มาโต้ บุรุษเจ้าจอมดาบเวทย์

ลำดับตอนที่ #1 : 1:Time (10%)

1:Time



                ท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บบนยอดเขาที่สูงชัน

ใครบางคนกำลังเดินฝ่ามันไปด้วยความลำบาก  ขาสั่นด้วยความเหน็บหนาวและเมื่อล้า  

เขาขบฟันด้วยความที่ต้องทนกำลังความเย็นที่กำลังบาดผิวหนังแม้จะใส่เสื้อคลุมแล้ว  

อากาศที่จะหายใจก็มีน้อยเนื่องจากอยู่บนเขาที่สูงเลยเมฆ  

พลันความคิดที่จะจุดไฟแล้วกางเต้นพักให้หายเหนื่อยหายหนาวก็แว้บเข้ามาในหัว

แต่เขาสะบัดไล่มันออกไปมันที  พลางเอามือล้วงเข้าไปในเสื้อคลุมนำม้วนกระดาษที่ดูเหมือนจะเป็นของสำคัญออกมา  พลางคิดถึงคำของผู้เป็นนายที่ว่า



“อ๊อกเจ้าจงรีบนำสารนี้ไปโดยด่วน  ไปที่ที่อยู่ของมาโต้   ยิ่งเร็วเท่าไรยิ่งดี  บัดนี้เลยเร็วเข้า  โลกของเราขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว”



โลกของเราขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว…



‘นายของเขาช่างให้ภาระเขาหนักเหลือเกิน’เสร็จเขาก็นำสารเก็บใส่กระเป๋าแล้วเดินต่อไปบนเทือกเขาสูงใจคิดแต่ว่า ‘หากยังไม่ถึงยอดเขาที่ประทับขององค์ชายมาโต้แล้วขาทั้งของข้างของข้านี้จะไม่ขอหยุดเดินข้าสาบาน’ ว่าแล้วก็ก้าวฉับไปในใจก็ท่องแต่ว่า ‘ข้าขอสาบาน…’