ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลางสังหรณ์
\"เค้าคือ...\"
\"เค้าคือ ลูกของเทพแห่งโลก\" พ่อมดใจดีบอกด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ
\"หือ? แค่นี้เองหรอค่ะ แล้วทำไมคุณลุงถึงอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ล่ะค่ะ\" ตั้งแต่แมรี่ได้พบเจอเด็กผู้ชายคนนี้เธอก็รู้สึกว่าเด็กชายคนนี้จะเข้ามาเปลี่ยนชตาชีวิตของเธอ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการได้รู้จักกับเด็กชายคนนี้จะทำให้ชีวิตของเธอมีทั้งดีและร้ายได้ในเวลาเดียวกัน
แมรี่เพิ่งจะนึกได้ว่าเธอยังไม่บอกเรื่องหิน 3 สีของเด็กชายคนนั้น \"เอ่อ...คุณลุงค่ะ คือว่า...\"
\"ลุงรู้ ลุงรู้\" พ่อมดใจดีพูดขัดจังหวะขึ้น \"ลุงรู้ว่าหนูเป็นห่วงเรื่องที่พักของเด็กคนนี้ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวลุงจะเลี้ยงเค้าไว้สักพีกนึง ดีไหมล่ะ\"
\"เรื่องที่พักน่ะยังไงก็ได้ค่ะแต่คุณลุงค่ะคือ....\" \"เอาล่ะ\" พ่อมดใจดีพูดขึ้นอีก \"ลุงรู้ว่าหนูเป็นห่วงที่ลุงรับเด็กคนนี้อย่างงาย
ดายอย่างนี้ แต่ยังไงเค้าก็เป็นถึง..\" พ่อมดใจดีหยุดพูดอีก \"ก็เป็นถึงลูกของท่านเทพล่ะนะ\" จากนั้นพ่อมดใจดีก็วางของที่ซื้อมาจากตลาดลง
บนโต๊ะ ปล่อยแมรี่ยืนด้วยความงุนงงเอืมระอา
\"นี่ คุณลุงซื้อของมาผิดนี่ค่ะ ทำไมลุงซื้อนมนี่มาล่ะ ลุงแพ้นมของฟามร์พ่อมดเกรซไม่ใชหรอค่ะ\"
\"เฮอะๆ คนเรามันต้องมีรสชาติของชีวิตสิดี แพ้บ้างล่ะ น่าจะสนุกดี\" พ่อมดใจดีพูดขึ้นพลางหัวเราะอย่างเป็นสุข แมรี่มองคุณลุงที่
แสนจะติ๊งต๊องคนนี้
\"อืมม....\"
\"หืม อะไรนะแมรี่หลานพูดอะไรนะ\" พ่อมดถามขึ้น
\"อะไรกันค่ะ หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ลุงนั่นแหละ พูดอะไร\" พอแมรี่พูดจบทั้งสองก็หยุดชะงัก หันหน้ามามองกันแล้วหันไปมองเด็กชายผู้น่าสงสัยคนนั้น
\"อืม.....\" \"เค้าฟื้นแล้ว!\" แมรี่กับพ่อมดใจดีพูดขึ้นพร้อมกัน
\" อืม โอย!\" เด็กชายลึกลับคนนั้นูดขึ้นหลังจากเค้าค่อยๆลุกขึ้นเต็มตัวแล้ว
\"นี่ นายเป็นอะไรรึเปล่า\" แมรี่ถามด้วยความสงสัย พ่อมดใจดีเห็นว่าน่าจะปล่อยให้แมรี่พูดกับเด็กคนนี้ดีกว่าที่ตนเองจะเข้าไปยุ่งจึงเดินไปในครัวอย่างเงียบๆ
\"หืม? เธอเป็นใครน่ะแล้วฉันเป็นใคร?\" เด็กชายถามแมรี่และถามตัวเองอย่างสงสัย
\"อะไรกัน เธอจำตัวเองไม่ได้หรอ\" แมรี่ถาม
\" ฉันเป็นใคร และเธอเป็นใคร?\" เด็กชายถามอีกครั้ง
\"นี่ นายพอจะจำชื่อของตัวเองได้ไหม\" แมรี่ถามโดยไม่สนใจคำถามของเด็กชายคนนั้น
\"ฉัน..ฉันชื่อว่าเว็บเตอร์\" เว็บเตอร์บอกแล้วเอามือจับหัว \"โอย!!หัวฉัน หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว!!!!!!!!!\"
เสียงของเด็กชายดังไปถึงห้องครัว จนพ่อมดใจดีตกใจสะดุ้ง รีบวิ่งเข้ามาในห้องนอน
\"ปะ.. เป็นอะไรไปน่ะ ปวดหัวหรอ นี่ๆ\" แมรี่ยังคงถามอาการของเว็บเตอร์
\"เฮ้ๆ เป็นอะไรไปน่ะ เจ้าหนูน้อย\" พ่อมดยื่นหน้าออกมา
\"นี่ คุณลุงค่ะเรียกเว็บเตอร์อย่างนี้ได้ไงน่ะ\" แมรี่พูดขึ้น \" เค้าก็น่าจะอายุรุ่นเดียวกับหนูแหละค่ะ และอีกอย่างนะเว็บเตอร์ยังจำตัวเองไม่ได้เลยว่าเค้าเป็นใคร\"
พ่อมดดึงตัวแมรี่เข้ามา ปล่อยให้เด็กชายนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว \"ทำไมหนูถึงรู้ชื่อของเค้าล่ะ\" พ่อมดถาม
\"ก็เว็บเตอร์เค้าจำได้แต่ว่าชื่ออะไร แล้วเค้าก็บอกหนูนี่แหละค่ะ\"
\"แล้วหนูบอกเค้าไปรึยังว่าเค้าเป็นใคร\" พ่อมดซักถามอีก
\"ยังเลยค่ะ คุณลุงจะให้หนูบอกไหมล่ะค่ะ\"
\"อย่าๆ อย่าเพิ่งบอกเว็บเตอร์ว่าเค้าเป็นลูกของเทพผู้ยิ่งใหญ่\" พ่อมดบอกด้วยท่าทางกระวนกระวาย
\"อ้าว ทำไมล่ะค่ะ บอกไปเผื่อเค้าจะได้จำอะไรขึ้นมาบ้าง\" แมรี่สงสัยมาก
\"เชื่อที่ลุงบอกเถอะน่า\" พ่อมดใจดีพูดจบแล้วก็ปล่อยให้แมรี่อยู่กับเด็กชายต่อ
แมรี่กลับไปที่ห้องนอนแล้วนั่งลองข้างๆเว็บเตอร์
\"พอจะจำอย่างอื่นได้บ้างไหม?\" แมรี่ถามขึ้นอีก
\"ไม่!!ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว จำไม่ได้แล้ว\" เว็บเตอร์พูดขึ้นอีก \"แล้วตกลงฉันเป็นใครล่ะ?!\"
\"นายคือ...\" แมรี่จำคำที่พ่อมดพูดขึ้นแล้วโกหกไปว่า \"นายคือ..คือ ลูกของเมืองอื่นน่ะ นายเดินทางมาแล้วมาสลบอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน\" แมรี่ขอโทษเว็บเตอร์ในใจ
\"งั้นหรอ?\" เว็บเตอร์พูดขึ้นท่าทางร่าเริงขึ้นมาก
\"นี่ นายจะมาพักที่บ้านของฉันกับลุงนะ ลุงของฉันเป็นพ่อมดใจดี อยู่ที่นี้สักพักเถอะนะ\"
\"เค้าคือ ลูกของเทพแห่งโลก\" พ่อมดใจดีบอกด้วยท่าทางอ้ำๆอึ้งๆ
\"หือ? แค่นี้เองหรอค่ะ แล้วทำไมคุณลุงถึงอ้ำๆอึ้งๆแบบนี้ล่ะค่ะ\" ตั้งแต่แมรี่ได้พบเจอเด็กผู้ชายคนนี้เธอก็รู้สึกว่าเด็กชายคนนี้จะเข้ามาเปลี่ยนชตาชีวิตของเธอ โดยที่เธอไม่รู้เลยว่าการได้รู้จักกับเด็กชายคนนี้จะทำให้ชีวิตของเธอมีทั้งดีและร้ายได้ในเวลาเดียวกัน
แมรี่เพิ่งจะนึกได้ว่าเธอยังไม่บอกเรื่องหิน 3 สีของเด็กชายคนนั้น \"เอ่อ...คุณลุงค่ะ คือว่า...\"
\"ลุงรู้ ลุงรู้\" พ่อมดใจดีพูดขัดจังหวะขึ้น \"ลุงรู้ว่าหนูเป็นห่วงเรื่องที่พักของเด็กคนนี้ใช่ไหมล่ะ เดี๋ยวลุงจะเลี้ยงเค้าไว้สักพีกนึง ดีไหมล่ะ\"
\"เรื่องที่พักน่ะยังไงก็ได้ค่ะแต่คุณลุงค่ะคือ....\" \"เอาล่ะ\" พ่อมดใจดีพูดขึ้นอีก \"ลุงรู้ว่าหนูเป็นห่วงที่ลุงรับเด็กคนนี้อย่างงาย
ดายอย่างนี้ แต่ยังไงเค้าก็เป็นถึง..\" พ่อมดใจดีหยุดพูดอีก \"ก็เป็นถึงลูกของท่านเทพล่ะนะ\" จากนั้นพ่อมดใจดีก็วางของที่ซื้อมาจากตลาดลง
บนโต๊ะ ปล่อยแมรี่ยืนด้วยความงุนงงเอืมระอา
\"นี่ คุณลุงซื้อของมาผิดนี่ค่ะ ทำไมลุงซื้อนมนี่มาล่ะ ลุงแพ้นมของฟามร์พ่อมดเกรซไม่ใชหรอค่ะ\"
\"เฮอะๆ คนเรามันต้องมีรสชาติของชีวิตสิดี แพ้บ้างล่ะ น่าจะสนุกดี\" พ่อมดใจดีพูดขึ้นพลางหัวเราะอย่างเป็นสุข แมรี่มองคุณลุงที่
แสนจะติ๊งต๊องคนนี้
\"อืมม....\"
\"หืม อะไรนะแมรี่หลานพูดอะไรนะ\" พ่อมดถามขึ้น
\"อะไรกันค่ะ หนูยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ลุงนั่นแหละ พูดอะไร\" พอแมรี่พูดจบทั้งสองก็หยุดชะงัก หันหน้ามามองกันแล้วหันไปมองเด็กชายผู้น่าสงสัยคนนั้น
\"อืม.....\" \"เค้าฟื้นแล้ว!\" แมรี่กับพ่อมดใจดีพูดขึ้นพร้อมกัน
\" อืม โอย!\" เด็กชายลึกลับคนนั้นูดขึ้นหลังจากเค้าค่อยๆลุกขึ้นเต็มตัวแล้ว
\"นี่ นายเป็นอะไรรึเปล่า\" แมรี่ถามด้วยความสงสัย พ่อมดใจดีเห็นว่าน่าจะปล่อยให้แมรี่พูดกับเด็กคนนี้ดีกว่าที่ตนเองจะเข้าไปยุ่งจึงเดินไปในครัวอย่างเงียบๆ
\"หืม? เธอเป็นใครน่ะแล้วฉันเป็นใคร?\" เด็กชายถามแมรี่และถามตัวเองอย่างสงสัย
\"อะไรกัน เธอจำตัวเองไม่ได้หรอ\" แมรี่ถาม
\" ฉันเป็นใคร และเธอเป็นใคร?\" เด็กชายถามอีกครั้ง
\"นี่ นายพอจะจำชื่อของตัวเองได้ไหม\" แมรี่ถามโดยไม่สนใจคำถามของเด็กชายคนนั้น
\"ฉัน..ฉันชื่อว่าเว็บเตอร์\" เว็บเตอร์บอกแล้วเอามือจับหัว \"โอย!!หัวฉัน หัวฉันจะระเบิดอยู่แล้ว!!!!!!!!!\"
เสียงของเด็กชายดังไปถึงห้องครัว จนพ่อมดใจดีตกใจสะดุ้ง รีบวิ่งเข้ามาในห้องนอน
\"ปะ.. เป็นอะไรไปน่ะ ปวดหัวหรอ นี่ๆ\" แมรี่ยังคงถามอาการของเว็บเตอร์
\"เฮ้ๆ เป็นอะไรไปน่ะ เจ้าหนูน้อย\" พ่อมดยื่นหน้าออกมา
\"นี่ คุณลุงค่ะเรียกเว็บเตอร์อย่างนี้ได้ไงน่ะ\" แมรี่พูดขึ้น \" เค้าก็น่าจะอายุรุ่นเดียวกับหนูแหละค่ะ และอีกอย่างนะเว็บเตอร์ยังจำตัวเองไม่ได้เลยว่าเค้าเป็นใคร\"
พ่อมดดึงตัวแมรี่เข้ามา ปล่อยให้เด็กชายนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว \"ทำไมหนูถึงรู้ชื่อของเค้าล่ะ\" พ่อมดถาม
\"ก็เว็บเตอร์เค้าจำได้แต่ว่าชื่ออะไร แล้วเค้าก็บอกหนูนี่แหละค่ะ\"
\"แล้วหนูบอกเค้าไปรึยังว่าเค้าเป็นใคร\" พ่อมดซักถามอีก
\"ยังเลยค่ะ คุณลุงจะให้หนูบอกไหมล่ะค่ะ\"
\"อย่าๆ อย่าเพิ่งบอกเว็บเตอร์ว่าเค้าเป็นลูกของเทพผู้ยิ่งใหญ่\" พ่อมดบอกด้วยท่าทางกระวนกระวาย
\"อ้าว ทำไมล่ะค่ะ บอกไปเผื่อเค้าจะได้จำอะไรขึ้นมาบ้าง\" แมรี่สงสัยมาก
\"เชื่อที่ลุงบอกเถอะน่า\" พ่อมดใจดีพูดจบแล้วก็ปล่อยให้แมรี่อยู่กับเด็กชายต่อ
แมรี่กลับไปที่ห้องนอนแล้วนั่งลองข้างๆเว็บเตอร์
\"พอจะจำอย่างอื่นได้บ้างไหม?\" แมรี่ถามขึ้นอีก
\"ไม่!!ฉันจำอะไรไม่ได้แล้ว จำไม่ได้แล้ว\" เว็บเตอร์พูดขึ้นอีก \"แล้วตกลงฉันเป็นใครล่ะ?!\"
\"นายคือ...\" แมรี่จำคำที่พ่อมดพูดขึ้นแล้วโกหกไปว่า \"นายคือ..คือ ลูกของเมืองอื่นน่ะ นายเดินทางมาแล้วมาสลบอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน\" แมรี่ขอโทษเว็บเตอร์ในใจ
\"งั้นหรอ?\" เว็บเตอร์พูดขึ้นท่าทางร่าเริงขึ้นมาก
\"นี่ นายจะมาพักที่บ้านของฉันกับลุงนะ ลุงของฉันเป็นพ่อมดใจดี อยู่ที่นี้สักพักเถอะนะ\"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น