของพลังจิตเป็นเรื่องที่นักจิตวิทยาหลายคนต่างนำเอามาใช้ในการรักษาผู้ป่วยที่บำบัดของเขา
\"เควิน นายจำอะไรไม่ได้เลยหรือไง\" ร็อบรีบเร่งเข้ามาถามอย่างใจร้อน
\"ก็เรื่อง เมื่อวานไง แล้วนายลองคิดดูซิว่า เรากลับไปอยู่ที่บ้านได้ยังไง แล้วยังมีอีกนะ\" ร็อบเล่าเรื่องแแผลเป็นที่ไม่มีใครเห็นที่ต้นแขนของเขา เป็นรอยใหม้ สามจุดที่ต้นแขน แต่ถึงยังไงเควินก็ทำท่าไม่ได้สนใจมากเท่าไร เขาเกือบลืมเรื่องเมื่อคืนนี้ไปแล้ว แต่แล้วมันก็ทำให้เขาต้องรื้อฟื้นความทรงจำ
\"กลับมาแล้วครับ แม่\" เควินตะโกนร้องลั่นบ้านหลงจากที่เขาเข้ามาในบ้าน
\"เมื่อวานนี้ลูกไปเล่นที่ใหนมา ทำไมถึงมีรอยไหม้ที่แขนเสื้อด้วย\" แม่หยิบเสื้อขึ้นมา และเดินตรงมาถาม ด้วยความเป็ห่วง
\"แล้วแขนลูกเป็นะไรหรือเปล่า\" แม่ทำท่าเหมือนจะดู
\"ไม่เป็นไรครับแม่... \" เควินปิดแขนเสื้อของตัวเอง
\"พอดีเมื่อวาน ทำแล็ปครับแม่ ไม่เป็นไรครับ\" แล้วเควินก็รีบวิ่งขึ้นไปห้องนอนของเขา ตรวจดูที่แขนของเขา แต่ก็ไม่พบสิ่งผิดปกติอะไร เควินปีนออกจาหน้าต่างห้องของเขาไปที่แม่น้ำที่เขาเจอเมื่อวานนี้ มันเงียบสนิท ไม่มีแม้แต่เสียงของลม หรือแสงจากหิ้งห้อยตัวใด
\"ใคร.. \" ร็อบถามอย่างตกใจ และเอาไม้กัหน้าตั้งท่านเมือนกับจะสู้
\"เฮ้ ..... ฉันเอง เควิน\"
\"นายมาทำอะไรที่นี้\" ร็อบถาม และลดไม้ลง
\"แล้วนายหละ มาทำอะไรที่นี้\"
\"ฉันว่าต้องมีอะไรซักอย่างที่นี้ แผลที่แขนของฉันหายไปแล้ว ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น\" ร็อบเดินไปรอบ ๆ แม่น้ำอย่างระมัดระวัง เพื่อค้นนหาร่องรอยเมื่อวานนี้ -- โคลนที่ชื้นแฉะทำให้ร็อบต้องลื่นตกน้ำไป
\"ช่วยด้วย !!\"
\"ฉันว่ายน้ำไม่เป็น\" ร็อบตะโกนร้องลั่น ตั้งสติไม่ได้ เควินรีบกระโดดลงไปช่วย เขาพยุงตัวของร็อบให้ขึ้นจากน้ำ
\"เควิน คอนาย คอนายเป็อะไรไป มันเหมือนกับเหงือกที่ใช้หายใจของปลา\" เควินเริ่มสำรวจคอของเขาเอง
\"นายก็มีเหมือกัน\"
\"ฮะ.. อะไรนะ\"
\"เดี๋ยว เควิน ปล่อยฉันก่อน\" ร็อบจมหายไปในน้ำอยู่นายจนน่าใจหาย
\"เฮ้... ฉันหายใจในน้ำได้ด้วย นายเห็นใหม \" ร็อบโรงตะโกนอย่างดีใจ เควินงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาลองดำลงไปและมัสามารถทำให้เขาทั้งสองสามารถหายใจในน้ำได้ด้วยเหงือกของเขา
\"เราลองดำลงไปข้างล่าไหม มันอาจมีอะไรอยู่ที่นั้ก็ได้\"เควินเสนอวามคิเห็นและดำลงไปอย่างไม่คิด ร็อบถูกล่ากลงไปข้างล่าง
แม้น้ำกว้างกลางสวนสาธารณะ นิ่งสงบไม่มีอะไรเกิดขึ้น แสงของดวงจันทร์ ที่ส่องกระทบกับแม่น้ำอีกครั้งทำให้ผูงหิ่งห้อยบินเวียน และหยุดอยู่กับที่ เด็กทั้งสองดำดิ่งลงลึกไปยังมหาสมุทรอย่างไม่รู้ตัว พวกเขาต้องพบเจอกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดมาก่อน เหตุการณ์ที่พอจะทำให้เกิดการแปลี่ยนแปลงครั้งสำคัญ
โลกใต้น้ำของเหล่าชาวเวทมนต์ถูกสร้างขึ้นเพื่อให้อยู่คู่ขนานกับโลกของมนุษย์ ช่วยเหลือกันและกัน หลายคนที่มีพลังจิตรแฝงอยู่ภายในร่างกายแต่ไม่สามารถใช้มัได้ จนว่าจะค้นพบตัวเอง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น